Τη βεβαιότητα και την αίσθηση της ασφάλειας στην κοινωνία. Για να εμπνέει τη δημιουργικότητα και την πρόοδο. Η κυβέρνηση. Όπως κάθε κυβέρνηση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Για τη Ν.Δ. ωστόσο, αυτή η αρχή παραμένει υπόθεση. Και, μάλιστα, αναπόδεικτη.
Τα μόνα εύσημα που μπορεί να διεκδικήσει η πρωθυπουργία του κ. Καραμανλή, είναι της πρωτοτυπίας στην αστοχία. Και στη δημιουργία κλίματος αβεβαιότητας. Αβεβαιότητα παντού. Όπως στη φορολογία, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, στην πλήρη απορρύθμιση του κρατικού μηχανισμού, έτσι και στο πολιτικό της μέλλον. Το οποίο δεν είναι προσωπική υπόθεση του κάθε πρωθυπουργού. Είναι θέμα που οι συνέπειές του αντανακλώνται σε ολόκληρη την κοινωνία.
Δεν έχει τον αέρα των εξελίξεων. Δεν παράγει έργο. Δεν καθορίζει την ατζέντα. Τώρα, είναι εγκλωβισμένη στην πρωτοβουλία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να προκαλέσει εκλογές μέχρι τον Μάρτιο του 2010. Με αφορμή την εκλογή-επανεκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και στη διαβεβαίωση των κομμάτων της Αριστεράς, ότι δεν πρόκειται να δώσουν κάλυψη στην κυβέρνηση για να συνεχίσει τον βίο της με οποιουσδήποτε ελιγμούς ή την οιαδήποτε πρόφαση. Η επιθετική ρητορική, ως εκ τούτου, του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι αδύναμη.
Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Καραμανλής έχει χάσει το παιχνίδι. Δεν του αρκεί η στήριξη του κ. Καρατζαφέρη, η οποία κι αυτή, έτσι όπως εκδηλώθηκε – διανθισμένη με τις γνωστές χυδαιότητες του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. στο πρόσωπο του πρωθυπουργού – προβληματική ήταν. Θα ήθελε μια Αριστερά περισσότερο ισχυρή, ως αντίβαρο στο ΠΑΣΟΚ. Ή τουλάχιστον ένα ΚΚΕ που θα ψήφιζε μαζί του – και ένα άλλο μικρότερο κόμμα – τον κ. Παπούλια. Τον θέλει και το ΠΑΣΟΚ. Μετεκλογικά, όμως. Ώστε να μη χάσει τη μοναδική ευκαιρία να πάρει την εξουσία.
Η προοπτική να ανακάμψει το ίδιο το κόμμα του κ. Καραμανλή, ώστε να συναινέσει το ΠΑΣΟΚ στην προεδρική εκλογή, είναι λιγότερο από ισχνή. Οι πρωτοβουλίες που κατά καιρούς παίρνει, δεν τον βοηθούν καθόλου. Μεγάλωσαν την απογοήτευση της κοινωνίας τα τελευταία φορολογικά μέτρα. Και η απειλή για νέα, σκληρότερη φοροεπιδρομή, τον Οκτώβριο. Έτσι, στην προσπάθειά του να κλείσει τις τρύπες των δημοσίων ταμείων, έπεσε ο ίδιος μέσα. Ακόμα πιο βαθιά απ’ όσο ήταν πριν.
Ο μόνος δείκτης που του είχε απομείνει στη σύγκριση πλεονεκτημάτων με τον αντίπαλό του, τον κ. Παπανδρέου, ήταν η «καταλληλότητα» στην πρωθυπουργία. Επιμένοντας, ωστόσο – μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο – να καλλιεργεί κλίμα αστάθειας με κατευθυνόμενη φθινοπωρινή εκλογολογία, δικής του πρωτοβουλίας, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα διατηρεί επί μακρόν το πλεονέκτημα αυτό. Εξάλλου, δεν του φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στη μάχη των ευρωεκλογών.
Ο «καταλληλότερος» μπορεί να μετρούσε και να μετράει ακόμη προσωπικές επιτυχίες στις δημοσκοπήσεις. Δεν φτάνουν. Έχει χάσει την πρωτοβουλία. Το Σύνταγμα τη δίνει τώρα στην αντιπολίτευση. Ο κ. Καραμανλής δεν μπορεί να την ανακτήσει. Η προεδρολογία, η θεσμολογία και η προσχηματική εκλογολογία δεν τον βοηθούν. Αντιθέτως.