Η κ. Σταματική Αθανασάκος γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1931 σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Σπάρτη. Είχε 5 αδελφές και έναν αδελφό. Μεγάλωσε φροντίζοντας τα μικρότερα αδέλφια της σαν δεύτερη μητέρα τους. Την απόφαση να φύγει για την Αυστραλία πήρε το 1955, στα 23 της. Το πλοίο που επιβιβάστηκε λεγόταν «Τασμανία». Ηταν γεμάτο νύφες, κορίτσια αρραβωνιασμένα αλλά με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους για το αύριο. Πού πάνε, πώς θα είναι εκεί. Η κ. Σταματική παντρεύτηκε μέσα σε ένα μήνα από τη στιγμή που έφτασε. Στην αρχή έζησαν με τον άνδρα της σε δύο δωμάτια που νοίκιασαν στο σπίτι μιας άλλης οικογένειας Σπαρτιατών στη Μελβούρνη – καλοί άνθρωποι. Πέρασαν όμορφα όλοι μαζί, οι γυναίκες μαγείρευαν παρέα, πρώτα καθόταν η μία οικογένεια για φαγητό, μετά η άλλη, τέσσερις φαμίλιες σύνολο συστεγάζονταν. Οταν ήρθαν τα παιδιά, μετακόμισαν σε δικό τους σπίτι. Για να βοηθήσει στα έξοδα, η κ. Σταματική έψαξε για δουλειά. Κάθε μέρα πήγαινε και στεκόταν έξω από ένα σοκολατάδικο όπου έψαχναν υπαλλήλους. Μια μέρα ο «μπόσης» τη διαλέγει. Εμεινε στη δούλεψή του 4 χρόνια, ωράριο 4 μ.μ. με 12 τα μεσάνυχτα. Μετά έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο γυναικείων καλτσών. Εκεί έμεινε 25 χρόνια, πάλι νύχτα δούλευε. Σήμερα η κ. Σταματική ζει σε οίκο ευγηρίας του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Φροντίδα», όπου μετακόμισε όταν έχασε τον άνδρα της. Δόξα τω Θεώ, λέει, ωραία ζήσαμε.
Η 87χρονη γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της σε μαθητές σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, παιδιά τρίτης γενιάς, αλλά και νεομετανάστες, που την επισκέφθηκαν ξανά και ξανά στο γηροκομείο, ακούγοντας και καταγράφοντας σε φιλμ τις διηγήσεις μιας πλούσιας, πυκνής ζωής. Πρόκειται για την κοινή πρωτοβουλία της «Φροντίδας» και των Σχολείων Γλώσσας και Πολιτισμού της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης για την καταγραφή των ιστοριών ηλικιωμένων που ζουν στα γηροκομεία του οργανισμού, μεταναστών των δεκαετιών ’50 και ’60. Στο πλαίσιο του προγράμματος με τίτλο «Η ιστορία σας, η κληρονομιά μας», οι μαθητές μαγνητοσκόπησαν τις συνεντεύξεις συνολικά έξι ηλικιωμένων ομογενών, καταλήγοντας σε έξι ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Οι ταινίες προβλήθηκαν για πρώτη φορά στο 8ο Ελληνικό Μαθητικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που τιτλοφορείται «Το ταξίδι μου», το οποίο έγινε την Κυριακή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Αυστραλίας.
Γέφυρες επικοινωνίας
Σύμφωνα με τους ανθρώπους της «Φροντίδας», αυτή είναι η πρώτη συντονισμένη προσπάθεια για την καταγραφή των μεταναστευτικών εμπειριών Ελλήνων ηλικιωμένων, οι οποίοι ήρθαν στους Αντίποδες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από μαθητές. «Ως οργανισμός, θα ήταν εύκολο να προσλάβουμε έναν επαγγελματία κινηματογραφιστή για να κάνει αυτές τις ταινίες. Δεν το θέλαμε όμως. Επιθυμούσαμε πάνω απ’ όλα να δημιουργήσουμε γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους ηλικιωμένους στους οίκους ευγηρίας και στους μαθητές», είπε η διευθύντρια δημοσίων σχέσεων της «Φροντίδας», Ζωή Αγγελή. Οι καθηγητές παρατήρησαν τη διαφορετική προσέγγιση και συσχέτιση με τους ηλικιωμένους μεταξύ των παιδιών νέων μεταναστών και των μαθητών τρίτης γενιάς. «Ηταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να παρατηρείς τη σύγκριση ανάμεσα σε μετανάστες πρώτης γενιάς, οι οποίοι είχαν ωστόσο μερικές δεκαετίες διαφοράς ανάμεσά τους», παρατήρησε ο διευθυντής των Σχολείων, Μάνος Τζιμπραγός.