Την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αυστραλία παρουσιάζει ο κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος, Αλέκος Φασιανός.
Η έκθεσή του εγκαινιάστηκε χθες (Πέμπτη) στο Ελληνικό Μουσείο Μελβούρνης και γίνεται σε συνεργασία με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού.
Στα εγκαίνια παραβρέθηκε και ο ίδιος ο ζωγράφος.
Ο Αλέκος Φασιανός σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το διάστημα 1956-1960, στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη Βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez.
Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και την Αθήνα. Από το 1959, χρόνο της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο και αλλού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο.
Ο Φασιανός ασχολήθηκε, επίσης, με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος, κυρίως, με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών («Αμερική» του Κάφκα σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού, 1975, «Ελένη» του Ευριπίδη, 1976, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Έχει, επίσης, εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.
Το χαρακτηριστικό ύφος του Φασιανού διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τρία βασικά θέματα έμειναν αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: άνθρωπος, φύση, περιβάλλον. Η σπουδή του ελληνικού πολιτισμού και η ενασχόλησή του με τις γραφικές τέχνες και τη χαρακτική επηρέασαν και το ζωγραφικό του έργο.
Στις πρώτες συνθέσεις του κυριαρχεί η μορφή του αξιωματικού, με τα φουσκωτά, κόκκινα μάγουλα, τα φανταχτερά σιρίτια στη στολή και το γελοιογραφικά υποβλητικό ύφος. Σταδιακά, οι μορφές κινούνται και αποκτούν δική τους ζωή. Γίνονται ζεύγη, που γεμίζουν το χώρο, μόλις αγγίζοντας η μία την άλλη, μένοντας, ωστόσο, ενωμένες σχεδιαστικά σε μία μάζα.