Ο Νέος Κόσμος της προηγούμενης Πέμπτης ήταν ένας πραγματικός «θησαυρός» για ανθρώπους σαν εμένα που βγάζουν το ψωμί τους προσπαθώντας να βρουν «κουσούρια» σε άλλους.
ΔΕΚΑ στήλες σας λέω θα μπορούσα να γράψω σχολιάζοντας τα όσα διάβασα και… 666 ποιήματα, μόνο από τις μόνιμες στήλες του Κώστα Βίτκου και του Θωμά Ηλιόπουλου.
ΕΛΑ όμως που σήμερα είμαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να ασχοληθώ (πάλι) με τον… κολοβό πύργο, που η ανέγερσή του απειλεί με ολική (δομική) κατεδάφιση τον κοινοτικό μας οργανισμό και βαθύ διχασμό την παροικία.
ΤΗ μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν μέρα με τη μέρα οι εξελίξεις. Οι ιερείς της Κοινότητας έχουν ήδη βγει στο «κλαρί» και μαζεύουν υπογραφές από τους… πιστούς, κατά του «αιρετικού» Διοικητικού Συμβουλίου, που έχει θέση ως στόχο του την πώληση μέρους των εκκλησιαστικών περιουσιών της Κοινότητας.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ μαθαίνω, ο ιερέας και οι πιστοί του Αγίου Δημήτριου (κάπου 2500 νοματαίοι – ισχυρίζεται η πλευρά του ιερέα) δεν έχουν αποκλείσει ακόμα το ενδεχόμενο να κάνουν διαδήλωση έξω από την αίθουσα που θα γίνει η Γενική Συνέλευση και να διαμαρτυρηθούν.
ΟΙ πληροφοριοδότες μου (σχεδόν με βεβαίωσαν) ότι αφού ξεμπερδέψουν με το Διοικητικό Συμβούλιο θα στραφούν εναντίον μου (και δεν αποκλείεται να με αφορίσουν!) γιατί με θεωρούν υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν, αφού όπως λένε, εγώ είμαι το μόνο άτομο εν Αυστραλία που ζητώ δημόσια την πώληση των κοινοτικών ναών.
Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί μου θυμίζει βυζαντινούς καιρούς. Δεν αποκλείεται μάλιστα, εγώ να έχω την τύχη του στρατηγού Βελισάριου, ο οποίος αφού κατέστειλε τη Στάση του Νίκα στη συνέχεια ο Ιουστινιανός τον τύφλωσε και τον ανάγκασε να αναποδογυρίσει την περικεφαλαία του και να επαιτεί για να ζήσει.
ΟΙ εξελίξεις με αναγκάζουν να επανέλθω στο θέμα και να πω δυο κουβέντες, για την ιστορία και για λογαριασμό όλων αυτών (έστω των ελαχίστων και μετρημένων στα δάχτυλα της μίας χειρός) που είναι σε θέση να βλέπουν πέρα από το σήμερα.
ΘΑ αρχίσω τολμώντας να πω ότι ορισμένοι ιερείς βλέπουν τους ναούς της Κοινότητας σαν δικά τους «παραμάγαζα» και δεν δίνουν τσακιστή δεκάρα για την Κοινότητα και τις προσπάθειες του Διοικητικού Συμβουλίου να αξιοποιήσει την κοινοτική περιουσία.
ΚΑΝΕΙΣ απ’ όλους όσους εναντιώνονται στην πώληση των ναών δεν έχει ξοδέψει ούτε δέκα λεπτά της ώρας να σκεφτεί, όχι μόνο το μέλλον της Κοινότητας αλλά και της παροικίας γενικότερα.
ΠΟΣΟΙ για παράδειγμα από τους 40 ναούς που διαθέτουμε σήμερα θα λειτουργούν σε 10 και 20 χρόνια, όταν η πρώτη γενιά που τους έχτισε (για να καλύψει τις θρησκευτικές της ανάγκες) θα έχει φύγει.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ότι η Κοινότητα δεν είναι θρησκευτικός οργανισμός. Τέτοιος είναι μόνο η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, η οποία επίσης μια μέρα θα τεθεί, εκ των πραγμάτων, ενώπιον του ιδίου προβλήματος.
