Κάθε γονιός πιστεύει ότι το παιδί του μπορεί να καταφέρει ό,τι επιθυμεί, αρκεί να καταβάλλει την απαραίτητη προσπάθεια. Η διαφορά στην περίπτωση της Αλεξάνδρας Δελλαπόρτα είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος δεσμός συγγένειας για να αναγνωρίσει κανείς το εύρος των δυνατοτήτων της.
Σε ηλικία μόλις 20 ετών διευθύνει τη δική της εταιρία χορού, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που αποσκοπεί να δημιουργήσει ευκαιρίες και να προσφέρει εφόδια σε παιδιά και νέους που εξερευνούν την τέχνη της χοροκινητικής έκφρασης.
Διανύοντας την πρώτη τριετία λειτουργίας του, το Spark Youth Dance Company έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στην καλλιτεχνική σκηνή της Μελβούρνης μέσα από τις παραστάσεις που ανεβάζει, τα επιμορφωτικά σεμινάρια που διοργανώνει και άλλα εγχειρήματα, όπως την παραγωγή μιας ταινίας μικρού μήκους.
Στην επικείμενη παράσταση της εταιρείας τον Σεπτέμβριο, η Αλεξάνδρα επιστρατεύει μια ομάδα 23 χορευτών, ηλικίας 7-19 ετών, και μια 35μελή μουσική ορχήστρα για να “αφηγηθούν” μια παραλλαγή του μύθου του Θησέα και του Μινώταυρου, μέσα από την οπτική της Αριάδνης.
Αλλά, προτού φτάσουμε στην άκρη του νήματος του μινωικού μύθου, ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας… της Αλεξάνδρας.
“Ξεκίνησα την εταιρεία δύο χρόνια πριν. Είχα μόλις τελειώσει το λύκειο και αισθανόμουν ότι δεν ήξερα τί θέλω να κάνω. Ο χορός ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου ασχολία από όταν ήμουν δύο χρονών και με τραβούσε η ιδέα του να διευθύνω κάτι, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην ξεκινήσω μια παραγωγή;” εξηγεί μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”.
Και κάπως έτσι, με μια ομάδα συνομηλίκων της ανέβασαν τον “Καρυοθραύστη” στο Frankston Arts Centre.
Το εγχείρημα υπήρξε αφορμή για να συνειδητοποιήσει μια έλλειψη ευκαιριών για νέους να δημιουργήσουν τη δική τους δουλειά και να αναμειχθούν ενεργά σε μεγάλες παραστάσεις χορού.
“Το απαιτούμενο είναι πάντα να έχεις αμέτρητα πτυχία και χρόνια εμπειρίας σε παραστάσεις… Όμως πραγματικά το ερώτημα είναι πώς αποκτάς όλη αυτή την εμπειρία όταν μόλις ξεκινάς. Αυτός είναι ο λόγος που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου οι νέοι αναλαμβάνουν τα ηνία”.
Από τους χορευτές και τους λοιπούς καλλιτεχνικούς συντελεστές μέχρι τους τεχνικούς, η ομάδα πίσω από το Spark Youth Dance Company αποτελείται εξ ολοκλήρου από άτομα κάτω των 25 ετών, ενώ στο πλευρό τους βρίσκεται και μια μουσική ορχήστρα νέων επαγγελματιών.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ετήσια παράστασή τους, ξεκινούν από τον Ιανουάριο ακροάσεις με μαθητές από τις σχολές χορού της περιοχής, με τις οποίες έχουν δεσμούς συνεργασίας οργανώνοντας συχνά επιμορφωτικά σεμινάρια, ενώ η εταιρεία αναλαμβάνει επίσης μικρότερα πρότζεκτς κατά τη διάρκεια του χρόνου.
Κεντρική πτυχή στο έργο τους είναι η καλλιέργεια σχέσεων με έμπειρους επαγγελματίες του χώρου.
“Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους μας είναι η εκπαίδευση, γι’ αυτό και προσφέρουμε μια πλατφόρμα για νέους που θέλουν να λάβουν μέρος σε μια μεγάλη παράσταση[…] ενώ επίσης τους φέρνουμε σε επαφή με επαγγελματίες του χώρου, καθώς γνωρίζω ότι αυτό συνήθως είναι δύσκολο”, αναφέρει η Αλεξάνδρα.
Ζητώντας την καθοδήγηση και βοήθεια έμπειρων καλλιτεχνών, η Αλεξάνδρα έχει εξασφαλίσει την ανάμειξη μεγάλων ονομάτων στο έργο της εταιρίας, μεταξύ άλλων τη μαέστρο του Australian Ballet, Nicolette Fraillon, για να τους συμβουλεύσει σε παραστάσεις, ενώ προσέγγισε και τον καταξιωμένο σαξοφωνίστα Joseph Lallo, που διδάσκει στο Ωδείο του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, για να αναλάβει τον ρόλο του μουσικού διευθυντή του Spark Youth Dance Company.
Εν τω μεταξύ, η συνεισφορά της εταιρείας στην τοπική καλλιτεχνική σκηνή έχει αναγνωριστεί από επιχειρήσεις και οργανισμούς που έχουν ενισχύσει οικονομικά τη συνέχιση του έργου τους, ενώ η ομάδα καλωσορίζει πάντοτε τη στήριξη της κοινότητας, καθότι λειτουργεί ως μη κερδοσκοπική οργάνωση.
Παρότι μόλις 18 ετών όταν ίδρυσε την εταιρεία, η Αλεξάνδρα ήξερε ότι το να διευθύνει μια ΜΚΟ τελώντας παράλληλα καθήκοντα καλλιτεχνικής διευθύντριας δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση.
Όμως, αυτό που η ίδια αναγνωρίζει ως μεγαλύτερη πρόκληση είναι να παραμένει ανοιχτή στα διδάγματα έμπειρων επαγγελματιών, χωρίς να υπονομεύει την τόλμη να ακολουθήσει το δικό της όραμα.
“Ειδικά ως νέο άτομο, είναι δύσκολο να μπορείς να προτάξεις την προσωπική σου ‘φωνή’ απέναντι σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που είναι ήδη επιτυχημένοι στον χώρο. Όταν απορρίπτουν τις ιδέες μου πρέπει να παραδεχτώ ότι ορισμένες φορές μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ, γιατί πιστεύω ότι φέρνουμε κάτι καινούριο και ενδιαφέρον με τη δουλειά μας”.
Πόσο μάλλον, συνεχίζει, όταν αυτή η νέα οπτική έρχεται ως αποτέλεσμα της συνεργασίας, με τους συμμετέχοντες χορευτές να συμβάλλουν ενεργά στη διαμόρφωση κάθε παράστασης μαθαίνοντας και συζητώντας για το θέμα που πραγματεύεται, στο στάδιο προετοιμασίας της παραγωγής.
“Επιλέγουμε ιστορίες με βαθύτερο νόημα που έχουν κάτι να διδάξουν, γιατί δουλεύουμε με παιδιά και είναι πολύ σημαντικό να έχουν την ευκαιρία να μάθουν για μια ιστορία, έναν πολιτισμό ή ακόμη κάτι που αφορά τον ίδιο τους τον εαυτό.
“Ουσιαστικά φτιάχνουμε την ιστορία που αφηγείται η παράσταση σαν ταινία, δουλεύοντας χωριστά με κάθε σκηνή”, εξηγεί και προσθέτει ότι αυτή η μέθοδος βοηθά τους χορευτές να βασιστούν στα συναισθήματα που τους προξενεί η ιστορία κάνοντας πιο εύκολη τη μετάβαση σε κινητική έκφραση από ότι η στεγνή ανάγνωση ενός κειμένου.
Η ίδια προσέγγιση ακολουθείται και στην επικείμενη παράστασή τους, “Ariadne”.
