ΜΕΡΟΣ 3ο

Παρέκβαση: Φίλε Πάνο Σταματόπουλε, η κατ’ ευφημισμόν «απάντησή» σου είναι μια άθλια υπεκφυγή. Σε ρωτώ και απαιτώ απάντηση: Γιατί εξοβέλισες το όνομά μου από το άρθρο σου στον «Ν.Κ.»; Αν απαντήσεις «ξέχασα», γίνεσαι αστείος. Αν πεις «μισώ το όνομα Βίτκος», θα θαυμάσω την ειλικρίνειά σου. Αν ζητήσεις συγνώμη, την έχεις. Διάλεξε! Ανέθεσες σε μια ξερή, χωρίς λεζάντα ομαδική φωτογραφία να πει ότι έλαβα μέρος στην εκδήλωση, γιατί το χέρι σου έτρεμε να γράψει το όνομά μου! Κρίμα, και σε θεωρούσα θαρραλέο κομμουνιστή! Όταν σας εξήγησα ότι έχω πρόβλημα με τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου και με το πάντρεμα Κομουνισμού και Ορθοδοξίας, και ζήτησα ν’ αποτραβηχτώ από την εκδήλωση, εσείς (πλην ενός) βάλατε πόδι και είπατε ότι είναι καλό ν’ ακουστεί και μια διαφορετική άποψη – και ακούστηκε. Αλλά εσύ έβγαλες την ομιλία μου «ακατάλληλη», γιατί μια χούφτα άνθρωποι με χάρτινη σπονδυλική στήλη δεν άντεξαν το βάρος της αντίθετης γνώμης και αποχώρησαν από την αίθουσα! Καλά έκαναν, αφού είχαν αφήσει το μυαλό τους απ’ έξω. Κάποιοι ελευθερόφρονες κομμουνιστές έσπευσαν να με συγχαρούν, και τους ευχαριστώ. Τελικά, δεν φταίτε εσείς: φταίω εγώ που ανακατεύτηκα με φιλόθρησκους και φιλοδέσποτους κομμουνιστές που αλαφιάζονται από τον αντίλογο.

Φίλε Μπάμπη Σταυρόπουλε, οι Κρητικοί λένε: «Πολλά ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος»! Τι πάει να πει «(απόλυτη) αλήθεια δεν υπάρχει και τα πάντα είναι θέμα ερμηνείας»; Το 2+2=4 είναι θέμα ερμηνείας; Αν η Ιστορία είναι «θέμα ερμηνείας», τότε καταντά φτηνή μοιχαλίδα που την εκδίδει στο κοινό πότε ο ένας και πότε ο άλλος πορνοβοσκός ερμηνευτής. Έχω μια απορία: Γιατί με την ερμηνεία του Κωστή Παπαγιώργη τα πας καλά, αλλά με την ερμηνεία του αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα των γεγονότων Σπυρίδωνα Τρικούπη τα πας άσχημα; Με ποιο κριτήριο αποδέχεσαι τη μια ερμηνεία και απορρίπτεις την άλλη; Μιλάς για «σκοπιμότητες», αλλά δεν ξεκαθαρίζεις το τοπίο να δούμε κι εμείς ποια «σκοπιμότητα» ώθησε λ.χ. τον Διονύσιο Σολωμό να «στρεβλώσει» την ιστορική πραγματικότητα. Η εμμονή σου στον ανιστόρητο «φιλοτουρκισμό» του λόρδου Βύρωνα με αναγκάζει να παρουσιάσω στους αναγνώστες τον επικήδειο λόγο (μαρτυρία από πρώτο χέρι) του Σπ. Τρικούπη. Ο επικήδειος αυτός θυμίζει επιτάφιο του Περικλή. Μα, θα μου πεις, και ο επιτάφιος του Περικλή είναι «θέμα ερμηνείας», δηλ. ζεστός αέρας του Θουκυδίδη, οπότε πρέπει να περιμένω ν’ αναστηθεί ο Περικλής! Εντάξει, για χάρη της «(απόλυτης) αλήθειας», θα περιμένω. . .  

Κι ένα τελευταίο: Απόψε, στις 7 το βράδυ, στην αίθουσα του «Δημόκριτου» (583 High Street, Northcote), ο γράφων παίρνει μέρος στην εκδήλωση για τον Νίκο Καζαντζάκη. Θ’ αναφερθώ (περιληπτικά) στο τελευταίο βιβλίο του μεγάλου Κρητικού, Αναφορά στον Γκρέκο. Ελάτε να τα πούμε από κοντά. Τέλος παρέκβασης.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ . . .

«Φαίνεται πως ο Ρίτσος, για να πετύχει το «πάντρεμα» του Κομμουνισμού με την Ορθοδοξία, απάλλαξε τον Μαρξισμό από τον Μαρξ, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το θέμα της θρησκείας. Δεν είδε τη θρησκεία με το ίδιο μάτι που την είδε ο Μαρξ ή η Λιλή Ζωγράφου: είδε τη θρησκεία σαν ένα άλλο δεκανίκι που στηρίζει όχι τον Καπιταλισμό, αλλά τη συνείδηση και τις μεταφυσικές ελπίδες του ολιγογράμματου λαού. Έτσι στον Κομμουνισμό του Γιάννη Ρίτσου υπάρχει χώρος και για τον δεσπότη και για τις θαυματουργές εικόνες και για τις καντήλες και για το ζωνάρι της Παναγιάς που «λεκιάστηκε από τα σταφύλια».

»Κλείνοντας, δεν ξέρω αν ο Γιάννης Ρίτσος είχε πρόβλημα με τους άθεους κομμουνιστές. Ξέρω όμως ότι ο Λένιν δεν περίμενε την Παναγιά να ευλογήσει τα επαναστατικά τουφέκια των μπολσεβίκων του. Από την άλλη ο ποιητής της Ρωμιοσύνης περίμενε την Παναγιά, γιατί έβλεπε τους πεθαμένους Ρωμιούς να κρατούν σφιχτά το σχοινί της καμπάνας.

»Τελικά, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όχι μόνο δεν άκουσε τον επαναστατικό χτύπο της καμπάνας, αλλά είχε και την ατυχία να δει το κομμουνιστικό όνειρο της Ρωσίας να κρέμεται στα βλέφαρά του συντριμμένο. Πέθανε λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

»Οφείλουμε όμως να τιμήσουμε τον Γιάννη Ρίτσο όχι μόνο ως στρατευμένο ποιητή, αλλά και ως οραματιστή, που οραματιζόταν έναν κόσμο ενωμένο και συναδελφωμένο, έναν κόσμο κομμουνιστικό, όπου όλοι θα φορούν το ίδιο ζωνάρι και θα κρατούν το ίδιο πορτοφόλι, γεμάτο ή άδειο. Βέβαια, ένας τέτοιος κόσμος είναι ουτοπικός. Στον πραγματικό κόσμο τούτου του πλανήτη καμιά πολιτική επανάσταση δεν θα καταφέρει να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε αγγέλους. Κι αν κάποτε οι άνθρωποι γίνουν άγγελοι, πάλι θα υπάρχουν οι αρχάγγελοι να δίνουν διαταγές και να τρώνε καλύτερα.»

ΣΧΟΛΙΑ

Με τη 10λεπτη αυτή ομιλία μου δεν πήγα να θίξω κανέναν. Πρόθεσή μου ήταν να δώσω τροφή στην ελεύθερη σκέψη (φυσικά, σ’ αυτούς που τη διαθέτουν). Όταν πέρυσι μίλησα δημόσια για τη μετάβαση από το εθνικό μας όνομα «Έλληνας» στο εξευτελιστικό όνομα «Ρωμιός», εξέφρασα την άποψη ότι η μετάβαση αυτή είναι ένα ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αφήσαμε τη Ρώμη να μας τυλίξει με το δικό της όνομα, για πάνω από 1500 χρόνια, και σήμερα ανεχόμαστε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας ν’ αναθεματίζει κάθε Μάρτη μήνα την ελληνική κλασική μας παιδεία, μπροστά στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας! Πρόκειται για ανήκεστη σχιζοφρένεια. Από τη μια μεγαλαυχούμε και διαλαλούμε ότι εξελληνίσαμε τον Ρωμαίο κατακτητή, και από την άλλη πετάξαμε το εθνικό μας όνομα για να πάρουμε το δικό του!

Καιρός να επιστρέψουμε στα δικά μας. Δεν έχει καμία δουλειά ο Νεοέλληνας να ονομάζεται «Ρωμιός». Προσωπικά, νιώθω Έλληνας με συνείδηση ελληνική και η ξενόφερτη λέξη «Ρωμιοσύνη» προσβάλλει εμένα και τον «πατριάρχη των Ελλήνων» – τον Όμηρο. Ευτυχώς έχω μαζί μου έναν Κολοκοτρώνη κι έναν Μακρυγιάννη που ξεχώρισαν τον Έλληνα από τον Ρωμιό και στήθηκε ελληνικό κράτος.