Στο πατρικό τους σπίτι, στην Ασίνη της Κορώνης – παλαιό θέρετρο των αρχοντο-Κορωναίων, συναντήθηκαν Αυγουστιάτικα τα αδέλφια της οικογένειας Αποστολοπούλου, του Παναγιώτη και της Σταυρούλας. Και είχαν πολλά να πουν και άλλα τόσα να θυμηθούν.

«Ήταν επιθυμία όλων μας να σμίξουμε στο σπίτι που γεννηθήκαμε. Το προγραμματίσαμε και το  καλοκαίρι που πέρασε, έγινε η μεγάλη συνάντηση.  Βεβαίως και  υπάρχει μεταξύ μας επικοινωνία. Απλά στα τόσα ταξίδια που κάνουμε, δεν ταίριασε ποτέ να βρεθούμε  οι του εξωτερικού, με τα αδέλφια μας της Ελλάδας στο σπίτι μας. Ανήμερα λοιπόν του Σωτήρος, ημέρα που γιορτάζει η εκκλησία του χωριού μας, έγινε η μεγάλη συνάντηση», εξηγεί με κάποια ανακούφιση ο κ. Δημήτρης Αποστολόπουλος.  Λες και ήταν τάμα ζωής.

Από τα συμφραζόμενα, συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για μια πενταμελή οικογένεια πολύ δεμένη, και,  με νόστο στις ρίζες τους. Ο  Σωτήρης, ο πρωτότοκος,  είχε φύγει τον Σεπτέμβρη του 1953 για την Καλαμάτα, όπου έμεινε μαζί με το θείο τους, τον αδελφό της μητέρας τους κι έμαθε την τέχνη του επιπλοποιού. Την Πρωτοχρονιά του 1965, ο Σωτήρης, μετά από πρόσκληση της αρραβωνιαστικιάς του Κωνσταντίνας, το γένος Κράνια, πάτησε πόδι  στην Αυστραλία.
Η Παναγιωτίτσα, το δεύτερο παιδί, ήταν μόλις 16 χρόνων όταν το 1960 παντρεύτηκε στην Κορώνη, τον ιερέα Κωνσταντίνο Ράλλη. Είναι οι γονείς του ιερατικώς προϊσταμένου της εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού στο Μποξ Χιλ, πατρός Διονυσίου Ράλλη.

Η Αγγελική, σύζυγος του Σωτηρίου Πέτσιου, ήταν ήδη στους Αντίποδες αφού είχε κάνει το υπερπόντιο ταξίδι μέσω της ΔΕΜΕ το 1964.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ

Μετά τον θάνατο του πατέρα τους το 1966, ο Δημήτρης, αμούστακο παλικάρι των 18 χρόνων, ακολούθησε τα αδέλφια του στην Αυστραλία και τρία χρόνια μετά η χήρα μητέρα τους, με την μικρότερη αδελφή τους Σόνια. Τη Σόνια και το σύζυγό της Δημήτρη Λαμπρόπουλο, κέρδισε η Ελλάδα, αφού από το 1982, ζουν μόνιμα στην  Κυπαρισσία.

Οι κάτοικοι της  Ασίνης, είναι απόγονοι της παλιάς Ασίνης (της Αργολίδας) που ήταν κτισμένη  νοτιοανατολικά του Ναυπλίου. Μάλιστα, ο Όμηρος την αναφέρει στον «κατάλογο των νεών» (των πλοίων), ανάμεσα στις πόλεις που είχαν στείλει στρατό στην Τροία κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Η πόλη, παρά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων, κυριεύτηκε το 740 π.Χ. (ή το 700) από τους Αργείους,  οι οποίοι τελικά  την κατέστρεψαν.
Η Ασίνη απέχει μόνο 300 μέτρα από την παραλία και λούζεται ναζιάρικα από τα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. «Είναι ένα μικρό χωριό με ιστορία πολλών αιώνων. Αυτό, το μαρτυρούν  δείγματα από ανασκαφές και το μικρό κάστρο.
Παλαιότερα, ήμασταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Ήταν φιλήσυχοι άνθρωποι. Ευτυχώς,  δεν είχε αγγίξει το χωριό μας ο εμφύλιος και έτσι αποφύγαμε τις αντιπαλότητες.

Οι περισσότεροι ασχολούνταν και εξασφάλιζαν τον επιούσιο από τα  κτήματα. Ξέρετε έχουμε απέραντους  ελαιώνες, εξ ου και το  πασίγνωστο και φημισμένο Κορωνέϊκο λάδι, η μαύρη σταφίδα, αλλά καλλιεργούν φρούτα και λαχανικά.
Σήμερα, αναπτύσσονται από Ευρωπαίους με γοργούς ρυθμούς πολλές τουριστικές εγκαταστάσεις, που ομολογουμένως δίνουν μεγάλη αξία στη γη μας. Επίσης η αναπαλαίωση των πατρικών και η εγκατάσταση οικονομικών μεταναστών δίνει ζωή ξανά, στο αγαπημένο μας χωριό.
Εγώ έφτιαξα καινούργιο σπίτι. Πηγαίνω τα καλοκαίρια, απολαμβάνω τον ήλιο και τη θάλασσα και μαζεύω τον ευλογημένο καρπό, που προσφέρει γενναιόδωρα η γη μας», προσθέτει ο κ. Αποστολόπουλος.