Με την ευκαιρία του εορτασμού της Ημέρας της Αυστραλίας, ο «Νέος Κόσμος» παραθέτει κάποια γεγονότα που καθόρισαν την ιστορία της και τον πολιτισμό της.
Για χιλιάδες χρόνια, την Αυστραλία κατοικούσαν και τη φρόντιζαν οι αυτόχθονες λαοί (Οι Αβοριγίνες ή Αμπορίτζινις, όπως τους λέμε). Η άφιξη του Πρώτου Στόλου το 1788, σήμανε ότι ο κόσμος των Αμπορίτζινις θα άλλαζε για πάντα. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 200 και πλέον χρόνων, η Αυστραλία έχει μάθει πολλά μαθήματα για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πορεία της προς τον πολυπολιτισμό και τη συμφιλίωση. Οι πολιτισμοί των αυτοχθόνων της Αυστραλίας είναι οι παλαιότεροι συνεχιζόμενοι πολιτισμοί στον κόσμο.

Οι αυτόχθονες λαοί της Αυστραλίας την κατοικούν εδώ για περίπου 40.000 με 60.000 χρόνια. Οι πολιτισμοί των Αβοριγίνων και των Νησιωτών των Στενών Τόρες διαφέρουν μεταξύ τους. Έχουν τις δικές τους γλώσσες και παραδόσεις.

Ιστορικά, οι Αβοριγίνες κατάγονται από την ηπειρωτική Αυστραλία και την Τασμανία. Οι Νησιώτες των Στενών Τόρες κατάγονται απ’ τα νησιά μεταξύ του βόρειου άκρου της Κουηνσλάνδης και της Παπούα-Νέας Γουινέας. Οι Νησιώτες των Στενών Τόρες έχουν πολλές πολιτιστικές ομοιότητες με το λαό της Παπούα-Νέας Γουινέας και άλλων νήσων του Ειρηνικού.

ΓΛΩΣΣΕΣ

Πριν τη βρετανική εποίκηση, πάνω από 700 γλώσσες και διάλεκτοι ομιλούνταν από Αβοριγίνες και Νησιώτες των Στενών Τόρες. Περίπου 145 γλώσσες χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα.

Δεν υπήρχε καμία γραπτή γλώσσα. Οι προφορικές διηγήσεις των αυτοχθόνων πολιτισμών είναι εξαιρετικά σημαντικές επειδή μιλούν την ιστορία των ανθρώπων και της γης. Παραδείγματος χάριν, αφηγήσεις όπως αυτές που εξηγούν την πλημμύρα του κόλπου Port Phillip Bay στη Βικτώρια αναφέρονται σ’ ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη πριν 10.000 χρόνια.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Οι διάφορες φυλές των αυτοχθόνων έχουν το δικό τους όνομα για το ποιοι είμαστε. Στα αγγλικά λέγεται ‘Dreaming’ (Εποχή των Ονείρων ή Δημιουργία). Το Dreaming ή Dreamtime, είναι το σύστημα γνώσης, πίστης και πρακτικής που καθοδηγεί τη ζωή των αυτοχθόνων. Δείχνει στους ανθρώπους πώς πρέπει να ζουν και να συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που δεν υπακούουν τους κανόνες του τιμωρούνται.

Τα παιδιά άκουγαν τις αφηγήσεις για το Dreaming από τους γονείς και τους γέροντες της φυλής τους. Οι αφηγήσεις αυτές δίδαξαν στα παιδιά πώς διαμορφώθηκε και κατοικήθηκε η γη τους και πώς αυτά πρέπει να συμπεριφέρονται και γιατί. Οι αφηγήσεις έδωσαν επίσης στα παιδιά πολύτιμα πρακτικά μαθήματα, παραδείγματος χάριν, πού να βρίσκουν τροφή.

Η μουσική, το τραγούδι και ο χορός των αυτοχθόνων αφηγούνται ιστορίες από την Εποχή των Ονείρων και της καθημερινής ζωής. Όταν οι αυτόχθονες τραγουδούν και χορεύουν, αισθάνονται μια πολύ βαθιά σχέση με τους προγόνους τους.

Οι αρχικές μορφές τέχνης των Αβοριγίνων ήταν γλυπτά ή έργα ζωγραφικής σκαλισμένα σε βράχο και σχέδια στο έδαφος. Μερικά απ’ αυτά είναι ηλικίας 30.000 ετών. Άνθρωποι από την Κεντρική Αυστραλία ζωγράφιζαν κουκίδες και κύκλους που αντιπροσωπεύουν τη γη ή ιστορίες από την Εποχή των Ονείρων. Οι κάτοικοι στα βόρεια μέρη της Αυστραλίας ζωγράφιζαν φιγούρες ανθρώπων, ζώων και πνευμάτων.

