ΤΑ σημάδια είναι πολλά και όλα δείχνουν ότι δεν πάμε καλά.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ Αγώνες θυμίζει τούτο το καλοκαίρι. Το ένα ρεκόρ διαδέχεται το άλλο.
ΡΕΚΟΡ ανομβρίας, ρεκόρ βροχοπτώσεων, ρεκόρ πλημμυρών, ρεκόρ υψηλών (και χαμηλών) θερμοκρασιών, ρεκόρ πυρκαγιών, ρεκόρ καταστροφών και ρεκόρ νεκρών.
ΑΠO 48 βαθμούς Κελσίου το Σάββατο, στους -2 κατέβηκε ο υδράργυρος προχθές το βράδυ στο βουνό Buller.
ΠΕΝΗΝΤΑ βαθμοί διαφορά μέσα σε λίγα 24ωρα! Μιλάμε για απίστευτα καιρικά φαινόμενα.
ΟΥΤΕ στις μέρες μας έχουμε ξαναζήσει παρόμοια φαινόμενα ούτε στις στατιστικές μας υπάρχει προηγούμενο.
Η “συμπεριφορά” του πλανήτη, στην ιατρική γλώσσα, θα αποκαλείτο ακραία σχιζοφρένια.
ΟΣΟ για τα… ψυχοφάρμακα που έχουμε αρχίσει να του “χορηγούμε” τα τελευταία χρόνια, υπό μορφή περιορισμού της ατμοσφαιρικής μόλυνσης, όχι μόνο δεν τον βοηθούν, αλλά τον “εκνευρίζουν” και από πάνω.
Η σταδιακή… αποτοξίνωση που του προσφέρουμε, φαίνεται ότι δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του και έχει αρχίσει να “τα παίρνει στο κρανίο”, big time.
ΠΑΝΩ που τον συνηθίσαμε στους ρύπους, τους καπνούς, τα τοξικά και τα άλλα (human made) ναρκωτικά, αρχίσαμε να του τα κόβουμε.
ΩΣ εκ τούτου, δεν αποκλείεται αυτά που ζούμε τελευταία, να οφείλονται στο (προσωρινό) σύνδρομο στέρησης που διέρχεται.
ΠΡΙΝ 10 μέρες, όπως έγραψα και την περασμένη βδομάδα, έπεσαν κατακαλόκαιρο τα φύλλα από τα δέντρα.
ΚΑΠΩΣ έτσι, σαν τα φύλλα, έπεφταν και το περασμένο Σάββατο στη γη, τα μικρά… πουλιά!
Η μαρτυρία αυτή, ήταν για μένα η συγκλονιστικότερη “εικόνα” της πρωτοφανούς καταστροφής του Σαββατοκύριακου.
ΜΙΑ “εικόνα” που από μόνη της, καταμαρτυρεί ότι πραγματικά το (σημερινό) οικοσύστημα ισορροπεί, σαν ακροβάτης του τσίρκου, πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
ΜΙΑ “εικόνα”, απόλυτα μεταφυσική και εντελώς προφητική. Όπως η καλοκαιρινή φυλλορροή.
ΕΝΑ κρυπτογραφημένο “μήνυμα” από το μέλλον. Το συμβόλαιο ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
ΑΣ επιστρέψω, όμως, στα πουλιά και έτσι όπως την άκουσα την ιστορία να την διηγείται μια γυναίκα από το ΜMarysville, σε κάποιον ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού.
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, το μεσημέρι του Σαββάτου, όπως είπε η γυναίκα, (το όνομα της οποίας δεν κατάφερα να συγκρατήσω, λόγω της ειδησεογραφικής “πλημμύρας”), βγήκε στην βεράντα του σπιτιού της να δει τι συμβαίνει.
ΕΙΧΑΝ ακούσει ότι πιο κάτω είχε εκδηλωθεί πυρκαγιά και έβγαιναν κάθε τόσο έξω να δουν τι γίνεται.
