ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ Κύπρου αυτό το Σαββατοκύριακο στη Μελβούρνη καθώς συμπληρώθηκαν 44 χρόνια από το μαύρο πρωινό της 20ής Ιουλίου του 1974, όταν οι ορδές του «Αττίλα» εισέβαλαν στην Κύπρο, σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή. Σχεδόν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες αγνοούνται και διακόσιες χιλιάδες εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους.

ΝΕΟΣ εγώ, είχα έρθει τότε στην Αυστραλία και θυμάμαι τον ξεσηκωμό της ομογένειας. Μαζικές, δυναμικές διαδηλώσεις με κύριο σύνθημα «Δεν Ξεχνώ». Η Κυπριακή Κοινότητα, που τότε ήταν στο κέντρο της Μελβούρνης, απέναντι από τον «Νέο Κόσμο», ήταν μια «κυψέλη». Καθημερινά περνούσαν από εκεί πολυάριθμοι ομογενείς να ενημερωθούν, να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, αλλά κυρίως να βοηθήσουν.

Ο «Νέος Κόσμος» ήταν το εκφραστικό όργανο των κινητοποιήσεων και συνεργαζόταν άψογα με τον Αντώνη Τούμπουρου, τότε πρόεδρο της Κυπριακής Κοινότητας, για να καταδικασθεί η εισβολή και να βοηθηθούν τα θύματα.

ΟΙ ΣΥΜΠΑΡΟΙΚΟΙ πρόσφεραν γενναιόδωρα για τα θύματα της εισβολής. Χρήματα, ρούχα, φάρμακα και τρόφιμα.

Ο (τότε) εκδότης του «Νέου Κόσμου», Τάκης Γκόγκος, μαζί με τον ανταποκριτή της εφημερίδας στο Σίδνεϊ και μετέπειτα πολιτειακό γερουσιαστή, Τάκη Καλδή, και τον Αντώνη Τούμπουρου, επισκέφθηκαν την μαρτυρική μεγαλόνησο και κατέγραψαν το δράμα των Ελληνοκυπρίων. Οι ανταποκρίσεις τους συγκλόνισαν την ομογένεια…

ΤΑ χρόνια πέρασαν, το σύνθημα «Δεν Ξεχνώ» εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, η πολυπόθητη επανένωση του νησιού δεν επιτεύχθηκε, αλλά το ενδιαφέρον μας «εξανεμίστηκε»…
Λίγοι «γενναίοι», πλέον, εξακολουθούν να ενδιαφέρονται και να κινητοποιούνται που σημαίνει πως «οι πολλοί ξεχάσαμε».

ΤΑ ΓΡΑΦΩ όλα αυτά, ελπίζοντας να ευαισθητοποιήσω, έστω και λίγους, να σηκωθούν από τον καναπέ και αψηφώντας τον χειμωνιάτικο καιρό της Μελβούρνης, να πάνε το μεσημέρι της Κυριακής στην πορεία για την Κύπρο από τη Lonsdale Street μέχρι το πολιτειακό κοινοβούλιο. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

ΠΑΜΕ τώρα στο προσφιλές μας, τελευταία, θέμα. Το Μακεδονικό. Όπως θα διαβάσετε αναλυτικά, σε άλλη σελίδα αυτής της έκδοσης, απορρίφθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση των Παμμακεδονικών Οργανώσεων που ζητούσαν να ανασταλεί η Συμφωνία των Πρεσπών, που υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 2018 από τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και των Σκοπίων. Η αίτηση κρίθηκε «πρόωρη και αόριστη».

ΣΤΟ ΣτΕ έχει προσφύγει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και 13 Παμμακεδονικές Ενώσεις των αποδήμων Μακεδόνων (και της Αυστραλίας).

ΜE την αίτησή τους ζητούσαν να ανασταλεί και ακυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών, επειδή παραβιάζει το Άρθρο 27 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, πριν την υπογραφή της Συμφωνίας, απαιτείται προηγούμενη ψήφισή του από τη Βουλή, με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία, επειδή περιλαμβάνει αλλαγή γεωγραφικών όρων (της περιοχής της Μακεδονίας).
Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα, πάντως, η απόφαση αυτή μπορεί να είναι προσωρινή αφού οι Παμμακεδονικές μάλλον θα επανέλθουν.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ στην Ελλάδα και εκεί βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες συμπάροικοι. Ανάμεσά τους και πολλοί παράγοντες και «παράγοντες» κάποιοι από τους οποίους εμφανίζονται και στα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης.