Η Εποχή των Ονείρων συνεχίζει να είναι σημαντική και σήμερα για τους αυτόχθονες λαούς.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Κατά τον 17ο αιώνα, Ευρωπαίοι εξερευνητές ανακάλυψαν τμήματα τα οποία αποκάλεσαν ‘Terra Australis Incognita’, δηλαδή η Άγνωστη γη του νότου’. Το 1606, ο Ολλανδός William Janszoon χαρτογράφησε τη δυτική πλευρά της Χερσονήσου του Ακρωτηρίου York (Cape York Peninsula), στο βόρειο άκρο της Αυστραλίας. Την ίδια περίοδο, ένα ισπανικό πλοίο υπό τη διοίκηση του Luis Vaez de Torres έπλευσε μέσω του στενού στα βόρεια της Ηπείρου. Αργότερα, κατά το 1600, Ολλανδοί ναυτικοί διερεύνησαν τα παράλια της Δυτικής Αυστραλίας και την ονόμασαν ‘Νέα Ολλανδία’.

Το 1642, ο Abel Tasman ανακάλυψε την ακτή μιας νέας γης που ονόμασε ‘Van Diemen’s Land’ (η σημερινή Τασμανία). Χαρτογράφησε επίσης χιλιάδες μίλια αυστραλιανής ακτογραμμής. Ο ημιτελής χάρτης του για τη Νέα Ολλανδία δείχνει ότι πίστευε ότι η γη αυτή ενώνεται με την Παπούα-Νέα Γουινέα στα βόρεια.
Ο William Dampier ήταν ο πρώτος Άγγλος που πάτησε σε αυστραλιανό χώμα. Το 1684, αποβιβάστηκε στη βορειοδυτική ακτή. Η γη ήταν ξηρή και γεμάτη σκόνη και έτσι δεν τη θεώρησε χρήσιμη για εμπόριο ή εποίκηση.

Ο CAPTAIN JAMES COOK

Η ανατολική ακτή της Αυστραλίας δεν εξερευνήθηκε από τους Ευρωπαίους μέχρι που έφθασε εκεί ο Άγγλος James Cook το 1770 με το πλοίο του ‘Endeavour’. Ο Cook είχε σταλεί από τη βρετανική κυβέρνηση σε ένα ταξίδι ανακάλυψης στο Νότιο Ειρηνικό. Χαρτογράφησε την ανατολική ακτή και αποβιβάστηκε στο Botany Bay, λίγο νότια από το σημερινό Σίδνεϊ. Ο James Cook ονόμασε αυτή τη γη ‘Νέα Νότια Ουαλία’ και τη διεκδίκησε για τον βασιλιά Γεώργιο Γ’ (King George III).

Η Αυστραλία είναι μοναδική ως προς το ότι οι περισσότεροι από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους της ήταν κατάδικοι. Μετά την επίτευξη της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορούσε να στείλει τους κατάδικούς της στην Αμερική. Οι βρετανικές φυλακές ήταν υπερπλήρεις. Όταν ο αριθμός των κατάδικων έγινε πολύ μεγάλος, η βρετανική κυβέρνηση έπρεπε να βρει ένα νέο μέρος για να τους στεγάσει. Έτσι, το 1786, η Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε να στείλει τους κατάδικους στη νέα αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Ο πρώτος κυβερνήτης της αποικίας της Νέας Νότιας Ουαλίας ήταν ο καπετάνιος Arthur Phillip (Captain Arthur Phillip). Έφερε τον πρώτο στόλο 11 πλοίων με ασφάλεια από τη Βρετανία στην άλλη άκρη του κόσμου. Φρόντισε πολύ τη σίτιση και την πρόνοια των κατάδικων και πολύ λίγοι πέθαναν στο ταξίδι. Ο καπετάνιος Phillip οδήγησε τον Πρώτο Στόλο στον όρμο Sydney Cove στις 26 Ιανουαρίου 1788. Αυτή είναι η επέτειος της ημέρας που γιορτάζουμε την Ημέρα της Αυστραλίας κάθε χρόνο.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τα πρώτα χρόνια της εποίκησης ήταν πολύ δύσκολα. Ο κυβερνήτης Phillip εξασφάλισε ότι οι άνθρωποι δεν θα λιμοκτονούσαν δίνοντας σε όλους το ίδιο συσσίτιο, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου και των αξιωματικών του. Η κοινή λογική και η αποφασιστικότητά του βοήθησαν την αποικία να επιζήσει εκείνα τα πρώτα δύσκολα χρόνια.

Η σκληρή δουλειά των πρώτων χρόνων της εποίκησης γινόταν με καταναγκαστική εργασία των κατάδικων. Εάν δεν εργάζονταν σκληρά ή έφευγαν ή μεθούσαν τους μαστίγωναν. Εάν διέπρατταν κάποιο σοβαρό έγκλημα, τους έστελναν σε απομακρυσμένο οικισμό ή τους κρεμούσαν.
Οι κατάδικοι που εξέτιαν την ποινή τους γίνονταν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες και μετακινούνταν στα όρια της κοινότητας για να εργαστούν και να αναθρέψουν οικογένειες.

