ΔΙΑΒΑΖΩ μια ανάρτηση που έκαναν ομογενείς φίλοι μου στο Facebook. O τίτλος προκαλεί σοκ: «200.000 Έλληνες στα Σκόπια περιμένουν την απελευθέρωσή τους; Μέχρι πότε θα σιγούμε μπροστά σε αυτή την εθνοκτονία;»
ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ «εθνοκτονία» Ελλήνων και δεν το πήραμε είδηση; Πρώτα-πρώτα, να εξηγήσουμε τι σημαίνει «εθνοκτονία». Δεν είναι το ίδιο με την γενοκτονία. Λέει επ’ αυτού το ερμηνευτικό λεξικό:
«Αν ο όρος γενοκτονία αναφέρεται στην ιδέα της “φυλής” και την πρόθεση εξολόθρευσης μιας φυλετικής μειονότητας, η εθνοκτονία σηματοδοτεί όχι τη φυσική καταστροφή των ανθρώπων (οπότε, σε αυτή την περίπτωση, παραμένουμε σε μια γενοκτονική συνθήκη) αλλά την καταστροφή της κουλτούρας τους. Η εθνοκτονία είναι τότε η συστηματική καταστροφή των τρόπων ζωής και σκέψης ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους που ηγούνται αυτής της διαδικασίας καταστροφής. Συμπερασματικά, η γενοκτονία δολοφονεί ανθρώπους σωματικά, ενώ η εθνοκτονία τους σκοτώνει πνευματικά».
ΠΑΜΕ, λοιπόν, να διαβάσουμε το άρθρο που ανέβασαν οι συμπάροικοι και κάνει λόγο στον τίτλο για τις 200.000 Έλληνες των Σκοπίων «που περιμένουν την απελευθέρωσή τους».
Το άρθρο αναφέρει:» Στα Σκόπια υπάρχει ελληνική μειονότητα. Υπολογίζεται μεταξύ 100.000 και 250.000 ανθρώπων. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να γνωρίζει τον ακριβή τους αριθμό διότι το ελληνικό κράτος διαχρονικά τους εγκατέλειψε σε αλλότριες προπαγάνδες. Οι άνθρωποι όμως αυτοί υπάρχουν, ζουν, αναπνέουν μερικά χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορά μας». Πώς βγαίνει το συμπέρασμα των 200.000 που λέει ο τίτλος; Ή έστω των 100.000 ή και 250.000 που αναφέρει το κείμενο;
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ επικαλείται κάποια στοιχεία. Ένα από αυτά είναι η απογραφή των ναζί που ο συντάκτης του άρθρου την θεωρεί «πιο έγκυρη». (Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη). Να τι αναφέρει:
«Κατά την απογραφή του 1941, η οποία έγινε με ευθύνη των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και, άρα, είναι πλέον αντικειμενική, επί συνόλου 800.000 πληθυσμού κατεγράφησαν 100.000 Έλληνες το γένος».
ΑΝΑΦΕΡΕΙ όμως και άλλα στοιχεία όπως:
«Η απογραφή του 1951 δίνει 158.000 ελληνικό στοιχείο. Εξ αυτών 25.000 είναι Έλληνες γηγενείς, κάτοικοι Μοναστηρίου, 100.000 βλαχόφωνοι Έλληνες (Γκρεκ), 3.000 Έλληνες Σαρακατσαναίοι και 32.000 Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες του εμφυλίου. Ήτοι το 18% του εξ 900.000 (τότε) πληθυσμού.Τα στοιχεία αυτά ενόχλησαν τις Αρχές των Σκοπίων οι οποίες υποχρέωσαν τους 100.000 Έλληνες να δηλώνονται «Μακεδόνες» ή το πολύ «Βλάχοι». Με την απογραφή, όμως, του 1991 αποκαθίσταται εν μέρει η αλήθεια. Παρ΄ότι δεν κοινοποιήθηκαν λεπτομερή απογραφικά στοιχεία, εντούτοις στον αντιπολιτευόμενο Τύπο δημοσιεύθηκαν πληροφορίες περί του ότι ποσοστό μεταξύ 12 και 18% δήλωσε ότι έχει ελληνική εθνική συνείδηση».
