Ο Θανάσης Βέγγος συνεντεύξεις δεν έδινε. Μπορούσες πάνω από ένα ποτήρι κρασί, σε ένα διάλειμμα γυρισμάτων, να τον ακούσεις να ανοίγει την ψυχή του, να διηγείται ιστορίες, δραματικές οι περισσότερες –δεν είχε τραβήξει και λίγα στη ζωή και την καριέρα του& αλλά να του βάλεις μπροστά του ένα μικροφωνάκι; Να κάτσεις να γράψεις ό,τι θυμάσαι;
Ο Θανάσης Βέγγος σ’ τα ‘δινε όλα, την τρυφερότητά του (δεν υπήρξε καλύτερος άνθρωπος), την έγνοια του. Αλλά, μέχρις εκεί. Δεν ήθελε πάρε δώσε με τον Τύπο. Από σεμνότητα, όχι από υπεροψία. Κι όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι τον λάτρευαν.
Με αυτή την έννοια, ο στενός φίλος του, Γιάννης Σολδάτος, ιστορικός του ελληνικού κινηματογράφου, σκηνοθέτης, συγγραφέας και εκδότης, είχε ολόκληρο βουνό να ανέβει μέχρι να παραδώσει πρώτα το βιβλίο του «Βέγγος: Ένας άνθρωπος παντός καιρού» (2000, εκδόσεις Αιγόκερως) και στη συνέχεια την ομώνυμη ταινία, που έκανε πρεμιέρα το 2004 στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και είχε έκτοτε μια πολύ καλή πορεία. Και δικαίως.
Διότι, ακόμα και αν ο Βέγγος παίδεψε τον Σολδάτο και δεν του έδωσε την καθιερωμένη για τέτοιες ταινίες μεγάλη, εκ βαθέων, συνέντευξη, και μόνο κλεφτά και πλαγίως κατάφερε ο σκηνοθέτης να του πάρει φράσεις και εξομολογήσεις, μάζεψε τόσο πλούσιο και αποκαλυπτικό υλικό που η ταινία θα μείνει στην ιστορία ως ένα σπουδαίο (ίσως και μοναδικό) ντοκουμέντο για τον μεγάλο μας ηθοποιό, που έφυγε από τη ζωή το 2011.
Από το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 75 λεπτών, δεν λείπει τίποτα. Το φαινόμενο «Θανάσης Βέγγος» παρουσιάζεται από όλες τις πλευρές του, ανθρώπινες και καλλιτεχνικές. Κάθε περίοδος και περιπέτεια της ζωής του έχει το δικό της μερίδιο: τα χρόνια στη Μακρόνησο, οι πρώτες ταινίες («Μαγική πόλη» του Κούνδουρου) αλλά και οι μεγάλες επιτυχίες που τον καθιέρωσαν, ο μοναχικός και πρωτοπόρος για την εποχή δρόμος του να σκηνοθετεί και να παράγει ο ίδιος τις ταινίες του, η συνακόλουθη οικονομική καταστροφή του, οι συνεργασίες του (ακόμα και αναπάντεχες) με μεγάλους σκηνοθέτες στο σινεμά και το θέατρο.
Ο Γιάννης Σολδάτος χρησιμοποιεί εκατοντάδες πλάνα και σεκάνς από τις 120 ταινίες στις οποίες ο Βέγγος έπαιξε ή γύρισε.
Έστησε απέναντι από την κάμερά του τους πάντες, να μιλήσουν για τον Βέγγο: Θόδωρο Αγγελόπουλο (του έδωσε έναν χαρακτηριστικό ρόλο στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» το 1997), Παντελή Βούλγαρη (ο πρώτος που εκμεταλλεύτηκε μοναδικά το δραματικό του στοιχείο σε ταινίες όπως οι «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» και «Όλα είναι δρόμος»), Ντίνο Κατσουρίδη (ο μεγάλος συνεργάτης του), Νίκο Κούνδουρο, Πάνο Γλυκοφρύδη, Γρηγόρη Γρηγορίου, Μίκη Θεοδωράκη, Ντίνο Δημόπουλο και τόσους άλλους.
Ενώ σε μια σπάνια εμφάνισή του ο γιος του, Βασίλης Βέγγος, μιλάει για την καθημερινότητα του πατέρα του. Αυτού, που σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, το 1971, στον σκηνοθέτη Τάκη Παπαγιαννίδη για το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», είχε πει για τον εαυτό του:
«Δεν έχω κανένα ταλέντο. Μόνο αυτή τη φάτσα, που, κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα».
Γιατί λοιπόν να μη δικαιούται ο Γιάννης Σολδάτος να πει για το ντοκιμαντέρ του: «Δεν ψάχνω τον Βέγγο. Την Ελλάδα ψάχνω μέσα από το φιλμ».