Ο πρώτος ευρωπαϊκός πληθυσμός της Αυστραλίας αποτελείτο από Άγγλους, Σκοτσέζους, Ουαλούς και Ιρλανδούς. Οι Σκοτσέζοι, Ουαλοί και Ιρλανδοί βρίσκονταν συχνά σε πόλεμο με τους Άγγλους στο παρελθόν, αλλά στην Αυστραλία οι τέσσερις αυτές ομάδες ζούσαν και εξακολουθούν να συνεργάζονται στενά.

Κατάδικοι και πρώην κατάδικοι άρχισαν να βρίσκουν νέες ευκαιρίες στην αποικία. Οι στρατιωτικοί απασχολούνταν για να κάνουν χρήματα με εμπορικές συναλλαγές και απασχολούσαν κατάδικους και πρώην κατάδικους για να τους βοηθήσουν. Σύντομα, μερικοί από τους πρώην κατάδικους άνοιξαν δικές τους επιχειρήσεις και έγιναν έμποροι. Άλλοι πρώην κατάδικοι τα πήγαν καλά ως αγρότες, έμποροι, καταστηματάρχες και ταβερνιάρηδες. Πρώην γυναίκες κατάδικοι τα πήγαν επίσης καλά στις επιχειρήσεις και από πολλές απόψεις απολάμβαναν περισσότερες ελευθερίες από τις γυναίκες στην Αγγλία.

Μαζί με τον κυβερνήτη Phillip, ο κυβερνήτης Lachlan Macquarie (Governor Lachlan Macquarie) κατέχει σημαντική θέση στην πρόωρη ιστορία μας. Κυβέρνησε την αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας στο διάστημα 1810-1821. Ανέπτυξε την αποικία ως ελεύθερη εποίκηση και όχι ως αποικία κατάδικων. Βελτίωσε τις γεωργικές πρακτικές και έχτισε νέους δρόμους και δημόσιες εγκαταστάσεις. Παρότρυνε επίσης την εξερεύνηση της Αυστραλίας. Ο Macquarie διέθεσε, ακόμα, χρήματα για την εκπαίδευση και σεβάστηκε τα δικαιώματα των πρώην κατάδικων. Έδωσε σε μερικούς από αυτούς θέσεις δικαστών και δημοσίων υπαλλήλων. Ο Macquarie τιμάται στην ιστορία για τις θετικές αλλαγές που έκανε στην αποικία. Το Πανεπιστήμιο Macquarie στη Νέα Νότια Ουαλία πήρε το όνομά του.

Συνολικά, περισσότεροι από 160.000 κατάδικοι μεταφέρθηκαν στην Αυστραλία. Η Μεγάλη Βρετανία σταμάτησε να στέλνει κατάδικους στη Νέα Νότια Ουαλία το 1840, στην Τασμανία το 1852 και στη Δυτική Αυστραλία το 1868.

Τα παιδιά των κατάδικων είχαν πάντοτε την ελευθερία τους, έτσι οι διαχωρισμοί μεταξύ πρώην καταδίκων και αποίκων βαθμιαία εξαφανίστηκαν. Από τα 1850, οι άποικοι αυτοδιοικούνταν και θέλησαν να δημιουργήσουν αξιοσέβαστες κοινωνίες. Οι άποικοι άρχισαν να ντρέπονται για το παρελθόν τους ως κατάδικοι και δεν μιλούσαν γι’ αυτό. Περίπου έναν αιώνα αργότερα, αυτό το συναίσθημα ντροπής άλλαξε. Οι Αυστραλοί άρχισαν να αισθάνονται υπερήφανοι για την αφετηρία τους ως κατάδικοι και τώρα πολλοί άνθρωποι χαίρονται που ανακαλύπτουν πρόγονο που ήταν κατάδικος.

Σ’ αυτό το πνεύμα αποδοχής, οι Αυστραλοί έχουν γίνει άνθρωποι που δεν νοιάζονται και πολύ για την οικογενειακή προέλευση ενός ατόμου ή τη συμπεριφορά του στο παρελθόν. Βλέπουμε τους ανθρώπους όπως είναι και τους δίνουμε ίσες ευκαιρίες και μεταχείριση ή ‘fair go’.

ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ

Στην αρχή της ευρωπαϊκής εποίκησης υπολογίζεται ότι υπήρχαν μεταξύ 750.000 και 1,4 εκατομμύρια Αβοριγίνες και Νησιώτες των Στενών Τόρες στην Αυστραλία. Στους αριθμούς αυτούς περιλαμβάνονται περίπου 250 μεμονωμένα έθνη και πάνω από 700 γλωσσικές ομάδες.
Όταν εποίκησε αρχικά την Αυστραλία, η βρετανική κυβέρνηση δεν έκανε συνθήκη με τους Αβοριγίνες. Οι αυτόχθονες λαοί είχαν τις δικές τους οικονομίες και μια αρχαία σχέση με τη γη. Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αναγνωρίσει αυτό επειδή δεν υπήρχαν τέτοια συστήματα ή πεποιθήσεις στην Ευρώπη. Οι Αβοριγίνες δεν καλλιεργούσαν ούτε έχτιζαν σπίτια για να μείνουν σε ένα μέρος όπως οι Βρετανοί και έτσι η κυβέρνηση σκέφτηκε ότι δεν είχαν καμία ιδέα ιδιοκτησίας. Η κυβέρνηση σκέφτηκε ότι ήταν ελεύθερη να καταλάβει τη γη.

Οι πρώτοι κυβερνήτες είχαν ενημερωθεί να μην βλάψουν τους Αβοριγίνες, αλλά οι Βρετανοί άποικοι μετακινήθηκαν σε εδάφη Αβοριγίνων και πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν. Οι άποικοι συνήθως δεν τιμωρούνταν για τη διάπραξη αυτών των εγκλημάτων.

Μερικοί Αβοριγίνες και Ευρωπαίοι άποικοι μπόρεσαν να ζήσουν ειρηνικά μαζί. Μερικοί άποικοι απασχόλησαν Αβοριγίνες στις φάρμες προβάτων και βοοειδών. Ο κυβερνήτης Macquarie πρόοσέφερε σε Αβοριγίνες τη δική τους γη για καλλιέργεια και ίδρυσε σχολείο για τα παιδιά των Αβοριγίνων. Όμως, πολύ λίγοι Αβοριγίνες θέλησαν να ζήσουν με τον τρόπο που ζούσαν οι άποικοι. Δεν ήθελαν να χάσουν τις πολιτιστικές παραδόσεις τους.
Δεν γνωρίζουμε πόσοι αυτόχθονες σκοτώθηκαν στις μάχες για τη γη, αλλά ξέρουμε ότι πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες. Οι χειρότεροι δολοφόνοι των Αβοριγίνων ήταν οι ασθένειες που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στη χώρα.

Η απώλεια της ζωής των Αβοριγίνων ήταν καταστροφική. Στη Βικτώρια στα 1830, ο πληθυσμός τους ήταν περίπου 10.000. Το 1853 βρέθηκαν να είναι μόνο 1.907 άνθρωποι.

Στη Νέα Νότια Ουαλία οι πρώτοι άποικοι αντιμετώπισαν ακραίες δυσκολίες, μιας και πολύ λίγο μέρος της Αυστραλίας είναι εύφορο. Οι Αβοριγίνες είχαν μάθει να διαχειρίζονται και να ζουν σ’ αυτό το περιβάλλον, παρ’ ότι και αυτοί υπέφεραν σε περιόδους ξηρασίας.
Το 1860, οι Burke και Wills ξεκίνησαν από τη Μελβούρνη για να διασχίσουν την Αυστραλία από το νότο στο βορρά. Ηγήθηκαν μιας μεγάλης αποστολής αλλά η πορεία τους ήταν πολύ δύσκολη. Οι Burke και Wills δεν ήταν έμπειροι άνθρωποι της άγριας φύσης. Έλαβαν ειδική βοήθεια από τη φυλή των Αβοριγίνων Yandruwandha αλλά και οι δύο εξερευνητές πέθαναν κατά την επιστροφή τους. Παρ’ ότι οι Burke και Wills απέτυχαν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, η ιστορία τους τιμά στην τέχνη και τη λογοτεχνία.

Ακόμα και όταν οι άποικοι είχαν καλό έδαφος, η ζωή ήταν πολύ σκληρή. Μετά από περιόδους πλημμύρας ή ξηρασίας, οι αγρότες έπρεπε συχνά να αρχίσουν απ’ την αρχή. Από το 1838, το μαλλί ήταν η σημαντικότερη εξαγωγή της Αυστραλίας και εάν υπήρχαν περίοδοι ξηρασίας ή εάν οι τιμές μαλλιού στο εξωτερικό έπεφταν, οι άποικοι έχαναν τους οικονομικούς πόρους τους. Όμως, οι άνθρωποι ξανάρχιζαν και συνέχιζαν τις προσπάθειές τους. Ο όρος ‘Aussie battler’ (Αυστραλός βιοπαλαιστής) είναι το όνομα που δίνουμε σ’ ένα άτομο που επιβιώνει σε τέτοιες σκληρές εποχές. Ο Aussie battler αντιπροσωπεύει την αυστραλιανή ψυχή και την ανθεκτικότητα. Οι πρωτοπόροι άντρες και γυναίκες τιμούνται για το θάρρος τους κατά τη διάρκεια αυτών των σκληρών χρόνων. Οι γυναίκες συχνά έπρεπε να κρατήσουν την επιχείρηση ή τη φάρμα όταν οι άνδρες έφευγαν μακριά ή πέθαιναν.

