Την Τρίτη στις 16 του Οκτώβρη σε ειδική εκδήλωση του HACCI, τρεις ομογενείς που εργάζονται στο τομέα της Υγείας θα μιλήσουν για το επαγγελματικό τους περιβάλλον και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ως γυναίκες εργαζόμενες σε έναν από τους απαιτητικότερους και ανταγωνιστικότερους κλάδους της χώρας.
Οι δύο από τις τρεις ομογενείς, η παιδίατρος Μπέτυ Μεσσάζου–Τραπετσά και η διευθύντρια του Γραφείου Έρευνας του Austin Health στη Μελβούρνη, Δρ Σιάννα Παναγιωτοπούλου, αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ιατρική και, σίγουρα, η εμπειρία τους είναι πολύτιμη και τα όσα θα μοιραστούν με όσους βρεθούν στην εκδήλωση πολύ ενδιαφέροντα.
Η τρίτη ομιλήτρια της εκδήλωσης, όμως, δεν είναι ούτε καν γιατρός. Ακόμα και η ίδια λέγοντας ότι θεωρεί μεγάλη της τιμή το ότι επιλέχθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν την εκδήλωση, ομολογεί ότι όταν αυτό της ζητήθηκε, δεν αντελήφθη τους λόγους πίσω από την πρόσκληση. «Έχετε δύο γιατρούς στο πάνελ» τους είπα, «εγώ είμαι απλά μία βοηθός νοσηλευτή χειρουργείου».
Η απάντηση που της δόθηκε για το βασικό κριτήριο που οι διοργανωτές είχαν κατά νου όταν την επέλεξαν είναι και η πεμπτουσία των μαθημάτων ζωής που τα τελευταία έξι χρόνια και χωρίς καν να το πολυσκεφθεί δίνει απλόχερα στην οικογένειά της η Εριφύλη Καούλλα, μαθήματα που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα για πολλούς άλλους συνανθρώπους μας που βρέθηκαν ή βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτή. «Είσαι πηγή έμπνευσης» της είπαν και τίποτα δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα την στάση της απέναντι στη ζωή και το άσχημο παιχνίδι που αυτή έπαιξε στην ίδια και την οικογένειά της.
ΟΤΑΝ ΤΟ «ΣΥΜΠΑΝ THΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕ»
Η Εριφύλη Καούλλα από τη Μελβούρνη, πριν από έξι περίπου χρόνια δεν είχε καμία επαγγελματική σχέση με τον ιατρικό τομέα. Ιδιοκτήτης καφέ ήταν, ασκώντας ένα επάγγελμα που της παρείχε σίγουρα ανεξαρτησία και σε εκείνη τη φάση της ζωής της την αναγκαία ευελιξία για να βρίσκεται κοντά στα δύο της παιδιά, ηλικίας 14 και 12 ετών τότε.
Ο θυμόσοφος λαός λέει ότι «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Έχει δίκιο.
Και η ώρα για την Εριφύλη δεν επιφύλασσε τίποτα ευχάριστο. Ο σύζυγός της αδιαθέτησε και μετά από μερικές επισκέψεις σε γιατρούς, ήρθαν και τα άσχημα, πολύ άσχημα νέα.
Το σύμπαν της κατέρρευσε. Το αδιανόητο έγινε καθημερινότητα.
«Είχαμε έναν μεγάλο όγκο στον εγκέφαλο, έναν όγκο που, όπως μας είπαν οι νευροχειρούργοι, ήταν πολύ δύσκολο να αφαιρεθεί λόγω της θέσης του. Είχε διπλώσει κάποια σημαντικά νεύρα του εγκεφάλου και οι γιατροί μας ξεκαθάρισαν ότι η αφαίρεσή του ίσως να είχε σοβαρές επιπλοκές στο νευρικό σύστημα του Άντι» λέει χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο πληθυντικού, έστω και αν αυτός που ήταν άρρωστος ήταν ο άνδρας κάνοντας την αρρώστια του και δική της.