ΑΠΟ μέσα ενημέρωσης της Αλεξανδρούπολης έως την Κρήτη και από τη Ρόδο ως την Ήπειρο, εντοπίζω πολλούς ομογενείς που μιλούν σε ελλαδικά μέσα ενημέρωσης για όλα τα θέματα… Και καλά κάνουν.

ΚΑΠΟΙΟΙ όμως οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί και να μην λένε υπερβολές. Λέει για παράδειγμα κάποιος: «Οι Έλληνες της Αυστραλίας ανέρχονται στο ένα εκατομμύριο». Συμπληρώνει κάποιος άλλος: «Οι Έλληνες της Μελβούρνης ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο» ενώ ένας τρίτος σημειώνει: «Την τελευταία επταετία 100.000 νέοι Έλληνες ήρθαν στην Αυστραλία λόγω της κρίσης». Περιττό να τονίσω πως τα στοιχεία αυτά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και η επίκλησή τους μας κάνει να φαινόμαστε… γραφικοί.

ΑΣΕ που αυτός είναι και ένας λόγος που «τρομάζει» η Ελλάδα να μας δώσει το δικαίωμα της ψήφου. Όταν λέμε ότι περισσότερα από 5 εκατομμύρια Έλληνες ζουν εκτός ελληνικών συνόρων σε 140 χώρες, στην Αθήνα σκέφτονται ότι οι απόδημοι θα ανεβάζουν και θα κατεβάζουν κυβερνήσεις… Κι όμως οι αριθμοί αυτοί δεν είναι πραγματικοί.

ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΩ γραμμές, όπως θα αντιληφθήκατε, γράφτηκαν στο πόδι. Σε λίγες ώρες αναχωρώ για την Ελλάδα, οπότε και η στήλη πάει διακοπές.
Ραντεβού και πάλι μαζί αρχές Σεπτεμβρίου.

Σωτ. Χατζ.

ΕΧΟΥΝ οι καιροί γυρίσματα, που έλεγε, νομίζω, κι ένα παλιό, ξεχασμένο τραγουδάκι… Ποιος να το πίστευε ότι το σωτήριον έτος 2018 πάλαι ποτέ ιθύνοντες, κύριοι ιδεολογικοί ινστρούχτορες του ΚΚΕ και γενικά του μαρξισμού-λενινισμού (του ακραιφνούς, έτσι;) εν Ελλάδι, αυτοί που κάποτε έπιναν νερό στο όνομα της μεγάλης πατρίδας του σοσιαλισμού ΕΣΣΔ, θα έφταναν στο σημείο όχι μόνο να απελαύνουν Ρώσους διπλωμάτες, αλλά και να την… πέφτουν κιόλας έτσι απροκάλυπτα στη σημερινή Ρωσία προειδοποιώντας μάλιστα «καθίστε καλά…» γιατί «η κοροϊδία σε βάρος της Ελλάδας πρεπει να πάρει ένα τέλος»!

ΠΟΙΟΣ να το πίστευε ότι οι πάλαι ποτέ «άρχοντες» των μαθητικών οδοφραγμάτων και οι καθοδηγητές των καταλήψεων των σχολείων του 1990-1991, αυτοί που τριγυρνούσαν με έγχρωμες μεταναστριούλες στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, αυτοί που έβγαζαν πύρινους λόγους στα φοιτητικά αμφιθέατρα και το έπαιζαν αμφισβήτηση, αυτοί που συγκροτούσαν κινήματα τύπου «δεν πληρώνω» και τα παρεμφερή…, που εξαργύρωσαν όλα αυτά με μια πρωθυπουργική και υπουργική θέση, όπως άλλοι αγωνιούσαν να κλείσουν μια θέση σε κάποια όπερα της πεντάρας, θα έφταναν σήμερα στο σημείο να δικαιολογούν ακόμα και απόψεις του ανεκδιήγητου Τραμπ.

