Το γεγονός ότι εσείς, οι αναγνώστες, είστε μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών και ότι μαζί γράφουμε την ιστορία μας στους Αντίποδες, το έχουμε πει και ξαναγράψει.
Η μαζική μετανάστευση είναι η δική μας εποχή γιατί τη ζήσαμε, τη νιώσαμε και την καταγράψαμε ο καθένας στα βάθη της καρδιάς μας. Άλλοι, δε, τη θυμόμαστε με νοσταλγία και άλλοι την αποφεύγουμε, δεν θέλουμε ούτε καν να τη μνημονεύουμε.

Μιλάμε για την εποχή της νιότης, τότε που αμούστακα παλικάρια και ξέγνοιαστα κοριτσόπουλα, με μια βαλίτσα και πολλά όνειρα, παίρναμε το δρόμο της άσπρης γης, με αποτέλεσμα να ξεγυμνωθούν τα ελληνικά χωριά και να ερημώσουν οι πόλεις, να χωρίσουν μάνες από τα παιδιά, να ξεριζωθούν ή και να διαλυθούν οικογένειες και όλα, με πολύ δάκρυ και πόνο, όπως πολύ καλά  τραγούδησε τον καημό της ξενιτιάς η λαϊκή μας μούσα.

Γι’ αυτό το γνωστό τραγούδι «φεύγω με πίκρα στα ξένα», σημάδεψε το μαζικό φευγιό στην «κακούργα ξενιτιά». Τα χιολιοτραγουδημένα «μανούλα, θα φύγω μη κλάψεις για μένα», με τον αθάνατο Στέλιο Καζαντζίδη σαν τον κυριότερο εκφραστή, το «φεγγάρι μάγια μού ‘κανες και περπατώ στα ξένα», του Ε. Θαλασσινού και το «αστέρι του βοριά θα φέρει ξαστεριά», σε στίχους Νίκου Γκάτσιου και μουσική Μάνου Χατζηδάκι, έτσι για να αναφέρουμε μερικά, άφησαν τη δική τους σφραγίδα στην ψυχή του καθενός.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Από την Πέμπτη, λοιπόν, 10 του Φλεβάρη, ανοίξαμε ένα νέο κεφάλαιο με τίτλο «Προορισμός Αυστραλία», και σας καλέσαμε να λάβετε μέρος, γράφοντας τη δική σας ιστορία. Ευχαριστούμε για την ανταπόκριση. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσουμε ότι έχει φτάσει στα γραφεία μας σημαντικός αριθμός συμμετοχών, τις οποίες επεξεργαζόμαστε και, σύντομα, θα τις δημοσιεύσουμε σε ειδικό αφιέρωμα με το φωτογραφικό υλικό που στείλατε.

Με την ευκαιρία, ευχαριστούμε τους καλούς αναγνώστες που τηλεφώνησαν για επιπρόσθετες πληροφορίες, προσθήκες και καλοπροαίρετες παρατηρήσεις.
Όπως, για παράδειγμα, το CYRENIA, που μετονομάστηκε σε ΚΕΡΥΝΕΙΑ, έκανε το πρώτο ταξίδι στον Ειρηνικό προς Αυστραλία το 1952 και όχι το 1956, όπως γράψαμε.
Επίσης, το SKAUΒRYN, έκανε το παρθενικό του ταξίδι στην Αυστραλία τον Νοέμβρη του 1953 με 200 μετανάστες περίπου Ελληνικής καταγωγής και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Ζητάμε συγγνώμη στους/τις αναγνώστες που παραπονέθηκαν ότι δεν δημοσιεύσαμε φωτογραφία από το «δικό» τους καράβι στις διαφημίσεις που ακολούθησαν. Κανένα πρόβλημα. Στείλτε μας μια φωτογραφία ή δική σας εν πλω, και ευχαρίστως θα την συμπεριλάβουμε στο αφιέρωμα.
Και μια επιπρόσθετη πληροφορία από αναγνώστη. Το πρώτο πλοίο που έφτασε στην Αυστραλία – μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν το αμερικανικό μεταγωγικό General Stuart Hein Zelman με 843 πρόσφυγες από τις βαλτικές χώρες.