Και έτσι έγινε. «Μετά την εγχείριση έχασε εν μέρει την ακοή του, την ικανότητά του να καταπίνει, αλλά και να μιλά» λέει η Εριφύλη. Ο όγκος είχε εν μέρει αφαιρεθεί αλλά ένας άλλος Γολγοθάς πολύ πιο μεγάλος είχε προστεθεί όχι μόνο στην ζωή των δύο γονιών.
«Το πρώτο πράγμα που με απασχολούσε μετά την εγχείριση ήταν τα παιδιά μας. Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε ενήλικες και ξέρω ότι και οι δύο μας θα αντιμετωπίζαμε αυτό που μας βρήκε ως ενήλικες. Ανησυχούσα για το πώς θα αντιδράσουν βλέποντας τον πατέρα τους να μην μπορεί να φάει, να πιει, να μην μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Έπρεπε να τους εξηγήσω, να καταλάβουν τι συμβαίνει αλλά και να εξασφαλίσουμε τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε να κάνουμε τη ζωή τους όσο πιο κανονική θα μπορούσε να είναι. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να είναι δυστυχισμένα με αυτό που συνέβη».
Και ενώ η Εριφύλη για τους επόμενους τρεις μήνες και έως ότου ο σύζυγός της συνέλθει από την εγχείριση είχε αναλάβει τη φροντίδα του και όλα τα υπόλοιπα καθήκοντα που η κάθε σύζυγος αναλαμβάνει όταν αρρωστήσει ο σύντροφός της, ούτε μία φορά δεν επέτρεψε στον εαυτό της να αφήσει τα συναισθήματά της να την καταβάλλουν.
«Έκλαιγα στο αυτοκίνητο. Ξέρω τώρα ότι έπασχα και ακόμα πάσχω από μετατραυματικό στρες, αλλά είναι θέμα προσέγγισης. Αυτό κατάλαβα. Δεν του επιτρέπεις όμως να σε καταβάλει».
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Μπορεί κάποιοι που εισάγονται οι ίδιοι ή ένα δικό τους πρόσωπο σε νοσοκομείο να εξιστορούν εκ των υστέρων την εμπειρία τους, γκρινιάζοντας για το επίπεδο της περίθαλψης που έλαβαν.
Η Εριφύλη δεν είναι ένας από αυτούς.
«Πραγματικά το επίπεδο φροντίδας που δέχθηκε ο άνδρας μου άγγιζε την τελειότητα. Η εγχείριση έγινε στο Austin, το δημόσιο νοσοκομείο και δεν έχω λόγια να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου σε αυτό το προσωπικό για τον τρόπο με τον οποίο στάθηκαν στο πλευρό μας».
Και ενώ η Εριφύλη δεν βρίσκει ακόμα τα λόγια για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, ενώ φρόντιζε να κρατήσει τον άνθρωπό της ζωντανό και τον κόσμο των παιδιών της όσο το δυνατό ανέπαφο από το χτύπημα του καρκίνου, βρήκε τρόπο να την εκφράσει με τις πράξεις της.
«Τότε πήρα την απόφαση να ξεκινήσω σπουδές βοηθού νοσηλευτή χειρουργείου. Για να δείξω έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μου, αλλά και για να εμπνεύσω τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου. Να τους δώσω να καταλάβουν ότι μία αντιξοότητα μπορεί να αλλάζει τη ζωή μας αλλά δεν πρέπει να της επιτρέψουμε να μας αφαιρέσει την πίστη στον εαυτό μας».
Αν και η απόφασή της να κάτσει στο θρανίο ήταν εύκολη, η εκτέλεσή της ήταν πολύ δύσκολη. Για τρία χρόνια, η ζωή της Εριφύλης ως μητέρας, συζύγου ενός ανθρώπου που έπασχε από καρκίνο τον οποίο μέχρι τώρα συνεχίζει να πολεμά, εργαζόμενης και φοιτήτριας, ήταν μία ατελείωτη προσπάθεια εξισορρόπησης των καθηκόντων που όλοι αυτοί οι ρόλοι απαιτούν, επιμονής και υπομονής.
