Όταν ο άνθρωπος είναι μερακλής και να θέλει να το κρύψει, φαίνεται από μίλια μακριά!

Αυτό διαπίστωσα την προπερασμένη Παρασκευή, όταν επισκέφτηκα με το σύζυγό μου το σπίτι του κ. Ανδρέα και της κ. Λέλας Δημιώτη στο Reservoir. Μέχρι και στο πεζοδρόμιο το ζευγάρι των συμπαροίκων έχει φυτέψει δέντρα, ανάμεσά τους και την ευλογημένη ελιά.

Το προαύλιο, ντυμένο στα καταπράσινα με τα καρποφόρα δέντρα, τα κάθε είδους φυτά, και τις γαρδένιες σε περίοπτη θέση, μάς υποδέχθηκε εγκάρδια. Σε ανείπωτο χρόνο, ξετυλίχθηκαν μπροστά μας όλες οι αποχρώσεις του πράσινου. Σίγουρα, ο ζωγράφος, δεν θα δυσκολευόταν να τις αποτυπώσει στον καμβά, αφού ο μικρός ανεμόμυλος μιας περασμένης αλλά αγαπημένης εποχής που δέσποζε στο κέντρο, θα τον ξάφνιαζε αλλά και θα τον ενέπνεε ευχάριστα.
Από την πατρίδα; Ρωτώ τον κ. Δημιώτη. «Μα τι λέτε; Έφτιαξα επτά τέτοιους και τους πήγα στην Κύπρο», ήταν η απάντηση συνοδευμένη από το χαμόγελο της ικανοποίησης.

Μιας και η μέρα ήταν μουντή, το απόγευμα σκοτεινό και τα σύννεφα έτοιμα να δροσίσουν το χώμα, κατεβήκαμε γρήγορα-γρήγορα στον λαχανόκηπο, για να αποθανατίσουμε τα επιτεύγματά τους στον φωτογραφικό μας φακό.

Εκεί η κληματαριά, που για κακή μας τύχη φέτος δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, οι τοματιές σε πολλές ποικιλίες και με αρκετό καρπό, οι γερασμένες αγγουριές, ο δυόσμος, το κολοκάσι, η μανταρινιά, η μπουρνελιά, η λεμονιά, η συκιά και άλλα δέντρα που ομολογώ δεν τα θυμάμαι. Εντύπωση προκαλεί η τεράστια συρματένια… σκεπή, που εμποδίζει τις επισκέψεις των πουλιών τους στερεί μια για πάντα τις νοστιμότατες γεύσεις.

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

Με την απόδειξη λοιπόν στο χέρι, περάσαμε στην τραπεζαρία όπου απολαύσαμε όλα τα καλά που είχε το καλοβαλμένο τραπέζι τους. Και βέβαια το κρασί ήταν δικής τους παραγωγής. Γλυκόπιοτο, όπως αυτό που βγάζει από τα σπλάχνα της η κυπριακή γη.
Η γνωριμία με τον κ. Δημιώτη έγινε πριν καιρό μέσα από ένα πιάτο σαλάτας, που εκτός των άλλων, περιείχε τα αγαπημένα μου, κόλιανδρο και ρόκα. Το τραπέζι όμως γενικά ήταν πλούσιο, υγιεινό και οικολογικό. Ψωμί ζυμωμένο από την κ. Λέλα, ελιές δικής τους παραγωγής, χαλούμι σπιτικό, χοιρομέρι καπνισμένο στην αυλή τους και άλλα πολλά. Ακολούθησε μια επίσκεψή τους στο Γραφείο με δυο γλάστρες με τα αγαπημένα μου ζαρζαβατικά και μια πρόσκληση για να εξερευνήσουμε ιδίοις όμμασι τον πλούτο του κήπου τους.

Και οι δυο κατάγονται από τον Αγρό της Πιτσιλιάς της επαρχίας Λεμεσού, ένα αγροτικό, αμπελουργικό χωριό στους πρόποδες της Μαδαρής και της Παπούτσας, με κύρια προϊόντα τις πατάτες, και πλούσια παραγωγή από αμύγδαλα καρύδια, φουντούκια, μήλα ροδάκινα κεράσια και άλλα.

Με ενδιαφέρον ξεφυλλίζω το βιβλίο με το γενεαλογικό τους δένδρο. «Χρειάστηκε πολλές ώρες δουλειάς και τηλεφωνήματα ντόπια και στο εξωτερικό, για να εντοπίσω τα στοιχεία. Θα έλεγα σε όποιον ενδιαφέρεται να κάνει κάτι παρόμοιο, να το πράξει ενόσω οι παππούδες είναι εν ζωή», συμβουλεύει ο κ. Δημιώτης.
Το δικό του αρχίζει από το 1878, χρονολογία που γεννήθηκε ο παππούς του ο Χαραλαμπής -από τον πατέρα του. Σημαδιακή χρονιά, γιατί τότε οι Τούρκοι πούλησαν την Κύπρο στους Άγγλους. Ο παππούς λοιπόν είχε 29 εγγόνια, 70 δισέγγονα και 95 τρισέγγονα.

ΜΕΤΡΙΑ ΣΟΔΕΙΑ

Η γιαγιά του -από την μητέρα του- ήταν από την οικογένεια του τέως προέδρου Γλαύκου Κληρίδη.
«Αγαπάμε τη γη και αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση να βλέπεις το σπόρο να φουσκώνει, να φυτρώνει, να μεγαλώνει και να δίνει καρπό», θα πει η κ. Λέλα.

Όντως το ζευγάρι φαίνεται ότι διαθέτει αρκετό χρόνο στον κήπο. Γνωρίζουν από τις ασθένειες που προσβάλλονται τα δένδρα και τα φυτά και φροντίζουν να τα ψεκάζουν εγκαίρως. Παρακολουθούν την ανάπτυξή τους, τα σκαλίζουν, τα κλαδεύουν ανάλογα με την εποχή και αισθάνονται αυτή την περίσσια ικανοποίηση την ώρα της συγκομιδής.

«Δεν υπάρχει ωραιότερη στιγμή από αυτή που γεμίζεις το καλάθι με προϊόντα της δικής σου παραγωγής. Φέτος η σοδειά ήταν μέτρια. Ωστόσο, δόξα τω Θεώ, είναι αρκετά για την οικογένεια και τους φίλους μας», προσθέτει ο κ. Δημιώτης.
Υπάρχει πρόβλημα νερού; «Όχι. Αφενός έχουμε ντεπόζιτο, από την άλλη όλα τα λαχανικά είναι φυτεμένα μέσα σε γλάστρες. Αυτό βοηθά να κρατά το χώμα δροσερό και τη ρίζα να παίρνει αρκετό νερό».

Φεύγοντας, οι εκλεκτοί συμπάροικοι είχαν την καλοσύνη να μας φιλέψουν με φρεσκοκομμένα αγγουράκια και ντομάτες και ένα καρβέλι, που το φάγαμε με πολύ όρεξη.

Απ’ ότι φάνηκε η Λέλα και ο Ανδρέας Δημιώτη, λατρεύουν τη γη και την καλλιεργούν με μεράκι. Επιπλέον είναι ένα ζωντανό παράδειγμα σε όλους μας, ότι μπορούμε, αφού θυσιάσουμε ένα μέρος της αυλής μας, να μιλάμε για σοδειά δικής μας παραγωγής.