Η ΟΥΣΙΑ εδώ δεν είναι, βέβαια, οι αριθμοί (αν και αυτοί έχουν τη σημασία τους) αλλά η «εθνοκτονία» Ελλήνων. Συντελείται αυτή στα Σκόπια; Το άρθρο το αναφέρει με απόλυτη βεβαιότητα και σημειώνει πως οι Έλληνες αυτοί «φοβούνται να πουν δημόσια την ελληνική τους γενιά γιατί το κρατίδιο τους καταδιώκει. Και η Ελλάδα τους έχει ξεχάσει, αδιαφορεί, σαν να μην είναι αυτοί οι άνθρωποι συμπατριώτες μας».
ΚΑΙ τι προτείνει;
«Ήρθε η ώρα», αναφέρει, «η ελληνική μειονότητα στα Σκόπια να αναγνωριστεί και να προστατευτεί. Σε ένα πολυεθνικό κράτος όπως τα Σκόπια, όπου Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Σέρβοι, Πομάκοι, κ.ά. έχουν δικαίωμα ύπαρξης είναι να απορεί κανείς γιατί η ελληνική μειονότητα πνίγεται και περιφρονείται.
Μέχρι πότε θα σιγούμε μπροστά σε αυτή την εθνοκτονία; Τώρα είναι η ευκαιρία να λυτρωθεί ο ελληνισμός των Σκοπίων».
ΞΕΡΩ ότι χιλιάδες Έλληνες πάνε στα Σκόπια (οι περισσότεροι για φθηνά ψώνια ή για… τζόγο). Ξέρω ακόμα ότι και συμπάροικοι πάνε. Κάποιοι έχουν συγγενείς εκεί από τον εμφύλιο. Θα μας ενδιέφερε η άποψή τους. Να μας πουν δηλαδή αν όντως γίνεται «εθνοκτονία» και με ποιους τρόπους. Είναι προφανές ότι το κείμενο που επικαλέστηκα προέρχεται από «εθνικιστικούς» κύκλους. Αλλά ακόμα και ένας άνθρωπος (Έλληνας ή μη Έλληνας) αν καταπιέζεται με αυτό τον τρόπο, είναι απαράδεκτο.
Σ.Χ.
ΔΙΑΒΑΖΩ αυτή τη στιγμή το βιβλίο του Bahrooz Boochani «No friend but the mountains» (σε ελεύθερη μετάφραση «Τα βουνά είναι οι μόνοι φίλοι μου»), από τις αγγλόφωνες εκδόσεις Picador, σε αγγλική μετάφραση του Omid Tofighian. O Bahrooz Boochani είναι Ιρανοκούρδος δημοσιογράφος, απόφοιτος πανεπιστημίων και συγγραφέας, ο οποίος τα τελευταία πέντε και πλέον χρόνια βρίσκεται ως κρατούμενος στο νησί Manus.
ΕΓΚΛΗΜΑ του; Το ίδιο όπως και μερικών χιλιάδων άλλων, συμπατριωτών του ή και από άλλες χώρες της Ασίας ή της Μέσης Ανατολής προερχόμενων: προσπάθησαν να έρθουν στην Αυστραλία χωρίς χαρτιά, αφήνοντας πίσω τις χώρες τους κυρίως για πολιτικούς, αλλά και για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους.
ΚΟΙΝΟΣ πόθος; Να αρχίσουν μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από κάθε πολιτική, κοινωνική, οικονομική ή άλλη καταπίεση, βασισμένη στην τίμια εργασία και αξιοπρέπεια, ως ισότιμα μέλη μιας πολυπολιτισμικής και ευνοούμενης κοινωνίας, όπως διατείνεται ότι είναι η σημερινή Αυστραλία.