Κατά τη διάρκεια αυτών των σκληρών πρώτων χρόνων γεννήθηκε το πνεύμα συντροφικότητας (mateship) της Αυστραλίας. Ήταν ισχυρό αίσθημα μεταξύ των αντρών που ταξίδευαν στην ενδοχώρα για το κούρεμα προβάτων και τη μεταφορά ζώων. Οι άποικοι βοηθούσαν επίσης ο ένας τον άλλον λόγω των δυσκολιών. Αυτή η παράδοση αποτελεί ακόμα ένα μεγάλο μέρος της αυστραλιανής ζωής, παραδείγματος χάριν, χιλιάδες άνθρωποι προσφέρονται εθελοντικά για να καταπολεμήσουν δασικές φωτιές κάθε χρόνο.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΘΗΡΙΑΣ

Η ανακάλυψη χρυσού στη Νέα Νότια Ουαλία στις αρχές του 1851 έχει περιγραφεί ως η ‘ανακάλυψη που άλλαξε το έθνος’. Αμέσως μετά, χρυσός βρέθηκε επίσης στη Βικτώρια. Έτσι, μέχρι το τέλος του 1852 90.000 άνθρωποι είχαν ήδη ταξιδέψει στη Βικτώρια από όλα τα μέρη της Αυστραλίας και απ’ όλο τον κόσμο για την αναζήτηση χρυσού.

Τα κυβερνητικά στρατεύματα ήταν πολύ σκληρά με τους χρυσοθήρες όταν συνέλλεγαν τη χρέωση άδειας για να σκάβουν για χρυσό.
Στις 11 Νοεμβρίου 1854, 10.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Bakery Hill του Ballarat, για να ψηφίσουν μια χάρτα βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ήθελαν να μπορούν να σκάβουν για χρυσό χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για την ακριβή άδεια εξόρυξης. Ήθελαν επίσης να μπορούν να ψηφίζουν τους δικούς τους ανθρώπους για να τους αντιπροσωπεύουν στη Βουλή της Βικτώριας.

Μια μικρή ομάδα έχτισε ανάχωμα απ’ τα σκαψίματα στο Eureka και ύψωσε την επαναστατική σημαία τους που αναπαριστούσε το Σταυρό του Νότου. Οι κυβερνητικοί υπάλληλοι έστειλαν τους στρατιώτες για να επιτεθούν στο ανάχωμα το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1854. Οι χρυσοθήρες εξουδετερώθηκαν γρήγορα και περίπου 30 σκοτώθηκαν. Με την πάροδο των χρόνων, η εξέγερση Eureka έγινε σύμβολο διαμαρτυρίας και πιστεύω για ίσες ευκαιρίες και μεταχείριση ή ‘fair go’.
Η περίοδος της χρυσοθηρίας άλλαξε την Αυστραλία από πολλές απόψεις. Κατά τη διάρκεια της περιόδου χρυσοθηρίας, ο συνολικός πληθυσμός της Αυστραλίας αυξήθηκε από 43.000 το 1851 στο 1,7 εκατομμύρια το 1870. Οι πρώτοι σιδηρόδρομοι και τηλέγραφοι έγιναν στα 1850 για να διασυνδέσουν τον αυξανόμενο πληθυσμό.
Μεγάλα αποθέματα χρυσού βρέθηκαν σε όλες τις αποικίες εκτός απ’ τη Νότια Αυστραλία. Η οικονομία άκμαζε και ο χρυσός προσπέρασε το μαλλί ως πολυτιμότερη εξαγωγή μας. Περίπου από το 1890, είναι πιθανό ότι η Αυστραλία είχε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο.
Η εξέγερση Eureka τιμάται ως μια μεγάλη στιγμή της δημοκρατίας στην ιστορία της Αυστραλίας.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

Από τις πρώτες μέρες των αποικιών, άνθρωποι γνωστοί ως ‘καταληψίες’ (squatters) είχαν καταλάβει απέραντες εκτάσεις γης για γεωργική εκμετάλλευση. Παρ’ ότι συνήθως δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν για τη γη αυτή, οι καταληψίες τη θεωρούσαν δική τους. Όταν τελείωσαν οι πρώτες περίοδοι χρυσοθηρίας, καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να πάρουν πίσω αυτή τη γη από τους καταληψίες.

