«Ο γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου αναδείχτηκε καλύτερη ταινία στα βραβεία Ίρις 2018 της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που απονεμήθηκαν σε τελετή τη Δευτέρα 23η Απρίλιου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Το βραβείο της ταινίας απένειμε ο καθηγητής Ψυχολογίας και Ιατρικών Επιστημών στο Neuroscience Research Australia του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας Γιώργος Παξινός.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο ταινίας μυθοπλασίας, τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, σκηνογραφίας και β’ ανδρικού ρόλου (Θανάσης Παπαγεωργίου).
Η ταινία είναι μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Βουλγαρίας και Γαλλίας και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Tribeca όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα.
Στη συνέχεια, η ταινία προβλήθηκε, ανάμεσα σε άλλα, στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας CICAE από τη Διεθνή Ένωση Καλλιτεχνικών Αιθουσών, στο Φεστιβάλ Eurasian Bridges στη Γιάλτα όπου απέσπασε το Grand Prix της διοργάνωσης, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, της Τζεοντζού στη Ν.Κορέα, στα Φεστιβάλ της Στοκχόλμης, του Βανκούβερ και της Γκιχόν, ενώ συμμετείχε και στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο μικρός πρωτοεμφανιζόμενος ουκρανικής καταγωγής Βίκτορ Κόμουτ, η Βάλερι Τσεπλάνοβα και ο Θανάσης Παπαγεωργίου.
ΣΥΝΟΨΗ
Το καλοκαίρι του 2004, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να ζήσει με τη μητέρα του, Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι στην Αθήνα τον περιμένει ένας νέος πατέρας. Όσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα, αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον και κάτοικος πλέον μιας άγνωστης για αυτόν χώρας, θα απογειωθεί βίαια προς τον ενήλικο κόσμο με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών. Η Ελίνα Ψύκου δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ιστορία για την αέναη αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε έναν αυστηρά οριοθετημένο όσο και βίαια μεταβαλλόμενο κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει το τελευταίο καταφύγιο.
Όπως σημειώνει η σκηνοθέτης στο σημείωμά της για την ταινία:
«O Γιος της Σοφίας, είναι μια ιστορία για το πώς η ανικανότητα έκφρασης της αγάπης, η ανικανότητα αποδοχής της ή η παντελής έλλειψή της μπορεί να μετουσιωθεί σε βία. Βία φυσική και βία συμβολική. Μια ιστορία για τον βίαιο τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, για τον τρόπο που η μαμά-πατρίδα εκπαιδεύει τους αυριανούς πολίτες της, μια ιστορία για τη βία που υπόκειται ένα ψάρι που το βγάζουν από τη γυάλα του, για την κρυφή βία της οικογενειακής αγάπης, για την διαμόρφωση ταυτότητας, εθνικής, σεξουαλικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, πολιτικής. […] Το ιστορικο-κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία είναι το καλοκαίρι του 2004, το καλοκαίρι που στην Αθήνα εκτυλίχθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Μια στιγμή που σηματοδοτεί το ζενίθ της κοινωνικο-οικονομικής ανύψωσης της Ελλάδας και άρα – ιστορικά πια κρίνοντας την – η στιγμή που συμβολικά ορίζει το τέλος της εθνικής μας αθωότητας με τρόπο αντίστοιχο με αυτόν του τέλους της αθωότητας του 11χρονου γιού της Σοφίας. Στο τέλος της ταινίας τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Ούτε για την Ελλάδα, ούτε για τον Μίσα».