“Patriotaki”, ερχόμαστε Αυστραλία

«Γεια σας. Είμαι 60 ετών γεννημένη στην Αυστραλία με αυστραλιανή υπηκοότητα, όπως άλλωστε και ο σύζυγός μου. Θέλουμε να επιστρέψουμε στην Αυστραλία, όπου δικαιούμαστε σύνταξη, αλλά μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μας που έχουν ελληνικό διαβατήριο, τι να κάνουμε;» γράφει με αγωνία η 60χρονη Ελληνοαυστραλέζα στο forum του www.patriotaki.com. Εδώ, τους τελευταίους μήνες οι συζητήσεις γύρω από τις «εξόδους κινδύνου» από το πλοίο που ονομάζεται Ελλάδα, έχουν φουντώσει. Χιλιάδες Έλληνες, κάθε ηλικίας αλλά και κοινωνικών καταβολών, δηλώνουν ότι βρίσκονται σε «μεταναστευτική ετοιμότητα».

H επιλογή των προορισμών έχει άρωμα δεκαετίας ’60, αφού από την Ευρώπη το ενδιαφέρον εστιάζεται στις σκανδιναβικές χώρες -κυρίως τη Σουηδία- και από την υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία και το Βέλγιο- λόγω και των θέσεων εργασίας στα όργανα και τις υπηρεσίες της Ε.Ε. Ωστόσο, ισχυρότερος πόλος έλξης γίνεται ολοένα και περισσότερο η μακρινή Αυστραλία, όπου μεταπολεμικά είχαν μεταναστεύσει δεκάδες χιλιάδες Έλληνες.

«Εκτός από το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον που εκφράζεται καθημερινά από τον Μάρτιο του 2010 από Έλληνες που θέλουν να μεταναστεύσουν εδώ, ήδη μια μεγάλη μερίδα παλιννοστούντων Ελληνοαυστραλών επιστρέφει στα γενέθλια εδάφη» αναφέρει ο γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, κ. Κώστας Μάρκος. Η Ελληνική Κοινότητα, μάλιστα, διαπιστώνοντας τα νέα δεδομένα, έχει κινήσει τις διαδικασίες ώστε να διαπραγματευτεί με το Υπουργείο Μετανάστευσης της Κοινοπολιτείας ευνοϊκότερους όρους για τη μετανάστευση Ελλήνων υπηκόων. Εντός των ημερών, αντιπροσωπεία της ελληνικής κοινότητας θα καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις στον υπουργό Μετανάστευσης κ. Κρις Μπόουεν, για την απλοποίηση και επιτάχυνση της γραφειοκρατικής διαδικασίας που συνεπάγεται η μετανάστευση στην Αυστραλία.

Κάποιοι, ωστόσο, πατριώτες μας βρίσκονται ήδη εκεί. Η «Κ» συνομίλησε (μέσω skype) με τον 35χρονο Γιώργο από την Άμφισσα. «Ήρθαμε οριστικά με τη γυναίκα μου και την κόρη μου τον Δεκέμβριο» και «προς το παρόν παρακολουθώ τα σεμινάρια του αντίστοιχου ΟΑΕΔ, ενώ παράλληλα ψάχνω για δουλειά». Όπως διηγείται, τα τελευταία δύο-τρία χρόνια αναζητούσε ένα «σχέδιο Β», καθώς από παντού έπαιρνε απογοητευτικά μηνύματα. Σήμερα, η ζωή της τριμελούς οικογένειας σε μια επαρχιακή πόλη στη Βικτώρια είναι ικανοποιητική. «Το δεκαπενθήμερο επίδομα της συζύγου μου και το δικό μου ξεπερνά το ελληνικό μου μηνιάτικο» επισημαίνει, «εδώ το κράτος είναι σύμμαχος του πολίτη».

Όπως μας εξηγεί, η οικονομική στήριξη από πλευράς κράτους δεν σταματά ποτέ, απλώς έχει διακυμάνσεις ανάλογα με τα εισοδήματα, ενώ και τα οικιακά αναγνωρίζονται ως επάγγελμα. «Όταν είσαι άνεργος το επίδομα είναι πλήρες, μόλις βρεις εργασία μειώνεται, κ.ά. Όμως, η οικονομική αυτή βοήθεια σε συνοδεύει πάντα». Εξίσου ευχαριστημένος είναι και από το σύστημα υγείας. «Παρ’ ότι ακόμα έχουμε πρόσβαση μόνο στα δημόσια νοσοκομεία, το επίπεδο της περίθαλψης μας εντυπωσίασε. Η κόρη μου έσπασε το πόδι της και απευθυνθήκαμε στο δημόσιο επαρχιακό νοσοκομείο, όπου η περιποίηση ξεπέρασε ακόμα και τα ελληνικά ιδιωτικά: έβαλαν στο παιδί κινούμενα σχέδια για να ξεχαστεί και οι γιατροί μας ρωτούσαν στην αίθουσα αναμονής, αν θέλαμε καφέ!»

Η μετανάστευση της οικογένειας διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι η μητέρα είναι Αυστραλή υπήκοος. «Μας είχαν καλέσει κάποιοι συγγενείς τα περασμένα Χριστούγεννα και είχαμε την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι τη ζωή εδώ» και «όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, αποφάσισα να οργανώσω τη “φυγή” μας: όλα τα έκανα μέσω Ίντερνετ, οι σελίδες των υπουργείων τους ανανεώνονται καθημερινά». Καθώς ο Γιώργος προχωρούσε την έρευνά του, κατέγραψε τα απαιτούμενα βήματα στο www.patriotaki.com δίνοντας ιδέες σε χιλιάδες άλλους «υποψήφιους» μετανάστες. «Μέσα σε ένα μήνα απέκτησα 6.000-8.000 αναγνώστες» λέει στην «Κ»: «Μου ζητούν πληροφορίες ακόμα και άνθρωποι που δεν ξέρουν να γράφουν».

Με ανυπομονησία περιμένει να σφίξει στην αγκαλιά του την οικογένειά του ο 44χρονος Παναγιώτης, που έχει εγκατασταθεί στην Αδελαΐδα. «Δεν άντεξα την αβεβαιότητα για το μέλλον, παραιτήθηκα και εκμεταλλεύτηκα την αυστραλιανή μου υπηκοότητα. Ήρθα εδώ και μέσα σε δύο μήνες βρήκα εργασία». Σήμερα, μαθαίνει από τους παλιούς του συναδέλφους σε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία της Αθήνας για τις περικοπές των μισθών. «Δεν θα είχε νόημα να μεταναστεύσω εντός Ε.Ε., γιατί η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει όλα τα κράτη-μέλη. Η Αυστραλία έχει αξιολογηθεί από το ΔΝΤ ως η 7η πιο πλούσια χώρα στον πλανήτη». Ο Παναγιώτης αισιοδοξεί για το μέλλον. «Τα παιδιά μου θα παρακολουθήσουν το τμήμα “New Arrivals Program” για έξι μήνες, ώστε να μάθουν τη γλώσσα και να προσαρμοστούν».

ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΣΕΦ ΚΑΙ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΣ

Η πυξίδα πολλών νέων, που σκέφτονται να μεταναστεύσουν, δείχνει τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Ήδη από το 2010 το ενδιαφέρον, έτσι όπως εκδηλώθηκε για παράδειγμα με τις 175.911 επισκέψεις στην ηλεκτρονική διεύθυνση του europass, εκτινάχθηκε. Οι «καταθέσεις» βιογραφικών στην εν λόγω ηλεκτρονική πύλη το 2010 έφθασαν τις 46.399 από κατοίκους Ελλάδας και συνολικά τις 53.043 από άτομα ελληνικής υπηκοότητας που ζουν σε όλη την Ευρώπη. Το 2011 το ενδιαφέρον παραμένει ζωηρό και αυξάνεται: μέχρι τον Απρίλιο τα βιογραφικά των κατοίκων Ελλάδας αριθμούν 27.288 και των Ελλήνων υπηκόων τις 29.692. Μεταξύ των χωρών που προσελκύουν το ενδιαφέρον βρίσκονται η Σουηδία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, λόγω των θέσεων εργασίας στα όργανα της Ε.Ε. και το Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίως λόγω γλώσσας. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, μάλιστα, σε ημερίδα του ΟΑΕΔ 472 βιογραφικά κατατέθηκαν για εργασία σε εταιρείες του εξωτερικού.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα το «εξαγώγιμο» δυναμικό της χώρας μας δεν είναι μόνο γιατροί και μηχανικοί. Μεγάλη προσφορά και ζήτηση σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο έχουν επαγγέλματα, όπως οι σεφ και ζαχαροπλάστες, αλλά και χειρωνακτικά επαγγέλματα (μαρμαράς, ξυλουργός, οξυγονοκολλητής). Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι η εμπειρία μαγειρικής και η γνώση λειτουργίας της κουζίνας συγκαταλέγονται στα περιζήτητα προσόντα ενός υποψηφίου. Παράλληλα, οι μάγειροι είναι το δεύτερο επάγγελμα σε ζήτηση (πρώτοι οι μηχανικοί) με 689 επιχειρήσεις να αναζητούν σεφ.

ΤΟ 95% ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ασχολήθηκε εκτενώς με το θέμα.

