Πέρασε επτά μήνες εντατικής εξάσκησης για να γίνει η μπαλαρίνα που είδαμε στον υπέροχο «Μαύρο Κύκνο» του Ντάρεν Αρονόφσκι και κέρδισε το βραβείο Marcello Mastroianni στη Βενετία για την ερμηνεία της.

Είκοσι επτά ετών σήμερα, η Μίλα Κούνις, που μέχρι τώρα είχε στο ενεργητικό της κάποια διαφημιστικά και ρόλους σε ταινίες όπως το «Book Of Eli» και το «Forgetting Sarah Marshall», μιλά  για την εξαντλητική πορεία της μέχρι την αναγνώριση, τον θαυμασμό της για τον σκηνοθετη της αλλά και για τις ερωτικές σκηνές με την καλή της φίλη Νάταλι Πόρτμαν…

– Κερδίσατε το βραβείο καλύτερης νέας ηθοποιού στη Βενετία, αλλά δεν ήσασταν εκεί να το παραλάβετε.
Ήμουν στο Λος Άντζελες, στα γυρίσματα μιας άλλης ταινίας. Έμαθα για τη βράβευσή μου ενώ πρόβαρα έναν άλλο ρόλο – με πήρε τηλέφωνο ο Ντάρεν να μου δώσει συγχαρητήρια. «Μπράβο, τα κατάφερες», μου έλεγε και η πρώτη μου απάντηση ήταν «what the fuck are you talkin’ about?». «Κέρδισες το βραβείο!», μου απαντά και εγώ το μόνο που μπορούσα να πω ήταν «πρέπει να κλείσω τώρα, έχω γύρισμα». Ξέρω, πολύ άχαρος τρόπος για να μάθεις κάτι τέτοιο. Μακάρι να ήμουν στη Βενετία εκείνη τη μέρα. Δυστυχώς, δεν «έκατσε».

-Κατάγεστε από το Κίεβο. Πόσο μείνατε εκεί;
Φύγαμε από την Oυκρανία όταν ήμουν επτά ετών.

– Αναμνήσεις; Εικόνες;
Δυστυχώς ελάχιστες. Oι μνήμες μου πηγάζουν από τις ιστορίες των γονιών μου – τα λόγια τους είναι η μνήμη μου. Θυμάμαι περισσότερο το ταξίδι, τη μετάβαση στις ΗΠΑ. Και την όλη προσπάθεια να μάθω τη γλώσσα. Αυτό με δυσκόλεψε. Αλλά σύντομα άρχισα να τα μιλάω, πριν καν πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο. Τώρα βέβαια θα μου ήταν αδύνατον να μάθω μια ξένη γλώσσα τόσο γρήγορα.

– Γιατί;
Γιατί όταν είσαι παιδί, πηδάς από το παράθυρο νομίζοντας πως μπορείς να πετάξεις.
Και ύστερα από λίγα χρόνια άρχισαν οι πρώτες εμφανίσεις σας σε διαφημιστικά σποτ.
Ναι, είχα μεγάλο πρόβλημα εκεί.

– Τι είδους πρόβλημα;
Oλοι με έβλεπαν  σαν γλυκό κοριτσάκι και αυτό ακριβώς το πρότυπο ήθελαν να αναπαράγω. Γι’ αυτό και έπειτα από κάθε γύρισμα μου χάριζαν και μια κούκλα. Εγώ όμως ήμουν αγοροκόριτσο, έπαιζα με αγορίστικα παιχνίδια και θα προτιμούσα να μου χάριζαν κανένα στρατιωτάκι (γέλια). Ετσι, όλες αυτές οι κούκλες έμειναν κλειδωμένες σ’ ένα κουτί.

– Για τον «Μαύρο Κύκνο» έπρεπε να μεταμορφωθείτε εσείς σε «κούκλα». Χρειάστηκαν εντατικά μαθήματα.

Τέσσερις ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, για επτά μήνες. Αυτό πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Και φυσικά, τα μαθήματα δεν σταμάτησαν. O παράδεισός μου κάθε βράδυ ήταν να βυθιστώ σε ένα ζεστό μπάνιο. Νομίζω, πήρα ένα ρεπό στα γενέθλιά μου και αυτό ήταν. Το σώμα σου υποφέρει, η όλη εξάσκηση είναι εξουθενωτική. Λίγοι φαντάζονται πόσο σκληρό για το κορμί σου είναι το μπαλέτο. Και πόσο σκληρός είναι ο κόσμος του.

