ΕΝΑΣ βουλευτής έχει το θράσος ή την ανοησία να πάει στη Βουλή και να ζητήσει πραξικοπήματα, κρεμάλες και να θέσει κι άλλα ωραία, δημοκρατικά ζητήματα. Ο ίδιος βουλευτής, μόλις αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να λέει δημόσια ότι του κατεβαίνει στο άδειο του κεφάλι, κάνει κωλοτούμπα και ουσιαστικά τα παίρνει πίσω υποστηρίζοντας ότι είναι θύμα των δημοσιογράφων.
Ο τζάμπα μάγκας χρυσαυγίτης το σκάει από το Βουλή μόλις μαθαίνει ότι του ασκήθηκε ποινική δίωξη, η ασυλία του δεν ισχύει όταν πρόκειται για κατηγορίες όπως αυτή της εσχάτης προδοσίας, και κινδυνεύει με σύλληψη.
Να θυμίσουμε ότι ο Κώστας Μπαρμπαρούσης δεν είχε βάλει ποτέ του… βραχιολάκια σε αντίθεση με τους συναδέλφους του χρυσαυγίτες.
Και αφού τον ψάχνει η Αστυνομία, ο τσαμπουκάς βουλευτής που κάποτε κλωτσούσε μετανάστες, παίρνει το βουλευτικό αυτοκίνητο (που του το παραχώρησε η Δημοκρατία) και με 180 χιλιόμετρα την ώρα ξεφεύγει από μπλόκο και κρύβεται σε κάποιο χωριό του Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί όπου ο πρώην ηλεκτρολόγος και… γιδοβοσκός, έζησε μέρος της ζωής του, πριν ο «σοφός» λαός τον εκλέξει για να τον εκπροσωπεί στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Προφανώς, περιμένει να περάσει το αυτόφωρο για να εμφανιστεί στη συνέχεια σαν άλλος Καραϊσκάκης να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια της Μακεδονίας.
Αν μη τι άλλο, θα μπορούσες να τον πεις και θρασύδειλο, μιας κι όποιος έχει το θάρρος της γνώμης, ειδικά βουλευτής που παίρνει 5-6 χιλιάδες ευρώ ακριβώς για να έχει άποψη, την υπερασπίζεται μέχρι τέλους. Χωρίς φόβο για σύλληψη, χωρίς να το βάζει στα πόδια με την πρώτη στραβή.
Αλήθεια, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι άνθρωποι σαν τον Μπαρμπαρούση βάζουν σε κίνδυνο τη Δημοκρατία μας; Θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι οι Χρυσαυγίτες είναι ικανοί να καταλύσουν το πολίτευμά μας; Θα μπορούσαν να συστήσουν οργάνωση με σκοπό την υλοποίηση ενός σχεδίου… αποκατάστασης της Χούντας ή του ναζισμού;
Εκ πρώτης όψεως, και βλέποντας ότι τα κότσια που πρέπει να έχει κάποιος για να τα βάλει με την πλειοψηφία, δεν τα έχουν οι Χρυσαυγίτες, θα λέγαμε ότι είναι αστείες οι νεοναζιστικές και αντιδημοκρατικές απειλές τους. Και πολύ ασχοληθήκαμε με τους Μπαρμπαρούσηδες.
Όμως, δεν είναι έτσι. Δεν είναι τα πρόσωπα που θέτουν σε κίνδυνο τη Δημοκρατία μας. Είναι ο σπόρος του μίσους που βρίσκει γόνιμο έδαφος και γίνεται δέντρο. Είναι ο άκρατος λαϊκισμός που δεν έχει χρώμα, πολιτική τοποθέτηση ή κομματική ταμπέλα.
Το ίδιο επικίνδυνοι είναι όσοι μιλούν για Χούντες αλλά κι εκείνοι που χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους προδότες, γερμανοτσολιάδες ή ζητούν λιντσαρίσματα.
Όχι για τα πρόσωπα αλλά για το ακραίο λόγο, για τον λαϊκισμό, για το μίσος και τον διχασμό που φέρνουν.
Ο Μπαρμπαρούσης και οι Χρυσαυγίτες μπορούν να αντιμετωπιστούν ως πρόσωπα, ως βουλευτές. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αποδοθεί δικαιοσύνη για τις εγκληματικές πράξεις τους.
Όμως, όλο αυτό το δηλητήριο που εδώ και μερικά χρόνια έχει ποτίσει τις καρδιές των Ελλήνων, πώς θα αντιμετωπιστεί; Ποιο είναι το αντίδοτο για να μην εκτραφούν άλλοι Μπαρμπαρούσηδες, που αυτή τη φορά δεν θα είναι και θρασύδειλοι, θα είναι όμως επικίνδυνοι;