Ο πρώην θησαυροφύλακας και παράνυμφος στο γάμο του Τζον Χάουαρντ με την πρωθυπουργία της χώρας, Πίτερ Κοστέλο, αποσύρεται από την πολιτική. Ο πρώην «καλύτερος θησαυροφύλακας του κόσμου» ανακοίνωσε την έξοδό του από την πολιτική κατά τη λήξη της τρέχουσας θητείας του εθνικού κοινοβουλίου, προκαλώντας ανείπωτη ευφορία στην αξιωματική αντιπολίτευση και την κυβέρνηση.

 Για να χρησιμοποιήσω την αλληγορία εισήγησής τους σε συνέδριο της οργάνωσης H.R. Nicholls Society με τίτλο «In Search of the Magic Pudding» («Ψάχνοντας για τη Μαγική Πουτίνγκα»), ο Πίτερ Κοστέλο αποχωρεί από την πολιτική χωρίς να γευτεί τη μαγική πουτίγκα της πρωθυπουργίας, αν και τού την είχαν υποσχεθεί ο Τζον Χάουαρντ και οι κομματικοί ταγοί.

Το πολιτικό αστέρι του κ. Κοστέλο ανέτειλε μετά την περιβόητη νίκη του, ως νεαρός δικηγόρος, στη διαμάχη του Συνδικάτου Εργαζομένων στη Βιομηχανία Ζαχαρωτών με την εταιρεία παραγωγής ζαχαρωτών Dollar Sweets (Δεκέμβριο 1985) και μεσουράνησε το 1996 που η συντηρητική παράταξη επανήλθε στην εξουσία. Όμως, το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός έμεινε ανεκπλήρωτο και εγκαταλείπει την πολιτική απόλυτα δυσαρεστημένος από την επίμονη άρνηση του παραπαίοντος – κατά την τελευταία θητεία του – Τζον Χάουαρντ, να του παραχωρήσει τον πρωθυπουργικό θρόνο.

Ο άνθρωπος που κατάφερε να δαμάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, ως δικηγόρος, επέδειξε παροιμιώδη ατολμία στη διεκδίκηση αυτού που πίστευε ότι αποτελούσε δίκαιη αμοιβή για τη σκληρή δουλειά του και την απόλυτη αφοσίωσή του στον Καίσαρα Χάουαρντ, ώστε να θεωρείται από ομογάλακτους και πολιτικούς αντιπάλους του «ασπόνδυλος» μνηστήρας της πρωθυπουργίας.

Η ιστορία θα τον κρίνει ευνοϊκά ως διαχειριστή της εθνικής οικονομίας, αν και πολλές από τις επιτυχίες του οφείλονται στο θεμελιώδες μεταρρυθμιστικό έργο των πρώην Εργατικών κυβερνήσεων Χοκ-Κίτινγκ και τη συγκυρία – το «μπουμ» των μεταλλευμάτων – που παρήγαγε συνεχώς οικονομικό πλεόνασμα και η απόσβεση του κρατικού χρέους με το στο ξεπούλημα κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων.

 Οι κυβερνήσεις Χάουαρντ ευνοήθηκαν, γενικώς, από την οικονομική συγκυρία και δεν είναι δυνατόν, εκ των πραγμάτων, να εκτιμηθούν οι πραγματικές δυνατότητες του Πίτερ Κοστέλο. Δεν δοκιμάστηκε ο κ. Κοστέλο σε δύσκολους καιρούς σαν τους σημερινούς, που η προστασία της αυστραλιανής οικονομίας από την παγκόσμια οικονομική κρίση απαιτεί σύντομες, αποτελεσματικές αποφάσεις και δράσεις.

Ως θησαυροφύλακας, ο Πίτερ Κοστέλο αφήνει σημαντική παρακαταθήκη: 9 εθνικούς προϋπολογισμούς, αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος, επιβολή του Φόρου Αγαθών και Υπηρεσιών, που λογίζεται ως το μέγιστο επίτευγμά του, κατάργηση της φορολογίας του εφάπαξ μετά τα 65. Για τον μέσο Αυστραλό πολίτη, όμως, ο Πίτερ Κοστέλο ήταν ο θησαυροφύλακας που ενίσχυσε το κατεστημένο, που διένειμε τον ιδρώτα του μεροκαματιάρη και του μισθοσυντήρητου στους έχοντες. Και είναι τεκμηριωμένη στατιστικά η δημιουργία της τάξης των άπορων εργαζομένων κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τις κυβερνήσεις Χάουαρντ.

Ως πολιτικός, ο κ. Κοστέλο θα κριθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, κυρίως, για την αναποφασιστικότητά του να διεκδικήσει αυτό – που κατά τους ισχυρισμούς του, τού είχαν υποσχεθεί – την πρωθυπουργία της χώρας. Δεν παραδειγματίστηκε, ο Πίτερ Κοστέλο, από τον πολιτικό αντίπαλό του, Πολ Κίτινγκ, ο οποίος το Δεκέμβριο του 1991 διεκδίκησε δυναμικά και πήρε από τον Μπομπ Χοκ την υπεσχημένη πρωθυπουργία.

 Η ευφυΐα, ο δυναμικός λόγος, η διορατικότητα, το χιούμορ και άλλες αρετές που τον χαρακτήρισαν κατά την εικοσαετή θητεία του στο εθνικό κοινοβούλιο επισκιάστηκαν από την ατολμία του. Δεν τόλμησε τη μεγάλη σύγκρουση με τον Τζον Χάουαρντ, όταν ο τελευταίος αθέτησε τη συμφωνία διαδοχής του από τον «επιτυχημένο» θησαυροφύλακά του.

Ήταν άτολμος ο Πίτερ Κοστέλο ή το συντηρητικό κατεστημένο εμπόδισε την ανέλιξή του στην αρχηγία του κόμματός του και την πρωθυπουργία της χώρας εξ αιτίας κάποιων «προοδευτικών» θέσεών του, όπως η αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρική δημοκρατία, η συμφιλίωση με τους ιθαγενείς κ.ά.

Μέλη της συντηρητικής παράταξης υποστηρίζουν, ότι ο Κοστέλο ήταν «σημαδεμένος» από την παράταξή του και για αυτό δεν εξασφάλισε, ποτέ, τους αριθμούς που απαιτούνταν για να τολμήσει τη ρήξη και να διεκδικήσει πρωτεία. Προτίμησε το ρόλο της υπομονετικής «Πηνελόπης», από τη μετωπική σύγκρουση, και αρκέστηκε να υπηρετεί αφοσιωμένα αρχηγούς μέτριων δυνατοτήτων σαν τους Αλεξάντερ Ντάουνερ, Τζον Χάουαρντ, Μπρένταν Νέλσον και Μάλκολμ Τέρνμπουλ.
Ίσως βρει τη μαγική πουτίγκα στη νέα του ζωή, μακριά από την πολιτική.