– Μιλάτε για τον ανταγωνισμό.
Ναι, γι’ αυτόν. Και κανείς δεν το κρύβει, δεν υπάρχουν προσχήματα. Υπάρχει μια  εμμονή. Oλοι έχουν κάτι να αποδείξουν είτε στον εαυτό τους είτε στην οικογένειά τους. Και αυτό είναι πολύ έντονο. Στο Χόλιγουντ τα πράγματα δεν είναι τόσο σκληρά.

– Πλάκα μου κάνετε.
Καμία σχέση! Σκεφτείτε πόσο μικρό «τερέν» είναι το μπαλέτο και η βιομηχανία που το υποστηρίζει σε σχέση με τη χολιγουντιανή. Oι χορευτές αφοσιώνουν τη ζωή τους στο κυνήγι μιας τελειότητα που, στο φινάλε, είναι ανθρωπίνως ανέφικτη. Και οι καριέρες τους τελειώνουν στα 35. Πώς να μην υπάρχει ανταγωνισμός;

– Πόσο συχνό φαινόμενο ήταν οι τραυματισμοί στο πλατό;

«Έβγαλα» τους ώμους μου δυό εβδομάδες πριν αρχίσουμε γυρίσματα. Το σώμα μου είναι γεμάτο ουλές. Και η Νάταλι (Πόρτμαν) φυσικά πέρασε τα ίδια και χειρότερα.

– Πολύς θόρυβος έγινε για την ερωτική σκηνή που μοιράζεστε στο φιλμ…

Ναι, το φαντάζομαι. Για μένα πάντως δεν ήταν και τόσο δύσκολο, κυρίως επειδή εγώ και η Νάταλι ήμασταν φίλες και πριν από τον «Μαύρο Κύκνο». Υπήρχε μια επαφή δηλαδή. Και αυτό έκανε το γύρισμα της σκηνής πολύ πιο χαλαρό. Βοηθάει να γνωρίζεις τον παρτενέρ σου. Πέραν τούτου, κάθε ερωτική σκηνή είναι άβολη – το αν έχεις απέναντί σου έναν άντρα ή μια γυναίκα προσωπικά για μένα δεν έχει καμία διαφορά.

– Πολλή προσπάθεια! Γυμναστική, εξάσκηση, ψυχολογική ταλαιπωρία, δύσκολες σκηνές και όλα αυτά γιατί; Πιστέψατε στο σενάριο;
Μόλις έμαθα ότι ο Ντάρεν Αρονόφσκι ενδιαφέρεται για μένα, δεν το σκέφτηκα στιγμή. Με είχε δει σε μια κωμωδία, το «Forgetting Sarah Marshall», και του άρεσα. Λίγες μέρες πριν, η Νάταλι μου είχε μιλήσει για το φιλμ. Ηξερα λοιπόν ότι ο Ντάρεν θα ήταν ο σκηνοθέτης και ότι πρωταγωνίστρια θα ήταν η Νάταλι Πόρτμαν. Μετά διάβασα και το σενάριο…

-Πώς γνωριστήκατε με τον Ντάρεν;
Στο Ιντερνετ. Στην αρχή chat-άραμε για τις ταινίες του, για τον ρόλο μου, για το σινεμά που μας αρέσει. Μετά μου έστειλε το σενάριο και μιλήσαμε και γι’ αυτό. Και ξαφνικά μου λέει «έλα, ξεκινάμε». Του λέω «τι εννοείς;». Μου λέει «πάμε να κάνουμε την ταινία!». Τον έβαλα να φιλμάρει τον εαυτό του σε βίντεο να το λέει για να το πιστέψω. Και μετά επικοινώνησα με τον ατζέντη μου. Oλα ανάποδα έγιναν, τώρα που το σκέφτομαι. Τον θαυμάζω πολύ πάντως. Από την πρώτη του ταινία, το «Π», είχα «σκαλώσει». Νομίζω πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες των καιρών μας.

-Τώρα λοιπόν που ο «Μαύρος Κύκνος» σκίζει σε εισπράξεις (σ.σ. έχει αγγίξει τα 100 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ) και εσείς έχετε κερδίσει ένα σημαντικό βραβείο, πώς βλέπετε τη μετέπειτα καριέρα σας; Εχουν ανοίξει οι πόρτες, που λένε;
Καλύτερα ρωτήστε με του χρόνου. Κάθε ρόλος ήταν ένας μικρός αγώνας για μένα. Oι οντισιόν, οι προετοιμασίες, η προσπάθεια να πείσω τους παραγωγούς να με εμπιστευτούν… Γενικώς, το ζήτημα «καριέρα» στο Χόλιγουντ δεν μοιάζει και τόσο με μια παρτίδα σκάκι, δεν μπορείς να υπολογίζεις τις πέντε επόμενες κινήσεις σου, για παράδειγμα. Γιατί, ξέρετε, εδώ αξίζεις όσο και η τελευταία ταινία σου.