ΜΠΟΡΕΙ κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι να μην είχαν ακόμα δει καπνούς και φλόγες, είδαν όμως με φρίκη αρκετά πουλιά νεκρά στην βεράντα και τον κήπο!
“ΚΑΤΙ πολύ κακό θα συμβεί σήμερα”, είπε η γυναίκα στον άνδρα της και την “έζωσαν τα φίδια”.
ΠΟΥ να ήξερε ότι το κακό είχε ήδη αρχίσει να συμβαίνει. Τα νεκρά πουλιά, απλώς, επιβεβαίωναν τον ερχομό του.
ΣΕ λίγο, (και από το πουθενά!), τους κύκλωσε η κόλαση. Μαύρισε ο ουρανός, χάθηκε ο ήλιος, “τρελάθηκε” ο υδράργυρος (του θερμομέτρου) και τους κόπηκε η ανάσα.
ΜΕΣΑ στο καυτό μεταφυσικό σκοτάδι, δεν έπαθε “καθίζηση” μόνο η όραση, αλλά και το αναπνευστικό σύστημα.
ΤΟ οξυγόνο λιγόστεψε και ξαφνικά τα πνευμόνια δεν επαρκούσαν να τροφοδοτήσουν με “φρέσκο αέρα” το μυαλό, που άρχισε σιγά-σιγά να θολώνει.
Η ψυχή τους άρχισε να ισορροπεί εκτός του σώματός τους. Τα είδαν όλα! Την αρχή και το τέλος μαζί.
ΜΟΝΟ σε τέτοιες στιγμές είναι δυνατόν να αντιληφθεί κανείς ότι, αρχή και τέλος είναι ένα πράγμα και ότι το μεσοδιάστημα (που αποκαλούμε ζωή) είναι μια πλάνη.
ΤΕΛΙΚΑ, το ζευγάρι κατάφερε να σωθεί. Το Marysville όμως όχι.
Ο,ΤΙ απέμεινε από το συγκεκριμένο χωριό, που να θυμίζει την ύπαρξή του, είναι μια μαύρη κουκίδα στον χάρτη που φέρει το όνομά του.
ΚΑΙ αυτό, μόνο στους τοπικούς μεγάλους χάρτες γιατί στον παγκόσμιο δεν “έγραψε” ποτέ.
ΗΛΘΕ και έφυγε, χωρίς να αφήσει κανένα απολύτως ίχνος πάνω στη γη.
ΛΙΓΑ αποκαΐδια και αυτά, με το πρώτο ψιλοβρόχι, θα γίνουν ένα με το χώμα.
ΚΑΙ μια λεπτομέρεια: η κυρία που διηγήθηκε το περιστατικό με τα πουλιά είναι η ιστορικός του χωριού.
ΓΙΑ 30 σχεδόν χρόνια παρακολουθούσε την εξέλιξή του και κατέγραφε την ιστορία του.
ΤΟ πύρινο τσουνάμι του Σαββάτου δεν αφάνισε μόνο το χωριό, αλλά και τα βιβλία με την ιστορία του. Τίποτα δεν έμεινε.
Ή μάλλον, ό,τι έχει απομείνει από τον αφανισμό του Marysville, υπάρχει υπό μορφή αναμνήσεων στο μυαλό της ιστοριογράφου, που έμεινε χωρίς ιστορικό αντικείμενο.
ΤΟ περιστατικό αυτό με έβαλε και σε άλλες (παρεμφερείς) σκέψεις.
ΕΚΑΝΑ, που λέτε, μια θεωρητική “υπόθεση”, θεμελιωμένη πάνω στα δεδομένα, όπως λένε και οι ορθολογιστές επιστήμονες της εποχής μας.
ΣΥΜΦΩΝΑ, λοιπόν, με όσα γνωρίζουμε, το τέλος του κόσμου είναι βέβαιο.
