ΔΕΝ ξέρω αν εσείς έχετε βαρεθεί να με διαβάζετε, ξέρω, όμως, ότι ο υπολογιστής μου δεν με αντέχει άλλο.

ΓΙΑ άλλη μια φορά και ενώ είχα μισογράψει το αποχαιρετιστήριο σημείωμα -μιας και δεν πρόκειται να ξαναγράψω τη στήλη από το γραφείο- ο υπολογιστής μου διέκοψε ξαφνικά την επικοινωνία μαζί μου.

ΣΤΗΝ αρχή δεν ανησύχησα, επειδή τον τελευταίο καιρό, όταν πού και πού «κουράζεται», κάνει κανένα δεκάλεπτο… διάλειμμα και επανέρχεται.
Η συνέχεια, όμως, έδειξε, ότι αυτή τη φορά θα πρέπει «να τα πήρε στο κρανίο», γιατί όσο και αν τον «παρακαλούσα» εγώ και ο μάστοράς του, δεν επέστρεφε στη δουλειά του.

ΚΑΙ όταν κάποια στιγμή, μετά από αρκετές ώρες επέστρεψε, δεν… έφερε μαζί του και τα όσα του είχα εμπιστευτεί, γράφοντας το αποχαιρετιστήριο στους αναγνώστες μου.

ΜΕ το που διαπίστωσα, ότι θα έπρεπε να ξαναγράψω τα όσα είχα γράψει, με έπιασε απελπισία, μιας και αυτό είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, ιδιαίτερα αν σου άρεσε και το κείμενο που έγραψες.

ΔΕΝ θα σας κρύψω, ότι κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι, ενδεχομένως, ο υπολογιστής μου να απέκτησε από μόνος του τεχνητή νοημοσύνη και συνείδηση και να κατάλαβε ότι αυτά που διέγραψε δεν σας ενδιέφεραν, μιας και ήταν μια επανάληψη των όσων έχετε ήδη διαβάσει.

ΤΟ ότι φεύγω από την Αυστραλία, για να ζήσω όσα περισσότερα χρόνια μπορώ στην Ελλάδα και να κάνω βόλτες στους τόπους της παιδικής μου μυθολογίας, το έχω γράψει τόσες φορές που το έχουν πια βαρεθεί και τα νήπια.

ΩΣ εκ τούτου, αποφάσισα να κλείσω το… κενό με λίγες φωτογραφίες ενδεικτικές της 43χρονης πορείας μου στον «Νέο Κόσμο» και σε τούτη τη χώρα.

Με μαύρα σχεδόν μαλλιά, πριν 24 χρόνια στις ιταλικές Άλπεις…
Και με άσπρα μαλλιά και περισσότερα χρόνια στην πλάτη, πριν λίγα χρόνια σε ένα ταξίδι στην Τασμανία της Αυστραλίας…

ΟΠΩΣ έχουμε ξαναπεί, οι φωτογραφίες «λένε» πολλά περισσότερα από τις λέξεις, ενώ στην προκείμενη περίπτωση, το χρώμα των μαλλιών μου -αν και αδικεί λίγο τον Σωτήρη Χατζημανώλη και τον Ηλία Ντωνούδη- δείχνει τα ίχνη που άφησαν πάνω μου τα ταξίδια και τα χρόνια.

ΣΤΟΝ χώρο λοιπόν που μου απέμεινε, να σας πω ότι μεταξύ άλλων έγραφα ότι και να ήθελα να… κατεβάσω ρολά και να διακόψω κάθε συνεργασία με τον «Νέο Κόσμο» δεν θα μπορούσα, αφού αισθάνομαι την εφημερίδα σπίτι μου και τους συναδέλφους συγγενείς μου.

ΑΥΤΟ σημαίνει ότι θα συνεχίσω να σας «ταλαιπωρώ» και από την Ελλάδα και όποια άλλη χώρα επισκέπτομαι με έναn διαφορετικά τρόπο.

ΑΝΤΙ να κάνω ό,τι έκανα μέχρι τώρα όταν ταξίδευα -να στέλνω δηλαδή μεγάλα κείμενα μετά φωτογραφιών- να κάνω το ακριβώς αντίθετο: να στέλνω μικρά κείμενα σε στιλ σχολίων και να δημοσιεύονται με μεγάλες φωτογραφίες.

ΜΕ την προϋπόθεση, βέβαια, ότι και τα μεν και τα δε, «κάτι λένε» και αξίζουν τον κόπο να δημοσιεύονται.

Η ιδέα των νέων «Ξυραφιών» και του «Αιθεροβάμωνα», είναι του αρχισυντάκτη μας Σωτήρη Χατζημανώλη, και επειδή μου άρεσε την υιοθέτησα με ευκολία, πράγμα που συνήθως δεν κάνω.

Η πατρίδα μας είναι μια χώρα, που οι φυσικές της ομορφιές από μόνες του προφέρονται για ωραίες φωτογραφίες, ενώ τα όσα παράδοξα συμβαίνουν σου δίνουν περιθώρια για ενδιαφέρονται και καυτά σχόλια.

ΟΣΟ για τις συγκρίσεις μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, αυτές και αν έχουν πολύ «ψωμί». Να προσθέσω εδώ, θα χρειαστώ και λίγες διακοπές πριν αναλάβω τα νέα μου καθήκοντα.

ΜΕΧΡΙ τότε λίγη υπομονή και τα ξαναλέμε…

Μπ. Στ.