Ένας από τους αρχαιότερους οργανισμούς της Μελβούρνης – έτος ίδρυσης 1925 – αριθμεί 250–300 ενεργά μέλη και έχει ιδιόκτητο οίκημα, αξία του οποίου πλησιάζει τα $4 εκατ.

Ο μέχρι πρότινος πρόεδρος, Μιχάλης Σπάρταλης, παρέδωσε τη σκυτάλη στην τρίτης γενιάς Καστελλορίζια της Μελβούρνης, Ευδοκία Παναγάκου, η οποία είναι και η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει την ηγεσία του ιστορικού αυτού οργανισμού.

«Είμαι περήφανος, που ύστερα από 10χρονη υπηρεσία, αποχωρώ, γνωρίζοντας ότι τη θέση προέδρου αναλαμβάνει μια νέα γυναίκα από την πατριά των Καστελλοριζίων της Μελβούρνης, με καινούρια οράματα και πολύ ενθουσιασμό, ώστε να υπάρξει συνέχεια και να πλαισιωθεί ο οργανισμός από τις νεότερες γενιές», θα πει ο Μιχάλης Σπάρταλης. Στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο, να σημειωθεί, είναι και ο γιος του, Νίκος Σπάρταλης, ο οποίος ασχολείται με αναπτυξιακά έργα.
Ο Καστελλοριζιακός Σύνδεσμος είναι μέλος της Πανδωδεκανησιακής Ομοσπονδίας με συμμετοχή στον ετήσιο εορτασμό για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την μητέρα Ελλάδα, πλην αυτού όμως φαίνεται ότι τα μέλη του έχουν μια ιδιαίτερη ατζέντα. Κάθε χρόνο, για παράδειγμα, τιμά ο οργανισμός έναν Καστελλορίζιο που διακρίθηκε σε κάποιο τομέα.

Να σημειωθεί ότι, πριν τρία χρόνια η Μαρίκα Μπισά έγινε η πρώτη γυναίκα που έτυχε αυτής της διάκρισης, ενώ το 2010 Καστελλορίζιος της Χρονιάς εξελέγη ο Νίκος Παπαναστασίου, δικηγόρος και συγγραφέας από το Σίδνεϊ.
Επίσης, κάθε χρόνο ο οργανισμός τιμά τα Ελληνόπουλα τα οποία πέρασαν με ξέχωρη επιτυχία τις εξετάσεις του VCE. Φέτος τιμήθηκαν ο Φ. Ιωσηφίδης, ο Ν. Παλτόγλου, ο Κ. Κωστόγλου και η Κ. Ζερβού.

«Είναι ένας τρόπος να κρατήσουμε επαφή με τις νεότερες γενιές που είναι το μέλλον του οργανισμού , αλλά και της ευρύτερης ελληνικής παροικίας», θα πει ο Μιχάλης Σπάρταλης.

 ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΑΛΛΑΓΗ

Μιλώντας για το ‘μέλλον του οργανισμού’ το ερώτημα που προβάλει είναι ‘τι θα γίνουν όλα αυτά τα κτίρια των οργανισμών που σήμερα μπορεί ν’ ανοίγουν δύο ή περισσότερες φορές το χρόνο τις πόρτες τους, αύριο, όμως, κινδυνεύουν να μείνουν κλειστά ή ακόμη και να μην υπάρχουν’.

Είναι ένα ερώτημα, ίσως το βασικότερο και ουσιαστικότερο που τίθεται σ’ όλους τους οργανισμούς που παίρνουν μέρος σ’ αυτήν την έρευνα.
«Το λογικό θα ήταν να κάνουμε κάτι μεγάλο όλοι μαζί οι Δωδεκανήσιοι. Το γεγονός, όμως, ότι δεν έχουμε την ίδια οικονομική επιφάνεια, δημιουργεί εμπόδια. Το κυριότερο είναι ότι πολλοί φοβούνται ότι θα χαθεί η αυτονομία των οργανισμών. Έχουν γίνει συζητήσεις τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχουμε, όμως, καταλήξει πουθενά. Θα ήταν καλό να ενώσουμε την οικονομική μας δύναμη και να φτιάξουμε ένα μεγάλο κτίριο, όπως εκείνα στη Βρισβάνη ή στην Καμπέρα. Νομίζετε όμως ότι είναι εύκολο; Η πείρα μου λέει ότι οι Έλληνες είναι δύσκολο να συμφωνήσουν σε κάτι μεγάλο. Ίσως οι νεότερες γενιές τολμήσουν το μεγάλο βήμα.
Προσωπικά, υποστηρίζω μια τέτοια επιλογή. Η αλλαγή είναι απαραίτητη».

