Την περασμένη εβδομάδα, συγκεκριμένα, στις 8 Οκτωβρίου 2009, συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από τότε (7 Οκτωβρίου 2001) που τα αμερικανικά βομβαρδιστικά άρχισαν να πλήττουν ανελέητα περιοχές του Αφγανιστάν, ως αντεκδίκηση κατά της Αλ Κάιντα, η οποία είχε οργανώσει την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στην Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Λίγες ημέρες μετά από την εισβολή στο Αφγανιστάν, ο τότε Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, είχε δηλώσει τα ακόλουθα:
«Οι πολίτες με ρωτούν πόσο θα κρατήσει. Μπορεί να κρατήσει μέχρι αύριο, μπορεί να κρατήσει ένα μήνα, μπορεί ένα ή δύο χρόνια, αλλά θα θριαμβεύσουμε», αθηναϊκή εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 7/10/09.

Ο Τζορτζ Μπους δεν φημίζεται για την ευρυμάθειά του, και ιδιαίτερα για τη γνώση της ιστορίας. Το πρόσφατο πάθημα της Σοβιετικής Ένωσης ή δεν το γνώριζε, ή είχε τέτοια εμπιστοσύνη στην στρατιωτική δύναμη της χώρας του, που θεωρούσε αδιανόητο το ενδεχόμενο αποτυχίας.
Δυστυχώς για τις εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, θύματα από τους δύο πολέμους που ξεκίνησε ο Τζορτζ Μπους, στο Αφγανιστάν πρώτα, και μετά στο Ιράκ, αυτή η αυτοπεποίθησή του αποδείχθηκε ολέθρια.

Ο Σοβιετικός πόλεμος στο Αφγανιστάν διεξάχθηκε μεταξύ των σοβιετικών δυνάμεων, οι οποίες υποστηρίζονταν από το Δημοκρατικό Κόμμα Μαρξιστών του Λαού του Αφγανιστάν, και της ομάδας αντίστασης των Μουτζαχεντίν, των φανατικών ισλαμιστών.

Τότε, οι Μουτζαχεντίν υποστηρίζονταν και από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αφού πολεμούσαν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Βλέπετε, ακόμη βρισκόμασταν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ως και τον Μπιν Λάντεν, τον σημερινό μεγαλύτερο εχθρό των Η.Π.Α, τότε τον είχαν εκπαιδεύσει στον κλεφτοπόλεμο οι πράκτορες της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας CIA. Όπως είχαν ενισχύσει και τον Σαντάμ  Χουσεΐν όταν πολεμούσε τους Ιρακινούς.

Μετά από εννέα χρόνια (Δεκέμβριος 1979, Φεβρουάριος 1989) οι Σοβιετικοί αποχώρησαν από το Αφγανιστάν ηττημένοι. Οι απώλειές τους ήταν 15.000 νεκροί, ενώ για  τους Αφγανούς (Μουτζαχεντίν και άοπλος λαός) οι νεκροί ανήλθαν στις 750.000.

Αυτή ήταν η πρώτη ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, με σοβαρές και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Επαφίεται στους ιστορικούς να αποφανθούν αν, και κατά πόσο, η στρατιωτική ήττα στο Αφγανιστάν ήταν μια από τις κυριότερες αιτίες της κατάρρευσης της σοβιετικής αυτοκρατορίας στην ανατολική Ευρώπη αρχικά, και της διάλυσης της ίδιας της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών το 1990.

Η αντιστοιχία με τις Η.Π.Α. είναι προφανής, για να διαφύγει της προσοχής του οξυδερκούς Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

ΟΙ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Αυτές τις ημέρες ο Μπαράκ Ομπάμα εξετάζει έκθεση των στρατιωτικών για την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Μια από τις εισηγήσεις των στρατιωτικών είναι η αύξηση του εκστρατευτικού σώματος κατά 40.000 στρατιώτες.

Σε δημοσίευμά της η αθηναϊκή εφημερίδα Τα Νέα (12/9/09) δίνει τα παρακάτω στοιχεία:
«Σύμφωνα με έκθεση του Κογκρέσου, τον Μάρτιο οι ΗΠΑ διέθεταν τακτικό στρατό 52.000 ένστολων και ιδιωτικό στρατό 68.000 μη ένστολων ανδρών στο Αφγανιστάν – μία δύναμη που πιθανότατα θα αυξηθεί μετά τη «λευκή επιταγή» που έδωσε ο πρόεδρος Ομπάμα. Μιλάμε δηλαδή για 120.000 Αμερικανούς που πολεμούν στο Αφγανιστάν, περισσότεροι από τους 115.000 Σοβιετικούς που πολέμησαν εκεί σε ένα εννιάχρονο και καταστροφικό γι’ αυτούς πόλεμο. Όπως συμβαίνει και τώρα με τους Αμερικανούς, όσο περισσότερα στρατεύματα έστελναν και όσο περισσότερο παρέμεναν στο Αφγανιστάν οι Σοβιετικοί, τόσο πιο ολέθρια γινόταν γι’ αυτούς η στρατιωτική αποστολή τους».

Δεν είναι μόνο η αναποτελεσματικότητα των πολεμικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν.

Οι Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ, και οι άλλες χώρες που έχουν στείλει στρατεύματα στο Αφγανιστάν, απέτυχαν οικτρά σε ένα εξίσου κριτικής σημασίας μέτωπο: στον περιορισμό της παραγωγής όπιου, από το οποίο παράγεται η ηρωίνη.

Σήμερα, το 90% της παγκόσμιας ηρωίνης προέρχεται από όπιο που εξάγεται από το Αφγανιστάν. Ως εκ τούτου, οι παπαρούνες του Αφγανιστάν, και όχι οι Ταλιμπάν, είναι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης της εποχής μας, γιατί απειλούν με αποσταθεροποίηση ολόκληρες κοινωνίες. Σε μεγάλες εκτάσεις στις νότιες περιοχές του Αφγανιστάν καλλιεργείται η παπαρούνα, επειδή είναι πολύ πιο προσοδοφόρα από όλες τις άλλες καλλιέργειες.

Είναι τόσο δύσκολο να δοθούν οικονομικά κίνητρα στους Αφγανούς αγρότες για να στραφούν στην καλλιέργεια άλλων αγροτικών προϊόντων;
Στην αντικατάσταση της καλλιέργειας της παπαρούνας με άλλα αγροτικά προϊόντα έπρεπε να στρέψει η Δύση τις προσπάθειές της, και όχι στην εξολόθρευση των Ταλιμπάν, τους οποίους ας μην ξεχνάμε πως εξέθρεψαν και εξόπλισαν οι Η.Π.Α., στον πόλεμό τους εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.
Αν η Δύση δεν κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγροτών Αφγανών δεν πρόκειται να επιτύχει στον πόλεμο κατά των Ταλιμπάν, οι οποίοι στα μάτια του λαού φαντάζουν ως οι αγωνιστές για την ανεξαρτησία της χώρας τους.

Η δυσπιστία των Αφγανών ως προς τις προθέσεις των Δυτικών έχει βαθιές ρίζες. Το 1839 η Βρετανία, η οποία τότε ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του κόσμου, κατέκτησε και το Αφγανιστάν με βάση την Ινδία, που ήταν αποικία της.

Τρία χρόνια αργότερα, μετά από τη σθεναρή αντίσταση των Αφγανών, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Μετά από 40 χρόνια η Βρετανία ξαναπροσπάθησε. Η αρχική κατάκτηση του Αφγανιστάν ήταν και πάλι εύκολη, αλλά αυτή τη φορά ένας χρόνος και μερικές χιλιάδες απώλειες αποδείχθηκαν αρκετά για να πεισθεί η αυτοκρατορία για τη ματαιότητα του εγχειρήματος.
Το 1919, μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Βρετανία επιχείρησε εκ νέου την κατάληψη της χώρας, για να μπορεί από εκεί να ελέγχει τα πετρέλαια της Κεντρικής Ασίας. Το ίδιο είχε κάνει και με το Ιράκ, γνωστό ως Μεσοποταμία τότε. Και πάλι απέτυχε.
Τώρα οι Η.Π.Α., πεπεισμένες για την παγκόσμια μονοκρατορία τους, με το πρόσχημα της εξάρθρωσης της Αλ Κάιντα και της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, επαναλαμβάνουν τα ίδια τραγικά λάθη που διέπραξε η Βρετανία.

