ΔΕΝ θέλω κουβέντα. Ξέρω ότι την ιστορία αυτή την έχετε βαρεθεί. Όλους μας έχει κουράσει.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στην επανάληψη, την «αιώνια επιστροφή» (που θα έλεγε και ο ζοχαδιακός Νίτσε) των ίδιων βαρετών γεγονότων (και προσώπων) στα τεκταινόμενα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
ΟΠΩΣ τα χρυσόψαρα στη γυάλα, που έχουν την εντύπωση ότι η κάθε τους στροφή είναι η πρώτη που κάνουν, έτσι και οι κοινοτικοί μνηστήρες μάς παρουσιάζουν κάθε τόσο τα παρωχημένα για καινούργια.
ΚΑΘΕ φορά, πριν τις εκλογές, εκτός όλων των άλλων, ανακαλύπτουν και τους… εαυτούς τους! Ξεχνώντας το παρελθόν και τα… έργα τους, παρουσιάζονται (και πάλι) ως «σωτήρες» του οργανισμού.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για τους ίδιους που ευθύνονται για όσα στο πρόσφατο παρελθόν συνέβησαν και όσα στο ορατό μέλλον θα συμβούν.
ΟΙ φορείς της «ασθένειας» παρουσιάζονται και ως «φάρμακο» που θα την γιατρέψει!
ΟΠΩΣ και να τα δει κανείς τα πράγματα, όσα αποθέματα αισιοδοξίας (και καλής διάθεσης) του έχουν απομείνει, δεν μπορεί να μη μελαγχολήσει.
ΤΑ όσα συμβαίνουν και τα όσα αναμένεται να συμβούν τις τρεις προσεχείς εβδομάδες μέχρι τις εκλογές, το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
ΔΕΝ αρμενίζουμε μόνο στραβά, στην περίπτωση της Κοινότητας, είναι και ο γιαλός στραβός.
ΑΚΟΜΑ πιο απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι και η παροικία πια δεν ενδιαφέρεται για την Κοινότητα.
ΤΑ κοινά (τα δικά μας) απασχολούν όλο και πιο λίγους.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι η παροικία βρίσκεται, λόγο γηρατειών (και όχι μόνο) μπρος σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, τα χρυσόψαρα συνεχίζουν τις (παρθενικές) στροφές στην γυάλα τους.
ΕΝΑ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της «αιώνιας επιστροφής» και της τραγικής στασιμότητας: για μισό αιώνα τώρα, δεν έχει αλλάξει (ούτε σε λόγια ούτε σε σειρά!) η ατζέντα που στέλνεται στα μέλη πριν τις Γενικές Συνελεύσεις!
ΛΕΣ και συνεχίζεται η ίδια Συνέλευση (με τα ίδια θέματα) που άρχισε πριν 50 χρόνια!
ΠΟΤΕ τα τελευταία 35 χρόνια που ασχολούμαι με την Κοινότητα, δεν έχει συζητηθεί τίποτα άλλο πέρα της τυπικής διαδικασίας.
ΠΟΤΕ δεν έγινε (όσα χρόνια θυμάμαι) σε Γενική Συνέλευση συζήτηση για την πορεία του οργανισμού και το μέλλον.
ΔΕΚΑΔΕΣ φορές έχω αναφερθεί στο θέμα αυτό και τίποτα δεν άλλαξε, αφού πλέον οι μνηστήρες ούτε καν ντρέπονται για την επαναλαμβανόμενη αυτή κατάντια.
ΘΑ μπορούσα να είχα αναδημοσιεύσει κάποιο παρόμοιο κείμενο, που είχα γράψει πριν 10 ή 20 χρόνια και να είναι και σήμερα επίκαιρο.
ΕΧΩ βαρεθεί να γράφω (και εσείς να διαβάζετε) τα ίδια πράγματα. Έχω αρκετές φορές πει ότι δεν θα ξαναγράψω για την Κοινότητα (και όπως οι μνηστήρες) δεν τηρώ τις υποσχέσεις μου.
ΤΗΝ πανομοιότυπη ατζέντα ακολουθεί με πρωτοφανή συνέπεια η (πανομοιότυπη) υπόσχεση όλων των συνδυασμών για την «αξιοποίηση της κοινοτικής περιουσίας».