Μια δημόσια δήλωση ενός δυναμικού παράγοντα του οργανισμού, όπως είναι ο Μιχάλης Σπάρταλης, σε ένα τόσο ζωτικό θέμα, θα πρέπει να μπει υπό σημείωση.

Νισυριακή Αδελφότητα «Παναγία Θερμιανή»
Η Νισυριακή Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1951 και σήμερα αριθμεί περίπου 100 μέλη. Το 1992 απέκτησε ιδιόκτητο εντευκτήριο στο Brunswick η αξία του οποίου σήμερα υπολογίζεται σε $800.000 περίπου. Ο πρόεδρος του οργανισμού, Γιάννης Κυρίτσης, μας πληροφορεί ότι η χωρητικότητά του είναι 100 ατόμων και, εκτός από τον ετήσιο χορό που γίνεται στη χάρη της Παναγίας της Θερμιανής, το χολ ανοίγει τις πόρτες του μια φορά το μήνα για να φιλοξενηθούν τα μέλη. «Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, τρώμε όλοι μαζί, συζητάμε, παίζουμε μπίνγκο και…  βγάζουμε τα έξοδα του κτιρίου μ’ ένα μικρό εισιτήριο που πληρώνουν όλοι. Το Διοικητικό Συμβούλιο εργάζεται αφιλοκερδώς για την ετοιμασία των φαγητών και κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα περνάμε μια πολύ ευχάριστη μέρα».
Και οι νέοι, πόσο κοντά είναι στην Αδελφότητα;

«Δυστυχώς, όχι όσο θα επιθυμούσαμε και αυτό μας προβληματίζει. Είναι, όμως, ένα θέμα που άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, το αντιμετωπίζουν όλοι σχεδόν οι παροικιακοί οργανισμοί. Οπωσδήποτε θα πρέπει κάτι να γίνει για να τους ελκύσουμε».
Στην ερώτηση ‘αν η ένωση των δυνάμεων των Δωδεκανησιακών οργανισμών, θα έλυνε το πρόβλημα’, η απάντηση έρχεται γρήγορη: «Πιστεύω, ναι. Προσωπικά, είμαι υπέρ της ένωσης. Εμείς πόσο θα κρατήσουμε; Θα πρέπει, όμως, να υπάρξει έντονο ενδιαφέρον από τη δεύτερη γενιά. Η οικονομική δύναμη των οργανισμών της Δωδεκανήσου σήμερα είναι μεταξύ $8 εκ. και $10 εκ. Είναι μια γερή βάση πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε. Να γίνει ένα ωραίο, σύγχρονο εντυπωσιακό κέντρο για το οποίο θα είμαστε περήφανοι και θα ελκύει τις νεότερες γενιές, με αίθουσες για εκθέσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, χορούς, γήπεδα για σπορ κλπ. Είναι εφικτό, φτάνει να υπάρχει πνεύμα καλής θέλησης και αγαστής συνεργασίας».

Ο ίδιος θα πει ότι έχουν γίνει τέτοιου είδους συζητήσεις με τους άλλους οργανισμούς της Πανδωδεκανησιακής Ομοσπονδίας, ‘δεν έχουν όμως βγάλει πουθενά. Εκείνοι οι οποίοι δεν θέλουν επ’ ουδενί λόγω να πουλήσουν είναι οι Καστελλορίζιοι’. «Ίσως όμως αυτό που φαίνεται αδύνατο σήμερα, να είναι εφικτό αύριο», θα καταλήξει στο σοφό συμπέρασμα ο Γιάννης Κυρίτσης που υπηρέτησε με συνέπεια και αγάπη τον οργανισμό πάνω από μισό αιώνα.   