Ο Ανδρέας Ρουμελιώτης έγραψε, μεταξύ άλλων:
«Μάνα, την ευχή σου. Αύριο φεύγω. Για Μελβούρνη. Γυναίκα, κάνε κουράγιο. Μέχρι το καλοκαίρι θα ‘χω τακτοποιηθεί. Και τότε, θα πάρεις τα παιδιά και θα ‘ρθετε κάτω. Στα νησιά Κέιμαν. Εκεί θ’ αρχίσουμε καινούργια ζωή…
 Εκατοντάδες στελέχη ελληνικών επιχειρήσεων έχουν μεταναστεύσει ήδη στο εξωτερικό: Ευρώπη, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Ρωσία, Αυστραλία, Νησιά Κέιμαν… Χιλιάδες ετοιμάζονται ή ψάχνουν αγωνιωδώς να βρουν δουλειά· η μαζική μετανάστευση στελεχών από τις παραπαίουσες ελληνικές επιχειρήσεις είναι γεγονός.
Μα το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι πως τα στελέχη των ελληνικών επιχειρήσεων, σε ποσοστό 95% (!), δηλώνουν αποφασισμένα να φύγουν στο εξωτερικό ή στην επαρχία αν χάσουν τη δουλειά τους.

Αυτό προκύπτει για πρώτη φορά φέτος, σύμφωνα με την ετήσια έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρεία επιλογής στελεχών «People for Business» από 1 Φεβρουαρίου έως 31 Μαρτίου 2011, με αντιπροσωπευτικό δείγμα 385 στελέχη ηλικίας 18-60 χρόνων, που εργάζονται στον οικονομικό, εμπορικό και διοικητικό τομέα, στο χώρο των logistics και της φαρμακοβιομηχανίας.

Μόνο στην ηλεκτρονική πύλη europass.com τους τρεις πρώτους μήνες του 2011 έχουν υποβληθεί 27.288 βιογραφικά Ελλήνων που ζητούν δουλειά έξω».

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ, 41 ΕΤΩΝ, ΠΡΩΗΝ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Σε άλλο ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας» διαβάζουμε:
«Το σοκ μόνο απ’ την απόλυσή μου ήταν μεγάλο. Η γυναίκα μου δεν εργαζόταν, ενώ τα έξοδα των παιδιών αυξάνονταν συνεχώς. Έψαξα εντατικά για εργασία τόσο στον κλάδο μου όσο και στις πωλήσεις – αλλά κι εκεί τα πράγματα ήταν δύσκολα. Με θεωρούσαν μεγάλο σε ηλικία για να ξεκινήσω καινούργια καριέρα στις πωλήσεις. Άσε που δεν με πίστευαν ότι ήθελα να εργαστώ οπουδήποτε.
Έλεγαν: “Εσύ μόλις βρεις δουλειά ανάλογη με τα προσόντα και την προϋπηρεσία σου, θα μας εγκαταλείψεις και θα φύγεις”… Κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει πως μια δουλειά ήταν για μένα πλέον θέμα επιβίωσης. Ύστερα από μήνες, τα “έτοιμα” τέλειωναν και ήμουν πραγματικά στα όρια της απελπισίας. Όχι τόσο για τον εαυτό μου, όσο για την οικογένειά μου.

Είχα έναν μακρινό συγγενή στην Αυστραλία. Μου είπε ότι εκεί υπάρχουν δουλειές – ίσως όχι ακριβώς στον τομέα μου, αλλά όλο και κάτι θα έβρισκα. Πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Πουλήσαμε το αυτοκίνητο, νοικιάσαμε το σπίτι και παρ’ ότι πικράναμε τους δικούς μας ανθρώπους, τα μαζέψαμε και φύγαμε…

Ύστερα από ένα χρόνο στη Μελβούρνη, είμαι βέβαιος ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Μας λείπουν οι γονείς και οι φίλοι μας, η κοινωνική μας ζωή είναι περιορισμένη, αλλά είμαστε πλέον καλά οικονομικά. Ο μισθός μου είναι πολύ ικανοποιητικός, εργάζομαι σε μεγάλη τοπική εταιρεία στο αντικείμενό μου και τα παιδιά έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται και να μαθαίνουν τη γλώσσα. Στην ηλικία που είναι μιλούν με τα άλλα παιδάκια τη “γλώσσα της παιδικής χαράς”.

Η τεχνολογία και το skype έχουν βοηθήσει στο να μειωθεί λίγο η απόσταση, αν και η διαφορά ώρας είναι πρόβλημα. Αλλά μπροστά στα άλλα προβλήματα που ξεπεράσαμε, αυτό είναι μάλλον παιχνίδι… Πότε θα έρθουμε ταξίδι στην Ελλάδα; Λίγο μακρινό το βλέπω… Αλλά αν γύριζα το χρόνο πίσω, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, πάλι το ίδιο θα έκανα. Θα έφευγα…».

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Καθημερινή”