Η πόλη ξύπνησε πολύ νωρίς, σχεδόν χαράματα για να δείξει σ’ όλο του το μεγαλείο το ανθρώπινο πρόσωπό της, χτες Κυριακή, Ημέρα Εθνικού Πένθους για τα θύματα της πύρινης λαίλαπας που δεν άφησε τίποτε όρθιο στο πέρασμά της. Από τη μια, η φύση, στην πιο απαίσια μορφή, να εκδικείται τον άνθρωπο – ένοχους και αθώους μαζί, δίνοντας άγρια χτυπήματα και σ’ αυτό το ίδιο το κορμί της – και, από την άλλη, το ανθρώπινο σμήνος στο Rod Laver Arena, μια πελώρια ανθρώπινη αγκαλιά να προστατέψει, να στηρίξει, να εμψυχώσει, να πει “εδώ είμαστε, δεν είσαστε μόνοι. Στηριχτείτε πάνω μας. Δεν πρόκειται να σας εγκαταλείψουμε. Σας αγαπάμε”.
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Το υπέροχο αυτό πλήθος χτες το πρωί στο κέντρο της πόλης, θα φέρνει για πάντα πιστεύω στην καρδιά όσων ήταν εκεί το μήνυμα ότι “ναι, μη φοβάστε τίποτε, όσο υπάρχουν άνθρωποι”. Ήταν ίσως, για όσους ήταν εκεί, η πιο μεγάλη, η πιο συγκινητική στιγμή, που έχουν ζήσει ως σύνολο. Ατμόσφαιρα που παλλόταν από συγκίνηση, τόσος κόσμος ανόμοιος, από άλλες χώρες, άλλες θρησκείες, άλλους θεούς, ενωμένος να πει ότι “ο δικός σας πόνος είναι και δικός μας. Είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε”.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, Κέβιν Ραντ, ίσως για πρώτη φορά, ακούστηκε τόσο αληθινός, για πρώτη φορά φάνηκε να εκφράζει τα συναισθήματα του πλήθους που ήταν εκεί, όταν είπε: “Δεν υπάρχουν λόγια να σας παρηγορήσουν. Αυτό, όμως, που πρέπει να ξέρετε, είναι ότι όλοι εσείς που υποφέρετε, δεν είστε μόνοι. Η μεγάλη οικογένεια των ανθρώπων αυτής της χώρας έχει μαζευτεί εδώ από παντού και είναι μαζί σας”.
ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ
Στη συνέχεια, έδειξε το ιδιαίτερα ανθρώπινο πρόσωπο της Αυστραλίας, λέγοντας ότι “ο τρόπος που εκδηλώθηκε ο κόσμος αυτής της χώρας, στην τραγωδία των πυρκαγιών, είναι κατά πολύ διαφορετικός από εκείνον, σε παρόμοιες περιπτώσεις άλλων χωρών. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου τραγωδίες αυτού του μεγέθους φανερώνουν την άσχημη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Οι δυνατοί εγκαταλείπουν τους αδύναμους. Γειτονικές περιοχές αδιαφορούν για τη συμφορά των αδελφών τους. Σε μας όμως δε συμβαίνει το ίδιο. Γινόμαστε όλοι μια γροθιά, ένα έθνος ενωμένο που συμπάσχει και στηρίζει”.
Φορτισμένη η ατμόσφαιρα από συγκίνηση, με τις καμπάνες να ηχούν από κάθε γωνιά της πόλης, δένουν μ’ έναν περίεργο, δυνατό τρόπο, το ανόμοιο πλήθος που είναι εκεί.
Η Γενική Κυβερνήτης της Αυστραλίας, Κουεντίν Μπράϊς με φωνή που παλλόταν από συγκίνηση, θα πει: “Θα απλώσουμε τα χέρια μας, θ’ ανοίξουμε τις παλάμες μας και θα προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας. Γνωρίζουμε τις ευθύνες μας, ξέρουμε καλά τι αναλογεί στον καθένα και θα το κάνουμε. Ό,τι ήταν εκεί πριν την καταστροφή, με τον καιρό, θα ξαναγίνει, όση προσπάθεια κι αν απαιτεί αυτό, όσο ακατόρθωτο κι αν φαίνεται τώρα.
Σήμερα, όμως, είναι μια μέρα που πρέπει να αντικρύσουμε τα απίστευτα, να δούμε αυτά που ξεπερνούν κάθε φαντασία, να μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν περιγράφονται, να θρηνήσουμε για όσα κάνουν την καρδιά να σπαράζει”.
Ήταν μια υπόσχεση αναδημιουργίας όσων χάθηκαν, αλλά και μια στιγμή ανθρώπινης συμπόνιας για όσα δεν μπορεί να επαναφέρει ο άνθρωπος – όλες τις ζωές που έφυγαν με τόσο φρικτό και αδυσώπητο τρόπο.
Ο πρωθυπουργός της χώρας υποσχέθηκε ότι η 7η Φεβρουαρίου θα καθιερωθεί ως μέρα Εθνικού Πένθους στο εξής.