Οι σημαίες στα αυτοκίνητα την Ημέρα της Αυστραλίας που κυριολεκτικά βρίθουν στη Δυτ. Αυστραλία, προδίδουν ρατσιστικές τάσεις, αποκαλύπτεται σε έρευνα η οποία έγινε από το Πανεπιστήμιο Δυτ. Αυστραλίας.

Οι οδηγοί των οχημάτων αυτών έχουν εντονότερα ρατσιστικά χαρακτηριστικά από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το σημαιοστολισμό των αυτοκινήτων τους την ημέρα της εθνικής εορτής της χώρας, δηλώνουν οι ερευνητές και έχουν απτά στοιχεία για να το αποδείξουν.

Η κοινωνιολόγος και ανθρωπολόγος, Φαρίντα Φόξνταρ, από το Πανεπιστήμιο Δυτ. Αυστραλίας επικεφαλής μιας ομάδας ερευνητών, διαπίστωσαν ότι το 43% των ατόμων που είχαν σημαίες στα αυτοκίνητά τους, πέρυσι, πίστευαν ότι η πολιτική της Λευκής Αυστραλίας, έσωσε τη χώρα από πολλά προβλήματα τα οποία είναι κοινά σε άλλες χώρες, ενώ μόνο 23% εκείνων που δεν είχαν σημαίες στα αυτοκίνητά τους, συμφωνούσαν με αυτή την άποψη.

Μεγαλύτερο ακόμη το ποσοστό –56%– με σημαίες στα αυτοκίνητα, πίστευαν ότι η αυστραλιανή κουλτούρα και πολλές από τις σπουδαιότερες αξίες της χώρας κινδυνεύουν, ενώ μόνο το 34% της δεύτερης κατηγορίας μοιράζονταν παρόμοιους φόβους.

ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ

Πάνω από το ένα τρίτο –35%– της πρώτης κατηγορίας, δήλωσαν ότι μόνο εκείνοι που έχουν γεννηθεί στην Αυστραλία θα πρέπει να θεωρούνται Αυστραλοί.
Μικρότερο το ποσοστό –22%– των μη σημαιοφόρων που είχαν την ίδια άποψη.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνοι που επιλέγουν να κυκλοφορούν με σημαίες στα αυτοκίνητά τους αυτή τη μέρα, έχουν αρνητικά συναισθήματα προς εκείνους που δεν ανήκουν στο κυρίως κοινωνικό ρεύμα» θα πει η καθηγήτρια Φόξντερ.

Η ίδια θα πει ότι η ίδια έρευνα αποκάλυψε πώς αισθάνονται αυτά τα άτομα –με τις σημαίες στα αυτοκίνητα– προς τις μειονότητες.
«Αναμφίβολα, δεν έχουν θετικά συναισθήματα προς τους Αβοριγίνες, Μουσουλμάνους, πρόσφυγες και Ασιάτες που ζουν στη χώρα».

ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ

Από εκείνους με τις σημαίες, το 91% είπε ότι εκείνοι που επιλέγουν να έλθουν και να ζήσουν στην Αυστραλία, θα πρέπει να υιοθετήσουν τις αυστραλιανές αξίες. Το υψηλό ποσοστό 55% ήταν της άποψης ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη δικιά τους κουλτούρα, ενώ 35% από τη δεύτερη κατηγορία είχαν την ίδια άποψη.
Παρότι, θα πει η ερευνήτρια, δεν υπήρχαν αισθητές διαφορές μεταξύ εκείνων που είχαν τις σημαίες στα αυτοκίνητα, αναφορικά με γένος, επίπεδο μόρφωσης, εθνικότητα ή εισόδημα, η συντριπτική πλειονότητα των ατόμων αυτών ήταν νέοι.

Τι είπαν οι ίδιοι; Το 88% δήλωσε ότι οι σημαίες στα αυτοκίνητα είναι μια έκφραση της περηφάνιας που νιώθουν να είναι Αυστραλοί.
Μερικοί εξέφρασαν την άποψη ότι η αύξηση του αριθμού των σημαιών, όχι μόνο στα αυτοκίνητα, αλλά και στα μπαλκόνια, δείχνει την εξάπλωση του πατριωτισμού.
Από την πλευρά του, ο αρχηγός της αστυνομίας, Καρλ Ο’Κάλλιγκαν, είπε ότι δεν πρόκειται να βάλει στο αυτοκίνητό του την αυστραλιανή σημαία για το λόγο ότι αποσπά την προσοχή των οδηγών, διαφώνησε όμως με την άποψη ότι δείχνει ρατσιστικές τάσεις εκείνων που το πράττουν.

ΝΑΙ, Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ

Στο θέμα του ρατσισμού μίλησε χωρίς περιστροφές και γνωστός Κινέζος επιστήμονας.

Η ευκαιρία δόθηκε στον καθηγητή νευροχειρουργικής, Charlie Teo, από την Επιτροπή της Ημέρας της Αυστραλίας, όταν τον επέλεξε ως τον επίσημο ομιλητή.
«Ο ρατσισμός υπάρχει ακόμη στην Αυστραλία, ελεύθερος και ζωντανός και δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση να φοβόμαστε να το παραδεχτούμε για το λόγο ότι δεν ωφελεί σε τίποτε» αποκαλύπτοντας ότι αυτός ήταν ένας σοβαρός λόγος που επέλεξε να ζήσει και να εργαστεί την Αμερική για μια δεκαετία. Θα θυμηθεί τις μέρες που γύριζε σπίτι μαύρος από το ξύλο ‘γιατί δεν ήταν όπως οι άλλοι’ και ο πατέρας του να τον μαλώνει από πάνω γιατί το επέτρεψε’.

