Θα πρέπει να παιδευΘεί ευθύς ο αυθάδης. Και ποιος είναι αυτός; Είναι αυτός που σου είπε πως εάν ζωστείς τις βόμβες και πας μέσα στο πλήθος της αγοράς και ανατιναχτείς εσύ πρώτα στον αέρα και μαζί σου χαθούνε όσο περισσότεροι «άπιστοι», τότε ο Θεός θα σε ανταμείψει με αιώνια παραμονή στον παράδεισο και… επιπλέον θα σου χαρίσει και 72 γυναίκες να σου κάνουν παρέα εκεί και θα ζεις και θα κάθεσαι δίπλα από τον Θεό σου στον αιώνα τον άπαντα. Βλέπουμε εδώ καθαρά πως η ελπίδα του τον έκανε φονιά.
Τι είναι αυτό που το λένε ελπίδα; Θα απαντήσω με τα λόγια του τραγουδιού: «Ποτέ, ποτέ κανένα στόμα, δεν τό ‘βρε και δεν τό ’πε ακόμα». Θα παραφράσω λίγο και το τέλος του: «Και σε κάνει να λες το σκοπό, ελπίζω, ελπίζω, ελπίζω»! Ο παραπάνω δράστης πάνω σε αυτή την ελπίδα στηρίχτηκε και ως «πιστός της» πάτησε το κουμπί και έγινε – για χάρη της ελπίδας – στάχτη για να μην πούμε γλωσσικά κάτι πολύ πιο δραστικό.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Για την ελπίδα έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα από όλους τους ανθρώπους της γης, γιατί τριγυρνάει η ελπίδα γύρω μας όπως το οξυγόνο. Σήμερα αγόρασα και το εβδομαδιάτικο λαχείο μου ελπίζοντας ότι αύριο θα γίνω… εκατομμυριούχος. Τι είναι αυτό που μας κάνει να την πιστεύουμε και να την προσκυνούμε; Για μένα άγνωστο!
Μερικοί από εμάς την είδαν ως εμπορικό προϊόν. Με τα καλά λόγια σού πουλάνε κάθε ελπίδα και σε κάνουν να πιστέψεις ό,τι αυτοί θέλουν. Τη γλώσσα οι άνθρωποι την έκαναν για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Για άλλους όμως γίνεται δυναμικό όπλο απάτης. Έτσι κάπως το σκέφτηκε και ο Γάλλος Βολταίρος (1694-1778) ο οποίος συνόψισε τις σκέψεις του σε δύο μόνο προτάσεις: «Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις φρικαλεότητες». Στα Αγγλικά διατυπώθηκε ως εξής: «Those who can make you believe absurdities, can make you commit atrocities». Δεν νομίζετε ότι ο παραπάνω αθώος δράστης είναι θύμα αυτής της αχαλίνωτης ελπίδας;
Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ
Οι αρχαίοι μας στην αμίμητη Μυθολογία τους, έκαναν το μύθο της Πανδώρας που όταν άνοιξε το κουτί της έφυγαν όλα από μέσα εκτός από την Ελπίδα. Δεν εκμεταλλεύτηκαν όμως εμπορικά την ελπίδα ενώ μπορούσαν. Ούτε οι Θεοί τους δεν έπαιξαν μαζί της και ούτε έδωσαν υποσχέσεις για μα άλλη καλύτερη ζωή στο μέλλον. Εξάλλου ο Αχιλλέας όταν ρωτήθηκε στον Κάτω Κόσμο, πώς νιώθει τώρα που είναι βασιλιάς όλων στον Άδη, τότε αυτός είπε ότι θα προτιμούσε να είναι ένας απλός εργάτης στα κτήματα ενός φτωχού αγρότη, αλλά να είναι σε αυτόν τον Πάνω Κόσμο!
Οι Αθηναίοι γιατί χτίσανε τον Παρθενώνα και τόσα άλλα αθάνατα έργα: Δεν τα έκαναν όλα αυτά για κανένα άλλο παρά να το δούνε και να τα χαρούνε αυτοί οι ίδιοι. Ονόμασαν τα δημιουργήματά τους αγάλματα, για να τα βλέπουν και να αγάλλονται, να χαίρονται. Στη σκέψη τους η Αθηνά φαινόταν προστάτης τους αλλά και αυτοί κούνησαν και τα δικά τους χέρια για να θαυμάσουν το τι μπορεί να κατορθώσει ο ανθρώπινος νους και η τέχνη τους. Η προσωποποίησή της στη σκέψη τους ήταν αγνή και παρθένα και για αυτό ονόμασαν το κτίσμα τους Παρθενώνα γιατί ήταν δημιουργία ενός άμωμου νου.
Εξάλλου η Αθηνά δεν τους υποσχέθηκε καμία ουράνια βασιλεία, ούτε τους είπε ότι όσο πιο μεγάλο κάνουν το άγαλμά της και τον Παρθενώνα, τόσο πιο μεγάλα και πολυώροφα θα είναι τα παλάτια τους στην «άλλη ζωή». Δεν εκμεταλλεύτηκε διόλου την ελπίδα του λαού.
ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΝΟΥ
Τα έκαναν όλα αυτά γιατί δεν πίστεψαν σε τέτοιες ανοησίες – όπως το είπε ο Βολταίρος – αλλά για να τα δούνε αυτά τα έργα μόνοι τους και να θαυμάσουν την ικανότητα του ανθρώπινου νου. Έκαναν δημοκρατία, ευνομία, φιλοσοφία, τέχνες και κάθε άλλη επιστήμη για να καλυτερέψουν την ίδια τη ζωή τους. Η ελπίδα δεν τους ξεγέλασε αν και οι φιλόσοφοί τους μπορούσαν να τους κάνουν να πιστέψουν σε κάτι άπιαστο και μακριά από αυτό τον κόσμο και οι φιλόσοφοι οι ίδιοι να τα «οικονομήσουν». Οι αρχαίοι μας όμως ήταν άνθρωποι με ενεργητικό νου και οι φιλόσοφοι ήξεραν πως δεν θα τους αφήσουν να πλουτίσουν εις βάρος τους. Εδώ η ελπίδα «έκατσε στα αυγά της». Έμεινε όμως κοντά τους – ως αλάτι της ζωής – αλλά ποτέ δεν τους σκλάβωσε ούτε ως γνωστός, ούτε ως άγνωστος θεός, γιατί δεν είναι.
Τον 21ο αιώνα όμως πολλοί «καβάλησαν» την ελπίδα και κάνουν μερικούς να θυσιάζονται για ένα τίποτα. Αυτή είναι η αναίδεια της ελπίδας. Εναπόκειται όμως στον άνθρωπο να χαλιναγωγήσει την αυθάδειά της. Έτσι μόνο θα παιδευθεί ευθύς αυτός ο αυθάδης, η ελπίδα.