Όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη (1966-1968) είχα την τύχη να κάνω παρέα κάποιες φορές με τρεις σοφούς, τον συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι, τον μαικήνα Αριστοτέλη Ωνάση και τον σκηνοθέτη Ηλία Καζάν. Μια νύχτα, σε ένα πίσω μισοσκότεινο τραπέζι ελληνικού κέντρου, άκουσα τον Μάνο να λέει: «Η Ελλάδα έχει βγάλει τον αρχαίο Αριστοτέλη που ασχολήθηκε με επιστήμες, λογική, φιλοσοφία, ηθική, φυσική, μεταφυσική, ποίηση, ρητορική θέατρο, μουσική… Και τον σύγχρονο που ασχολήθηκε με επιχειρήσεις στην γη, την θάλασσα και τον ουρανό, με λιμουζίνες, τάνκερ και αεροπλάνα…»

Χαμογελούσε ο Ηλίας: Ο αρχαίος, στην μετέπειτα μυθική εποχή του Χρυσού αιώνα, εισήλθε στην θρυλική Ακαδημία του Πλάτωνα και ο νυν πρωτοστάτησε στην δόξα των Χρυσών Ελλήνων. 

«Αφήστε τα αυτά» έλεγε ο Σμυρνιός και έπινε γουλιές ουίσκι με τον άλλο ανατολίτη, ενώ ο συνθέτης κι εγώ ρουφούσαμε την κόκα κόλα μας.

Βρίσκω σημειώσεις μου για εκείνες τις συζητήσεις στις οποίες συμμετείχε μερικές φορές και ο Κώστας Γράτσος, φίλος και συνεργάτης του Ωνάση από την εποχή που καμάκωναν φάλαινες στη θάλασσα του Περού. 

Αυτά για τους Χρυσούς Έλληνες, από το σήμερα των τενεκεδένιων που ζω στην Αθήνα. 

Θα τα ξαναπούμε.