ΒΕΒΑΙΑ οι πρώτη φορά «αριστερές» κυβερνήσεις, που στην πορεία αλλού έστριψαν το φλας να στρίψουν και, τελικά, αλλού βρέθηκαν, γινόμενες για πολλοστή φορά ξεκάθαρα δεξιές, σε μερικά θέματα ακόμα και δεξιότερες των δεξιών, δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε και εμφανίστηκαν ως κεραυνός εν αιθρία. Έχουν ισχυρή προϊστορία και προγόνους, κάτι Λούλα στη Βραζιλία, κάτι πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές» στην Ιταλία, κάτι Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία, κάτι Ντανιέλ Ορτέγκα στη Νικαράγουα και ο κατάλογος δεν σταματά…

ΚΑΝΟΝΤΑΣ αυτές τις σκέψεις, ήρθε στο μυαλό μου ο Βίκτωρ Κραβτσένκο. Και επειδή είδα και σε ένα μπλογκ ένα σχόλιο για ένα από τα βιβλία του και ήταν κάτι που όχι μόνο με άγγιξε προσωπικά αλλά πιστεύω ότι συνάδει και με τη σημερινή επικαιρότητα περί απελάσεων διπλωματών, κατασκόπων και γενικώς…, μεταφέρω εδώ λίγα αποσπάσματα:

«ΤΟ 1946 ο Βίκτωρ Κραβτσένκο, υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος του σοβιετικού καθεστώτος, λιποτάκτησε από την ΕΣΣΔ. Πέρασε στην Δύση κι έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Διάλεξα την Ελευθερία”, όπου περιέγραφε με μελανά χρώματα την καθημερινή ζωή ενός γραφειοκράτη στην ΕΣΣΔ, τις καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις και την καταθλιπτική ανελευθερία που επικρατούσαν στην σοβιετική κοινωνία.

ΟΙ δυτικοί τον χρησιμοποίησαν σαν δώρο θεού στην προπαγάνδα τους κατά του ανατολικού μπλοκ. Το βιβλίο του έγινε μπεστ-σέλερ και επανεκδόθηκε 4 ή 5 φορές. Ο Κραβτσένκο συρόταν από (ραδιοφωνική) εκπομπή σε εκπομπή και είχε γίνει σχεδόν διάσημος.

ΟΜΩΣ, ο Κραβτσένκο, δεν ήταν οπορτουνιστής… ήταν ένας πραγματικός ιδεολόγος σοσιαλιστής, που είχε λιποτακτήσει για λόγους αρχής. Πίστευε βαθιά στα ιδανικά της δικαιοσύνης, της αυτονομίας και της παγκόσμιας αδελφοσύνης των λαών. Όταν είδε πως είχε μετατραπεί σε εργαλείο προπαγάνδας, όταν είδε με τα μάτια του την θηριωδία της δυτικής αποικιοκρατίας και συνειδητοποίησε ότι η ελευθερία και η δημοκρατία που αναζητούσε έλειπαν εξίσου και από τις κοινωνίες του υπαρκτού καπιταλισμού, έγραψε ένα δεύτερο βιβλίο με κριτικές παρατηρήσεις για τις δυτικές κοινωνίες. Το βιβλίο είχε τίτλο “Διάλεξα την Δικαιοσύνη” και δεν έκανε παραπάνω από μία έκδοση.

ΟΙ δυτικοί προστάτες του τον εγκατέλειψαν μέσα σε μια νύχτα, οι προσκλήσεις για τις εκπομπές σταμάτησαν να έρχονται και το όνομά του γρήγορα ξεχάστηκε από τις εφημερίδες και την κοινή γνώμη. Πέθανε κάπου στην Αμερική. Κάποιοι είπαν ότι αυτοκτόνησε, άλλοι ότι δολοφονήθηκε από μυστικές υπηρεσίες.

ΔΕΝ ήταν ούτε πλούσιος ούτε φτωχός. Πέθανε άσημος, αλλά με ακέραια την εντιμότητα και την αξιοπρέπειά του, σύμβολο του ηθικού υποκειμένου που δεν εξαγοράζεται, δεν εξημερώνεται και δεν υποτάσσεται σε καμιά πολιτική δύναμη και καμία εξουσία».

Δ.Τ.