ΑΛΛΕΣ, όμως, οι βουλές των κυβερνώντων, οι οποίοι προτιμούν να παραπετάξουν τους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους σε ξερονήσια ή απομονωμένα νησιά του Νοτιοανατολικού Ειρηνικού, όπως τα νησιά Χριστουγέννων, Ναουρού και Manus, κρατώντας τους μακριά από τον αυστραλιανό «Παράδεισο»…
ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ, μάλιστα, ένα ολόκληρο νομοθετικό πλαίσιο, μια συγκεκριμένη ρητορική και ένα αφήγημα, εν πολλοίς ρατσιστικό και εμποτισμένο από το φόβο του «άλλου», του «διαφορετικού» που θα επιδιώξει να μολύνει τα… χρηστά, αγγλοσαξονικά και «λευκά» μας ήθη.
ΣΥΝΙΣΤΑ, κατά τη γνώμη μου, την ίδια πολιτική και το ίδιο αφήγημα που ακολουθεί και η παρούσα ελληνική κυβέρνηση, η οποία, ελέω της ανικανότητάς της αλλά και των «πολύχρωμων» και τυχάρπαστων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, λυμαίνεται και καταστρέφει τις ζωές των απελπισμένων προσφύγων, ειδικά σε «Hotspots» -όπως αρέσκονται να τα ονομάζουν- σαν αυτό της Μόριας της Λέσβου, η ύπαρξη του οποίου όχι μόνο έχει κατακουρελιάσει το γόητρο της γενέτειρας διεθνώς, αλλά και αποτελεί ένα όνειδος για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Bahrooz Boochani είναι μια τρομερή μαρτυρία των όσων συμβαίνουν στο νησί Manus, όπου έχουν συμβεί αρκετοί θάνατοι λόγω της συγκεκριμένης πολιτικής των αυστραλιανών κυβερνήσεων αλλά και της θανάσιμης ολιγωρίας των Αρχών, ένα ράπισμα στην «πολιτισμένη» αυστραλιανή κοινωνία, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της εξακολουθεί να αγνοεί ή να παραγνωρίζει το όλο ζήτημα.
O RICHARD Flanagan, ένας από τους πλέον γνωστούς και πολυβραβευμένους Αυστραλούς συγγραφείς του καιρού μας, προλογίζοντας το βιβλίο, δεν διστάζει να το κατατάξει ανάμεσα στην παγκόσμιου κύρους λογοτεχνία της φυλακής, όλων των εποχών, όπου συμπεριλαμβάνονται ασύγκριτα και μνημειώδη έργα όπως τα «De Profundis» («Εκ Βαθέων») του Όσκαρ Ουάιλντ, «Σημειώσεις της Φυλακής» του Αντόνιο Γκράμσι, «Into The Smother» του Ray Parkins, «The Man Died» του Wole Soyinka και «Letter From Birmingham Jail» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ.
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ της, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, την Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου, στο Ελληνικό Κέντρο, οργανώνει σχετική εκδήλωση με την ευθύνη του καθηγητή Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, Νίκου Παπαστεργιάδη, του γνωστού συγγραφέα και ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Arnold Zable και της επίσης αγωνίστριας για τα δικαιώματα των προσφύγων και ποιήτριας Janet Galbraith. Στην εν λόγω εκδήλωση θα συμμετάσχει και ο γνωστός ιθαγενής αγωνιστής, ιστορικός και πανεπιστημιακός Gary Foley. Οι παρευρισκόμενοι θα έχουν την καλή τύχη να δουν μέσω Skype, τον ίδιο τον συγγραφέα Behrouz Boochani και τον μεταφραστή του Omid Tofighian. Θα υπάρξει, επίσης, έκθεση φωτογραφιών της Hoda Afshar από το κέντρο κράτησης στο νησί Manus. Τέλος, μουσική επένδυση από τον, επίσης γνωστό, Κούρδο μουσικό Fadil Suna και φίλους του. Κατά τη γνώμη μου, μια εκδήλωση στην οποία πρέπει όλοι να παραβρεθούμε.
Δ.Τ.