ΓΙΑ τα προβλήματα του εθνικού λιγκ, γράψαμε και ξαναγράψαμε και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, γιατί ο κόσμος πρέπει να μαθαίνει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ στα θέματα αυτά, γράφαμε συχνά-πυκνά για τα ξεχωριστά προβλήματα που αντιμετώπιζε η Βόρεια Κουηνσλάνδη.
Προβλήματα που είχαν ξεκινήσει με την δημιουργία της ομάδας, αφού από την αρχή φάνηκε ότι η Κουηνσλάνδη, δεν χωρούσε τρεις ομάδες.
ΤΑ προβλήματα αυτά έγιναν τελικά βουνό και βάρος ασήκωτο για την ομοσπονδία που δεν άντεχε άλλο να συντηρεί οικονομικά την ομάδα.
Και έτσι από καιρό είχε καταλήξει (η ομοσπονδία) να ξεφορτωθεί την ομάδα του Τάουνβιλ.
Το «ξεφόρτωμα» της ήταν ένα… καλά φυλαγμένο «μυστικό» που το γνώριζε ολόκληρη η ποδοσφαιρική Αυστραλία, εδώ και μήνες.
ΠΟΤΕ, όμως, αποφάσισε η καλή μας (;) ομοσπονδία να ανακοινώσει τη διαγραφή της Βόρειας Κουηνσλάνδης από τα μητρώα της;
Την εβδομάδα που το ενδιαφέρον για την τελική φάση του ποδοσφαιρικού μας πρωταθλήματος, ήταν στα ύψη και το ποδόσφαιρο γενικά ήταν, ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.
ΚΑΙ μέσα σε αυτό το όμορφο… περιβάλλον, ο γενικός διευθυντής του FFA Μπεν Μπάκλεϊ, και οι φωστήρες του τμήματος… επικοινωνίας της ομοσπονδίας, φρόντισαν να χαλάσουν το καλό ποδοσφαιρικό κλίμα και να δημιουργήσουν το «θολό τοπίο», που προκαλεί ο «θάνατος» μιας ομάδας, οι ποδοσφαιριστές που θα μείνουν χωρίς δουλειά, η πόλη (Τάουνσβιλ) που απέρριψε το real football, και άλλα πολλά, επακόλουθα όλα, μιας θλιβερής είδησης.
ΜΗΠΩΣ τελικά το ΜΕΓΑ πρόβλημα του ποδοσφαίρου μας, είναι η ίδια η ομοσπονδία του; Οι ίδιοι οι παράγοντές του;
Και, βέβαια, είναι, παραείναι θα έλεγα…
ΤΙ κάνουμε όμως σ’ αυτή την περίπτωση;
Τίποτα συγκεκριμένο.
Απλά, περιμένουμε την ανακοίνωση για το επόμενο «θύμα», ή «θύματα»,
αφού (δεν θα σταματήσω να το φωνάζω) ΟΛΕΣ οι ομάδες λιγκ, όπως έγραφα και στην στήλη μου της Πέμπτης, θα χάσουν φέτος ποσό που θα πλησιάζει τα $30 εκ.
Ναι, ναι, εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας!
ΑΝ στο ποσό αυτό προστεθεί και το τεράστιο ποσό που χάθηκε την περασμένη πενταετία, τότε…
Τότε δίκαια θα αναρωτηθείτε που πάει το αυστραλιανό ποδόσφαιρο;
ΣΤΟ πουθενά πάει παιδιά, στο πουθενά, με βάρκα (που μπάζει από παντού) την ελπίδα!
ΜΕΣΑ σε όλο αυτό το θολό τοπίο με χαροποίησε ιδιαίτερα η πληροφορία ότι ο Τζο Μπροντολίνο, έμπειρος (εμπειρότατος) ποδοσφαιρικός παράγοντας από τις dark days του ποδοσφαίρου μας, έδειξε ενδιαφέρον για την θέση του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της πολιτείας μας, μετά το τέλος της θητείας του Τόνι Ντάρκενλι.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, η χαρά και η ικανοποίηση μου δεν κράτησαν πολύ αφού ο Τζο απέσυρε τελικά την υποψηφιότητά του.
Και μεταξύ μας καλά έκανε.
Γιατί, τι γυρεύει αυτός ένας έμπειρος παράγοντας με σχέση πάθους με το ποδόσφαιρο, σε έναν ποδοσφαιρικό χώρο, που διοικείται πια από ανθρώπους που στο αγωνιστικό σύστημα 4-4-2,… ψάχνουν να βρουν τον ενδέκατο παίκτη, ή τους άλλους, που μετά από έξι ολόκληρα χρόνια δεν έχουν μάθει ακόμη τι θα πει οφσάιντ!
ΝΑ και μια είδηση δυσάρεστη, για μας που το γνωρίσαμε.
Το θρυλικό στάδιο Μαρακανά, το μεγαλύτερο γήπεδο στον κόσμο, δεν υπάρχει πια. Το μεγαλύτερο μέρος του κατεδαφίστηκε για να χτιστεί από την αρχή ώστε να φιλοξενήσει τον τελικό του Μουντιάλ του 2014, όπως και τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016.