Ροδιακή Αδελφότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Διαγόρας»
Η Ροδιακή Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1952 και αριθμεί 200 μέλη. Έχει ιδιόκτητο εντευκτήριο στο Fairfield η αξία του οποίου ανέρχεται στο $1εκ.
 Ο αντιπρόεδρος, Τέρης Αλεξάνδρου, ο οποίος έχει υπηρετήσει τον οργανισμό επί 44 χρόνια από ηγετικές θέσεις, θα πει ότι το ενδεκαμελές Διοικητικό Συμβούλιο έχει τέσσερα μέλη της δεύτερης γενιάς, μεταξύ των οποίων και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, Σταμάτης Πιπάκης. Θα μας διαβεβαιώσει ότι «υπάρχει καλή συνεργασία, η διαφορά απόψεων, όμως, μεταξύ πρώτης και δεύτερης γενιάς μελών, είναι εμφανής.

Οι μεγάλοι είναι συντηρητικοί, έχουν κολλήσει στο μπάρμπεκιου και το σουβλάκι, ενώ οι νέοι θέλουν να ανακαινίσουν το χωλ και να κάνουν καινούρια πράγματα. Σκοντάφτουν, όμως, στο συντηρητισμό των παλιών, οι οποίοι είναι της άποψης ότι ‘έχουμε ένα μαγαζάκι που μας εξυπηρετεί. Γιατί να βάλουμε χρέη στο κεφάλι μας’; Θα πρέπει να πω ότι οι νέοι έχουν δίκιο γιατί υπάρχουν πράγματα, όπως η κουζίνα, για παράδειγμα, που κραυγάζουν ‘ανακαίνιση’. Δεν μπορείς να κρατήσεις τους νέους χωρίς να τους δώσεις χώρο να κινηθούν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους οράματα. Αν καλλωπίσουμε το χωλ, βάλουμε μεγάλες οθόνες για ποδόσφαιρο, κάνουμε καινούριο μπαρ και, κυρίως, τους ενθαρρύνουμε να κάνουν τις δικές τους εκδηλώσεις, ίσως επιτύχουμε την πολυπόθητη συνέχεια».

Όταν έρχεται η συζήτηση στην ένωση της οικονομικής δύναμης των Δωδεκανησιακών σωματείων και την συγκρότηση ενός μεγάλου κτιρίου για όλους, ο Τέρης Αλεξάνδρου θα πει ότι «προς αυτήν την κατεύθυνση εργαστήκαμε με τον Σάββα Αυγουστάκη εδώ και 15 χρόνια. Πριν 4 χρόνια, η πρόταση ήταν να πουλήσουμε όλοι τα κτίριά μας και ν’ αγοράσουμε ένα μεγάλο κτίριο. Η ανταπόκριση ήταν ‘ναι, μας ενδιαφέρει’, κανένα όμως από τα προεδρεία των άλλων σωματείων, όπως διαπιστώσαμε, δεν μετέφεραν την πρόταση στα μέλη τους. Και όμως, τα πράγματα είναι απλά. Ο κάθε οργανισμός θα πάρει μετοχές σύμφωνα με το κεφάλαιο που διαθέτει. Επίσης, οι οργανισμοί θα διατηρήσουν την ταυτότητά τους. Τίποτε δεν θ’ αλλάξει αναφορικά μ’ αυτό. Αντίθετα, θα έχουμε την προοπτική της διατήρησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που μέχρι τώρα εργαστήκαμε, όλοι ανεξαιρέτως, με τόσο ζήλο για να τη διατηρήσουμε».