ΤΙ θα απογίνουν τελικά τα ακίνητα (και οι ναοί) που διαθέτουν σήμερα οι παροικιακοί μας οργανισμοί; Πρέπει ή όχι να μεριμνήσουμε από τώρα και να δώσουμε μια λύση στο πρόβλημα, όπως κάνουμε και με τις ατομικές μας περιουσίες;
ΘΕΩΡΟΥΜΕ ή όχι την παροικία ως ευρύτερη οικογένειά μας στην οποία όλοι ανήκουμε; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε γιατί απέναντι στη συλλογική μας οικογένεια δεν συμπεριφερόμαστε όπως και στη δική μας;
ΓΙΑΤΙ ενδιαφερόμαστε και φροντίζουμε τι θα απογίνει η οικογενειακή ή προσωπική μας περιουσία και αμελούμε να κάνουμε το ίδιο για την παροικιακή; Και τις δύο εμείς τις δημιουργήσαμε. Με δικά μας χρήματα και προσωπικές θυσίες χτίστηκαν και αγοράστηκαν ναοί, ακίνητα, αίθουσες, σπίτια και οικόπεδα.
ΑΣ επιστρέψουμε όμως στην Κοινότητα και ας πούμε (ως οφείλουμε) τα πράγματα με το όνομά τους, αρέσει δεν αρέσει στους ιερείς και ορισμένους «πιστούς», η συμπεριφορά των οποίων είναι ρασο-κατευθυνόμενοι.
Η Κοινότητα και κατ’ επέκταση τα κατά καιρούς Διοικητικά τους Συμβούλια που εξελέγησαν από τα μέλη (πολλά από τα οποία έχουν εδώ και χρόνια φύγει από τούτη τη ζωή), ήταν αυτοί που αγόρασαν τους σημερινούς ναούς και τα γύρω ακίνητα και όχι οι (σημερινοί) ιερείς και οι «πιστοί».
ΣΥΝΕΠΩΣ η Κοινότητα, δηλαδή το σημερινό Δ.Σ., έχει αποκλειστικά το δικαίωμα να αγοράζει, να χτίζει ή να πωλεί ό,τι νομίζει ό,τι συμφέρει τον οργανισμό, με την αυστηρή προϋπόθεση ότι τα δύο τρίτα των μελών που παρευρίσκονται στις Συνελεύσεις το εξουσιοδοτούν.
ΜΕ λίγες κουβέντες οι ναοί και τα γύρω ακίνητα δεν ανήκουν ούτε στους ιερείς ούτε στους «πιστούς», ανήκουν στην Κοινότητα, τα μέλη της οποίας μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Αυτά άλλωστε προβλέπονται και από το Καταστατικό του οργανισμού.
ΒΕΒΑΙΩΣ θα πρέπει να έχουν λόγο οι ιερείς και οι «πιστοί». Κανείς (και να θέλει) δεν μπορεί να τους στερήσει αυτό το δικαίωμα. Αν όμως τα μέλη αποφασίσουν την πώληση μέρος των ακινήτων (που προτείνει το Διοικ. Συμβούλιο) είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν την απόφαση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους θεωρώ απαράδεκτη τη στάση του ιερέα του Αγίου Δημητρίου, απέναντι στο Δ.Σ. Όσοι γνωρίζουν τα στοιχειώδη γύρω από την ιστορία της Κοινότητας, αντιλαμβάνονται ότι οι «υπογραφές» των πιστών είναι μεθοδευμένες.
ΚΑΙ ο ιερέας του Αγίου Δημητρίου δεν είναι ο μόνος που αντιδρά. Το ίδιο κάνουν παρασκηνιακά και ορισμένοι άλλοι, απ’ ό,τι μαθαίνω. Μόνο που λόγω «πείρας» το κάνουν πιο αθόρυβα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι ιερείς της Κοινότητας υπονομεύουν αποφάσεις συμβουλίων.
ΚΑΙ στο παρελθόν έκαναν τα ίδια, τοποθετώντας στα Διοικητικά Συμβούλια και δικούς τους ανθρώπους που προωθούσαν αιτήματα και απόψεις τους. Ορισμένοι ιερείς έχουν κατά καιρούς ταλαιπωρήσει την Κοινότητα.
ΑΥΤΑ είναι πασίγνωστα σε όσους γνωρίζουν την κοινοτική ιστορία. Αλλά όπως είπε και ο Χέγκελ «η ιστορία μας διδάσκει ό,τι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία».
ΜΑ έχουν εντελώς άδικο οι ιερείς θα με ρωτήσει κάποιος; Σε τοπικό (περιορισμένο) επίπεδο, ίσως όχι, πλατύτερα (και συνολικά) σίγουρα ναι.
ΕΛΠΙΖΩ το σημερινό Δ.Σ. να λύσει το ενδοεκκλησιαστικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί την Κοινότητα εδώ και 50 χρόνια και να μην ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο που ακολούθησαν όλα τα προηγούμενα, που για να διατηρηθούν στην εξουσία συμβιβάζονταν και υποχωρούσαν φοβούμενα ότι οι ιερείς θα στρέψουν τους «πιστούς» εναντίον τους.