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Χαρακτηριστική είναι και η ιστορία της κ. Μαρίας, που έφτασε στην Μελβούρνη στις 15 Οκτωβρίου 1956, με το ΤΑΣΜΑΝΙΑ. Με τρεμάμενη φωνή τηλεφώνησε για να καταθέσει ανώνυμα την ιστορία της. Σεβόμενη την επιθυμία της, μεταφέρω όσα διηγήθηκε.
«Ήμασταν 36 κοπέλες σε ένα θάλαμο. Το καράβι πέρασε από τον Ισημερινό. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και η ιδρωτίλα αποκρουστική. Δεν υπήρχε αρκετό νερό για να πλυθούμε. Τότε αδιαθέτησε η αδελφή μου. Πέρασε τα μύρια κακά μέχρι να αναρρώσει. Θυμάμαι ότι για να πάρουμε ένα φρούτο, έπρεπε να δείξουμε την κάρτα μας. Περάσαμε δύσκολες μέρες μέχρι να φτάσουμε.

Όσον αφορά το κεφάλαιο με τις νύφες, είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο» λέει και εισπράττω κάποια πικρία με πολλά ερωτηματικά, ενώ όταν αναφέρεται στα της Αυστραλίας, ο τόνος της φωνής της γίνεται γλυκός σαν μέλι.

«Ήμουν από πλούσια οικογένεια. Στην Αυστραλία ήλθα για δικούς μου λόγους. Αγάπησα ένα παλικάρι, τον μέλλοντα σύζυγό μου, στον οποίο έκανα πρόσκληση και ήλθε μετά από δυο χρόνια. Η ζωή εδώ ήταν λιτή. Ωστόσο εργαστήκαμε και δόξα τω Θεώ. Είμαστε καλά» συμπληρώνει.
 Η τηλεφωνική μας επικοινωνία τελείωσε, με την κ. Μαρία να λέει με περηφάνια ότι, λόγω του γαμπρού της που εργαζόταν στο MCG, παρακολούθησε –παρακαλώ- την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν το χρόνο της άφιξής της στην Μελβούρνη.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Φέτος η στήλη που διαβάζετε, συμπληρώνει δεκαπέντε χρόνια. Όταν τον Ιούλιο του 1996, μού δόθηκε το «πράσινο φως» από τον αρχισυντάκτη, για μια στήλη που να καταπιάνεται με πρόσωπα και καταστάσεις της γειτονιάς μας, δεν περίμενα ότι θα είχε τόση απήχηση και αντοχή στο χρόνο. Ωστόσο, τα γεγονότα διέψευσαν και, όντως, η «Γειτονιά μας», αποδείχτηκε τόσο πλούσια σε θεματολογία, που πολλές φορές… παραβίασε τα σύνορα.
Αισθάνομαι την ανάγκη να σφίξω το χέρι και να ευχαριστήσω τον καθένα σας ξεχωριστά για τη συμμετοχή και την ευγένεια να μοιραστείτε προσωπικές στιγμές, μνήμες και εμπειρίες από τη ζωή, την καθημερινότητα και τους προβληματισμούς σας καθώς και τα Διοικητικά Συμβούλια των παροικιακών Οργανισμών, που εμπιστεύτηκαν την καταγραφή και προβολή των εκδηλώσεων τους μέσα από τη στήλη.

Είμαι πεπεισμένη, ότι και αυτό το Αφιέρωμα με τα καράβια που κουβάλησαν τα νιάτα στους Αντίποδες με τις δικές σας ιστορίες, κάνει μια βαθιά βουτιά στο χρόνο, αναδεικνύει πολλές λεπτομέρειες που ενδεχομένως έκαναν και το ταξίδι διαφορετικό, εμπλουτίζει τις σελίδες του Παροικιακού μας Βιβλίου, ενισχύει τον νόστο στη γη που αφήσαμε πίσω και αποδίδει τον δέοντα σεβασμό στη Άσπρη γη, που ριζώσαμε κι εκ των πραγμάτων έγινε η δεύτερη πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ.