ΜΙΑ φορά και έναν καιρό ήταν ένας πατέρας που είχε δύο γιούς.

Ο ένας ήταν γεωργός και άλλος είχε καμίνι και έφτιαχνε κάρβουνα.

ΚΑΘΕ τόσο ο πατέρας ρωτούσε τους γιους του πώς πάνε οι δουλειές τους.

ΠΑΤΕΡΑ, όταν πας στην εκκλησιά (του λέει ο γεωργός) άναψε κανένα κερί να βρέξει, γιατί έτσι και δεν βρέξει πάει και φέτος η σοδιά.

ΓΙΑ μένα πατέρα να ανάψεις δυο κεριά (του λέει ο καρβουνιάρης) να μη βρέξει, γιατί έτσι και βρέξει, πάει το καμίνι και τα κάρβουνα.

ΟΠΟΤΕ γυρίζει ο πατέρας και τους λέει: βρέξει δεν βρέξει, τελικά, κάποιον θα πάρει ο διάβολος.

ΤΗΝ πιο πάνω παροιμία του παππού μου μού θυμίζουν οι επιπτώσεις των οικονομικών μέτρων που παίρνουν κάθε τόσο οι διάφορες κυβερνήσεις.

ΑΣ σταθούμε, όμως, στο πιο καραμπινάτο παράδειγμα: τους τόκους, που λίγο-πολύ, μάς αφορούν όλους.

ΟΙ τόκοι είναι ένα από τα «φάρμακα», που χρησιμοποιείται ευρύτερα στην οικονομία, όπως και η ασπιρίνη στην ιατρική!

ΟΛΑ τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα, κάθε ιδεολογικής απόχρωσης (ακόμα και η… κομμουνιστική Κίνα!) τους αυξομειώνουν ανάλογα.

ΣΤΗΝ Αυστραλία τους μείωσαν σταδιακά προκειμένου να «αναθερμάνουν» (όπως μάς είπαν) την οικονομία.

ΠΡΟΧΘΕΣ τους αύξησαν, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, για να «παγώσουν» την οικονομία, που έχει αρχίσει να… υπερθερμαίνεται!

ΜΕ δυο κουβέντες, πάνω που καταφέραμε να την «αναθερμάνουμε», αρχίζουμε να την «παγώνουμε»!…

ΑΡΑ, το (λογικό) ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι μια «χλιαρή» οικονομία!

ΕΛΑ, όμως, που κανείς οικονομολόγος δεν έχει βρει ακόμα τη «συνταγή» να πετύχουμε μια μέση και αμετάβλητη (οικονομική) θερμοκρασία.

ΣΕ κάθε «αναθέρμανση» και «πάγωμα», κάποιους παίρνει ο διάβολος. Άλλοτε τους «γεωργούς» και άλλοτε τους «καρβουνιάρηδες».

ΜΑ τόσο δύσκολο (θα μου πείτε) είναι να πετύχουμε να έχουμε μια «χλιαρή» οικονομία;

ΔΕΝ μπορούμε να πατήσουμε τα σωστά «κουμπιά» την ώρα που το θερμόμετρο δείχνει την «χλιαρή» θερμοκρασία;

ΓΙΑΤΙ κάθε τόσο (από το «πάγωμα» στην «αναθέρμανση» και αντίστροφα) περνάμε από το ποθητό σημείο.

ΓΙΑΤΙ τα σοφά οικονομικά επιτελεία δεν μπορούν να λάβουν τα κατάλληλα «μέτρα» για να παραμείνουν σταθεροί οι τόκοι;

ΑΠΛΩΣ, γιατί κάτι τέτοιο είναι εντελώς ασύμβατο με τον καπιταλισμό (συντηρητικό, νεοφιλελεύθερο και… σοσιαλιστικό) γιατί εναντιώνεται στην ίδια του την (κανιβαλική) φύση.

Ο καπιταλισμός, όπως και ο Κρόνος, πρώτα τρώει τα παιδιά του. Τρέφεται από την ίδια του τη σάρκα.

Η αύξηση ή η μείωση των τόκων για άλλα τέκνα του καπιταλισμού είναι κατάρα και για άλλα ευλογία. Έτσι δουλεύει η… ελεύθερη οικονομία.

ΚΑΙ όσο πιο… ελεύθερη τόσο περισσότερες ευκαιρίες γεννάει η κάθε καταστροφή.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ δίκαιος δεν υπάρχει. Δεν δουλεύει έτσι το σύστημα αυτό.

ΟΠΩΣ σε όλα τα συστήματα, έτσι και σε αυτό, τα «καλά» έχουν και τα «κακά» τους και αντίστροφα.

ΝΑ, όμως, πώς διατύπωσε το όλο θέμα ένας αρχιερέας του καπιταλισμού, που ως χρηματιστής της Wall Street, γνωρίζει από μέσα τη «φύση» του.

Η συζήτηση αφορούσε τα μέτρα που πήρε η αμερικάνικη κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που ουσιαστικά ήταν (εντελώς) δικό της δημιούργημα.

ΑΦΟΥ ξαναειπώθηκαν τα ίδια και τα ίδια για τις αιτίες του κακού, η συζήτηση επικεντρώθηκε (και πάλι) στις μυθώδεις απολαβές (από μιστούς, προμήθειες και λοιπά) που συνεχίζουν να παίρνουν οι μεγαλοτραπεζίτες, χρηματιστές και τα διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων.

ΠΑΡΑ την κρίση και τα τρισεκατομμύρια δολάρια που «έριξαν» οι διάφορες κυβερνήσεις για να κλείσουν την «μαύρη τρύπα», πριν μάς παρασύρει όλους, οι τύποι συνεχίζουν να παίρνουν όσα έπαιρναν αφού οι ίδιοι, ουσιαστικά, αξιολογούν την αξία τους και καθορίζουν τις αμοιβές τους.

ΚΑΙ το ερώτημα του (οικονομολόγου) δημοσιογράφου της «Washington Post» προς τον χρηματιστή: δεν νομίζεις ότι είναι ανήθικο (και παράνομο), την στιγμή που τόσος κόσμος υποφέρει από την ανεργία και τις κατασχέσεις των σπιτιών τους (λόγω της κρίσης), οι άνθρωποι που την δημιούργησαν να συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες απολαβές, λες και δεν συνέβη τίποτα;

Η πιο πάνω ερώτηση αφορούσε κυρίως τα διευθυντικά στελέχη, τραπεζών, ασφαλειών και επιχειρήσεων, τις οποίες και έσωσε από την χρεοκοπία η κυβέρνηση με χρήματα των φορολογουμένων.

ΜΕΤΑ την αποκάλυψη για το ύψος των μισθών των χρηματιστών, τραπεζιτών και λοιπών, που ανέρχονταν σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ετησίως, η λαϊκή οργή ανάγκασε τον Μπαράκ Ομπάμα να δηλώσει ότι κανείς από εδώ και μπρος δεν θα παίρνει τέτοια ποσά.

Ο πρόεδρος, μάλιστα, είχε κάνει ιδιαίτερη αναφορά στους μισθούς των στελεχών, των επιχειρήσεων που χρηματοδότησε η κυβέρνηση για να μην χρεοκοπήσουν.

ΟΛΑ αυτά (και το κατά πόσο «αξίζει» κάποιος μισθό $50 εκατομμυρίων το χρόνο) είχαν συζητηθεί, πριν τεθεί το ερώτημα του δημοσιογράφου, ο οποίος σε κάποια στιγμή είχε αναρωτηθεί, πως είναι δυνατόν να μας βγάλουν από την κρίση, οι ίδιοι άνθρωποι που μάς οδήγησαν σε αυτή;

ΠΕΡΙΤΤΟ να σας πω ότι και δημοσιογράφος είναι λάτρης του καπιταλισμού και εξήρε τα… ευεργετήματά του, αλλά τον θέλει πιο… δίκαιο και πιο ανθρώπινο.

ΕΙΣΑΙ και εσύ «μπερδεμένος» όπως όλοι οι άλλοι, του λέει ο χρηματιστής. Ζητάς πράγματα εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους.

ΜΠΕΡΔΕΥΕΙΣ την καπιταλιστική θεωρία με τη… φιλανθρωπία. Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός γίνει πιο δίκαιος και ανθρώπινος, θα πάψει να είναι καπιταλισμός.

ΚΑΙ συνεχίζει ο χρηματιστής: ο καπιταλισμός θέλει τον κόσμο ξέφραγο αμπέλι, χωρίς κανόνες και σύνορα. Μόνο τότε δουλεύει καλά και αποδίδει.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ αυτού, είναι το γεγονός ότι, από το 1980, που άρχισαν σιγά-σιγά να… απελευθερώνονται οι αγορές και να μπαίνουν τα θεμέλια της (εμπορευματικής) παγκοσμιοποίησης, ολόκληρος ο κόσμος γνώρισε μια πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη και εκατοντάδες εκατομμύρια ζουν καλύτερα απ’ ό,τι ζούσαν.

ΑΝ θέλουμε να συνεχιστεί αυτό, πρόσθεσε ο χρηματιστής, πρέπει να τού παρέχουμε (του καπιταλισμού) περισσότερες ελευθερίες και να πάψουν να μάς ενοχλούν οι υπέρογκοι μισθοί των ανθρώπων που πλοηγούν το σκάφος.

ΑΚΟΜΑ και να ρίξουν το σκάφος στην ξέρα παραμένουν (ως επαγγελματίες) οι μόνοι που μπορούν να το ξεκολλήσουν και να το οδηγήσουν σε νέα ταξίδια.

ΑΝ θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε, πρέπει να ανεχτούμε τους ανθρώπους αυτούς ως αναγκαίο κακό.

ΝΑ γιατί, συνέχισε ο χρηματιστής, καμιά από τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις δεν άκουσε τον Ομπάμα.

ΓΙΑΤΙ έτσι και τον ακούσουν και τούς μειώσουν τους μισθούς (και κυρίως τις προμήθειες) θα χάσουν αμέσως τα καλύτερα στελέχη τους.

ΑΠΟ τη στιγμή που (και μετά την κρίση) το σύστημα συνεχίζει να δουλεύει με τις ίδιες αρχές, σημαίνει ότι χρειάζονται οι ίδιοι άνθρωποι, γιατί αυτοί μόνο γνωρίζουν τις δομές του.

ΣΥΝΕΠΩΣ, θα βρεθούν άλλοι οργανισμοί να τους πληρώσουν, προκειμένου να αξιοποιήσουν τις όποιες «ικανότητες» τους, για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί.

ΕΠΙΣΗΣ, δεν θα πρέπει να μάς διαφεύγει ότι, ο καπιταλισμός «πίνει νερό» στο όνομα του ανταγωνισμού.

ΚΑΙ από την στιγμή που ο ανταγωνισμός (με στόχο την μεγιστοποίηση των κερδών) παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος (και της ζωής μας!) τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να αλλάξει.

ΑΥΤΑ (χοντρικά) ειπώθηκαν μεταξύ του χρηματιστή και του δημοσιογράφου που τού έπαιρνε συνέντευξη και τα επικαλέστηκα για να προσθέσω ότι, κοπανιστός αέρας ήταν όλα αυτά που ακούμε εδώ και ένα χρόνο, ότι «λαμβάνονται μέτρα» για να μην (ξανα)πάθουμε τα ίδια.

ΤΑ ίδια που μάς βρήκαν θα μάς ξαναβρούν και όσο αυξάνεται ο ανταγωνισμός (και όλοι μας θέλουμε «περισσότερα») σίγουρα θα μάς βρουν και χειρότερα.

ΠΡΟΣ στιγμήν, όλα δείχνουν ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, όχι μόνο την πορεία του σκάφους, αλλά και τους καπετάνιους.

ΚΑΙ αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν γιατί κανένας μας (κατά βάθος) δεν θέλει να αλλάξουν. Όλοι προτιμούμε το «διάβολο» που ξέρουμε.

ΠΟΣΟΙ από εμάς (στ’ αλήθεια) θα ψηφίζαμε να εφαρμοστεί μια πραγματική ισότητα; Πόσοι θα συμφωνούσαμε να μοιράσουμε τις περιουσίες μας και τα κεκτημένα μας με τους φτωχότερος;

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ, ουσιαστικά, λέμε όλοι. Κουβέντες που κανένας στο βάθος δεν πιστεύει. Ούτε οι πολιτικοί που τις λένε, ούτε εμείς που τις ακούμε. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν αλλάζει τίποτα.

ΤΕΛΙΚΑ, είμαστε όλοι καπιταλιστικο-αναθρεμμένοι και καπιταλιστικο-μαθημένοι. Το σύστημα έχει αρχίσει να ταυτίζεται επικίνδυνα με τη φύση μας. Δεν υπάρχει γιατρειά.

Η μόνη μας ελπίδα να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ίσως είναι μια μεγάλη καταστροφή, που θα πάψει να τού προσφέρει ευκαιρίες.

ΕΔΩ μέχρι και από τις κλιματολογικές αλλαγές (που δημιούργησε ο ίδιος) μας υπόσχεται ότι θα μα σώσει. Και εμείς τον πιστεύουμε… Γεια χαρά.