ΚΑΘΕ φορά πριν τις εκλογές (για 40 χρόνια!), στην κορυφή των προεκλογικών «προγραμμάτων» των υποψηφίων φιγουράρει η πιο πάνω υπόσχεση, ακολουθούμενη από υποσχέσεις για «περισσότερη δημοκρατία» και «περισσότερη διαφάνεια»!
ΕΤΣΙ, μετά τόσα χρόνια (και τόσες υποσχέσεις!) φτάσαμε εκεί που… είμαστε πριν 40 χρόνια!
Η τεράστια (σχετικά) περιουσία της Κοινότητας να παραμένει αναξιοποίητη, η δημοκρατία άγνωστη και η διαφάνεια στο σκοτάδι.
ΕΧΟΥΝ περάσει 7 μήνες από τότε που τελείωσε το πολιτιστικό σουβλοπανήγυρο του Lonsdale Street και κανείς ακόμα δεν γνωρίζει (ή δεν ομολογεί) πόσα ακριβώς χρήματα ξοδεύτηκαν.
ΑΛΛΟ ποσό αναφέρει ο πρόεδρος, άλλο ο ταμίας (ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος), άλλο οι προσκείμενοι στην ηγετική ομάδα σύμβουλοι, άλλο οι κολλητοί του ταμία και άλλα ποσά οι απέξω ενδιαφερόμενοι επιστολογράφοι του «Νέου Κόσμου».
ΜΙΛΑΜΕ για μια πρωτοφανή σύγχυση που τελειωμό δεν έχει. Τα Φεστιβάλ «Αντίποδες» ήταν (και παραμένει) μια αιμορραγούσα πληγή και για τα οικονομικά και για το κύρος της Κοινότητας.
ΠΟΤΕ μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί ένα «τελικό» (και πιστευτό) ποσό για τα έξοδα του Φεστιβάλ. Είκοσι χρόνια πίσω πάει αυτή η ιστορία.
ΟΠΩΣ βέβαια και δεν έχει γίνει και καμιά συζήτηση για το αν «πιάνουν τόπο» τα χρήματα που ξοδεύονται και τι τέλος πάντων έχει κερδίσει ο πολιτισμός μας από την (πολυέξοδη) αυτή περιπέτεια.
ΜΑΘΑΙΝΩ ότι και στη φετινή Συνέλευση της Κυριακής ουσιαστικά θα υπάρξουν δυο διαφορετικές οικονομικές αναφορές για το πιο πάνω θέμα και όχι μόνο.
ΜΙΑ με τα «νούμερα» του προέδρου και της ηγετικής ομάδας και μια με αυτά του ταμία.
ΚΑΙ ερωτώ: τι να (πρωτο)πιστέψουν τα μέλη, αυτά που ισχυρίζεται η πλευρά του προέδρου, αυτά που διαλαλεί η πλευρά του ταμία, ή αυτά που αναγράφονται στις εφημερίδες;
Η πιο πάνω ερώτηση, όμως, φαίνεται ότι απασχολεί μόνο εμένα ή άντε και καμιά εικοσαριά ακόμα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών δεν δίνει μια δεκάρα για τίποτα. Ούτε η Κοινότητα τους ενδιαφέρει, ούτε τα οικονομικά της ούτε τα σχέδιά της ούτε το μέλλον της.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μέλη «νεκρά», που παραμένουν «ζωντανά», μόνο στο Μητρώο. Καρπός των εκστρατειών στρατολόγησης είναι και όχι καρπός ενδιαφέροντος.
ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΑΝ για να σιωπούν, να σηκώνουν τα χέρια στις Συνελεύσεις και να ψηφίζουν στις εκλογές. Προπαντός, για το τελευταίο. Για τίποτα άλλο.
ΚΑΙ οι υποσχέσεις για «περισσότερη Δημοκρατία»; Μα έτσι, αγαπητοί μου, αντιλαμβάνονται την δημοκρατία οι ασχολούμενοι με την Κοινότητα. Πόσα χρόνια θα χρειαστούν ακόμα για να το εμπεδώσετε;
Η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους των μελών και της παροικίας γενικότερα, φαίνεται και από τις επιστολές που λαβαίνει (και δημοσιεύει) ο «Ν.Κ».
ΑΥΤΟΙ που έγραψαν, προς… χάρη του δημόσιου διαλόγου, ήταν μόνο οι μνηστήρες (και αυτούς που επιστράτευσαν να γράψουν) και οι «συνήθεις ύποπτοι» που εμφανίζονται τέτοιες εποχές. Ουδείς άλλος.