«Την άλλη μέρα, θέλοντας και μη, είχα οδηγίες να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε όχι απλώς να είμαι αμυντικός, αλλά επιθετικός».
Στη συνέχεια θα πει ότι ο ρατσισμός σήμερα μπορεί να μην είναι τόσο έντονος, όσο ήταν πριν από πενήντα χρόνια «δυστυχώς όμως είναι ακόμη εκεί. Η κόρη μου, για παράδειγμα, εξακολουθεί να γίνεται στόχος εξαιτίας των χαρακτηριστικών της καταγωγής της.

Σίγουρα, δεν ωφελεί να στρουθοκαμηλίζουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν πριν δυο χρόνια με επισκέφθηκε ένας χειρούργος Ινδός, μου αποκάλυψε ότι ενώ στεκόταν στα φανάρια, περιμένοντας να περάσει απέναντι, ένας οδηγός σταμάτησε μπροστά του, τον έφτυσε και του φώναξε να πάει πίσω από εκεί που ήλθε. Είναι λυπηρό».

Στο ίδιο θέμα, θα τονίσει ότι η Αυστραλία, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών, θα μπορούσε να ωφεληθεί από τους νεομετανάστες: «Έχοντας ζήσει στην Αμερική, δέκα ολόκληρα χρόνια, μπορώ να πω με πεποίθηση ότι η Αυστραλία έχει την ευκαιρία να εισπράξει οφέλη από τους μετανάστες που έρχονται από εμπόλεμες χώρες, ή από εκείνους που διώκονται στη χώρα τους και απλά ζητούν άσυλο και τη δυνατότητα να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους. Πιστεύω ότι η Αυστραλία έχει ηθικό και κοινωνικό καθήκον να επιδείξει περισσότερο ανθρωπισμό προς τους πρόσφυγες. Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε να το επιτύχει αυτό. Εκείνο, όμως, για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι και τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας έχουν αποτύχει σ’ αυτό το θέμα. Ταπεινά θα πρότεινα μια συνεργασία των πολιτικών κομμάτων είναι απαραίτητη σ’ αυτήν την περίπτωση και μάλιστα ΤΩΡΑ!»

ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

«Το γεγονός ότι έζησα στην Αμερική μια δεκαετία, μου άνοιξε τα μάτια. Πριν πάω εκεί, υπήρχε μέσα μου μια συγκεχυμένη εικόνα για το μεταναστευτικό. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες, ο νονός μου το ίδιο, καθώς επίσης και οι περισσότεροι οικογενειακοί φίλοι. Ήμουν περήφανος, θα πρέπει να πω, για το γεγονός ότι οι Κινέζοι δεν ήταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ούτε και στις οθόνες της τηλεόρασης, στα δελτία ειδήσεων. Μέσα μου ήθελα να συνεχιστεί αυτό. Πίστευα ότι με τη μείωση του αριθμού των Κινέζων σ’ αυτή τη χώρα οι «κακοί», θα έμεναν αναγκαστικά έξω. Ένιωθα ότι η Αυστραλία είναι μια ιδανική χώρα να ζει κανείς για το λόγο ότι είναι απομονωμένη, μακριά από όλους και όλα. Για ποιο λόγο να ανοίξει τις πόρτες της στη σωρεία εκείνων που θέλουν να βρουν την τύχη τους εδώ και να ρισκάρει τόσα πολλά;

Tα χρόνια που έζησα στην Αμερική μ’ έκαναν να διαπιστώσω ότι μια χώρα που δεν είχε περισσότερα πλεονεκτήματα από τη δική μας, είχε επιτύχει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σκηνή. Και εξηγούμαι: Οι Αμερικανοί δεν είναι πιο έξυπνοι, πιο εργατικοί ή πιο ταλαντούχοι από τους Αυστραλούς. Διαθέτουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, το ίδιο κι εμείς. Οι πρωτεργάτες τους εργάστηκαν σκληρά, αλλά το ίδιο και οι δικοί μας.

Διαπνέονται από μια εθνική περηφάνια, αλλά το ίδιο και οι Αυστραλοί.
Πού βρίσκεται λοιπόν το κλειδί;
Μίλησε με οποιονδήποτε Αμερικανό και θα διαπιστώσεις ότι είναι οι πρώτοι που θα παραδεχτούν ότι η οικονομία τους βασίζεται στους σκληρά εργαζόμενους και άξιους εμπιστοσύνης Μεξικανούς. Δεν γνωρίζω επακριβώς και ούτε μπορεί αυτό να το προεξοφλήσει κανείς, πιστεύω όμως ότι η χώρα μας μπορεί να ωφεληθεί από ανθρώπους που έχουν ζήσει σκληρές καταστάσεις και ζητάνε μια αχτίδα φωτός στην Αυστραλία».