Ελλάδα και πάλι Ελλάδα…

Προσπαθείς, δεν ξεπερνιέται όμως με τίποτε…


Στέκεται αγέρωχος με φόντο γαλάζια, ήρεμα νερά, πλεούμενα και έναν καθάριο ουρανό. Θα μπορούσε να ήταν στην Ελλάδα αν πίσω βαθιά στον ορίζοντα δεν υψώνονταν οι πύργοι του Gold Coast. Χαμογελά, αλλά το βλέμμα του στην εικόνα, όλη την ώρα που μιλάμε κρύβει θλίψη.

Ο Γιώργος Νικολαΐδης ανήκει στη νέα «φουρνιά» των Ελλήνων νεομεταναστών που έχουν έλθει στην Αυστραλία, όταν ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα. Στην ουσία αισθάνθηκε την μπόρα που ερχόταν από νωρίς και είδε στην έξοδο την πιο λογική λύση.

Τα πρώτα δείγματα φάνηκαν όταν άρχισαν να λιγοστεύουν οι πελάτες στην οικογενειακή επιχείρηση στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης και οι συγγενείς και φίλοι έχαναν ένας-ένας τη δουλειά τους.

Η αλήθεια είναι ότι, όπως πολλοί άλλοι που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, επιχείρησε να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες εύρεσης λύσης στην πατρίδα του.

Βρήκε δουλειά στη Χαλκιδική, στον κλάδο του, γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι «τα σύννεφα θα έφερναν και άλλη βροχή».

Και, όντως, η μπόρα δεν άργησε να ξεσπάσει.

«Επρόκειτο για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Κάθε μέρα πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο. Επιχειρήσεις έκλειναν, μαγαζιά κατέβαζαν ρολά, ο προβληματισμός των ανθρώπων ήταν πλέον φανερός. Αποφάσισα μετά από πολλή σκέψη, να έλθω εδώ με τουριστική βίζα, προκειμένου να δω πώς έχουν τα πράγματα, τι προοπτικές υπάρχουν και αν αξίζει να κάνω το μεγάλο άλμα».

Στη συνέχεια, ο Γιώργος Νικολαΐδης λέει ότι ήλθε δυο φορές με τουριστική πριν αποφασίσει να στραφεί στη φοιτητική βίζα και να σπουδάσει Τουριστικά Επαγγέλματα και Διαχείριση Επιχειρήσεων.

Βρίσκεται στο Gold Coast εδώ και επτά χρόνια με στόχο να λάβει το πιστοποιητικό μόνιμης εγκατάστασης, γεγονός που, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, «θα του δώσει περισσότερες επιλογές».

Έχει ανώτερη θέση σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της περιοχής και δηλώνει «ικανοποιημένος».

«Προσέξτε, ικανοποιημένος δεν σημαίνει απαραίτητα και ευτυχισμένος» είναι η διευκρίνηση που θα ξετυλίξει το «κουβάρι» όλων εκείνων που έχουν συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια μέσα του και του δείχνουν -τι άλλο;- το δρόμο που ιδανικά θα ήθελε να πάρει.

Είναι ο δρόμος της επιστροφής, έστω κι αν τα πράγματα στην Ελλάδα δεν έχουν αλλάξει!

ΟΧΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

«Δεν έχω αυταπάτες. Γνωρίζω καλά ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα που είναι και κοινωνική, δεν πρόκειται να περάσει, παρά μόνο αν βγει το κακό από τη ρίζα του. Αν αλλάξει εντελώς το πολιτικό σύστημα και η νοοτροπία των ανθρώπων. Πιστεύω ότι οι νέες γενιές, έχουν συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται η ρίζα του κακού. Το τραγικό είναι ότι η κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη και, όπως είναι φυσικό, έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Αποτέλεσμα, η χώρα να αδειάζει από τους νέους, πολλοί από τους οποίους έχουν τη δυνατότητα και το ταλέντο να πάνε τον τόπο μπροστά, αν τους δινόταν η ευκαιρία. Τραγική ειρωνεία αυτή!»

Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

«Όσο κι αν προσπαθείς να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα, εκείνο που συνειδητοποιείς είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που αφήνει ο ξεριζωμός. Και δεν χρειάζεται καν να κάνεις συγκρίσεις. Θα ήταν άλλωστε εκτός από τετριμμένο και άδικο. Η Αυστραλία δεν είναι Ελλάδα. Τελεία και παύλα. Κάθε χώρα έχει τον δικό της χαρακτήρα. Το θέμα με μας είναι ότι είναι ίσως αργά να κάνουμε δεύτερη πατρίδα.

Mπορεί αυτό να έχει και μια έντονη χροιά αχαριστίας, δεν παύει όμως να εκφράζει την πραγματικότητα. Το 90% των νέων που έρχονται από την Ελλάδα δεν μπορούν να απαλλαγούν από τη νοσταλγία και την ανάγκη να γυρίσουν πίσω. Όσο δεν περνά ο καιρός και τίποτε δεν φαίνεται ν’ αλλάζει εκεί προς το καλύτερο, η νοσταλγία γίνεται ακόμη εντονότερη».

