Έργο προϋπολογισμού 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την Μελβούρνη με το Μπρίσμπεϊν, φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα έργα υποδομής της χώρας. Πρόκειται για έναν σιδηρόδρομο 1700 χιλιομέτρων, από τα οποία τα 500 χλμ. θα καλυφθούν από νέες ράγες, ενώ σημαντικές εργασίες αναβάθμισης θα επιτρέψουν στα υπόλοιπα 1200 του ήδη υπάρχοντα σιδηρόδρομου, όπου υπάρχουν τέλματα, τρύπες ή διάβρωση από το νερό. Η κυβερνητική εξαγγελία έκανε λόγο για ένα σύγχρονο δίκτυο που θα επιτρέψει στα φορτηγά τρένα να μπουν στον επόμενο αιώνα και να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα, την παραγωγικότητα και τα έσοδά τους, λειτουργώντας επί 24ώρου βάσεως. Παράλληλα, το έργο υπόσχεται να φέρει μεγάλα οφέλη στις τοπικές κοινωνίες, στις μικρές πόλεις και τα χωριά που είναι σκορπισμένα κατά μήκος της γραμμής. Ωστόσο, δεν μοιράζονται όλοι την ίδια αισιοδοξία. 

Το ABC έκανε ένα οδοιπορικό στην περιοχή όπου θα δημιουργηθεί το δίκτυο και διαπίστωσε ότι υπάρχουν πολλά χωριά στην περιοχή που πεθαίνουν και είναι αμφίβολο αν η νέα γραμμή μπορέσει να αναστρέψει την διαδικασία. “Θα ενισχύσει την οικονομική αυτοπεποίθηση στις τοπικές κοινωνίες της περιφέρειας, αλλά δεν θα έχει κανένα όφελος για τις μικρές πόλεις, πέρα από την φάση της κατασκευής της γραμμής” σχολιάζει στο ρεπορτάζ του ABC o πρώην αρχηγός του Εθνικού Κόμματος, Tim Fischer, ένας από τους κατεξοχήν υπέρμαχους του έργου. Ο ίδιος τονίζει ότι το έργο, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του θα πρέπει να περιλαμβάνει ράγες αρκετά δυνατές για να σηκώσουν το βάρος φορτηγών τρένων που μεταφέρουν διώροφα βαγόνια – ενώ και οι γέφυρες θα πρέπει να έχουν το αντίστοιχο άνοιγμα για να τα χωρέσουν. 

Θα πρέπει επίσης να καμφθούν οι αντιστάσεις των κατοίκων στις μητροπολιτικές περιοχές, όπως αυτοί που ζουν κοντά στον τερματικό σταθμό του Μπρίσμπαν, οι οποίοι συστηματικά εξεγείρονται κατά των φορτηγών τρένων, πετυχαίνοντας να θέτουν περιορισμούς στα δρομολόγιά τους. 

“Οι ανάγκες για μεταφορά προϊόντων στο πυκνοκατυκημένο νοτιοανατολικό κομμάτι της Αυστραλίας είναι αυξημένες και δεν μπορούν να καλυφθούν από το οδικό δίκτυο, ενώ η αποστολή δια θαλάσσης δεν αποτελεί εναλλακτική λύση” τονίζει, επισημαίνοντας ότι εκείνοι που πρώτα θα κερδίσουν από το έργο είναι οι μεταφορικές εταιρείες της Μελβούρνης και του Μπρίσμπαν και δευτερευόντως τα περιφερειακά κέντρα. 

ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

Οι κατά τόπους κοινότητες κατά μήκος της γραμμής ευελπιστούν να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις, στην περιφέρεια, όπως αποθήκες για την κάλυψη των αναγκών των μεταφορών, προσφέροντας έτσι ευκαιρίες απασχόλησης και αυξάνοντας την οικονομική δραστηριότητα σε περιοχές που την έχουν ανάγκη. 

Πρόκειται για περιοχές που η ανεργία σημειώνει υψηλότερα ποσοστά από τον μέσο όρο της Αυστραλίας, ενώ και το μέσο εισόδημα είναι χαμηλότερο. 

Διχασμένη είναι και η αγροτική κοινότητα, ειδικότερα δε εκείνοι οι αγρότες που θα δουν την νέα γραμμή να περνά μέσα από τα κτήματά τους. Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να τους προσφέρει αποζημιώσεις, οι περισσότεροι όμως δεν θέλουν τίποτε άλλο από το να συνεχίσουν την δραστηριότητά τους και έχουν ήδη ξεκινήσει κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Ερωτηματικά εγείρονται και για την ίδια την επιλογή του σιδηροδρόμου.

Ως επένδυση, η αναβάθμιση της γραμμής έχει, στην καλύτερη περίπτωση μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, καλύπτοντας τις ανάγκες του δικτύου για τα επόμενα 20 χρόνια, αυτό όμως δεν το καθιστά το έργο πνοής που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Ένα μακροπρόθεσμο έργο υποδομής θα πρέπει να έχει ορίζοντα 50 ετών – ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι παρατηρητές, δύσκολα θα παραδεχτούν ότι ο σιδηρόδρομος μπορεί να είναι το μέσο του μέλλοντος. 

Ως εκ τούτου, δεν είναι λίγοι αυτοί που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για το έργο, θεωρώντας ότι θα ήταν πολύ καλύτερο αυτά τα 10 δις να είχαν επενδυθεί σε έργα σύγχρονης τεχνολογίας και όχι στον σιδηρόδρομο.