ΕΥΚΟΛΑ μπορούν να αφανίσουν τη ζωή και να αλλάξουν ριζικά το οικοσύστημα και την μορφολογία του εδάφους τόσο οι υψηλές όσο και οι χαμηλές θερμοκρασίες.
ΤΟ ίδιο μπορούν να κάνουν μετεωρίτες, ηφαίστεια, συμπαντικές μεταβολές και εκατομμύρια άλλοι – άγνωστοι σε εμάς – παράγοντες, μη εξαιρουμένων και των πυρηνικών όπλων που εμείς οι ίδιοι έχουμε κατασκευάσει.
ΑΥΤΟ, λοιπόν, που αναλογίζομαι είναι ότι όταν φτάσει αυτή η ημέρα, τι θα απομείνει την επόμενη που να θυμίζει το πέρασμα του ανθρώπινου είδους από αυτόν τον πλανήτη.
ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ θα μου πείτε από το μέγεθος της καταστροφής ή των “μεταβολών”, όπως είναι και σωστότερο να γραφεί
ΑΛΛΑ και να μείνει “κάτι”, θα είναι σαν να μην έχει μείνει, αφού δεν θα υπάρχει κανείς που να θυμάται και να το αναγνωρίζει.
ΟΛΟΣ ο πολιτισμός μας, τα βιβλία μας, η σοφία μας, τα μνημεία μας, η ιστορία μας, η τεχνολογία μας, τα μουσεία μας, τα κατορθώματά μας και δημιουργήματά μας θα έχουν την τύχη του Marysville.
ΤΕΛΙΚΑ, κυρίες και κύριοι, τίποτα δεν θα μείνει που να θυμίζει το πέρασμα του ανθρώπινου είδους από τούτον τον πλανήτη.
ΤΖΑΜΠΑ αναφερόμαστε στα κατορθώματα της ανθρώπινης σκέψεις και στα “θαύματα” της πολιτιστικής μας εξέλιξης, όπως τζάμπα αγωνιζόμαστε για την υστεροφημία μας και την “κληρονομιά” που υποτίθεται ότι αφήνουμε στις επερχόμενες γενεές.
ΕΠΙΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ, θα έλεγα μάλιστα, ότι κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη είναι η φύση. Η φύση και ξέρει τι κάνει και μας προειδοποιεί.
ΑΠΛΩΣ, δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματα. Αυτό είναι όλο. Πάμε πιο κάτω.
ΕΠΕΙΔΗ ορισμένοι αναγνώστες ίσως να έχουν κουραστεί με τα θέματα που επιλέγω για να σχολιάσω (αφού τελικά μια ανακύκλωση των ίδιων πραγμάτων γίνεται), είπα να “πλουτίσω” την στήλη, δίνοντας λίγο χώρο από τον χώρο που έχω και σε άλλες απόψεις.
ΑΠΟ καιρό σε καιρό θα δημοσιεύω – όπως κάνω σήμερα – και κείμενα άλλων. Το σημερινό κείμενο (“ΕΤΕΡΟΔΟΞΑ”) ανήκει σε ένα πρώην συνάδελφο και καλό φίλο, που ζει εδώ και μια δεκαετία στην πατρίδα.
ΚΕΙΜΕΝΑ του δημοσιεύουν κατά καιρούς εφημερίδες της Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ενώ διατηρεί και ένα blogspost στο διαδίκτυο, όπου δημοσιοποιεί τις απόψεις του.
ΣΕ όποιον αρέσουν αυτά που γράφει μπορεί να διαβάζει περισσότερα στο http://endeaneos.blogspot.com
ΑΥΤΑ για σήμερα και ψυχραιμία. Εφήμερα είναι όλα. Γεια χαρά.
Μπ. Στ.
