ΑΝ τα μισά να είναι αλήθεια απ’ αυτά που λένε οι τηλεοπτικοί σταθμοί και γράφουν οι εφημερίδες, η κατάσταση στην πατρίδα μας θα πρέπει να έχει φτάσει στο «μέχρι εδώ και μη παρέκει».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δεν συμμερίζομαι την εσχατολογία, γιατί πιστεύω ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για το χειρότερο.

ΑΛΛΩΣΤΕ, γεννήθηκα και μεγάλωσα με την καραμέλα «της δύσκολης τούτης εποχής που διέρχεται η χώρα».

ΠΑΝΤΑ το «παρόν» ήταν δύσκολο που απατούσε από όλους (χα χα χα….) θυσίες και το μέλλον διαγραφόταν ακόμα πιο μαύρο.

ΤΑ «καλά χρόνια», είναι πάντα τα χρόνια τα…  παλιά, που ανήκουν στο…  παρελθόν.

ΣΥΝΕΠΩΣ, τα σημερινά «δύσκολα» χρόνια και τα ακόμα πιο «χειρότερα» αυριανά, όταν θα γίνουν παρελθόν, αυτόματα θα μεταμορφωθούν σε «καλά» χρόνια.

ΕΙΝΑΙ σαν τις «κακές» αναμνήσεις, που με τα διάβα του χρόνου γίνονται «καλές», για να φτάσουν στο τέλος να μονοπωλούν τη μνήμη μας. Ουσιαστικά, να είναι οι μόνες που…  θυμόμαστε.

ΣΕ αυτές τις παραδοξότητες έχουμε, πλέον, ασκηθεί τόσο πολύ, που χωρίς να το σκεφτούμε, αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν ως «καλό», το παρόν ως «δύσκολο» και το μέλλον ως «δυσκολότερο».

ΕΔΩ κάπου έχει τις ρίζες της η αιωνία μιζέρια και η μόνιμη γκρίνια που μας διακατέχει. Το «ας τα λέμε καλά», που απαντούν οι περισσότεροι στο «τι κάνεις;», σημαίνει ότι κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που ζει.

ΜΙΑ απάντηση, δηλαδή, που ουσιαστικά δεν μπορεί να ερμηνευτεί, αφού τα πράγματα μπορεί να είναι και καλύτερα και χειρότερα.

ΜΕ το «ας τα λέμε καλά» δεν λέμε στην κυριολεξία τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, το «τίποτα» εδώ εκλαμβάνεται ως σταθεροποιητική αξία, δείχνει μια κατάσταση που, αν μη τι άλλο, είναι (τουλάχιστον) βιώσιμη.

ΟΠΩΣ όλοι, παρακολούθησα και εγώ τις εκλογές και την προεκλογική περίοδο, χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου την «κρισιμότητα» της συγκεκριμένης συγκυρίας, αφού όλα αυτά που λέχθηκαν είχαν ξαναειπωθεί (και επισημανθεί) και στο παρελθόν, χωρίς να αλλάξει τίποτα.

ΑΠΟ τη διαχρονική κρίση «της δύσκολης τούτης ώρας που διέρχεται το έθνος» δεν πρόκειται να ξεφύγουμε ποτέ. Θα μάς κυνηγά και αυτή (όπως και η Εφορία) μέχρι το τέλος της ζωής μας.

ΘΑ φύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο, αφήνοντας τη χώρα στο ίδιο ακριβώς σημείο που την βρήκαμε: «σε δύσκολους καιρούς που για να τους ξεπεράσουμε χρειάζεται επαγρύπνηση και θυσίες»!

ΜΕ αυτή την έννοια, δηλαδή όπως αντιλαμβάνεται τα προβλήματα και τις δυσκολίες ο κόσμος, οι εκλογές αυτές μού θύμισαν ένα άλλο παράδοξο: τον πνιγμένο που «πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί».

ΑΦΗΝΩ στην άκρη το πώς ένας πνιγμένος (δηλαδή, ήδη νεκρός) μπορεί να πιαστεί από τα μαλλιά του και το γιατί να το κάνει (αφού έχει πνιγεί) και επανέρχομαι στις εκλογές.

ΤΟ επανέρχομαι, βέβαια, στις εκλογές είναι μια κουβέντα, γιατί, ναι μεν, εγώ επανήλθα και έγραψα για την γνωριμία μου με τον Γιωργάκη Παπανδρέου και πώς άλλαξα άποψη για τον «αφελή» και «λίγο» Γιώργο, μετά τα όσα μου είπε ένας στενός του συνεργάτης τις απόψεις του οποίου εκτιμώ ιδιαίτερα, αλλά ο ηλεκτρονικός «δαίμων» του υπολογιστή μου φαίνεται ότι είχε την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη.

ΕΤΣΙ χωρίς την άδειά μου, πήρε την… πρωτοβουλία και έσβησε το κείμενο από την παράγραφο του «πνιγμένου» και κάτω.

ΑΥΤΟ που έγραφα – με δύο κουβέντες λόγω ανάγκης – είναι ότι ο «λίγος» ως αρχηγός της αντιπολίτευσης Γιωργάκης, ενδεχομένως αποδειχθεί «πολύς» ως πρωθυπουργός.

ΕΓΡΑΦΕ, επίσης, ότι τόλμησε κάτι που δεν θα τολμούσε κανένας άλλος, ότι καθάρισε το ΠΑΣΟΚ από τον κακό (και διεφθαρμένο) εαυτό του και κέρδισε στις εκλογές έναν πληθωρικό και μεστό στο λόγο του πρωθυπουργό, παρά τα «φτωχά» ελληνικά του.

ΤΕΛΟΣ, τόνιζα ότι, ίσως, οι ψηφοφόροι είχαν βαρεθεί τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, με τα οποία μάς νανούριζαν όλοι, από το πρώτο μας το γάλα, και διάλεξε έναν άνθρωπο που μπορεί να μη τα λέει «καλά», αλλά ίσως τα εννοεί καλύτερα από τον καθένα, αυτά που λέει.

ΑΥΤΑ και πολλά άλλα έγραφα για τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό της χώρας, που τόλμησε να προχωρήσει αθόρυβα στην ανανέωση του κόμματος, διορίζοντας στην κυβέρνησή του νέους και αδοκίμαστους ανθρώπους.

ΤΕΛΟΣ, σημείωνα ότι για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο που δεν συμβαδίζει με την παραδοσιακή ελληνική πολιτική κουλτούρα, θα πρέπει να έχει και κάποιο όραμα για τη χώρα.

ΑΥΤΑ (χοντρικά) έγραφα, αλλά την τελευταία στιγμή κατάλαβα ότι δεν τα… έγραφα. Συγγνώμη και πάλι και σας υπόσχομαι να «μαλώσω» τον ηλεκτρονικό δαίμονα. Ευτυχώς, που την γλύτωσε ο «Ετερόδοξος», αλλά αυτός είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο. Γεια χαρά.