Απώτερος στόχος και αυτών ο έλεγχος των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, διά μέσου του Ιράκ, και της Κεντρικής Ασίας διά μέσου του Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα το αιματοκύλισμα των λαών των δύο αυτών μουσουλμανικών χωρών.
Έπρεπε βέβαια να εξευρεθούν τα προσχήματα. Και αυτά, όπως προανέφερα, είναι ο Μπιν Λάντεν και η τρομοκρατία. Παράλληλα χρησιμοποιήθηκε και το δόλωμα της δημοκρατίας, φυτό που δεν ευδοκιμεί στην έρημο του Ιράκ, ούτε στο υψίπεδο του Αφγανιστάν.

ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ

Λες και δεν γνωρίζουν οι Αμερικανοί πως Δημοκρατία και Ισλάμ είναι δύο ασύμβατα μεταξύ τους κοινωνικά συστήματα. Ενδιαφέροντα, σε αυτό το πλαίσιο, είναι τα ακόλουθα σχόλια του Θάνου Κακουριώτη, Ομότιμου Καθηγητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δημοσιευμένα στη αθηναϊκή εφημερίδα Ελευθεροτυπία (31/8/09):
{…} «Αλλά η μεγαλύτερη στρατηγική ήττα των ΗΠΑ στον οκτάχρονο πόλεμο είναι οι παράπλευρες απώλειες των βομβαρδισμών τους, θύματα των οποίων υπήρξαν χιλιάδες των χιλιάδων άμαχοι, προκαλώντας διεθνή κατακραυγή. Μόνο στο πεντάμηνο διάστημα (2/10/2001 έως 28/2/03) σκοτώθηκαν 2.000 άμαχοι», (Los Angeles Times).
{…} Ο αφγανικός λαός, έχοντας απαυδήσει πλέον, βλέπει τους Αμερικανούς ως μισητούς κατακτητές και τους Ταλιμπάν ως απελευθερωτές. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που ο όρος «Ταλιμπάν» έχει παρασημασιολογηθεί από τους Αμερικανούς τόσο πολύ, ώστε να αποδίδεται σε κάθε Αφγανό που αντιτίθεται στην αμερικανική πολιτική».
Ο Μπαράκ Ομπάμα θα δείξει πως επάξια πήρε το Βραβείο Νόμπελ 2009 για την Ειρήνη, αν αντί να επιχειρήσει να κερδίσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αυξάνοντας την στρατιωτική δύναμη κατά 40.000, στρέψει την προσοχή του στην βελτίωση των συνθηκών ζωής του αφγανικού λαού.
Ας αφήσει έξω από τα σύνορα του Αφγανιστάν τον Δούρειο Ίππο της δημοκρατίας, και ας εισέλθει στη χώρα κρατώντας ένα κλαδί ελιάς στο ένα του χέρι, και στο άλλο την οικονομική βοήθεια για την αναστήλωση του παραδοσιακού τρόπου ζωής των Αφγανών, που για αιώνες τώρα η Δύση έχει αμφισβητήσει και αποσταθεροποιήσει.
Οι Αφγανοί είναι ένας περήφανος λαός, με ιστορία χιλιάδων χρόνων. Από τη χώρα τους πέρασε και ο Μέγας Αλέξανδρος, και μέχρι σήμερα στην περιοχή του Παστούν τον μνημονεύουν με θαυμασμό, και αναγνωρίζουν τα πολιτισμικά στοιχεία που διασώζονται από την εποχή εκείνη. Για παράδειγμα, ακόμη και σήμερα χορεύουν μια παραλλαγή του πυρρίχιου χορού, που ήταν ο πολεμικός χορός των αρχαίων Ελλήνων.

Αντίστροφα, στον τάφο της Βεργίνας, που αποδίδεται στον βασιλιά Φίλιππο, υπάρχει ζωγραφικός πίνακας με έναν Έλληνα έφιππο κυνηγό – κάποιοι λένε πως είναι ο Αλέξανδρος – και βοηθούς ντυμένους με παραδοσιακές στολές Αφγανών, τα καπέλα των οποίων είναι πανομοιότυπα με τα καπέλα των σημερινών συμπατριωτών τους.
Η Δύση μπορεί πολλά να προσφέρει στο Αφγανιστάν, όχι όμως με τη δύναμη των όπλων, αλλά με τη συνεργασία και την αλληλοκατανόηση.
Η ορεινή φύση του Αφγανιστάν δεν προσφέρεται για τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης…