Επί μήνες τώρα, επιχειρηματίες διαμαρτύρονται για το σύστημα εργασιακών σχέσεων Fair Work Act, ισχυριζόμενοι ότι δεν είναι ευέλικτο και, σίγουρα, δεν τους ενθαρρύνει να προσλάβουν περισσότερο προσωπικό.
Ο βοηθός θησαυροφύλακας κ. Μπιλ Σόρτεν, εντούτοις, απαντά ότι η κριτική δεν ευσταθεί και ότι οι εργοδότες θα πρέπει να εκμεταλλευτούν το σύστημα.
«Δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος ότι το σύστημα εργασιακών σχέσεων είναι εκείνο που επιβραδύνει τους ρυθμούς παραγωγικότητας. Επενδύσεις κεφαλαίων στην τεχνολογία και ανάπτυξη προσόντων μπορούν να παίξουν μεγάλο ρόλο με το ισχύον σύστημα. Η εντύπωση που μου δημιουργείται είναι ότι οι εργοδότες φοβούνται την διαπραγμάτευση. Δεν είμαι σίγουρος ότι όλοι εκμεταλλεύονται τoν διαπραγματευτικό μηχανισμό με τον τρόπο που θα ’πρεπε» είπε, τονίζοντας ότι «το Fair Work Act προσφέρει ευκαιρίες τόσο στους εργοδότες, όσο και στους εργαζόμενους να συμβάλουν στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων».
Στη συνέχεια, θα θίξει το θέμα της προκατάληψης που υπάρχει όσον αφορά την πρόσληψη ώριμων εργαζομένων και ότι δεν υπάρχει στο Fair Work Act, κάτι που να εμποδίζει το είδος της ευελιξίας που απαιτείται προκειμένου οι εργοδότες να προσλάβουν και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ή με ειδικές ανάγκες «ένα θέμα που έθιξε η πρωθυπουργός ως ζωτικής σημασίας, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα έλλειψης προσοντούχων εργαζομένων. Προσωπικά πιστεύω ότι εκείνο που εμποδίζει μεγαλύτερης ηλικίας άτομα να βρουν εργασία, είναι η προκατάληψη που υπάρχει εναντίον τους στην κοινωνία. Αν ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία, έχεις φύγει από μια δουλειά και προσπαθείς να βρεις κάποια άλλη, δεν σου δίνεται η ευκαιρία ούτε καν να σε δουν και να σε ακούσουν. Δεν περνάς ούτε καν την πόρτα για συνέντευξη. Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματική εικόνα των πραγμάτων. Γνωρίζω πολλούς που δεν μπορούν να κλείσουν ούτε μια συνέντευξη εξαιτίας της ηλικίας τους.
Ο γενικός διευθυντής του Αυστραλιανού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πίτερ Άντερσον, θα συμφωνήσει, λέγοντας ότι ‘όντως υπάρχει αυτή η μεροληπτική στάση των εργοδοτών προς τους ηλικιωμένους και τους έχοντες κάποιες αναπηρίες’.
Την ίδια άποψη συμμερίζεται επίσης και ο κ. Κόμπτον, πρώην πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Ηλικιωμένων, στον οποίο έχει αναθέσει ο θησαυροφύλακας Γουέιν Σουάν, να εντοπίσει τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, στην προσπάθειά τους να βρουν εργασία.
«Έχει απόλυτο δίκιο ο Μπιλ Σόρτεν. Είμαι πεπεισμένος ότι η Αυστραλία χάνει $10 δις περίπου το χρόνο, με το να εμποδίζονται οι ηλικιωμένοι να μπουν στον εργασιακό χώρο».
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΦΑΠΑΞ
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η απόφαση του κ. Σόρτεν ‘να προωθήσει το θέμα της αύξησης των εισφορών των εργοδοτών, από 9% σε 12% στο εφάπαξ – μια υπόσχεση του Εργατικού κόμματος – παρά την έντονη απόρριψη του σχεδίου από τον Συνασπισμό’.
Να θυμηθούμε ότι επί Κίτινγκ, το 1991 οι υποχρεωτικές εισφορές των εργοδοτών στο εφάπαξ των εργαζομένων από 3% που ήταν μέχρι τότε, αυξήθηκαν στο 9%, βαθμιαία, μέχρι το 2002–2003. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές που είχαν φυσικά και τη στήριξη των εργατικών συνδικάτων, μέσα σε 20 χρόνια εξασφάλισαν το ποσόν του $1.3τρις. σε αποταμιεύσεις συνταξιούχων. Πολλοί εργαζόμενοι προσφέρουν μέρος του μισθού τους, εκμεταλλευόμενοι την απαλλαγή φόρου στο συγκεκριμένο ποσό και αποβλέποντας στην αύξηση του εφάπαξ.
Είναι γεγονός ότι το όραμα του Κίτινγκ ήταν οι υποχρεωτικές εισφορές των εργοδοτών να φθάσουν το 15% του μισθού των εργαζομένων, η Γκίλαρντ όμως προεκλογικά πέρυσι υποσχέθηκε ότι ‘σταδιακά θα αυξηθεί στο 12%, μεταξύ 2013 και 2019’.
«Αύξηση της κλίμακας του 12%, είναι ο στόχος της κυβέρνηση, κάτω από τις παρούσες οικονομικές συνθήκες» δήλωσε ο Μπιλ Σόρτεν, προσθέτοντας ότι αν το σχέδιο αυτό εφαρμοστεί, το βάρος των φορολογουμένων αναφορικά με τη σύνταξη των ηλικιωμένων θα αρχίσει να μειώνεται από το 2017. Μέχρι το 2030, οι φορολογούμενοι θα εξοικονομούν $10 δις. το χρόνο, δηλαδή ποσό με το οποίο θα είχαν επιβαρυνθεί αν δεν έμπαινε σε εφαρμογή το σχέδιο του εφάπαξ.
«Αυτό που επιδιώκουμε να επιτύχουμε είναι να εξασφαλιστεί μια ποιοτικότερη ζωή στους συνταξιούχους και συνάμα να μετακινηθούν οι οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους. Νομίζω ότι οι Αυστραλοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι το κόστος ενός καλού κρατικού ασφαλιστικού συστήματος είναι υψηλό. Αν δεν φροντίσουν οι ίδιοι να έχουν ικανοποιητικές αποταμιεύσεις, το βάρος στο κρατικό ασφαλιστικό σύστημα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο.
Το κρατικό ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να είναι μόνο για τους φτωχούς.
Με την πάροδο του χρόνου, η μεσαία τάξη θα είναι σε θέση να αποταμιεύσει αρκετά, με το εφάπαξ, τους τόκους από επενδύσεις, ώστε να μειωθεί αισθητά το βάρος στους φορολογούμενους».
Οι εργοδότες, από την πλευρά τους, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν την ευθύνη των έξτρα εισφορών στο εφάπαξ και εκ πρώτης όψεως ακούγεται λογικό.
Σύμφωνα όμως με έγκυρα στοιχεία, με τα παρόντα επίπεδα, μόνο το 35% των Αυστραλών θα συνταξιοδοτηθούν με 70% του εισοδήματος που είχαν όταν εργάζονταν, ένα επίπεδο που θεωρείται απαραίτητο για μια άνετη διαβίωση.
Και όπως ο πληθυσμός της Αυστραλίας γερνά με γρήγορους ρυθμούς, δεν είναι πρακτικό οι φορολογούμενοι να επιφορτίζονται με τη συντήρηση του κάθετα αυξανόμενου αριθμού των συνταξιούχων πολιτών.