Αναγκάζομαι για δεύτερη φορά μέσα στην τελευταία διετία να αρθρογραφήσω για το Σκοπιανό θέμα, όχι τόσο λόγω των δρομολογημένων εξελίξεων, όσο της πολιτικής ανικανότητας και απερισκεψίας.

Έχουν περάσει από τα διαδραματισθέντα του 1992 οκτώ (!) ελληνικές Κυβερνήσεις και δεν είχε καμιά από αυτές το πολιτικό θάρρος να χειριστεί το θέμα με μια εθνικά λογική πρόταση. Όλες ανέβαλλαν το θέμα, όμως δεν είναι σίγουρο ότι αυτή η φθορά του χρόνου λειτούργησε υπέρ της χώρας.

Είμαστε ειδικοί πλέον στο να φκιάχνουμε γόρδιους δεσμούς αντί να τους λύνουμε, και έτσι μ’ αυτά και μ’ αυτά πέσαμε, εμείς ένα πανάρχαιο και ευκλεές έθνος, στην παγίδα ενός απροσδιόριστου κρατιδίου.

Η ιστορία του πώς φτάσαμε ως εδώ (Τίτο, διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, Ηνωμένα Έθνη, Αμερική κλπ) είναι γνωστή. Το άγνωστο είναι το πώς θα βγούμε από εδώ αισίως.

Το σύνολο σχεδόν των κομμάτων που αυτή τη στιγμή αναμασά τη μπουρδολογία «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι παντός τρίτου», είναι όλα έτοιμα να δεχτούν να εμπεριέχεται η λέξη Μακεδονία, και αυτό το θεωρούν εθνικά αποδεκτή και ανεκτή λύση.

Δεν γνωρίζουν οι πατέρες (και μητέρες) του έθνους ότι τέτοιες ονομασίες σύνθετες (εννοείται δίλεκτες) με γεωγραφικό προσδιορισμό (άνω, πέρα κλπ) ακόμα και με χρονικό προσδιορισμό (νέα, πρώην κλπ) διεκδικούν όλες μακεδονικό μερίδιο και υποκρύπτουν, αφού ανοίξει η όρεξη, αλυτρωτικές ιδέες.

Ας αφήσουμε δε το γεγονός ότι το πρώτο συνθετικό θα διαγραφεί εν τοις πράγμασι μέσα σε μια βδομάδα και θα μείνει το Μακεδονία, προς ηθική ικανοποίηση και όσων κρατών, μεγάλων και μικρών, βιάστηκαν να αναγνωρίσουν αυτό το κρατίδιο με αυτό το όνομα.

Άρα δεν είναι εθνικά αποδεκτή μια τέτοια σύνθετη ονομασία παρά τις καυχήσεις και τους λεονταρισμούς της Κυβέρνησης. Θα’ λεγα μάλιστα ότι οι Σκοπιανοί –άγνωστο γιατί- μας φέρθηκαν μέχρι στιγμής με ακατανόητη ηπιότητα που δεν συναίνεσαν ασμένως σε αυτή την πρόταση, όπως τη διατυμπανίζουμε τόσα χρόνια urbi et orbi.

Οι λύσεις λοιπόν που έχουμε και οι προτάσεις που πρέπει να πρυτανεύσουν σ’ αυτή τη δύσκολη διαπραγμάτευση θα πρέπει να έχουν «εθνικό» και όχι γεωγραφικό προσδιορισμό, και να μην είναι δίλεκτες.

Αν ανατρέξουμε στην ιστορία ίσως μας φωτίσει, αν και δεν είναι πάντα σίγουρο. Για παράδειγμα, στα διοικητικά «Θέματα» της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η περιοχή των Σκοπίων ανήκε όλη στο λεγόμενο «Θέμα Θεσσαλονίκης», ενώ «Μακεδονία» ονομαζόταν όλη σχεδόν η σημερινή Βουλγαρία.

Η εθνολογία και δη η γλώσσα μας παρέχουν μια σαφέστερη εικόνα.

Η περιοχή των Σκοπίων λεγόταν κατά καιρούς «Παιονία» και «Δαρδανία». Οι Δαρδάνιοι ήταν ένας μαχητικός λαός του Ιλλυρικού κλάδου.

Αν τώρα προστεθεί και η πρωτεύουσα Σκόπια (οι αρχαίοι Σκουποί) τότε έχουμε τρεις προτεινόμενες ονομασίες: Παιονία, Δαρδανία και Σκόπια.

Εάν βέβαια, λόγω αφόρητων πιέσεων που πιθανότατα θα ασκηθούν και τετελεσμένων γεγονότων λόγω των διπλωματικών αναγνωρίσεων, υποχωρήσουμε στο να αναφέρεται η λέξη «Μακεδονία», τότε μία πρόταση μένει, αυτή της «Σλαβομακεδονίας», που συνθέτει λέξεις αναπόσπαστες, με διεθνή χαρακτηριστικά το SLA, και που σημαίνει τους Σλάβους που κατοίκησαν στην ελληνική Μακεδονία.

Εννοείται ότι εάν κατεβαίνουμε εμείς με κάποιες εναλλακτικές, το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η άλλη πλευρά και να μην στυλώνει τα πόδια στο Μακεδονία.

Να θυμίσουμε τέλος με την ευκαιρία ότι (οι Έλληνες) όλοι αυτοί που περιμένουν τη δικαίωση και την εθνική λύση είναι οι ψηλόσωμοι «Μηκεδανοί» (Μακεδόνες εκ του Μακεδνοί, εκ του Μακεδανοί, εκ του Μηκεδανοί, εκ του ελληνικού μήκους και δωριστί μάκους, δηλαδή του ύψους), ενώ αυτοί που χειρίζονται τις τύχες τους, πετώντας ο ένας το μπαλάκι στον άλλο, είναι οι «ολίγιστοι» ……