Το 1860, η κυβέρνηση θέλησε να πουλήσει τη γη των καταληψιών σε εργαζόμενους άντρες και στις οικογένειές τους για γεωργική εκμετάλλευση. Οι καταληψίες προσπάθησαν να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερη γη για τον εαυτό τους διεκδικώντας πολλές μισθώσεις γης, ειδικά εκείνες στις καλύτερες περιοχές. Οι νέοι αγρότες αντιμετώπισαν ένα δύσκολο περιβάλλον και μέχρι να κατασκευαστούν οι σιδηρόδρομοι, ήταν μακριά από τις αγορές. Η ευκαιρία για υψηλές αποδοχές στις πόλεις έκανε πάντοτε τη ζωή στην επαρχία και την εργασία για λίγη ανταμοιβή, μη ελκυστική.
Όμως οι γεωργοκτηνοτρόφοι τα πήγαν καλά στη Νότια Αυστραλία και η αυστραλιανή παράδοση στην εφεύρεση μηχανημάτων για να καταστήσει την καλλιέργεια ευκολότερη άρχισε εκεί.

Στις αρχές του 1800, Άγγλοι, Σκοτσέζοι, Ουαλοί και Ιρλανδοί άποικοι ήταν οι σημαντικότερες ομάδες στις αποικίες. Η κληρονομιά τους αποτελεί τις βάσεις του νέου έθνους. Τα χόμπι των Αυστραλών, οι πολιτιστικές δραστηριότητες και οι θρησκευτικές πρακτικές ήταν ίδιες με αυτές του Ηνωμένου Βασιλείου. Εντούτοις, υπήρξαν επίσης μικρές ομάδες μεταναστών από την Ευρώπη και την Ασία. Οι ευρωπαϊκές αφίξεις στα 1800 περιλάμβαναν Ιταλούς, Έλληνες, Πολωνούς, Μαλτέζους και Ρώσους καθώς επίσης και Γάλλους αποίκους που εργάζονταν στην οινοπαραγωγή. Αυτοί ήταν συνήθως νέοι άνδρες που αναζητούσαν εργασία και την τύχη τους, ή ναυτικοί που είχαν εγκαταλείψει τα πλοία τους.

Κινέζοι μετανάστες άρχισαν να έρχονται στην Αυστραλία μετά το 1842. Ο αριθμός τους αυξήθηκε μετά την ανακάλυψη χρυσού και σημειώθηκαν φυλετικές εντάσεις στα ορυχεία χρυσού. Αυτό οδήγησε μερικές φορές σε ταραχές κατά των Κινέζων, όπως αυτές στο Bendigo το 1854. Οι φυλετικές εντάσεις οδήγησαν στους πρώτους περιορισμούς στη μετανάστευση στη Βικτώρια το 1855 και στη Νέα Νότια Ουαλία το 1861. Μετά τις περιόδους χρυσοθηρίας στη δεκαετία του 1850, οι περισσότεροι Κινέζοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Στη δεκαετία του 1860, άνθρωποι από το Ιράν, την Αίγυπτο και την Τουρκία ήρθαν να λειτουργήσουν τα καραβάνια με καμήλες μέσω της ενδοχώρας της Αυστραλίας. Μαζί με τους Ινδούς καμηλιέρηδες, όλοι αυτοί αναφέρονταν αόριστα ως ‘Αφγανοί’, κυρίως λόγω των παρόμοιων ρούχων και κοινών θρησκευτικών πεποιθήσεών τους με το Ισλάμ. Αυτοί οι καμηλιέρηδες θεωρήθηκαν οι ‘πρωτοπόροι της ενδοχώρας’.

Από τα 1880, εργάτες από το Λίβανο έφθασαν στην Αυστραλία. Πολλοί Λιβανέζοι εργάστηκαν στους κλάδους υφάσματος και ιματισμού. Οι οικογένειες των Λιβανέζων κατέληξαν να έχουν στην ιδιοκτησία τους το μεγαλύτερο μέρος της φαρμακεμπορίας στην επαρχιακή Αυστραλία, μια παράδοση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΑΒΟΡΙΓΙΝΩΝ

Όταν σίγησαν οι αρχικές μάχες μεταξύ Αβοριγίνων και αποίκων για τη γη, οι Αβοριγίνες ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Μερικοί εργάστηκαν σε φάρμες προβάτων και βοοειδών στην ενδοχώρα για πολύ χαμηλές αμοιβές.

Οι αποικιακές κυβερνήσεις ίδρυσαν ειδικές περιοχές όπου θα μπορούσαν να ζήσουν οι Αβορίγινες, αλλά αυτές οι περιοχές δεν επέτρεπαν στους Αβοριγίνες να ζήσουν την παραδοσιακή τους ζωή. Δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με το κυνήγι και τη συλλογή τροφής όπως θα ήθελαν να κάνουν.
Προς τα τέλη του 1800, οι αποικιακές κυβερνήσεις απέσυραν τα δικαιώματα των Αβοριγίνων. Τους είπαν πού έπρεπε να ζουν και ποιους θα μπορούσαν να παντρεύονται, ενώ απομάκρυναν πολλά παιδιά Αβορίγινων από τους γονείς τους. Αυτά τα παιδιά στάλθηκαν σε ‘λευκές’ οικογένειες ή σε κρατικά ορφανοτροφεία. Αυτές οι πρακτικές δεν υφίστανται πλέον αλλά συνεχίζουν να αποτελούν αιτία βαθιάς θλίψης για τους Αβοριγίνες και για πολλούς Αυστραλούς.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

’Σουαφραζέτες’ ήταν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε ανά τον κόσμο για τις γυναίκες που αγωνίζονταν για το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1880 και 1890, κάθε αποικία είχε τουλάχιστον έναν σύνδεσμο γυναικών για το δικαίωμα ψήφου. Οι σουφραζέτες συνέλλεξαν χιλιάδες υπογραφές σε αιτήσεις για να τις παρουσιάσουν στις αποικιακές τους βουλές.

Οι γυναίκες στη Νότια Αυστραλία κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου και το δικαίωμα υποψηφιότητας για εκλογή στη βουλή το 1895. Οι γυναίκες στη Δυτική Αυστραλία κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου το 1899.

Το 1902, η Αυστραλία ήταν η πρώτη χώρα που έδωσε στις γυναίκες τόσο το δικαίωμα ψήφου όσο και το δικαίωμα εκλογής στο Αυστραλιανό Κοινοβούλιο. Αυτόχθονες γυναίκες (και άνδρες) δεν είχαν δικαίωμα ψήφου έως το 1962.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Οι αποικίες αναπτύχθηκαν ξεχωριστά, αλλά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε να αναπτύσσεται μια κοινή αίσθηση για εθνική ενότητα. Αυτό το συναίσθημα εκφράστηκε με τα λόγια του ‘Advance Australia Fair’. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε από τον Peter Dodds McCormick και τραγουδήθηκε αρχικά στο Σίδνεϊ το 1878. Τώρα είναι ο εθνικός ύμνος της χώρας.

Προς τα τέλη του 19ου αιώνα, έγιναν δύο προσπάθειες για την ένωση των αποικιών. Το 1889, ο Sir Henry Parkes ζήτησε να σχηματιστεί ένα ισχυρό νέο έθνος. Η Διάσκεψη Ομοσπονδίας Αυστραλασίας έγινε το 1890 για να συζητηθεί η ιδέα μιας αυστραλιανής ομοσπονδίας. Μετά από μερικές καθυστερήσεις, η κίνηση για την ομοσπονδία ανέπτυξε ταχύτητα το 1893. Οι ψηφοφόροι επέλεξαν τα μέλη του επόμενου συνταγματικού συνεδρίου.
Οι ψηφοφόροι ψήφισαν σε δύο κύκλους δημοψηφισμάτων για να δεχτούν το Σύνταγμα. Το γεγονός ότι η διαδικασία της ομοσπονδίας βασίστηκε στις επιθυμίες του λαού δείχνει πόσο προοδευτική ήταν η Αυστραλία.

Η βρετανική κυβέρνηση συμφώνησε ότι η Αυστραλία θα μπορούσε να αυτοδιοικείται και η πρώτη αυστραλιανή κυβέρνηση ορκίστηκε ενώπιον ενός τεράστιου πλήθους στο Centennial Park του Σίδνεϊ την 1η Ιανουαρίου 1901. Πρωθυπουργός του νέου έθνους ήταν ο Edmund Barton, ο οποίος είχε ηγηθεί του κινήματος για ομοσπονδία στη Νότια Νέα Ουαλία.

Η Αυστραλία ήταν τώρα έθνος αλλά συνέχιζε να είναι μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Δεν απέκτησε πλήρεις εξουσίες στην άμυνα και τις εξωτερικές υποθέσεις έως το 1931. Αν και το εθνικό συναίσθημα είχε αναπτυχθεί, η αίσθηση της βρετανικής ταυτότητας ήταν ακόμα ισχυρή.
Καθώς το Εργατικό Κόμμα αναπτύχθηκε, όλα τα άλλα κόμματα συνδυάστηκαν σε ένα Φιλελεύθερο Κόμμα το 1910. Αυτό το κόμμα είχε πολλά ονόματα. Μεταξύ των πολέμων, έγινε το Εθνικιστικό Κόμμα και μετά το Ενωμένο Κόμμα Αυστραλίας. Το 1944 ιδρύθηκε το Φιλελεύθερο Κόμμα που ξέρουμε σήμερα. Αυτό ακολούθησε μια διάσκεψη υπό τον Robert Menzies που περιλάμβανε πολλά από τα μη Εργατικά κόμματα. Ο Sir Robert Menzies συνέχισε για να γίνει πρωθυπουργός της Αυστραλίας με τη μακρύτερη θητεία.

Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδρύθηκε το Επαρχιακό Κόμμα για να προωθήσει τα δίκαια των αγροτών. Τώρα είναι γνωστό ως Εθνικό Κόμμα (National Party) και συνήθως κάνει συνασπισμό με το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ 1901

Η πολιτική της ‘Λευκής Αυστραλίας’ έγινε νόμος όταν ψηφίστηκε ο Νόμος Περιορισμών Μετανάστευσης τον Δεκέμβριο του 1901. Αυτός ο νόμος εμπόδιζε τους μετανάστες να εργαστούν στην Αυστραλία και περιόρισε τη μετανάστευση ‘μη λευκών’ ανθρώπων. Κάθε άτομο μη ευρωπαϊκής καταγωγής έπρεπε να υποβληθεί σε τεστ υπαγόρευσης 50 λέξεων σε μια ευρωπαϊκή γλώσσα. Τα μέλη του Κινεζικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, ο δικηγόρος William Ah Ket, και κορυφαίοι Κινέζοι επιχειρηματίες έκαναν δημόσιες διαμαρτυρίες, αλλά δεν πέτυχαν την αλλαγή του νόμου.

Κινέζοι, Ινδοί, Νησιώτες του Ειρηνικού και άνθρωποι από τη Μέση Ανατολή αντικαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από μετανάστες της νότιας Ευρώπης, αλλά οι πολιτιστικές τους συνεισφορές ήταν ήδη μέρος της κοινωνικής ταυτότητας της Αυστραλίας.
Όμως, ως ευρωπαϊκό προπύργιο κοντά στην Ασία, η Αυστραλία αισθάνθηκε επίσης τρωτή, ειδικά από τότε που η Ιαπωνία έγινε μεγάλη δύναμη. Η Αυστραλία στηρίχθηκε στη Βρετανική Αυτοκρατορία και τη ναυτική δύναμή της. Η Αυστραλία πολέμησε και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους για να κρατήσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία ισχυρή και για να προστατευθεί.

Αυστραλοί στρατιώτες ξεκίνησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1915 με μια επίθεση στη σύμμαχο της Γερμανίας, Τουρκία. Στους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς δόθηκε το δικό τους μέρος στη Χερσόνησο της Καλλίπολης για να επιτεθούν.

Αποβιβάστηκαν όμως σε λάθος μέρος και έπρεπε να αναρριχηθούν στους απότομους βράχους υπό τα πυρά των τουρκικών στρατευμάτων. Κατά κάποιο τρόπο, ανέβηκαν τους βράχους και μπήκαν στα χαρακώματα, αν και πολλοί νέοι άνδρες πέθαναν. Οι Αυστραλοί πίσω στην πατρίδα ένοιωσαν τεράστια υπερηφάνεια για τη γενναιότητα των ANZACS.

Η ημερομηνία της αποβίβασης στην Καλλίπολη (25 Απριλίου) είναι εθνική αργία. Πήρε το όνομα Ημέρα Anzac από το Σώμα του Αυστραλιανού και Νεοζηλανδικού Στρατού.

Μετά την Καλλίπολη, οι αυστραλιανές δυνάμεις έδωσαν μάχες στο Δυτικό Μέτωπο στη Γαλλία. Εδώ ήταν που πήραν το όνομα ‘diggers’ (σκαπανείς), επειδή τον περισσότερο καιρό τον πέρασαν σκάβοντας και επισκευάζοντας χαρακώματα.

Η παράδοση των ANZACS σφυρηλατήθηκε στις 25 Απριλίου 1915 όταν το Σώμα του Αυστραλιανού και Νεοζηλανδικού Στρατού (ANZAC) αποβιβάστηκε στη Χερσόνησο της Καλλίπολης στην Τουρκία. Σηματοδότησε την έναρξη μιας εκστρατείας που διάρκεσε οκτώ μήνες και οδήγησε στο θάνατο περίπου 25.000 Αυστραλών, συμπεριλαμβανομένων 8.700 που σκοτώθηκαν ή πέθαναν απ’ τις πληγές τους ή ασθένειες. Η ανδρεία και το πνεύμα εκείνων που υπηρέτησαν στη Χερσόνησο Καλλίπολη διαμόρφωσαν έναν μύθο, και η λέξη ANZAC έγινε μέρος της αυστραλιανής και νεοζηλανδικής γλώσσας.

Η Ημέρα ANZAC είναι τώρα μια ημέρα για να τιμούμε όλους εκείνους που υπηρετήσαν στους πολέμους, στις συγκρούσεις και στις ειρηνιστικές επιχειρήσεις. Δεν είναι πραγματικά ένας στρατιωτικός εορτασμός. Δεν τιμάμε νίκες – η εκστρατεία στην Καλλίπολη ήταν αποτυχία. Τιμάμε τις αρετές συνηθισμένων αντρών και γυναικών στρατιωτών: συντροφικότητα, αντοχή και χιούμορ παρά τις αντίξοες συνθήκες. Σήμερα, η Ημέρα ANZAC γιορτάζεται στην Αυστραλία και σε όλο τον κόσμο.