Ανάλογος με την αύξηση του αριθμού των τουριστών που κατακλύζουν σήμερα την Ελλάδα, είναι και ο αριθμός των νέων που απορροφούνται στον τομέα του Τουρισμού, κυρίως ως σερβιτόροι, μπαρίστα, υπάλληλοι ξενοδοχειακών μονάδων, με συγκεκριμένα καθήκοντα, ανάλογα ηλικίας και προσόντων.

Υπερτερεί η κατηγορία των ηλικίας 20-25 χρόνων οι οποίοι έχουν κάνει ανάλογες σπουδές και ο μισθός τους κυμαίνεται μεταξύ 550 και 650 ευρώ το μήνα.

Προτιμούνται, όπως φαίνεται, οι ευπαρουσίαστοι, με άψογους τρόπους και όρεξη για δουλειά.

Στα νησιά, ιδιαίτερα, λόγω της εντυπωσιακής εισροής των τουριστών, η οικονομική κρίση -που εξακολουθεί να μαστίζει την Ελλάδα- δεν φαίνεται. Τα ξενοδοχεία, κάθε κατηγορίας, είναι γεμάτα, το ίδιο και τα σπίτια προς ενοικίαση, τα εστιατόρια, τα μπαρ, οι ταβέρνες.

Ζητώντας να πάρω μια ιδέα πώς νοιώθουν όλοι αυτοί οι νέοι που εργάζονται σ’ αυτόν τον χώρο, μίλησα με αρκετούς.

«Δεν βλέπουμε, όχι άμεσα τουλάχιστον, την κρίση που υπάρχει στον τόπο μας. Είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε δουλειά επτά μήνες το χρόνο, μια ευκαιρία που δεν την έχουν άλλοι συνομήλικοί μας ή και μεγαλύτεροι. Τα λεφτά δεν είναι πολλά, όχι τουλάχιστον σ’ αυτό το στάδιο» ήταν η άποψη των περισσότερων.

Εκτενέστερα μίλησα με τον Μιχάλη Ζουρνατζή, από την Έδεσσα, που εργάζεται σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων στη Μύκονο. Είναι 24 χρόνων με σπουδές στα Οικονομικά.

«Σίγουρα, δεν είναι ο χώρος που ονειρευόμουν και σχεδίαζα να βρίσκομαι επαγγελματικά. Είμαστε μια ομάδα φίλων που το σχέδιό μας ήταν να ασχοληθούμε με το εμπόριο φρούτων μέσω διαδικτύου. Η περιοχή από όπου καταγόμαστε όλη η ομάδα –Βέροια και Έδεσσα– προσφέρεται γι’ αυτόν τον κλάδο εμπορίου που θα ξεκινούσε από την Ελλάδα και θα επεκτεινόταν στο εξωτερικό. Υπολογίζαμε στην κρατική οικονομική στήριξη, η οποία διαφημίζεται ευρέως για νέες επιχειρήσεις, στην ουσία, όμως, λόγω της μεγάλης ζήτησης, είναι μηδαμινή και στραγγαλίζεται από απίστευτους όρους και περιορισμούς. Οπότε, αν θέλεις να επιβιώσεις, μεταθέτεις τους στόχους σου και κοιτάζεις για εναλλακτικές λύσεις. Αν βρεις κάποια δουλειά η οποία σε βγάζει από τη μέγγενη της ανεργίας, την αρπάζεις και προχωρείς».

Ας μιλήσουμε, όμως, για το πρακτικό θέμα των αποδοχών.

«Όταν αναφερόμαστε στον χώρο υπηρεσιών φιλοξενίας και την ομάδα νέων 20–25 χρόνων, με πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ο μηνιαίος μισθός είναι 550–650 ευρώ για 8 ώρες εργασίας την ημέρα.

Αν δεν είσαι ντόπιος -όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις- και πληρώνεις ενοίκιο, δεν σου μένουν πολλά».

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Η εσωτερική μετανάστευση, με κίνητρο την εύρεση εργασίας, κυρίως στον τουριστικό χώρο, φαίνεται να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, αυξάνεται δε ανάλογα με τον αριθμό των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα.

«Ζω μακριά από τον τόπο που γεννήθηκα, μακριά από τους γονείς μου, τους φίλους μου και το περιβάλλον που μεγάλωσα, εντελώς ξεκομμένος και από την πραγματική εικόνα του τόπου μου, λόγω του επαγγέλματός μου. Εδώ είσαι σ’ επαφή με εικόνες που διαρκώς εναλλάσσονται, με ανθρώπους που έρχονται να περάσουν καλά, ξένοι στην πλειονότητά τους και προσπαθείς να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να μη χάσεις αυτό που έχεις. Από την άλλη πλευρά, ψάχνεις να βρεις τον τρόπο να υλοποιήσεις, έστω και σε βάθος χρόνου, το όνειρό σου».

ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ

Από το περιβάλλον του έχουν φύγει πολλοί στo εξωτερικό;

«Ναι, στην Ευρώπη κυρίως. Είναι γεγονός ότι κι εγώ το έχω ψάξει. Πιο συγκεκριμένα, σε χώρες όπως την Ολλανδία και την Ελβετία, που δεν τις έχει χτυπήσει άμεσα η οικονομική κρίση. Δεν είναι όμως εύκολο. Ο χώρος που μ’ ενδιέφερε και που πρόσφερε καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής ανόδου, απαιτεί τέσσερις γλώσσες.

