Tα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής έδειξαν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι δύο, ίσως και τρία, κόμματα πλήρωσαν το γεγονός του ότι ανέγνωσαν λανθασμένα τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου.
Θα θυμάστε, ενδεχομένως, τους τόνους μελανιού που είχαν χυθεί για την περίφημη «αριστερή στροφή» της κοινωνίας. Κάποιοι, μάλιστα, έσπευδαν να προδικάσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο μεγάλος κερδισμένος. Συνέβη το ακριβώς αντίστροφο, όπως έδειξαν προηγουμένως και οι φοιτητικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σημαντικό κομμάτι της δύναμής του και η κοινωνία δείχνει μάλλον να παίρνει μια συντηρητική στροφή (η οποία μπορεί, μάλιστα, να πάρει μια εξίσου επικίνδυνη τροπή αν η καθοδήγησή της αφεθεί στα χέρια ακραίων λαϊκιστών). Μετά τον Δεκέμβρη, η ηγεσία της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς μπλέχτηκε στα πλοκάμια ενός απίστευτου ναρκισσισμού της «εξέγερσης». Θεοποίησαν το τι συνέβη στους δρόμους της Αθήνας και δεν αντελήφθησαν ότι ο Έλληνας γοητεύεται από την κουλτούρα της εξέγερσης κ.λπ. κλπ., αλλά έχει και ένα απαράμιλλο ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Γρήγορα κατάλαβε ότι το κόστος των Δεκεμβριανών ήταν ανυπολόγιστο για την οικονομία, τον τουρισμό, την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Ο μέσος Έλληνας τρόμαξε όταν είδε πόσο λίγο απέχουμε από το χάος, πόσο εύκολο είναι να διολισθήσεις σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση όπου έφηβοι πετούν με λύσσα πέτρες σε αστυνομικά τμήματα. Δυστυχώς, την ανοησία περί αριστερής στροφής πίστεψε και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό φάνηκε σε πολλές στιγμές, όταν π.χ. κατέστη σημαντικό εσωτερικό θέμα συζήτησης αν ο αρχηγός του έπρεπε να επισκεφθεί στο νοσοκομείο τον βαριά τραυματισμένο αστυνομικό της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μουσείο μήπως και θυμώσουν κάποια «παιδιά».
Το ΠΑΣΟΚ έχει επανειλημμένα συρθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ σε αριστερότερες θέσεις, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει ότι ο κόσμος το θέλει κόμμα εξουσίας, όχι διαμαρτυρίας και άκρατης απλώς ευαισθησίας. Λάθος, όμως, πολύ λάθος διάβασε τον Δεκέμβρη και η κυβέρνηση.
Τρόμαξε μπροστά στην κρίση και το τσουνάμι του λαϊκισμού που μας κατέλαβε για μερικές μέρες και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο. Πρώτα απ’ όλα εμφανίσθηκε για πρώτη φορά να παραιτείται μια κυβέρνηση από τον θεμελιώδη ρόλο που έχει κάθε κράτος: να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη. Δεύτερον, συνέχισε να συμπεριφέρεται ενοχικά σαν να ήταν μια κυβέρνηση που κληρονομούσε τις αμαρτίες άλλων εποχών.
Το αποτέλεσμα έγινε εμφανές όταν χάθηκε ο έλεγχος, όταν η αστυνομία εξαφανίσθηκε για πολλές μέρες και εβδομάδες και όταν η Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις έδιναν την εικόνα «ξέφραγου αμπελιού». Αυτή η εικόνα τραυμάτισε καίρια ένα κομμάτι της μεσαίας τάξης που ανήκει στον σκληρό πυρήνα, τη ραχοκοκαλιά της κεντροδεξιάς.
Και όταν για πρώτη φορά βρέθηκε ένα κόμμα στις παρυφές της παράταξης για το οποίο δεν «ντρέπονταν», όπως συνέβη π. χ. με την ΕΠΕΝ τη δεκαετία του ‘70, άρχισε το φλερτ που οδήγησε στο αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Οταν η Ν.Δ. εμφανίζεται να «ντρέπεται» που είναι δεξιό κόμμα και όταν τα κάνει θάλασσα σε έναν τομέα που υποτίθεται ότι η δεξιά παραδοσιακά υπερέχει, λογικό είναι οι ψηφοφόροι της να αποταθούν αλλού. H κυβέρνηση αντελήφθη επιτέλους το πρόβλημα υπό το βάρος της ανόδου του ΛΑΟΣ.
Το ερώτημα είναι αν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται πλέον οι αποφάσεις που υποτίθεται ότι έχουν ληφθεί εδώ και πολύ καιρό, από το κτίσιμο του τζαμιού έως την αυστηρότερη αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Οι προθέσεις υπάρχουν, αλλά σε αυτή την κυβέρνηση οι ισχυρές δυνάμεις της αδράνειας έχουν μια καταπληκτική ικανότητα να παίζουν κατενάτσιο τις πρώτες μέρες έπειτα από μια μεγάλη κρίση και κατόπιν να μπλοκάρουν οτιδήποτε τολμηρό πέφτει στο τραπέζι.