ΤΗΝ ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα πράγματα είναι ακόμη θολά σε σχέση με το κωμικοτραγικό game of thrones που παίζεται στην κοινοβουλευτική ομάδα της κυβέρνησης. Μέχρι να γραφτεί αυτό το σημείωμα, να γίνει η σελιδοποίηση της εφημερίδας, να πάμε στο τυπογραφείο και από εκεί στα πρακτορεία Τύπου της χώρας και στα χέρια των αναγνωστών, είναι σίγουρο ότι πολλά θα έχουν αλλάξει. Την ώρα που θα διαβάζετε αυτό το κείμενο, μπορεί πρωθυπουργός της Αυστραλίας να είναι ακόμη ο Malcolm Turnbull, ή μπορεί να έχει καταφέρει να τον εκθρονίσει ο Peter Dutton. Τίποτε δεν είναι σίγουρο – εκτός από ένα: όποιος από τους δύο διεκδικητές της ηγεσίας του Φιλελεύθερου Κόμματος και αν καταφέρει να βγει νικητής αυτής της διαδικασίας, ο πραγματικός χαμένος δεν είναι ο αντίπαλός του. Ο πραγματικός ηττημένος του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος έχει ήδη φανεί προτού αρχίσει καν η καταμέτρηση των ψήφων. Πραγματικός ηττημένος είναι το περιβάλλον.
Γιατί αυτό θυσίασε ο Malcolm Turnbull στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να διασωθεί από την μήνι της συντηρητικής – ακροδεξιάς, για να μη κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις – πλευράς της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Η πράξη του πρωθυπουργού χαρακτηρίστηκε ‘κωλοτούμπα’: έκανε πίσω σε μία προσωπική του πολιτική δέσμευση, αλλά και μία δέσμευση που είχε πάρει η Αυστραλία απέναντι στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, να μειώσει τις εκπομπές αερίων διοξειδίου του άνθρακα.
Ύστερα από την απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ να αθετήσει την συγκεκριμένη συμφωνία, οι οπαδοί του Trump στο κυβερνητικό στρατόπεδο, άρχισαν να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, τονίζοντας ότι και η Αυστραλία πρέπει να κάνει πίσω.
Στριμωγμένος από την εσωκομματική αντιπολίτευση, ο Malcolm Turnbull θυσίασε την δέσμευση αυτή, προκειμένου να εξευμενίσει τους αντιπάλους του και να διασφαλίσει την στήριξή του. Μάταια. Το μόνο που κατάφερε είναι για μία ακομη φορά να φανεί ασπόνδυλος και άτολμος, χωρίς πολιτικές θέσεις, έρμαιο της πολιτικής ατζέντας της ακροδεξιάς – και των πολιτικών που πρόσκεινται στα συμφέροντα της βιομηχανίας εξορύξεων.
Κατάφερε έτσι μία πολλαπλή ήττα: ούτε το προσωπικό του πολιτικό μέλλον διασφάλισε, καθώς ευθύς αμέσως ξεκίνησε η διαδικασία αμφισβήτησης της ηγεσίας του, ούτε το ενεργειακό νομοσχέδιο διέσωσε – καθώς η εκδοχή που παρουσίασε είναι τόσο διάτρητη και αδύναμη που δεν ωφελεί κανέναν.
Κυρίως όμως, υπονόμευσε έναν από τους σημαντικότερους αγώνες που συμβαίνουν αυτήν την στιγμή σε παγκόσμιο επίπεδο – για τον περιορισμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Διαγράφοντας την δέσμευση για μείωση κατά 25% των εκπομπών αερίων, ο πρωθυπουργός έκανε μία καταστροφική επιλογή για την Αυστραλία. Αυτό δεν το λένε οι Πράσινοι, ή κάποιοι έξαλλοι οικολόγοι – ούτε καν ο επιστημονικός κόσμος που εδώ και χρόνια ομόφωνα φωνάζει για την αλλαγή του κλίματος και την ανάγκη μείωσης της εκπομπής αερίων. Αυτό το λέει ο επιχειρηματικός κόσμος της Αυστραλίας, δια στόματος του Australian Industry Group που αντέδρασε αμέσως στην απόφαση της Δευτέρας, λέγοντας ότι υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της Αυστραλιανής οικονομίας.
Μπορεί το ενεργειακό νομοσχέδιο να υπόσχεται μειώσεις στην τιμή του ηλεκτρικού για τους καταναλωτές, αυτό όμως είναι ανέφικτο χωρίς νέες επενδύσεις και οι νέεες επενδύσεις δεν γίνονται, αν δεν υπάρχει προοπτική για καινοτομία, για προσανατολισμό σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Κανείς δεν επενδύει σε μία βιομηχανία απαρχαιωμένη και καταστροφική, όπως είναι ο άνθρακας. Σε τελική ανάλυση, αργά η γρήγορα, τον λογαριασμό θα τον πληρώσει ο καταναλωτής. Ακόμη χειρότερα, τον λογαριασμό για την καταστροφή του πλανήτη θα την πληρώσουν οι επόμενες γενιές – τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Η κλιματική αλλαγή είναι πραγματικότητα. Την ζουν οι αγρότες της Αυστραλίας που αντιμετωπίζουν μία πρωτοφανή και καταστροφική ξηρασία. Την ζουν άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, από την Ινδία μέχρι την Ελλάδα – πλημμύρες, ξηρασίες, πυρκαϊές, ακραία καιρικά φαινόμενα. Είναι πολύ αργά για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. Αλλά το να κάνει πίσω μία μεγάλη ανεπτυγμένη χώρα, από πολιτικές που αφ’ ενός θα περιορίσουν την ζημιά και αφ’ ετέρου θα προσελκύσουν επενδύσεις και θα δημιουργήσουν νέες ευκαιρίες ανάπτυξης, αυτό είναι σκέτη αυτοκτονία.
Αλλά έτσι είναι το πολιτικό Game of Thrones – στο τέλος κανένας δεν βγαίνει ζωντανός.