Εκτός από Αγγλικά και Ελληνικά, βέβαια, χρειάζονται Γερμανικά και Γαλλικά. Δεν έχω σταματήσει εντούτοις να ψάχνω για καλύτερες ευκαιρίες στην Ευρώπη, όπως και σε χώρες που δεν έχουν χτυπηθεί από την κρίση. Την Αυστραλία, τον Καναδά και την Αμερική, τις αποκλείω, λόγω απόστασης».

Όταν χτύπησε η κρίση τον τόπο, ήταν σε εφηβική ηλικία. Ποια ήταν αυτά που εισέπραξε;

«Tην ανησυχία των γονιών μου για τις περικοπές των μισθών, την αύξηση των φόρων, τον προβληματισμό της κοινωνίας που ζούσα. Με συντηρούσαν οι γονείς μου όλα τα χρόνια των σπουδών μου και, όπως όλοι οι άλλοι φίλοι μου, ήξερα ότι δεν θα μπορούσα εύκολα να τους το ανταποδώσω. Δεν ήταν ένα καλό συναίσθημα. Με την πάροδο του χρόνου, αντί να διαλύονται τα σύννεφα, έβλεπα να συσσωρεύονται και, μάλιστα, απειλητικά. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο. Φίλοι μου προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν δουλειά. Για ποια βελτίωση, λοιπόν μιλάμε;»

KΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ

Στη συνέχεια, ο ίδιος μιλά για κρίση αξιών: «Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που χτυπά αλύπητα μια δεκαετία τώρα τον τόπο μας. Μαζί της έφερε και κρίση αξιών, με το νόμο της ζούγκλας να έχει απλωθεί παντού. Υπάρχει μια αντιπαλότητα και μια ανασφάλεια, τριβές στις σχέσεις των ανθρώπων, το μεγάλο ψάρι να προσπαθεί να φάει το μικρό. Δεν είναι κάτι που θα περάσει εύκολα. Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και να μην καταθέτουμε τα όπλα. Πιστεύω ότι όταν δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου και επιμένεις, θα επιτύχεις το στόχο σου. Προς το παρόν, προσωπικά βρίσκομαι σε μια φάση ρουτίνας, αυτό, όμως, δεν μ’ εμποδίζει να ψάχνω για καλύτερες ευκαιρίες. Το ίδιο και οι φίλοι μου, οι οποίοι έχουν τα ίδια βιώματα με μένα και το ίδιο πνεύμα αντίστασης στις δυσκολίες. Όσο για την κρίση, δεν νομίζω ότι θα μας εγκαταλείψει γρήγορα. Θα χρειαστεί σίγουρα μια δεκαετία πριν δούμε κάποια βελτίωση.

Μια μετριοπαθής προσέγγιση, όταν συνάδελφός του, εκτιμά ότι θα χρειαστούν… δύο γενιές πριν η Ελλάδα δει κάποια οικονομική βελτίωση.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ

«Υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση σε βάρος των νέων σήμερα» αναφέρει ο Δαυίδ Ιμποντού ο οποίος εργάζεται ως σερβιτόρος σε ειδυλλιακή ψαροταβέρνα της Σαντορίνης.
Είναι από την Αθήνα, 24 χρόνων, και εργάζεται επτά μέρες την εβδομάδα, 12 ώρες τη μέρα με ημερομίσθιο 50 ευρώ.

«Θεωρείται ο καλύτερος μισθός στη χώρα. Κάνετε, όμως, έναν υπολογισμό να δείτε πόσο έρχεται την ώρα. Επιπλέον, εδώ και ένα καλύβι να νοικιάζεις θα πρέπει να πληρώσεις το λιγότερο 350 ευρώ το μήνα. Ο άλλος σου δίνει χίλια πεντακόσια ευρώ και σου παίρνει την ψυχή. Συνεχές δωδεκάωρο είναι κάτεργα. Και τα δύο μέρη γνωρίζουν την αλήθεια, κανείς όμως δεν μιλά. Οι απολαβές με την κρίση έχουν πέσει στο ένα τρίτο. Εργάζομαι από δεκατριών χρόνων και γνωρίζω καλά για τι πράγμα μιλάω. Υπάρχει σκληρή εκμετάλλευση από τον ίδιο σου τον αδελφό. Ο εργοδότης, γνωρίζοντας ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία, το εκμεταλλεύεται μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Σου λέει ‘τόσα δίνω και αυτό περιμένω από σένα. Αν δεν σου κάνει περιμένουν άλλοι στην ουρά’».

«Η κρίση, εκτός από την ανέχεια, έφερε μαζί της και την απανθρωπιά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όποιος δεν θέλει να τη δει εθελοτυφλεί» καταλήγει ο νεαρός Δαυίδ, που, όπως είπαμε, εργάζεται σε σκληρές συνθήκες σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον –δύο αντικρουόμενες έννοιες– 10 μήνες το χρόνο.

Άλλοι, συνομήλικοί του, βέβαια, είναι σε πολύ πιο μειονεκτική θέση, αφού ακολουθούν τις ουρές των ανέργων που διογκώνονται.