Ο ίδιος θα πει ότι «Η νέα γενιά λατρεύει την παράδοση. Ο Βασίλης Μπαλάκης, Ρόδιος δεύτερης γενιάς έκανε μεγάλες προσπάθειες για να αποκτήσουμε δεσμούς με τη Ρόδο, συγκεκριμένα με την τοπική αυτοδιοίκηση και επέτυχε, πηγαίνοντας ο ίδιος στο νησί να φέρει εδώ αντιπροσωπεία πέντε ατόμων, καθώς επίσης και καλλιτέχνες παραδοσιακής μουσικής, γεγονός που ενθουσίασε τους νέους. Οι προσπάθειες για επαφή με το νησί και την πολιτιστική κληρονομιά μας, θα συνεχιστεί γιατί βλέπουμε ότι ενδιαφέρει τους νέους πάρα πολύ. Όσο για το θέμα της ένωσης των δυνάμεων με τους άλλους οργανισμούς, είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να επιμείνουμε. Όπως λένε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».

Πανκωακή Αδελφότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Ιπποκράτης»
Η Πανκωακή Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1956 και αριθμεί 270 μέλη από τα οποία τα 100 είναι ενεργά. Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από 7 μέλη της πρώτης γενιάς, με πρόεδρο τον Κώστα Αλαβέρα. Ο οργανισμός έχει ιδιόκτητο κτίριο στο κέντρο του Northcote, αξίας $4 εκ. περίπου, με δύο αίθουσες χωρητικότητας 200 και 150 ατόμων.

Ο Κώστας Αλαβέρας θα μας βεβαιώσει ότι το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μέλος της δεύτερης γενιάς στο Δ.Σ. είναι κάτι που «μας λυπεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταθέτουμε τα όπλα. Γίνονται μεγάλες προσπάθειες για να ελκύσουμε τις νέες γενιές και είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε. Απλώς, χρειάζεται πολλή δουλειά, προσωπικές θυσίες από τους μεγαλύτερους και κυρίως κίνητρα που να κινήσουν το ενδιαφέρον τους.
Με 15ετή πείρα στο Δ.Σ. και πρόεδρος από το 2007, ο Κώστας Αλαβέρας θα πει ότι «εκείνο που έχει σημασία είναι να αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες της κάθε εποχής, οι οποίες συνεχώς αλλάζουν». Στη συνέχεια θα αναφερθεί στο γεγονός ότι μεταξύ 1990–1995 υπήρχε Τμήμα Νεολαίας, καθώς επίσης και Γυναικών το οποίο εργάστηκε σκληρά και συνέβαλε ουσιαστικά στην αποπλήρωση του οικήματος του οργανισμού.

Πολλά από τα μέλη του της τότε νεολαίας, είναι σήμερα οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, με υποχρεώσεις, ώστε δεν είναι εύκολο να τους φέρεις πίσω, θα προσθέσει. Στοχεύει, εντούτοις, στην προσέλκυση νέων 18–35 χρόνων, ουσιαστικά νέων τρίτης γενιάς που ‘θα αποτελέσουν τον πυρήνα για τη μεγαλύτερη συμμετοχή νέων στον οργανισμό’. Με το σκεπτικό αυτό, ο πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο σχεδιάζουν παναυστραλιανή εκδρομή νέων στην Κω το 2012.
«Χάσαμε τη δεύτερη γενιά, τώρα θα πρέπει να φροντίσουμε να εμπνεύσουμε και να προσελκύσουμε την τρίτη. Οπωσδήποτε, χρειάζεται άλλη προσέγγιση και αρκετές υποχωρήσεις από τους μεγάλους. Το βέβαιο είναι ότι περνάμε μια μεταβατική περίοδο την οποία οφείλουμε να χειριστούμε με ευελιξία και ορθή σκέψη, ορθή εκτίμηση των πραγμάτων».

