Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο, και δεν επιφύλαξε εκπλήξεις. Εκμεταλλευόμενος την άνευ προηγουμένου δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση των Σοσιαλιστών (PSOE), το Λαϊκό Κόμμα και ο ηγέτης του Μαριάνο Ραχόι θριάμβευσαν άνετα στην εκλογική αναμέτρηση, κερδίζοντας το 44,6% των ψήφων και 186 από τις 350 συνολικά έδρες της ισπανικής βουλής, αφήνοντας μόνο 110 έδρες για τους Σοσιαλιστές του «λίγου», Αλφρέδο Πέρες Ρουμπαλκάμπα, που σημείωσαν έτσι την χειρότερη εκλογική επίδοση στην 30ετή «μετά τον Φράνκο» ιστορία τους.
Όπως, όμως, παραδέχτηκε και ο νέος πρωθυπουργός της Ισπανίας σε στενούς του συνεργάτες αμέσως μετά την επιβεβαίωση για την άνετη εξασφάλιση της αυτοδυναμίας, «τα δύσκολα τώρα αρχίζουν». Κι αυτό γιατί, όσο κι αν ο νέος Ισπανός ηγέτης, θαυμαστής της Άνγκελα Μέρκελ -και της Μάργκαρετ Θάτσερ- και υπέρμαχος της προληπτικής εφαρμογής ενός «μνημονίου λάιτ» α λα ισπανικά, ώστε να αποφύγει η χώρα την προσφυγή στους μηχανισμούς διάσωσης της ευρωζώνης, διαθέτει πλέον μια ισχυρή λαϊκή εντολή, η κλιμακούμενη κρίση χρέους λειτουργεί ήδη εις βάρος της έτσι κι αλλιώς μικρής «περιόδου χάριτος».
Για να «σώσει την χώρα», και πολύ περισσότερο για να φέρει την Ισπανία στην κορυφή της Ευρώπης», όπως υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους, ο κ. Ραχόι καλείται, πλέον, να πάρει σειρά εξαιρετικά επώδυνων μέτρα λιτότητας, που μικρή σχέση θα έχουν με τις έως τώρα προτεινόμενες από τον ίδιο «λάιτ» παρεμβάσεις στην οικονομία.
Πιο συγκεκριμένα, οικονομικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο φιλόδοξος στόχος για εξοικονόμηση 18 δισ. ευρώ, ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ισπανίας να πέσει από το 6 στο 4,4% του ΑΕΠ, πολύ δύσκολα θα επιτευχθεί μέσα στις νέες διεθνείς συνθήκες. Και αυτό γιατί όλοι οι δείκτες συμφωνούν πως η ισπανική οικονομία έχει εισέλθει σε νέα φάση ύφεσης, γεγονός που σίγουρα θα προσελκύσει και πάλι τους καρχαρίες των αγορών, ενώ και για το σύνολο του 2011 ο ρυθμός ανάπτυξης θα «κλείσει» στο αναιμικό 0,8%.
Πόσο μάλλον που ο κ. Ραχόι, για ευνόητους λόγους, δεν ξεκαθάρισε στην ισπανική κοινή γνώμη πώς ακριβώς σκοπεύει να μειώσει τα ελλείμματα – βλέποντας προφανώς πόσο άδοξα τελείωσε η πολιτική καριέρα του προκατόχου του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, μόλις ο τελευταίος πήρε το μεγάλο ψαλίδι και εφάρμοσε πέρσι το πρώτο «εσωτερικό μνημόνιο», κόβοντας κάπου 10 δις. ευρώ από τις κοινωνικές δαπάνες «για να μην γίνουμε Ελλάδα»…
Ταυτόχρονα, αντιμέτωπος με επίσημα ποσοστά ανεργίας που προκαλούν ίλιγγο (πλήττει 22,4% του εργατικού δυναμικού, ενώ μεταξύ των νέων ξεπερνά το 45%), ο κ. Ραχόι υποσχέθηκε να επικεντρώσει την προσοχή του στην δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας, χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει πώς θα επιτύχει (και) αυτόν τον το στόχο του.