ΤΟ δυστύχημα είναι ότι τα παλαιά μέλη της Κοινότητας που ενδιαφέρονταν και στάθηκαν δίπλα της (καμιά 300αριά όλοι και όλοι) έχουν πλέον γεράσει ή φύγει από τούτη τη ζωή.
Η Κοινότητα (για όσους θέλουν να δουν την πραγματικότητα) είναι απογυμνωμένη από μέλη. Ξέμεινε, όχι μόνο από χρήματα, αλλά και από πρώτη ύλη. Δεν έχει ανθρώπους!
ΤΑ 5.000 φαντάσματα του Μητρώου, το μόνο που προσφέρουν είναι άλλοθι (και ψήφους) στους μνηστήρες να συνεχίσουν (και διαιωνίσουν) την αντιδημοκρατική ανωμαλία.
Η Γενική Συνέλευση της Κυριακής, κάτω από τις παρούσες συνθήκες είναι ένα ακόμα καρφί στο κοινοτικό φέρετρο.
ΟΠΟΙΟΣ συνδυασμός και αν κερδίσει τις εκλογές, κάτω από την πόλωση που υπάρχει θα κάνει ό,τι έκανε το σημερινό και τα προηγούμενα: μια τρύπα στο νερό!
ΠΩΣ μπορεί να αξιοποιηθεί η κοινοτική περιουσία όταν για να πουληθεί κάτι χρειάζεται το 75% της Συνέλευσης και μια στοιχειώδη ομοφωνία μεταξύ των διαφόρων ομάδων που η κάθε μία έχει τα δικά της… όνειρα;
Η Κοινότητα αγαπητοί φίλοι φέρει κάτι από τις μεταναστευτική μιζέρια μας και τον ψυχισμό των ανασφαλειών μας.
ΜΟΙΑΖΕΙ με αυτούς που αν και έχουν αρκετά χρήματα να ζήσουν άνετα, από συνήθεια και φοβούμενοι τις… αυριανές δύσκολες ζουν φτωχά και μίζερα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλοί τέτοιοι και ανάμεσά μας, γι’ αυτό έδωσα και το συγκεκριμένο παράδειγμα.
Η Κοινότητα με 50 εκατομμύρια περιουσία δεν έχει (μετά από ένα αιώνα ζωής) τα απαραίτητα έσοδα για να πληρώνει τις τρέχουσες υποχρεώσεις.
ΟΙ ναοί της χάνουν χρήματα αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να προτείνει το κλείσιμο τους. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα ακίνητά της.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το θάρρος να προτείνει το προφανές: να πουληθεί το οικόπεδο του Bulleen και να επενδυθούν τα χρήματα (ορισμένοι μιλούν ότι η αξία του ξεπερνά τα $30 εκατομμύρια) σε κάποιο άλλο ακίνητο που να αποδίδει στην Κοινότητα ένα εισόδημα.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για το Κολέγιο του Alphington και να πει το επίσης προφανές: ότι τα χρήματα που επενδύονται και εκεί (όπως και στα Φεστιβάλ της τσίκνας) δεν ανταποδίδουν τα αναμενόμενα.
ΑΚΟΜΑ και στο επίπεδο του VCE ο αριθμός των μαθητών που δίνουν και στα ελληνικά έχει μειωθεί στο μισό. Τα περισσότερα, επίσης, Τμήματα Νεοελληνικών των πανεπιστημίων έχουν κλείσει και όσα απέμειναν ψυχορραγούν.
ΠΟΤΕ θα μιλήσουμε και πολύ περισσότερα πότε θα πούμε τα πράγματα έξω από τα δόντια και για το μεγάλο αυτό θέμα, ώστε να δούμε τι θα κάνουμε που θα πιάσει τόπο;
ΚΑΙ ενώ όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας οι μνηστήρες και ενδιαφερόμενοι συνεχίζουν να μιλούν για ανεγέρσεις πύργων, Παρθενώνων, Πολιτιστικών Κέντρων και αιθουσών… πολλαπλών χρήσεων.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πότε επιτέλους θα αναρωτηθούμε γιατί (έστω και στα χαρτιά) θα τα κτίσουμε όλα αυτά και για ποιους; Αυτά και γεια χαρά.