ΜΠΗΚΑ αρκετές φορές στο Μαρακανά τον Γενάρη του 2000 και κάθε φορά αισθανόμουν την ίδια συγκίνηση, και κάθε φορά έκανα τα ίδια ταξίδια με την φαντασία μου.
Απίστευτο στάδιο, απίστευτη ιστορία…
ΓΙΑ όσους δεν το γνωρίζουν το Μαρακανά χτίστηκε το 1947 και ήταν ιδέα του Μάριο Φίλιο, του θρυλικού Βραζιλιάνου αθλητικογράφου, ο οποίος είναι ίσως ο μόνος δημοσιογράφος στην ιστορία που αγαπήθηκε σαν σταρ του ποδοσφαίρου.
Και μπορεί το αγαπημένο του «παιδί» το Μαρακανά, να φιλοξένησε κάποιες από τις πιο ένδοξες στιγμές του ποδοσφαίρου της χώρας, όμως έγινε και τόπος… μαρτυρίου για 199,854 φιλάθλους το 1950, όταν η ανίκητη Βραζιλία έχασε στον τελικό του Μουντιάλ από την Ουρουγουάη.
ΤΟ γεγονός και μόνο ότι το γκολ του Τζίγκια στο 79’ οδήγησε σε αυτοκτονία 10 τουλάχιστον βραζιλιάνους και το ότι ο τερματοφύλακας Μοασίρ Μπαρμπόσα έζησε τα υπόλοιπα 50 χρόνια της ζωής του, ως αποδιοπομπαίος τράγος, βλέποντας στον δρόμο πατεράδες να τον δείχνουν και να λένε στα παιδιά τους «αυτός είναι ο άνθρωπος που κατέστρεψε τη Βραζιλία», νομίζω ότι τα λέει όλα.
ΝΑ πάτε Βραζιλία το 2014 αν σας δοθεί η ευκαιρία. Να πάτε γιατί είναι υπέροχη χώρα και γιατί το Μαρακανά, όσο και αν το… γκρεμίζουν, η ιστορία του είναι εκεί!
Εκεί, μαζί με τα αγάλματα του Ζίνιο, του Μάριο Ζαγκάλο, του Ζίκο, του Πελέ, που κάποιες «ιστορίες» λένε ότι κάποια βράδια «συναντιούνται» και κλωτσάνε ξυπόλητοι μια παλιά δερμάτινη μπάλα και διηγούνται απίστευτα πράγματα από τα παλιά.
Από τα υπέροχα εκείνα παλιά…
ΣΠΟΡ των απόλυτων άκρων είναι τελικά το ποδόσφαιρο.
Την ώρα παιδάκια και ενήλικες πεθαίνουν στην Αφρική από ασιτία και… επαναστάσεις.
Την ώρα που εκατομμύρια ανθρώπων της «μαύρης ηπείρου» ζουν σε εφιαλτικές συνθήκες και πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, η FIFA Ζεπ Μπλάτερ ανακοίνωσε ότι τα έσοδά της από την διοργάνωση του περσινού Μουντιάλ στη Νότια Αφρική, έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων!
ΠΟΥ θα πάνε όλα αυτά τα χρήματα;
Ποιος να ξέρει άραγε;
Σίγουρα κάποια θα πάνε σε προγράμματα προβολής και βελτίωσης του ποδοσφαίρου σε τριτοκοσμικές χώρες.
Τα παιδιά όμως θα συνεχίζουν να πεθαίνουν και ο Μπλάτερ, αλλά και οι «αθάνατοι» του, θα συνεχίσουν να περνάνε καλά.
ΑΥΤΟΣ δεν είναι ο κόσμος που φτιάξαμε;
ΤΙ χάλι ήταν αυτό της Βίκτορι στο πρώτο ασιατικό της παιχνίδι;
Σκορποχώρι στην κυριολεξία, λες και οι παίκτες της συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Τόκιο, συστήθηκαν και πήγαν να παίξουν μπάλα!
Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του νέου εθνικού μας λιγκ, όλο και μικραίνει, αντί να γιγαντώνεται.
ΜΗΠΩΣ είναι καιρός να πάνε διακοπές ο Ένρι Μέρικ και οι περί αυτόν και να τραβήξει άλλο μονοπάτι η ομάδα;
Ολόκληρος ο σύλλογος για την ακρίβεια, γιατί όλα έγιναν τόσο μέτρια και προβλέψιμα στην άλλοτε κραταιά ομάδα της νέας ποδοσφαιρικής τάξης πραγμάτων, που βλέποντας την, κοντεύει να μας πάρει ο ύπνος!
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ τον νέο της τσαίρμαν Άνθονι ντι Πιέτρο, είμαι σίγουρος ότι οι αλλαγές θα έρθουν.
Αρκεί να μην αργήσουν, γιατί ίσως και να είναι αργά τότε…