ΑΝ πραγματικά θέλουμε να παραμείνει ζωντανή η ελληνική παροικία και τις επόμενες δεκαετίες θα πρέπει να στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες του Διοικητικού Συμβουλίου και να πούμε όχι στην «ιερή συμμαχία» της στασιμότητας.
ΚΑΙΡΟΣ να τελειώνουμε με τα κοινοτικά «παπαδομάγαζα» και τους στρατευμένους «πιστούς». Καιρός να δούμε μπροστά και να δώσουμε τη δυνατότητα στην Κοινότητα να προσφέρει στους τομείς που μπορεί να προσφέρει.
ΚΑΙ για τη στιγμή αυτή δεν είναι άλλοι από την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Εκτός και αν θέλουμε να υπάρξουμε στο μέλλον μόνο ως χριστιανοί ορθόδοξοι.
ΓΙΑ να υπηρετήσει όμως η Κοινότητα σοβαρά και αποτελεσματικά τους πιο πάνω τομείς, οι οποίοι από τη φύση τους είναι πολυδάπανοι, θα πρέπει να έχει έσοδα. Και για να έχει έσοδα θα πρέπει να αξιοποιήσει (οπωσδήποτε) την περιουσία της.
ΕΙΝΑΙ απαράδεκτο για έναν οργανισμό η περιουσία του οποίου ίσως αγκίζει τα $80 και πλέον εκατομμύρια να μην έχει έσοδα. Και ερωτώ, θα επέτρεπε κανείς από εμάς στον εαυτό του να λιμοκτονεί έχοντας αφήσει να ρημάζει στην κυριολεξία την περιουσία του;
ΟΧΙ βέβαια, ούτε τρελός να ήταν. Τότε γιατί το κάνουμε για την Κοινότητα; Και για όσους (δήθεν) ευαίσθητους που ισχυρίζονται ότι η Κοινότητα δεν είναι επιχειρηματικός οργανισμός για να βγάζει χρήματα έχω να πω τούτα τα απλά:
ΤΙ έχει περισσότερο ανάγκη αυτή τη στιγμή η ελληνική παροικία και όχι μόνο η Κοινότητα; Ένα Πολιτιστικό Κέντρο που να διαθέτει τα στοιχειώδη, δηλαδή μια κινηματογραφική αίθουσα υψηλών προδιαγραφών, που θα μπορεί να χρησιμοποιείται όλο το χρόνο για προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις και άλλες εκδηλώσεις, μια αίθουσα που να μπορεί η παροικία να υποδεχτεί έναν προσκεκλημένο της και να δώσει μια δεξίωση της προκοπής και χώρους που να φιλοξενούν ένα μουσείο με την ιστορία μας σε τούτη τη χώρα.
Ή ένα ναό σαν τον Άγιο Δημήτριο, με τους αναξιοποίητους (για δεκαετίες) γύρω χώρους του; Και τα μικρά παιδιά θα πουν ότι χρειαζόμαστε το Πολιτιστικό Κέντρο. Και ένα τέτοιο Πολιτιστικό Κέντρο που και αρχιτεκτονικά να λέει ότι είναι πολιτιστικό μπορεί να χτιστεί μόνο στο χώρο του Περάν.
ΕΠΕΙΔΗ πιστεύω ότι το κέντρο της πόλης έχει άλλη απήχηση και χάρη, θα έλεγα στο Lonsdale Street αν επαρκούσε ο χώρος. Εκεί μπορεί να χτιστεί το κτίριο που προτείνει το Διοικ. Συμβούλιο, αλλά Πολιτιστικό Κέντρο δεν μπορεί να χτιστεί.
ΓΙΑ να γίνουν όμως τα δύο αυτά έργα και για να έχει η Κοινότητα έσοδα, θα πρέπει αμέσως να αντικατασταθεί το οικόπεδο του Μπουλίν με ένα ακίνητο που να έχει έσοδα και να πουληθούν ορισμένοι ναοί και τα γύρω ακίνητα.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου έχει λάθος η αντιπολίτευση που επιμένει στην αξιοποίηση του Μπουλίν, χτίζοντας εκεί Πολιτιστικό Κέντρο «αγορές» Παρθενώνες, εστιατόρια καφετέριες γήπεδα και λοιπά.
ΑΝ γίνει κάτι τέτοιο η Κοινότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να εξασφαλίσει έσοδα που θα τις επιτρέψει να κάνει σωστά και αποτελεσματικά ότι πρέπει να κάνει. Καιρό η αντιπολίτευση να δηλώσει ξεκάθαρα τι σκάφτεται να κάνει με τους ναούς.
ΑΥΤΑ και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.