«Δεν είχα άλλη επιλογή. Αν με ρωτήσεις πώς το έκανα θα σου πω δεν ξέρω. Αν με ρωτήσεις πόσες φορές σκέφτηκα να παραιτηθώ θα σου πω ότι ξέρω. Καμία. Ούτε που ξέρω πώς καταφέρνω όταν βρίσκομαι στο χειρουργείο να ξεχνώ όλες τις δυσκολίες στο σπίτι και όταν βρίσκομαι στο σπίτι να ξεχνώ εντελώς τα της δουλειάς. Απλά το κάνω και ξέρω ότι δεν το κάνω συνειδητά» λέει τώρα.
Σήμερα εργάζεται ως βοηθός νοσηλευτή χειρουργείου στο νοσοκομείο St Vincent’s Private. Δουλειά της είναι να φροντίζει ώστε το χειρουργείο να είναι πανέτοιμο από υλικοτεχνικής πλευράς για τις επεμβάσεις που διεξάγονται σε αυτό. Το γεγονός ότι εργάζεται στο Τμήμα Νευροχειρουργικής δεν είναι τυχαίο. Ο χώρος που ξοδεύει τις περισσότερες ώρες εργασίας της είναι σε ένα χειρουργείο παρόμοιο με αυτό που πριν από έξι χρόνια άλλαξε τη ζωή της.
«Δεν με πτοεί αυτό, δεν με εξουθενώνει ψυχολογικά, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Το αντίθετο, θα έλεγα. Πάντα φροντίζω να είναι όλα έτοιμα στο χειρουργείο για τους χειρούργους και για τον ασθενή, όταν όμως πρόκειται για επέμβαση σε ασθενή που βρίσκεται σε παρόμοια θέση με αυτή που βρέθηκε ο σύζυγός μου, τότε προσπαθώ ακόμα περισσότερο, φτιάχνω σενάρια και προσπαθώ να βρω λύσεις στο μυαλό μου έτσι ώστε να προλάβουμε όλα τα απρόοπτα» λέει.
«Το χειρουργείο μας είναι το μοναδικό στην Βικτώρια που πρόσφατα εξοπλίστηκε με μαγνητικό τομογράφο που εξετάζει τον εγκέφαλο κατά την ώρα της επέμβασης και συμπεριλαμβάνομαι στην ομάδα του προσωπικού του χειρουργείου που τον χειρίζεται» λέει αποκαλύπτοντας φαινομενικά μία ακόμα πτυχή της δουλειάς της αλλά στην ουσία τους λόγους πίσω από την επιλογή της να κάνει αυτήν ακριβώς τη δουλειά.
Παρά το γεγονός ότι ο σύζυγός της συνεχίζει την μάχη του με το καρκίνο και γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι μία μάχη η εξέλιξη της οποίας είναι άγνωστη, αυτή νοιώθει ότι έχει ήδη καταφέρει να τον κερδίσει, στα σημεία, τουλάχιστον.
«Η κόρη μου σπουδάζει Βιολογία. Ξέρω ότι η τραγική συγκυρία του μπαμπά της και η απόφασή μου να κάνω κάτι που σχετίζεται με αυτή, την ενέπνευσαν να ακολουθήσει αυτόν τον κλάδο. Υποθέτω ότι θέλει να μάθει το γιατί και αυτό είναι αρκετό και θετικό» προσθέτει.
Οι ομογενείς που βρέθηκαν ή βρίσκονται στην ίδια θέση με την Εριφύλη είναι αρκετοί και τα μαθήματα ζωής που αυτή η εκδήλωση μπορεί να τους προσφέρει σίγουρα μπορούν να τους βοηθήσουν.
Η Εριφύλη θα μοιραστεί ένα μέρος αυτής της εμπειρίας στις 16 Οκτωβρίου, στην εκδήλωση του HACCI, που θα λάβει χώρα στην αίθουσα του International Chamber House, Level 5, 121 Exhibition Street στο κέντρο της Μελβούρνης, 6.00 με 8.00 το βράδυ. Η εκδήλωση είναι δωρεάν για τα μέλη του HACCI αλλά για το υπόλοιπο κοινό υπάρχει εισιτήριο $25.