Ο Τσαρλς Μουρ γεννήθηκε δισεκατομμυριούχος, όμως επέλεξε να γίνει ο «σκουπιδιάρης των θαλασσών» όταν ανακάλυψε στον Ειρηνικό την «ήπειρο των απορριμμάτων».
Καλιφορνέζος εδώ και τρεις γενιές, ο Τσαρλς Μουρ προέρχεται από οικογένεια πετρελαιάδων και ο πατέρας του ήταν χημικός μηχανικός. Εκείνος πήρε πτυχίο στη Χημεία και την Ισπανική Λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο και ρίχτηκε στις επιχειρήσεις.
Όμως ο πατέρας του, τού είχε μάθει από μικρό τη θάλασσα και την ιστιοπλοΐα. Και το 1994, έπειτα από 25 χρόνια στις μπίζνες, αποφάσισε να αλλάξει ρότα και δημιούργησε το Ίδρυμα Θαλάσσιων Ερευνών Αlgalita. Έναν χρόνο μετά καθέλκυσε το «Αlguita», ένα αλουμινένιο καταμαράν για ωκεανογραφικές έρευνες.
Σάλπαρε από το Χόμπαρτ της Τασμανίας για να καταγράψει τη ρύπανση των αυστραλιανών ακτών. Και η ζωή του άλλαξε πραγματικά την άνοιξη του 1997. «Στη διάρκεια μιας ρεγκάτας», αφηγείται ο ίδιος, «επιστρέφοντας από τη Χαβάη, αποφάσισα να περάσω από μια περιοχή του Ειρηνικού που συνήθως αποφεύγουν οι ιστιοπλόοι, επειδή έχει πάντα ασθενείς ανέμους και υψηλές πιέσεις». Έτσι έπεσε επάνω στη «δίνη σκουπιδιών του Ειρηνικού». «Είναι μια σούπα από σκουπίδια. Επί πολλά μίλια, έβλεπα γύρω μου μόνο πλαστικό: δίχτυα, οδοντόβουρτσες, τσατσάρες, αναπτήρες, κούκλες. Κάθε βρωμιά που πετάξαμε στο νερό τα τελευταία πενήντα χρόνια… Από εκείνη τη στιγμή, άλλαξε η ζωή μου. Έπρεπε να κάνω κάτι για να γίνει γνωστή αυτή η πραγματικότητα».
Χρειάστηκε να περιμένει δέκα χρόνια και να πραγματοποιήσει διάφορα εξερευνητικά ταξίδια (το πρώτο το 1999) για να φτάσει στο ευρύ κοινό η είδηση για την «έκτη ήπειρο» από πλαστικό. Οι εφημερίδες έκαναν λόγο για τη μεγαλύτερη «χωματερή» του πλανήτη. Εκατό χιλιάδες τόνοι, μια μάζα πλαστικού που η θάλασσα κονιορτοποίησε, αλλά δεν καταφέρνει να «χωνέψει», με διάμετρο 2.500 χλμ., η οποία πλέει σε βάθος μερικών μέτρων από την επιφάνεια (οι δορυφόροι δεν καταφέρνουν να την εντοπίσουν). Τα ρεύματα του Βορείου Ειρηνικού κρατούν τα πλαστικά σωματίδια συγκεντρωμένα σε μια φονική, τοξική «σούπα». Καθώς μοιάζουν με ζωοπλαγκτόν, μπαίνουν στην τροφική αλυσίδα- ψάρια, δελφίνια, χελώνες, θαλάσσια πουλιά. Και στην κορυφή, ο άνθρωπος.
Τον Σεπτέμβριο κλείνουν 10 χρόνια που συγκεντρώνει στοιχεία για τη «σούπα από πλαστικό» και θα ξαναβγεί στη θάλασσα για να συγκρίνει τα τότε στοιχεία με τα τωρινά. Πιστεύει πως, αν ενημερωθούν, οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν την καταστροφική συμπεριφορά τους. Όσο για την «ήπειρο των σκουπιδιών», αυτή, λέει, «δεν είναι πλέον δυνατό να την εξαφανίσουμε. Θα ήταν σαν να θέλαμε να περάσουμε από κόσκινο τη Σαχάρα”.