Το σημαντικότερο όμως είναι, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πώς θα αντιδράσουν οι αγορές στην επικείμενη κυβερνητική αλλαγή. Οι «συναινετικές» κυβερνητικές αλλαγές σε Ελλάδα και Ιταλία όπως είδαμε τις τελευταίες μέρες δεν καθησύχασαν τους επενδυτές, που βλέπουν πως τα προβλήματα της ευρωζώνης δεν μπορούν να λυθούν «κομμάτι-κομμάτι», αλλά απαιτούν πλέον ενιαία λύση σε κεντρικό επίπεδο. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι πιέσεις που δέχονται πλέον στα ομόλογα τους ακόμη και τα πιο «νοικοκυρεμένα» δημοσιονομικώς κράτη, όπως η Ολλανδία και η Αυστρία.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, η υπόσχεση του κ. Ραχόι ότι θα «εξυγιάνει» τα προβληματικά δημοσιονομικά του χωρίς να μειώσει τις κοινωνικές παροχές, και πως η Ισπανία θα συνεχίσει να αυτοχρηματοδοτείται, ακούγεται όλο και λιγότερο πειστική ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια από τις τελευταίες αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, με την ψήφο και του Λαϊκού Κόμματος, ήταν η συνταγματική κατοχύρωση από το ισπανικό κοινοβούλιο του πολυσυζητημένου “φρένου χρέους», κατ΄ απαίτηση της Γερμανίας και της Γαλλίας- γεγονός που υποχρεώνει ουσιαστικά την νέα ισπανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε πολύ σκληρότερα μέτρα από αυτά που έχει ήδη προαναγγείλει, αν δεν θέλει ο κ. Ραχόι να δυσαρεστήσει πρόωρα το πρότυπο του στο Βερολίνο…
Άλλο μεγάλο «αγκάθι» για τον κ. Ραχόι, όπως και για κάθε Ισπανό πρωθυπουργό, είναι το πώς θα μειώσει τα τεράστια έξοδα των τοπικών κυβερνήσεων στις αυτόνομες περιοχές της χώρας-μωσαϊκό Ισπανίας, που έχουν σωρεύσει από μονές τους χρέη 133 δις. ευρώ και σε ορισμένες περιπτώσεις κινδυνεύουν άμεσα με πτώχευση, αν δεν «διασωθούν» με ενέσεις κεφαλαίων από την Μαδρίτη. Το Λαϊκό Κόμμα ελέγχει βέβαια πολλές από τις αυτόνομες περιοχές πολιτικά, αφού στις τοπικές εκλογές του περασμένου Μαΐου εξέλεξε δικούς του ανθρώπους σε 11 από τις 17 τοπικές κυβερνήσεις, ενώ κέρδισε και τους περισσότερους μεγάλους Δήμους. Όμως, η πολιτική αυτή πρωτοκαθεδρία δεν είναι βέβαιο πως θα κρατήσει πολύ, όταν οι δεξιοί κυβερνήτες και δήμαρχοι κληθούν να περικόψουν δραματικά τις δαπάνες τους.
Ρόλο στην επόμενη μέρα της Ισπανίας θα παίξουν πάντως και οι ταπεινωμένοι, αλλά όχι και «τελειωμένοι» Σοσιαλιστές, οι οποίοι διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τις στενές «διασυνδέσεις» τους με τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα της χώρας, που είναι βέβαιο πως δεν θα δείξουν την ίδια ψυχραιμία έναντι του κ. Ραχόι που έδειξαν έναντι του…πρώην «συντρόφου» κ. Θαπατέρο. Ήδη, ο κ. Ρουμπαλκάμπα, που στην προεκλογική περίοδο προσπάθησε να ρίξει όλες τις ευθύνες της επικείμενης ήττας στον κ. Θαπατέρο και την αναγκαστική «δεξιά στροφή» του, έσπευσε να ζητήσει την διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου προκειμένου να αποφασιστεί η μελλοντική πολιτική του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο κ. Θαπατέρο είναι μόνο το πιο πρόσφατο, και σίγουρα όχι το τελευταίο από τα πολλά πολιτικά θύματα της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, αφού έρχεται να προστεθεί στους άδοξα απελθόντες πρωθυπουργούς της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας και της Ιταλίας – και έπεται συνέχεια…