Ετερόδοξα
Νίκος Κοεμτζής
Το όνομα του Νίκου Κοεμτζή, χωρίς να θυμάμαι το πώς και το γιατί, το άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου από το συγχωρεμένο τον πατέρα μου…
Τη ζωή του Κοεμτζή, τη “γνώρισα” μέσα από το “Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο” του Δ. Σαββόπουλου, αλλά και μέσα από την ταινία του Π. Τάσιου “Παραγγελιά”…
Μυθοπλασία και χρόνος, αλήθεια και ψέμα, ακροβασία και συγχώρεση…
Για τον “ήρωα φονιά”, όπως γράφει μπλόγκερ αστυνομικός…
Τον “ήρωα φονιά” τριών ανθρώπων, για θέμα τιμής, στη “Νεράιδα” της Αθήνας, εκείνο το μακρινό Φλεβάρη του 1973…
“Συνάντησα” κι εγώ το Νίκο Κοεμτζή πριν χρόνια, σε μια γωνιά στο Μοναστηράκι, να πουλάει το αυτοβιογραφικό του βιβλίο “Το μακρύ ζεϊμπέκικο”. Αγόρασα και εγώ και διάβασα το βιβλίο του. Ένα βιβλίο με αφιέρωση προκάτ, χειρόγραφη, ίσως και ανορθόγραφη… Στην οποία ο Κοεμτζής προσθέτει κάθε φορά το όνομα του αγοραστή, λέγοντας ταυτόχρονα και χαμηλότονα “Ευχαριστώ”…
Βλέπω κι εγώ συχνά τον Κοεμτζή σε δρόμους του κέντρου της Αθήνας, να ανοίγει το τραπεζάκι του, να τοποθετεί προσεχτικά μερικά αντίτυπα του βιβλίου του, να παραγγέλνει καφέ, να κάνει ψιλοκουβέντα με γκαρσόνια που δείχνουν να τον σέβονται, να αντιμετωπίζει τις περισσότερες φορές την αδιαφορία των περαστικών καπνίζοντας …
Υπάρχουν φορές που ο Κοεμτζής στο τραπεζάκι της πραμάτειας του στρώνει και σεμεδάκι!
Η “άφεση αμαρτιών” σε έναν άνθρωπο που σκότωσε τρεις και τραυμάτισε έξι…
Η “άφεση αμαρτιών” σε έναν άνθρωπο που “πλήρωσε” το έγκλημά του με φυλάκιση 23 χρόνων, και που από την ημέρα της αποφυλάκισής του, το 1996, προσπαθεί να ζήσει πουλώντας ένα βιβλίο, το βιβλίο της ζωής του…
Η πρωτοβουλία στον ΙΑΝΟ της Αθήνας τον περασμένο Ιανουάριο, για το σωφρονιστικό μας σύστημα, με αφορμή τον Κοεμτζή, αλλά και με στόχο να δοθεί στο “κύριο Νίκο” όπως άκουσα ένα γκαρσόνι να τον αποκαλεί, άδεια μικροπωλητή, έτσι ώστε να μπορεί να πουλάει το βιβλίο της ζωής του νόμιμα…
Η πρωτοβουλία του Γ. Λιάνη, του Δ. Σαββόπουλου, του Π. Τσίμα και άλλων, η θετική ανταπόκριση του Δημάρχου Αθηναίων στο αίτημα για άδεια μικροπωλητή, η ραδιοτηλεοπτική και έντυπη κάλυψη αυτής της εκδήλωσης, λίγο καιρό αμέσως μετά το μεγάλο ξεσηκωμό στις ελληνικές φυλακές, με “χαροποίησε”…
Μια κοινωνία που μπορεί και “συγχωρεί”, μετά την τιμωρία, άτομα που ξεπέρασαν τα όρια, είναι μια “γενναιόδωρη” κοινωνία που πιστεύει στην καλοσύνη, που πιστεύει στην αγαθοσύνη, που πιστεύει στη δυνατότητα των ανθρώπων για μετάνοια και αυτοβελτίωση…
Νίκος Κοεμτζής. Το παράδειγμα της μετάνοιας…