ΜΕΡΟΣ Β’
Εκ προοιμίου, να πω ότι δεν μ’ έκαναν “ντα ντα”, για το πρώτο μέρος. Αυτό είναι μια… νίκη του δημοκρατικού συστήματος που έχουμε την τύχη να βιώνουμε!
Συνεχίζω, λοιπόν, ακάθεκτη, το δεύτερο μέρος, το οποίο λόγω του μεγέθους του “Πύργου” δεν χωρούσε στην έκδοση της παραμονής του νέου έτους.
Ξεκινώ από τα Γυναικεία Τμήματα Συλλόγων, ευχόμενη τα εξής;
Επειδή, όπως φαίνεται, τα “τμήματα γυναικών”, είναι μέσα στο γονίδιο των οργανισμών – και των γυναικών κυρίως – και, ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να εκλείψουν ή να συγχωνευτούν με το κεντρικό συμβούλιο, που, στην πλειονότητά του, εξακολουθεί να είναι ανδροκρατούμενο, προτείνω τα εξής: Nα κάνουν, τουλάχιστον, κουμάντο στο χώρο τους – στην κουζίνα δηλαδή – και να μην έχουν μέσα σε κάθε απόφασή τους, μπροστά τους άντρες. Π.χ. “οι άντρες είπαν να σερβίρουμε γίδα πιλάφι”, “ο πρόεδρος προτιμά τα σκαλτσούνια λίγο μαλακά”, ή τα “ξεροτήγανα πιο ξεροψημένα”, γιατί, πολύ σωστά το καταλάβατε, δεν θα υπάρξει συνέχεια. Οι γυναίκες δεύτερης γενιάς, τα βλέπουν αυτά και… όπου φύγε- φύγει. Όχι μόνο ανατριχιάζουν με το ρόλο των γυναικείων τμημάτων, αλλά τρομάζουν να πλησιάσουν και το ανδρικό, το διοικητικό δηλαδή. Πρωτομηνιά είναι, σκεφτείτε το.
ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Οι παροικιακές εκδηλώσεις, πολιτιστικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα, να έχουν κόσμο. Τα άδεια καθίσματα προκαλούν, όπως και να τα δει κανείς, απαισιόδοξες σκέψεις και οδηγούν σε σκοτεινές προβλέψεις.
Από τους πλέον ζωηρά διαμαρτυρόμενους οι οργανωτές, οι οποίοι ξοδεύουν χρόνο, χρήμα, προσπάθεια και μετά… μετρούν απώλειες.
Εύχομαι ευσεβώς, τη νέα χρονιά να μην ξανακούσω το Θανάση Μακρυγιώργο, για παράδειγμα, να εξανίσταται γιατί “δεν γεμίζει πλέον το θεατράκι του Kew”. Το εξοργιστικό, ότι δεν έχει την απάντηση που έχουν οι οργανωτές άλλων εκδηλώσεων που γίνονται μεσοβδόμαδα, όταν παίζει ο Φώσκολος το “Καλημέρα Ζωή” και “Λάμψη”, οπότε μιλούν για ανεπίτρεπτα επίπεδα γούστου, αφού η προτίμηση των συμπαροίκων στρέφεται στο να θέλουν να δουν πότε θα πάθει αμόκ ζήλειας η Τόνια, πόσες φορές θα τυφλωθεί και θα ξαναβρεί το φως της η Κατερίνα ή πόσα νήπια θα ερωτευθεί ο Γιάγκος Δράκος.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ
Στο ίδιο θέμα, των ελληνικών καναλιών δηλαδή, να μην ξανακούσω τη Μαρία Αλιφαντή να θεωρεί “θρίαμβο του Αντέννα”, ιστορίες για μικρά παιδιά. Καλές οι ζωγραφιές των νηπίων, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν είναι και… το όγδοο θαύμα. Λίγη προσγείωση και επαφή με την πραγματικότητα, που είδε η ίδια ερχόμενη στους Αντίποδες, δεν βλάφτει!
Πριν πάμε παρακάτω, να ευχηθούμε, να φωτίσει ο Αη Βασίλης τα ελληνικά κανάλια, και να μη τρώνε ώρες των ωρών, μέρα μετά μέρα και βδομάδα μετά βδομάδα σε μια και μόνο είδηση κι αυτή κουτσή. Έλεος!
Μιλώντας για Ελλάδα, ένας από τους πιο διακαείς ευσεβείς μου πόθους είναι να μην ξανακούσω από επίσημα χείλη και μη, τα εξής: “Είσαστε περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες της Ελλάδας”, “είσαστε αφανείς ήρωες”, ή ότι “πεθαίνουμε από νοσταλγία”. Αυτά όλα είναι τόσο τετριμμένα που έχουν πλέον γίνει… διαφανή! Το πιο μπανάλ δε, ότι πρόκειται για αλήθειες που όταν βγουν έξω στο “μεϊντάνι” (όπως θα έλεγε η γιαγιά μου), χάνουν την ουσία τους. Είναι σα να έρχεται κάποιος απέξω και σου λέει “ξέρεις κάτι, είσαι ερωτευμένος!”. Σιγά τα ωά!
ΟΥΤΟΠΙΑ
Μια άλλη ουτοπία που εύχομαι να εκλείψει, είναι οι επίσημοι εξ Ελλάδος επισκέπτες, να παύσουν να μας βλέπουν όλους ως εκατομμυριούχους. Ίσως θα πρέπει να μην καλούνται μόνο σε άνω των 50 τετρ. μέτρων βίλες ούτε να γευματίζουν με πρώτο πιάτο από… αστακό και πάνω. Σκεφθείτε το. It makes sense.
Αναφορικά με τον νομάρχη Θεσσαλονίκης, που γνώρισα και προσωπικά, ο ευσεβής μου πόθος είναι (όχι λάθος μαντέψατε, θέλω να ξανάρθει!) να μην κάνει άλλες απεργίες, κλειδώνοντας το νομαρχιακό μέγαρο, κάθε φορά που ζητά λεφτά από τον Καραμανλή για έργα και εκείνος ποιεί την νήσσαν! Κι αυτό, γιατί με τόσες φουρτούνες που δέρνουν τον εκ Σερρών, και άλλες τόσες τρύπες που καλείται να κλείσει, πού να πάρει είδηση το κλειδί που μπήκε στην κλειδαρότρυπα της Νομαρχίας του Ψωμιάδη. Αν είναι δυνατόν!…
Αυτά για φέτος και εύχομαι οι ευσεβείς πόθοι, όχι μόνο οι δικοί μου, αλλά και οι δικοί σας, να πραγματοποιηθούν!