Τι είναι εκείνο που κάνει περισσότερο βασανιστική τη ζωή μακριά από την Ελλάδα;

«Κυρίως το ότι σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι, ο τρόπος ζωής, οι φίλοι, το περιβάλλον, ο τόπος που μεγάλωσες, που ονειρεύτηκες και που δεν πίστευες ποτέ ότι θα έλθει μια μέρα που θα αναγκαστείς να εγκαταλείψεις. Μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε τριαντάρηδες. Δεν είναι εύκολο να αποκοπείς και να ριζώσεις κάπου αλλού! Έστω κι αν αυτό το νέο περιβάλλον σου προσφέρει κάποια ασφάλεια».

ΟΥΤΟΠΙΑ

«’Όσοι μιλούν για δεύτερη πατρίδα, είναι ουτοπία. Πατρίδα είναι μόνο μία. Όσοι θα μείνουν εδώ είναι εκείνοι που έχουν δημιουργήσει οικογένεια και δεν μπορούν να ρισκάρουν το μέλλον των παιδιών τους. Έχουν μια σταθερή δουλειά, συνήθως εργάζεται και η σύζυγος και υπάρχει κάποια σταθερότητα και ασφάλεια στη ζωή τους. Πιστέψτε με όμως, μιλώ με πολλούς, αν μπορούσαν να γυρίσουν αύριο στην Ελλάδα, θα το έκαναν. Αν άλλαζαν τα πράγματα λίγο προς το καλύτερο, η επάνοδος θα ήταν σίγουρη. Λέγοντας αυτό, ο αριθμός εκείνων που έχουν αποφασίσει να γυρίσουν, σε κάποια χρονική στιγμή, έστω και αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση, αυξάνεται.

Απλώς, είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο, να δοκιμάσουν να κάνουν κάποια δουλειά εκεί, ιδιαίτερα στον τουριστικό κλάδο που πάει πολύ καλά στην πατρίδα μας.

Επίσης, υπάρχουν ευκαιρίες στο γεωργικό χώρο, όπου σήμερα δεν έχουμε έλλειψη γνώσεων και εκδηλώνεται ενδιαφέρον από τις νεότερες γενιές.

Η μεγάλη γάγγραινα του τόπου, ως γνωστόν, είναι ο δημόσιος τομέας, όπου τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Γραφειοκρατία, λάδωμα και ανεπάρκεια, μένουν ως είχαν».

ΜΟΝΙΜΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ερχόμενοι στο θέμα της άδειας μόνιμης εγκατάστασης στην Αυστραλία, ο ίδιος θα το χαρακτηρίσει «μαρτύριο».

«Πρέπει να παλέψεις πέντε χρόνια. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Απαιτείται σιδερένια θέληση και επιμονή».

Στα 36 του θα μπορούσε να επιλέξει την εύκολη οδό –έναν γάμο με αυστραλογεννημένη– και να έχουν όλα τελειώσει. Οι επαναληπτικές εξετάσεις, η αγωνία του να βρεις χορηγό, να είναι κατάλληλος γιατί αν δεν έχουν ομαλή εξέλιξη τα πράγματα, θα πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή, δεδομένου ότι μόνο ένας χορηγός αναγνωρίζεται και «αν δεν το ζήσει κανείς όλο αυτό δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι» τονίζει ο Γιώργος Νικολαΐδης.

«Ο γάμος όμως με τέτοια κίνητρα, είναι μονόδρομος» εκτιμά ο ίδιος.

Χρειάζεται ακόμη ένα χρόνο για να εξασφαλίσει την άδεια μόνιμης εγκατάστασης. Τι θα σημαίνει για τον ίδιο, αφού «οι δρόμοι του τον φέρνουν αλλού».

«Ελευθερία και ασφάλεια. Να ξέρω ότι αν δεν τα καταφέρω εκεί, που είναι η βαθύτερη επιθυμία μου και ο ακλόνητος στόχος, να είναι ανοιχτή η πόρτα της Αυστραλίας. Ότι είμαι ευπρόσδεκτος στη χώρα που με εκτίμησε και εκτίμησα ο ίδιος. Η Αυστραλία είναι μια χώρα που προσφέρει πολλά και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει».

Η θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα και η απόκτηση γνώσεων και εμπειριών όλα αυτά τα χρόνια που ζει σε έναν από τους ωραιότερους τόπους της Αυστραλίας, το Gold Coast, ενισχύει την πίστη του ότι «θα τα καταφέρει όταν γυρίσει πίσω»: «Νοιώθω εμπλουτισμένος. Θα επιδιώξω με κάθε τρόπο να γυρίσω μια μέρα στην Ελλάδα. Έστω κι αν δεν έχω όσα εδώ, είμαι βέβαιος ότι θα νοιώθω πιο ευτυχής. Εδώ είμαι απλώς ικανοποιημένος με όσα πέτυχα» καταλήγει ο Γιώργος Νικολαΐδης. Ένας νεοφερμένος στην Αυστραλία που προσφέρει πολλά, δεν μπορεί όμως να αντικαταστήσει την μητέρα πατρίδα του καθένα!