Τα τελευταία –αρκετά– χρόνια ήταν χιλιάδες οι Ελληνες που αγόρασαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Αυστραλία, μια χώρα με ασύγκριτα περισσότερες ευκαιρίες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Υπάρχουν και κάποιοι όμως που πάνε κόντρα στο μεταναστευτικό ρεύμα και από την «εύφορη» Μελβούρνη επιλέγουν να εγκατασταθούν στα… Εξάρχεια. «Γνώρισα την Αθήνα πριν από τρία χρόνια, περισσότερο κατά τύχη», λέει στην «Κ» ο Ben Montero, Αυστραλός κομίστας και μουσικός (bjennymontero.com). «Είχα σκοπό να μη μείνω καθόλου εδώ, θα έφευγα κατευθείαν για τα νησιά, αλλά κατέληξα να ερωτευτώ την πόλη. Ενιωσα κάτι στον αέρα που με έκανε να θέλω να ζήσω εδώ, κάτι που για παράδειγμα δεν είχα αισθανθεί στην Ισπανία, από όπου έχω μια καταγωγή».
Πήρε την απόφαση αμέσως. «Μου φάνηκε απλώς φυσικό να μετακομίσω εδώ για ένα διάστημα. Φαινόταν και εύκολο με έναν τρόπο, γιατί όλοι μιλούν αγγλικά και είναι φιλικοί. Λατρεύω το ελληνικό φαγητό, ενώ ο ρυθμός της ζωής εδώ ταιριάζει στον δικό μου τρόπο ζωής».

Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά του τού επιτρέπει να εργάζεται από όποια γωνιά του κόσμου επιθυμεί – η Αθήνα τού έκανε απλώς το «κλικ». Τα τελευταία τρία χρόνια έχει τη βάση του στη χώρα μας, έχει νοικιάσει ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια, όπου ζει με τις δύο του γάτες, και ταξιδεύει ανά τον κόσμο για εμφανίσεις. Η γειτονιά τού αρέσει γιατί είναι ζωντανή, χρωματιστή, με ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική σκηνή. Αντίθετα με συναδέλφους του πάντως, δεν ήταν η οικονομική κρίση –και η ενδεχόμενη «έμπνευση» που αυτή προσφέρει στους καλλιτέχνες– αυτό που τον γοήτευσε στην Αθήνα. «Φαίνεται ότι υπάρχει ένας αριθμός μπουρζουά ψευτο-αναρχικών από άλλες χώρες που θέλουν να ζήσουν τις φαντασιώσεις τους. Αυτό δεν με ενδιαφέρει. Είμαι απλώς ένας τύπος με τα κραγιόνια του, με περιορισμένη αντίληψη όσων συμβαίνουν έξω από το κεφάλι μου. Αντίθετα, καμιά φορά μού φέρνει έμπνευση η δική μου προσωπική “οικονομική κρίση”», λέει.
Ποιες διαφορές εντοπίζει ανάμεσα στις δύο πόλεις, τη Μελβούρνη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και την Αθήνα; «Η Μελβούρνη είναι πολύ τακτοποιημένη, οργανωμένη, αποτελεσματική, κάτι που είναι πολύ ωραίο. Ομως από την άλλη είναι το χάος της Αθήνας που την κάνει να μοιάζει ζωντανή και ανοικτή σε προοπτικές. Η Μελβούρνη έχει μεγαλύτερη πολυπολιτισμική κληρονομιά, οπότε είναι μεγαλύτερο χωνευτήρι με αυτή την έννοια. Αλλά με πολλούς τρόπους η Αθήνα μοιάζει φρέσκια και ήδη μέσα σε λίγα χρόνια βλέπω ότι αλλάζει. Οσο αποφασιστική μοιάζει η Μελβούρνη, όσο δείχνει να έχει αυτοπεποίθηση, είναι ακόμα αβέβαιη πολιτισμικά και της λείπει η αίσθηση της παράδοσης και η ατμόσφαιρα της αρχαίας ιστορίας, κάτι που κάνει την Αθήνα έντονη και ζωηρή».
Μέχρι πριν από τρία χρόνια, η επαφή του Ben με την Ελλάδα περιοριζόταν στη δραστήρια ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης. Ο ίδιος από μικρός ζωγράφιζε, «είναι κάτι που απλώς κάνω όλη μου τη ζωή, για δική μου ευχαρίστηση και για να χάνομαι στον δικό μου κόσμο». Είναι μόλις λίγα χρόνια που επιχείρησε να κάνει την τέχνη του «επάγγελμα», να προσπαθήσει να ζήσει από αυτό. Τελικά το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία. Γιατί κόμικς; «Τα κόμικς μπορούν να είναι θεραπευτικά. Δημιουργείς εσύ τους φίλους σου και σχεδιάζεις διαφορετικές εκδοχές του ανθρώπου που θα ήθελες να είσαι».
Πηγή: Καθημερινή