“Μιλάμε ιδιαίτερα [με τους χορευτές] για το πώς μπορούν να συνδέσουν την ιστορία των χαρακτήρων με τη δική τους ζωή. Για την Αριάδη συζητήσαμε για μια διαδικασία με την οποία μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της […] και για το πώς σκοτώνοντας τον Μινώταυρο καταλήγει μεταφορικά να σκοτώνει ένα κομμάτι του εαυτού της που δεν της αρέσει, και αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντικό μάθημα για έναν έφηβο”.
Αντί για την παραδοσιακή παραλλαγή του μύθου, όπου η Αριάδνη αφότου βοηθά τον Θησέα να σκοτώσει τον Μινώταυρο καταλήγει λυπημένη από την εγκατάλειψή της στο νησί της Νάξου από τον Θησέα, η ομάδα επέλεξε να ανασκευάσει τον μύθο από την οπτική της ηρωίδας.
“Ο τρόπος που προσεγγίσαμε την ιστορία ήταν να επικεντρωθούμε στην Αριάδνη ως μια γυναίκα που επιθυμεί διακαώς να φύγει από την Κρήτη και να εξερευνήσει τον κόσμο. Ως πριγκίπισσα βέβαια, αδυνατεί να δράσει κατά τη βούλησή της και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άφιξη του Θησέα ως ευκαιρία διαφυγής. Όταν τελικώς καταφέρνει να αποδράσει από το νησί αλλά μένει εγκατελειμμένη, αντιλαμβάνεται ότι είχε ό,τι χρειαζόταν στη ζωή της ήδη μέσα της και πως όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Φτάνει σε μια σημαντική συνειδητοποίηση για τη ζωή της και την πορεία που θέλει να ακολουθήσει.
Κατά κάποιον τρόπο ενσωματώσαμε αναφορές στην ψυχική υγεία στο έργο, είναι αρκετά περίπλοκη ιστορία τώρα που το σκέφτομαι”, καταλήγει γελώντας.
Με τον παππού της να κατάγεται από τη Λευκάδα, η Αλεξάνδρα θυμάται να εκτίθεται στα θέματα της ελληνικής μυθολογίας από παιδί, γι’ αυτό και βλέπει τη συγκεκριμένη παράσταση ως μια ευκαιρία να τιμήσει την πολιτιστική της κληρονομιά.
“Ο παππούς μου πάντοτε μου αφηγούνταν εξωπραγματικές ιστορίες και μου μιλούσε για αφηρημένες ιδέες μέσα από τα βιβλία που μου διάβαζε. Έτσι, για την φετινή παράσταση θεώρησα ότι πρέπει κάπως να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτό”, σχολιάζει χαρακτηριστικά.
Ρωτώντας την για το πού βλέπει τον εαυτό της τα επόμενα 5-10 χρόνια ως ανερχόμενη καλλιτέχνιδα, η Αλεξάνδρα απαντά ότι θα προσπαθεί να πετύχει όλο και περισσότερα στον τομέα της χορογραφίας, όμως ανεξάρτητα από το τί της επιφυλλάσσει το μέλλον δηλώνει αποφασισμένη να τηρήσει μια υπόσχεση που έχει δώσει στον εαυτό της.
“Θέλω οπωσδήποτε με ό,τι κι αν κάνω να είμαι χαρούμενη και να ακούω τις πραγματικές μου επιθυμίες, να κάνω πράγματα που αγαπώ και απολαμβάνω χωρίς να ανησυχώ για το πώς με βλέπει ο κόσμος”.
Η παράσταση χορού “Ariadne” ανεβαίνει στο Frankston Arts Centre (27/37 Davey St, Frankston VIC) την Πέμπτη, 27 και την Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου.
Για εισιτήρια και πληροφορίες για τις δράσεις της εταιρείας και πώς μπορείτε να τη στηρίξετε επισκεφθείτε την ιστοσελίδα sparkyouthdance.com.au