Την καταξίωση πολύ πέραν των ομογενειακών ορίων πέτυχε ο συμπάροικος συγγραφέας και κινηματογραφιστής Κώστας Νίκας, με τη διάκριση που έλαβε πρόσφατα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους που διεξήχθη στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.
Ο κ. Νίκας επέστρεψε από το Χόλιγουντ, έχοντας στις αποσκευές του το Βραβείο Καλύτερου Πειραματικού Φιλμ για την 13-λεπτη ταινία του ««ΦΩΣ-LIGHT».
Στις γραμμές που ακολουθούν, ο κ. Νίκας δίνει λεπτομέρειες για το βραβευμένο έργο του, δηλώνει προσγειωμένος σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητα για Όσκαρ, και απονέμει προσωπικές ευχαριστίες, αλλά και σφοδρές επικρίσεις, στην «σκανδιναβίζουσα» αυστραλιανή εμπορική τηλεόραση. Η συνέντευξη έχει ως εξής:

Εργάστηκες επί μακρόν στη δημοσιογραφία, όμως η μεγάλη σου αγάπη, είναι η συγγραφή, ο κινηματογράφος και το θέατρο.
Ναι, καλά τα λές, όλα τα δύσκολα.

Μίλησέ μας για προηγούμενες δημιουργίες σου.
Έχω γράψει τρία θεατρικά, το τελευταίο στα αγγλικά, Ήταν το «Πρόξι» που παίχτηκε πέρυσι. Όσον αφορά τη μουσική, ήμουν παραγωγός στην πρώτη δισκογραφική δουλειά βυζαντινής μουσικής στην Αυστραλία με την Festival Records. Έχω κάνει, επίσης, δυο-τρεις ταινίες μικρού μήκους και ένα ντοκιμαντέρ.

Το «ΦΩΣ- LIGHT», τι είναι;
Πρόκειται για μικρού μήκους ταινία, πειραματική, διάρκειας 13 λεπτών περίπου. Είναι η ιστορία ενός τυφλού άντρα που αρχίζει σιγά-σιγά ανακτά το φως του και αποφασίζει να μην το πει στη γυναίκα του.

Και εκεί γίνεται μια αποκάλυψη…
Ναι, στο τέλος φωτίζεται η υπόθεση.

Μπορούμε να αναφέρουμε την αποκάλυψη ή πρέπει να κρατηθεί μυστικό γιατί η ταινία μπορεί να προβληθεί στις αίθουσες για το ευρύ κοινό;
Δεν θα το αποκαλύψουμε, γιατί κοιτάμε μελλοντικά για διανομή σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Δεν υπάρχει αυτή καθ’ αυτή αγορά για ταινίες μικρού μήκους, όπως για τις μεγάλου μήκους που προβάλλονται στους κινηματογράφους. Τώρα κοιτάει ο χώρος π;vς μπορεί να καταστεί δυνατή η προβολή μικρών έργων πριν τις μεγάλες ταινίες. Για την ώρα, η μόνη αγορά είναι στα τηλεοπτικά κανάλια όπως το SBS. Εκτός αυτού έχουμε ακόμη μεγάλη διαδρομή μπροστά μας, γιατί το συγκεκριμένο έργο βρίσκεται σε άλλα 15 διεθνή Φεστιβάλ και περιμένουμε να μάθουμε τα αποτελέσματα και από εκεί.

Το Φεστιβάλ του Λος Άντζελες, πώς ήταν;
Αυτή η διοργάνωση έχει ιστορία περίπου 15 χρόνων κι είναι αναγνωρισμένη από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Είναι, ίσως, το μεγαλύτερο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στον κόσμο. Επιπλέον, είναι το μόνο που τυγχάνει αναγνώρισης από την Ακαδημία που δίνει τα Όσκαρ σε έξι κατηγορίες. Σε αντίθεση με άλλα φεστιβάλ που έχουν μία με δύο κατηγορίες αναγνωρισμένες. Εμείς πήραμε το πρώτο βραβείο Πειραματικής ταινίας.

Τι εννοούμε με αυτό τον όρο;
Συνήθως αναφερόμαστε σε ταινία που δεν έχει την παραδοσιακή αφήγηση, αν και η δική μας έχει αυτό που λέμε, αρχή-μέση-τέλος, δηλαδή λέει μια ιστορία. Αλλά, στην συγκεκριμένη περίπτωση πειραματίστηκα με το φως και την τεχνική, επεξεργάστηκα το φως και παίξαμε λίγο με το κοινό, γιατί ουσιαστικά το κοινό αναλαμβάνει τη θέση του πρωταγωνιστή της ταινίας.

Πράγματι, ο θεατής τα βλέπει όλα από την θέση του τυφλού άντρα.
Ναι, αυτό συμβαίνει, και τα βλέπει όλα από την οπτική του.

