Το κρανίο Αβορίγινα έφερε τον Έλληνα στην «εποχή του ονείρου»

O ομογενής συγγραφέας, Γιάννης Δανάλης, μεγάλωσε σε ένα σπίτι που ήταν στολισμένο με δέρματα ζώων και ερπετών, κέρατα ελαφιών, αντίκες και ένα…  ανθρώπινο κρανίο!

Το κρανίο αυτό, το οποίο είχε τοποθετηθεί πάνω στο ράφι του τζακιού του σπιτιού, ανήκε σε ιθαγενή και τού είχαν δώσει το όνομα «Μαίρη», μη γνωρίζοντας ότι ανήκε σε άνδρα, όπως διαπιστώθηκε αργότερα.

Το κρανίο αυτό το βρήκε ο θείος του ομογενή συγγραφέα, κατά την δεκαετία του ’60 όταν, ως αγρότης που ήταν, όργωνε τη γη του στη βόρεια Βικτώρια.
Πριν χρόνια, ο Γιάννης Δανάλης, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, ομολόγησε σε συμφοιτητές του ότι μεγάλωσε με ένα κρανίο Αβοριγίνα στο σπίτι του και ξαφνιάστηκε όταν δέχθηκε τα σφοδρά πυρά τους.

«Απαράδεκτο», του είπαν και τον κάλεσαν να διορθώσει την αδικία.

Σήμερα θεωρείται «αυθεντία» στα θέματα Αβοριγίνων, αλλά και «ήρωας» των πρώτων κατοίκων της Αυστραλίας.

Και αυτό γιατί για τους Αβορίγινες αποτελεί επιτακτική ανάγκη να εξαγνιστούν τα οστά τους με τις παραδοσιακές τους μεθόδους και τελετουργικά ώστε να ενταφιαστούν προκειμένου οι ψυχές των νεκρών να βρουν τη γαλήνη τους…

Δεν ησυχάζουν ποτέ αν τα οστά ενός νεκρού τους δεν ενταφιαστούν με τον παραδοσιακό τους τρόπο.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι οι Αβορίγινες πριν κόψουν ένα κλαδί κάθονται με τις ώρες και προσεύχονται, ζητώντας από το δέντρο να τούς δώσει την άδειά του.
Αυτά για ένα δέντρο…  Φανταστείτε πόση σημασία δίνουν στους…  ανθρώπους!
Γι’ αυτό το λόγο, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια συστηματική εκστρατεία για την επιστροφή των οστών των Αβοριγίνων στην πατρογονική τους γη.
Κατά τους προηγούμενους αιώνες της αποικιοκρατίας, η Μεγάλη Βρετανία είχε προβεί επανειλημμένα στη σύληση ταφών Αβορίγινων και τη μεταφορά των οστών τους στην Ευρώπη για ερευνητικούς (και όχι μόνο) σκοπούς. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρξαν πολλοί επιστήμονες και μη που διέθεταν ιδιωτικές συλλογές, αποτελούμενες από οστά ιθαγενών που εισάγονταν από τις διάφορες αποικίες.
Σε Εθνολογικά Μουσεία της Ευρώπης υπήρξαν εκθέματα ανθρώπινων σκελετών Αβορίγινων δίπλα σε σκελετούς πιθήκων, ζώων και ψαριών!
Ο Γιάννης Δανάλης ομολογεί ότι έως ότου έκανε την «αποκάλυψή του» στο Πανεπιστήμιο για την παρουσία κρανίου Αβορίγινα στο σπίτι του, που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των συμφοιτητών του, δεν γνώριζε τίποτα για την πανάρχαια αυτή φυλή, όπως, άλλωστε, συμβαίνει με  τους περισσότερους λευκούς.
Τότε μόνο άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για να τους μάθει.
Και το ενδιαφέρον του αυτό έγινε «δίψα» όταν αποφάσισε να επιστρέψει το κρανίο στους Αβορίγινες.
Η επιστροφή του κρανίου, που εκτιμήθηκε ότι ήταν 200 ετών, έγινε με παραδοσιακό τρόπο στον Τζέισον Ταμιρού, αρχηγό της φυλής των Γουάμπα-Γουάμπα στην περιοχή του Σουάν Χιλ, όπου και είχε βρεθεί.

Το κρανίο ενταφιάστηκε μαζί με τα οστά άλλων 25 Αβοριγίνων που επιστράφηκαν από το εξωτερικό.
Η όλη εμπειρία ευαισθητοποίησε τον ομογενή συγγραφέα για να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Riding the Black Cockatoo» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, κερδίζει εγκωμιαστικές κριτικές και σημειώνει εντυπωσιακές πωλήσεις.
Ήδη, το βιβλίο αυτό διδάσκεται στα βρετανικά λύκεια!

Η παρουσίασή του έγινε, επίσης, με παραδοσιακό τρόπο στην περιοχή του Σουάν Χιλ. Ο συγγραφέας πρόσφερε στον αρχηγό της φυλής Γουάμπα-Γουάμπα ένα αντίγραφο του βιβλίου του τυλιγμένο με φύλλα μυρτιάς (όπως επιβάλλεται) και εκείνοι τού πρόσφεραν ένα παλτό από δέρμα πόσουμ (ένα ζώο σαν νυφίτσα).
Πρόκειται για μια χειρονομία υψίστης συμβολικής σημασίας που σπάνια κάνουν οι Αβορίγινες για λευκούς. Πάνω στο παλτό είναι χαραγμένα διάφορα σύμβολά τους.
«Το δώρο αυτό αποτελεί για μένα την μεγαλύτερη τιμή», μάς είπε ο κ. Δανάλης, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Στέλλα, έχουν κερδίσει πάνω από εκατό βραβεία για τον σχεδιασμό βιβλίων!

Σήμερα, ο κ. Δανάλης έχει γίνει «σταυροφόρος» των δίκαιων αιτημάτων των Αυστραλών για «πλήρη ισότητα, σεβασμό, κατανόηση».

Για την ιστορία, υπενθυμίζουμε ότι οι Αβορίγινες της Αυστραλίας πιστεύουν ότι η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε από ένα «άδειο χώρο» που γέμισε με τη βοήθεια των θεών τους. Όλα αυτά έγιναν σε μια εποχή, «την εποχή του ονείρου», η οποία όμως, κατ’ αυτούς, δεν έχει τελειώσει, αλλά ούτε και θα τελειώσει ποτέ, αφού δεν είναι μόνο μια χρονική περίοδος, αλλά και ένας χώρος, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανείς, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε αφού πεθάνει και πάει εκεί.
Ο κάθε Αβοριγίνας πιστεύει ότι έχει ένα προσωπικό πνεύμα το οποίο ταξιδεύει, ενώ αυτός κοιμάται, και επισκέπτεται τους συγγενείς του και τους τόπους διαμονής τους.
Γι’ αυτό και επιβάλλεται να ενταφιαστεί με τον σωστό τρόπο.