Ο ίδιος θα πει ότι ο οργανισμός είναι ζωντανός, υπάρχει ένα πολύ συνεργάσιμο Δ.Σ. και στο οίκημα του οργανισμού υπάρχει βιβλιοθήκη με βιβλία της Κω, προβάλλονται ντοκιμαντέρ από τα Δωδεκάνησα, ώστε να ελκύσουν το ενδιαφέρον των νέων, να τους δώσουν το ερέθισμα να θελήσουν να τα γνωρίσουν και από κοντά, έρχονται καλλιτέχνες από την Κω και γίνονται προσπάθειες για να οργανωθούν εκθέσεις με έργα γλυπτικής και ζωγραφικής Κώων καλλιτεχνών.

«Πιστεύω ότι ο ασφαλέστερος τρόπος να κερδίσουμε τους νέους, είναι να τους κάνουμε να νοιώσουν περήφανοι για την καταγωγή τους», θα τονίσει ο Κώστας Αλαβέρας.
Αναφορικά με την προοπτική ένωσης της οικονομικής δύναμης των Δωδεκανησιακών οργανισμών, θα πει ότι «συζητιέται μεταξύ προέδρων τα τελευταία δύο χρόνια, οι περισσότεροι όμως το βρίσκουν δύσκολο να το περάσουν στα μέλη τους. ‘Αυτό πρέπει να το κάνει η νέα γενιά’, είναι η αντίληψη που επικρατεί μεταξύ των μελών της πρώτης γενιάς, από την άλλη πλευρά πάλι η δεύτερη γενιά φοβάται το χρέος και επιπλέον…  μακριά από τις πρακτικές της πρώτης γενιάς, λένε ‘εγώ δε βάζω την ποδιά να μπω στην κουζίνα για να βγάλω λεφτά’. Οπότε δεν είναι εύκολο. Επειδή, όμως, όπως είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε και εσείς, αυτό δεν είναι πρόβλημα ενός, δύο ή τριών οργανισμών, αλλά της πλειονότητας των ομογενειακών οργανώσεων, πιστεύω ότι η αρχή θα πρέπει να γίνει από ορισμένους μεγάλους οργανισμούς, όπως, π.χ., την Κοινότητα και μετά θα ακολουθήσουν και οι άλλοι.

Πιστεύω ότι περνάμε μια μεταβατική περίοδο και σαν παροικία, οπότε οι αλλαγές ίσως να μην είναι όσο μακριά νομίζουμε».

Καλυμνιακή Αδελφότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας
Η Καλυμνιακή Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1964 και αριθμεί 400 μέλη. Έχει ιδιόκτητο οίκημα – το Καλυμνιακό Σπίτι – αξίας $1 εκ. περίπου και βρίσκεται στο Coburg. Tο Δ. Σ. αποτελείται από μέλη της πρώτης και δεύτερης γενιάς, με πρόεδρο τον Αλέξη Τσέρο και αντιπρόεδρο τον Νίκο Τσέρο, ο οποίος συμβαίνει να είναι τρίτης γενιάς, ηλικίας 25 χρόνων.

«Αν δεν μπεις στα βαθιά δεν μαθαίνεις να κολυμπάς», είναι η φιλοσοφία του σημερινού προέδρου ο οποίος δηλώνει ότι «η συνεργασία με τα μέλη της πρώτης γενιάς του Δ.Σ. είναι άψογη. Μας δίνουν πρωτοβουλίες και κάνουμε τις δικές μας εκδηλώσεις. Υπάρχει κατανόηση και αλληλοσεβασμός. Οι νέοι έχουμε πάθος για το νησί. Νοιώθουμε σαν να έχουμε γεννηθεί εκεί».

Την επιτυχία στην συνύπαρξη με την πρώτη γενιά θα αποδώσει στο ότι ‘ποτέ δεν τους είδαν υποτιμητικά’.
«Αντίθετα, μας έδωσαν υπευθυνότητες που μας ανάγκασαν να δουλέψουμε σκληρά και να αποδείξουμε ότι είμαστε αντάξιοι της εμπιστοσύνης τους».
Αυτά για το Δ.Σ. Γενικά, όμως, θα πει ο ίδιος, «υπάρχει πρόβλημα με την προσέλκυση της δεύτερης γενιάς για το λόγο ότι οι κάτω των 50 χρόνων, έχουν μικρά παιδιά συνήθως, οικογενειακές υποχρεώσεις που τους περιορίζουν. Προσπαθούμε, εντούτοις, να τους κινήσουμε το ενδιαφέρον, έχουν γραφεί πολλοί μέλη και προχωράμε με αισιοδοξία και πολύ κέφι για δουλειά, ώστε να είναι ο οργανισμός ζωντανός».