Το επόμενο βήμα είναι το Όσκαρ;
Αυτά είναι ωραία όνειρα και θα το ‘θέλαμε και εμείς πάρα πολύ. Αλλά, εκεί που ήμουν, στο Λος Άντζελες, είδα φανταστικές δουλειές. Και όπως γνωρίζεις, αυτός ο χώρος είναι πάρα πολύ δύσκολος με μεγάλο ανταγωνισμό. Είσαι στην αφάνεια ή την επιφάνεια. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος. Θα βάλουμε αίτηση υποψηφιότητας γιατί μας αναγνωρίζει η Ακαδημία που δίνει τα Όσκαρ και ό,τι ήθελε προκύψει. Θα γνωρίζουμε την τύχη της αίτησής μας στο τέλος του χρόνου.

Με ποιους συνεργάστηκες σ’ αυτό το έργο;
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου. Τεχνικό επιτελείο και ηθοποιούς, οι οποίοι είναι ελληνικής καταγωγής. Ο Αδάμ Χατζημανώλης, ο Αλέξης Μπλίας, η Μαγδαληνή Στάμου και η Σάρα Mawbey, συνέταιρος και διευθυντής παραγωγής είναι ο Βασίλης Γιαννακούρας, που μερίμνησε για το επιχειρηματικό σκέλος. Επίσης, να ευχαριστήσω άλλους φίλους που βοήθησαν όπως τον Χρήστο Ηλιάδη, τον Άγγελο Γιακουμάτο, τους γονείς μου και όλη την οικογένειά μου που υποστήριξαν και υποστηρίζουν τις προσπάθειές μου όλα αυτά τα χρόνια. Ο χώρος είναι δύσκολος και θέλει υπομονή, επιμονή και γερά νεύρα.

Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να γυρίσεις μεγάλου μήκους ταινία, βασισμένη στο κεντρικό θέμα του έργου σου που βραβεύτηκε;
Θα το ήθελα, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά, επειδή προφανώς δεν μπορώ να την γυρίσω όπως την μικρού μήκους. Είδες την ταινία και θα διαπίστωσες ότι παίζουμε με το φακό. Είναι ένα συνεχές παιχνίδισμα του φακού με τον άνθρωπο που δεν έχει όραση και αρχίζει και τα βλέπει σιγά-σιγά τα πράγματα θολά μέχρι το τέλος που γίνεται η αποκάλυψη.

Το επόμενο καλλιτεχνικό σου βήμα;
Έχω γράψει σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους και έχω βρει Αυστραλό παραγωγό. Σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε να πλησιάζουμε επιχειρηματικό κόσμο για να συγκεντρώσουμε χρήματα για να γυρίσουμε την πρώτη μας ταινία. Σ’ αυτή τη προσπάθεια συνεργάζομαι πάλι με τον Βασίλη Γιαννακούρα, ο οποίος μαζί με τον Χρήστο Ηλιάδη, συν τοις άλλοις, προσφέρουν και ηθική υποστήριξη και βρέθηκαν στο πλευρό μου από την αρχή της διαδρομής και όχι στο τέλος, όπως συνηθίζουν πολλοί. Είμαστε αισιόδοξοι ότι την καινούργια ταινία, που είναι εμπορική, μια κωμωδία, μέχρι το τέλος του έτους έως αρχές 2012 θα την έχουμε ολοκληρώσει.

Θα έχει ομογενειακό χρώμα;
Προσπαθώ, όπως έκανα και σ’ αυτή την ταινία να δίνω ευκαιρίες σε παιδιά της παροικίας μας που έχουν, όπως είχα και εγώ μεγαλώνοντας, αγάπη σ’ αυτό το χώρο. Αλλά, δυστυχώς, στην Αυστραλία ο τρόπος που δουλεύει το casting (επιλογή ηθοποιών) δεν μας βοηθά και είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Οπότε, επιχειρώ να συνεργάζομαι με συναδέλφους ελληνικής καταγωγής και όχι μόνο, έτσι ώστε κάθε έργο μου να έχει χρώμα και χαρακτήρα που να αντιπροσωπεύει την πολυπολιτισμική κοινωνία που ζούμε. Κι αυτό να συμβαίνει όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Γιατί είναι αδιανόητο να βλέπουμε ταινίες στα εμπορικά κανάλια, δήθεν αυστραλέζικες παραγωγές, και στην ουσία να είναι «σκανδιναβικής αισθητικής και μοντέλου», όπως το αποκαλώ εγώ. Και την ίδια στιγμή, Αυστραλοί άλλης εθνικής προέλευσης να μην προβάλλονται και να μην αντιπροσωπεύονται. Σ’ αυτό, παραδέχομαι τους Αμερικανούς, οι οποίοι τα έχουν καταφέρει σ’ αυτό τον τομέα και μάλιστα διά νόμου.

Επιστροφή στην δημοσιογραφία προβλέπεται;
Όχι. Έχει αλλάξει ο χώρος, ευθύνη γι’ αυτό έχει και το διαδίκτυο. Εγώ άλλαξα πλέον πορεία.

*Τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται είναι από συνέντευξη που μεταδόθηκε από το Ελληνικό Πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας SBS.