Πριν από τρία περίπου χρόνια, η ελληνοαυστραλέζα σκηνοθέτιδα Νάντια Τασοπούλου _γνωστή κυρίως ως Νάντια Τας_ είχε βρεθεί στο βιβλιοπωλείο Ιανός στην Σταδίου μαζί με την βρετανίδα ηθοποιό Φιόνα Σο προκειμένου να ανακοινώσουν το σχέδιο της ταινίας «Το ταξίδι» που η πρώτη θα σκηνοθετούσε στην πατρίδα της την Ελλάδα.
«Δυστυχώς η κρίση που προέκυψε από τότε έπληξε τον έλληνα επιχειρηματία που θα επένδυε στην ταινία και το γεγονός έβαλε φρένο στην προσπάθειά μας» μάς είπε η Τας το μεσημέρι της Τρίτη και πάλι στον Ιανό. Αυτή την φορά όμως, η σκηνοθέτιδα βρίσκεται στην Ελλάδα για να παρουσιάσει μια ταινία που όντως έχει γυριστεί, το «Matching Jack», ένα οικογενειακό δράμα τοποθετημένο στην Αυστραλία. Το φιλμ προβλήθηκε στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας conn -x και αργότερα θα διανεμηθεί στις αίθουσες από την Audio Visual.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει πλήξει ακόμη και τις μεγάλες χώρες με κινηματογραφική παράδοση όπως η Αυστραλία ή η Αμερική επισημαίνει η Τασοπούλου. «Δεν είναι μόνον στην Ελλάδα και τα μικρά κράτη που έχουν πρόβλημα. Στην Αμερική, ακόμα και στον χώρο του κινηματογράφου που είναι ένας από τους μεγαλύτερους πόρους οικονομίας, ο κόσμος είναι τρομαγμένος για το αύριο που είναι ένα μεγάλο αίνιγμα».
Η ιστορία της δημιουργίας του «Matching Jack» άλλωστε, δεν μοιάζει να διαφέρει από εκείνη του «Ταξιδιού», αν και στην περίπτωση της πρώτης, η ταινία τελικά υλοποιήθηκε. Τα γυρίσματα επρόκειτο να ξεκινήσουν το 2008 αλλά λόγω της κρίσης, η Τασοπούλου έχασε τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της ταινίας στην Αυστραλία. Επί έναν ολόκληρο χρόνο αναζητούσε η ίδια χρηματοδότες. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία να γυριστεί το 2010.
Η Νάντια Τασοπούλου που γεννήθηκε στην Φλώρινα και μετανάστευσε μαζί με τους γονείς της στην Μελβούρνη της Αυστραλίας σε ηλικία επτά ετών, δουλεύει σε διπλό ταμπλό. Εχει συνεργαστεί μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ γυρίζοντας εμπορικές ταινίες όπως η κωμωδία «Διαβολική τύχη» με τον Ντάνι Γκλόβερ και τον Μάρτιν Σορτ αλλά και εκτός Χόλιγουντ σε ανεξάρτητες παραγωγές που έχουν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση όπως ο «Μάλκολμ» και η «Εϊμι». Η «Εϊμι» που παραμένει η γνωστότερη ταινία της παρακολουθεί την περίπτωση ενός οκτάχρονου κοριτσιού που έχει χάσει την επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, μετά από μια τραυματική εμπειρία που της στέρησε φωνή και ακοή εγκλωβίζοντάς την στον εφιάλτη της μοναξιάς και της παραίτησης.
«Δουλεύοντας για λογαριασμό ενός μεγάλου αμερικανικού στούντιο, η ερώτηση που συχνά ακούς είναι “πόσα θέλεις;”» λέει η Τασοπούλου. «Στην “Διαβολική τύχη” για παράδειγμα, χρειάστηκε κάποια στιγμή να ξαναγράψω μια σκηνή που δεν λειτουργούσε. Όταν το είπα στον παραγωγό το πρώτο που με ρώτησε ήταν “πόσα θέλεις;” Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω από το να ξαναγράψω την σκηνή! Όταν δουλεύεις σε ανεξάρτητο πλαίσιο όμως, μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά αλλά δεν υπάρχουν και δεσμεύσεις_ η καλλιτεχνική ελευθερία είναι μεγαλύτερη» λέει η Τασοπούλου. «Βλέπεις την ταινία σου στο τέλος και λες “ναι! Αυτό ήθελα να κάνω”. Το να γυρίσω μια ακόμη ταινία τι σημασία θα είχε; Έχω γυρίσει 14 ταινίες. Ε και; Η ταινία θα πρέπει να έχει κάτι από τον εαυτό μου, κάτι που να πιστεύω».
Υπερήφανα ένιωσε η Τασοπούλου βλέποντας το «Matching Jack». Βασισμένη σε ένα αληθινό περιστατικό, η ταινία εξετάζει τις επιπτώσεις που θα έχει στην τακτοποιημένη ζωή μιας οικογένειας η βαριά αρρώστια του ανήλικου παιδιού της. «Το “κουτάκι” της οικογένειας διαλύθηκε διότι τελικά το πρόβλημα που προέκυψε ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτά που είχαν μέχρι τότε. Και το κάθε άτομο μέσα σε αυτό το “κουτάκι” δούλευε και ζούσε σύμφωνα με το κουτάκι».
Για την Nάντια Τασοπούλου, αυτή τελικά είναι και η ζωή μας. Η κεντρική ιδέα της ταινίας δεν απέχει και τόσο από την κρίση που ζει αυτή την εποχή η χώρα μας. «Χωρίς αυτήν την κρίση η Ελλάδα θα βάδιζε σε ένα πλάνο που ίσως να μην ήταν το πραγματικό» λέει η Τασοπούλου. «Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα, μπροστά στο μέγιστο πρόβλημα, θα πρέπει να αναγνωρίσει ο καθένας τις δυνάμεις του, ενδεχομένως τις καινούργιες δυνάμεις του και πάνω σε αυτές να κινηθεί. Με άλλα λόγια το κουτάκι μέσα στο οποίο ζούσε μέχρι σήμερα η Ελλάδα διαλύθηκε και το ερώτημα που μένει είναι αν μπορούμε να σωθούμε και πως; Αν όμως δεν υπήρχε η κρίση, δεν θα υπήρχε και η αιτία για να παλέψουμε δυνατά. Και εδώ είναι που πρέπει το κράτος θα πρέπει να βοηθήσει. Γιατί εκτός από την κούραση και την απογοήτευση το κράτος πρέπει να είναι μαζί σου και στο θάρρος».