Για το φλέγον θέμα της συνένωσης του οικονομικού δυναμικού και δημιουργίας ενός σύγχρονου Πανδωδεκανησιακού Σπιτιού, θα πει ότι «δεν είναι εύκολο. Το έχουμε συζητήσει αρκετά. Άλλοι το επιθυμούν πολύ και άλλοι φοβούνται να μη χάσουν την ταυτότητά τους. Να μην, όπως λένε, εξαφανιστούν.
Οι μεγαλύτεροι οικονομικά αισθάνονται ίσως υπεροχή, ενώ οι μικρότεροι φοβούνται ότι θα υποβαθμιστούν. Πιστεύω ότι γίνεται, αν αλλάξει ριζικά βέβαια αυτή η νοοτροπία».

Λεριακή Αδελφότητα Μελβούρνης Βικτωρίας
Η Λεριακή Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1966 και αριθμεί 120 μέλη. Έχει ιδιόκτητο οίκημα στο Williamstown, αξίας περίπου $300.000. Μέχρι πρότινος, πρόεδρος ήταν ο Φώτης Μαυράκης, ο οποίος μετά από δώδεκα χρόνια, παρέδωσε τη σκυτάλη, τον περασμένο μήνα, στις εκλογές, στη νέα γενιά, τονίζοντας ότι «ήταν ο μόνος τρόπος για να πάρει νέα πνοή η Αδελφότητα και να πάει μπροστά. Εμείς, οι μεγάλοι, όπως ξέρετε, αραιώνουμε και πάμε. Τελευταία δεν κάναμε εκδηλώσεις γιατί είχαμε απώλειες. Με τη νέα γενιά, όμως, στο τιμόνι πιστεύω ότι θα πάμε καλά. Το ίδιο έγινε και στο Σίδνεϊ με πολύ καλά αποτελέσματα. Αρχίζει μια νέα περίοδος με τα νέα παιδιά να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον».

Ο νέος πρόεδρος είναι ο Γιώργος Μπουράκης, ο οποίος, όπως θα πει, είναι από 13 χρόνων στον οργανισμό. Είναι αισιόδοξος για το μέλλον του οργανισμού, με την προϋπόθεση ότι «θα πρέπει να γίνουν ορισμένα πράγματα που να προσελκύσουν σε μεγαλύτερους αριθμούς τους νέους. Αρχιτέκτονας ο ίδιος, πιστεύει ότι ο οργανισμός χρειάζεται ένα μεγαλύτερο χώρο και εκδηλώσεις που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες των μελών. Ίσως αυτό να έπρεπε να είχε γίνει πιο νωρίς, αν γινόταν επισταμένη προσπάθεια, αν οι εκδηλώσεις ήταν και στα μέτρα των νέων και αν υπήρχε συχνή επικοινωνία μαζί τους, όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και στα αγγλικά. Είμαι, όμως, αισιόδοξος ότι το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο απαρτίζεται από νέα παιδιά της τρίτης γενιάς, αλλά και της δεύτερης και της πρώτης, θα συνεργαστεί με ομοψυχία, ώστε να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».

Για την ένωση, πιστεύει ότι «είναι νωρίς ακόμη. Αν ωριμάσει η ιδέα και μελετηθεί σωστά το όλο σχέδιο, δεν βλέπω το λόγο να μην επιτύχει, αρκεί βέβαια να μη χάσουν οι οργανισμοί την αυτονομία τους. Αυτό είναι το βασικότερο όλων», θα καταλήξει ο Γιώργος Μπουράκης, εκφράζοντας το πιστεύω όλων των Δωδεκανησιακών οργανισμών και όχι μόνο.