Παρουσία από το 1860

Σύμφωνα με την έρευνα της Συντακτικής Επιτροπής που επιμελήθηκε το επετειακό Λεύκωμα του Παναρκαδικού Συλλόγου «Ο Κολοκοτρώνης», ο πρώτος Αρκάς που φέρεται να έφτασε στους Αντίποδες είναι ο Κωνσταντίνος Γεωργίου Βαφιόπουλος.

Ο Βαφιόπουλος, που καταγόταν από τη Μεγαλόπολη, αφού έφυγε από το χωριό του μετά από κάποια οικογενειακή διαφωνία κατατάχθηκε το 1860, δόκιμος αξιωματικός σε αγγλικό καράβι. Όταν, λοιπόν, αγκυροβόλησε στη Μελβούρνη, λιποτάκτησε και, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής – είμαστε στην εποχή των χρυσοθήρων, κατευθύνθηκε στο Bendigo για να βρει την τύχη του.

Πέντε χρόνια μετά παντρεύτηκε μια Αυστραλή και απέκτησαν τρία παιδιά: Το Γιώργο, ο οποίος πέθανε από φυματίωση το 1904, τον Ανδρέα, ο οποίος υπηρέτησε στον πόλεμο στη Νότια Αφρική και πέθανε στο Menzies ένα χωριό κοντά στο Kalgoorle, και τον Κωνσταντίνο, τον νεότερο, ο οποίος έζησε μέχρι το 1977, τυφλός και ταλαιπωρημένος σε γηροκομείο του Bendigo.

Ο Βαφιόπουλος πέθανε στο Bendigo σε ηλικία 53 ετών. Σημειώνεται, επίσης, ότι οι απόγονοί του, άλλαξαν το όνομά τους σε Vapp και ότι εντάχθηκαν και διακρίθηκαν με τις αυστραλιανές δυνάμεις στους δυο παγκοσμίους πολέμους και στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η Συντακτική Επιτροπή, σημειώνει ότι άντλησε τις πληροφορίες από τον πρώτο τόμο του βιβλίου του Hugh Gilchrist, «Australians and Greeks».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ως γνωστόν, ο Παναρκαδικός Σύλλογος «Ο Κολοκοτρώνης», γιόρτασε φέτος με σειρά εκδηλώσεων την 50ή επέτειο της ίδρυσής του. Στο, όντως επιμελημένο, Λεύκωμα, ο αναγνώστης, μεταξύ άλλων, μπορεί να ενημερωθεί για την πορεία του Συλλόγου, τις δραστηριότητες, τη συμμετοχή του στις παροικιακές εκδηλώσεις, εράνους κ.λπ., που η Συντακτική Επιτροπή, συνοψίζει σε πίνακα με τίτλο: Ορόσημα στη ζωή και ιστορία του συλλόγου.
Αναφορές γίνονται και στο Τμήμα Νεολαίας, που πραγματικά έδωσε έντονα το παρών τη δεκαετία του ‘80 και στο Γυναικείο Τμήμα. Η οργανωμένη εμφάνιση του δεύτερου, έγινε το 1988 και διατηρήθηκε μέχρι το 2003.

Επιπρόσθετα, ο αναγνώστης, μπορεί να διαβεί τα μονοπάτια της Αρκαδίας και να απολαύσει τη φύση, να μάθει περισσότερα για το Γέρο του Μωριά, και να περιεργαστεί το φωτογραφικό υλικό, που από μόνο του, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, σημείο αναφοράς, της παροικιακής μας ιστορίας. Ένα αρμονικό πάντρεμα του χθες με το σήμερα.

Μνεία γίνεται και στον Χρήστο Παπαδημητρίουν από τη Νεστάνη, που έφτασε στην Αυστραλία το 1925. Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη που γνωστού Embassy Hall, αείμνηστο Κρις Πάπας, που άφησε τη δική του σφραγίδα στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα των δεκαετιών του ‘60 και ‘70.
Το χωλ, ήταν στην καρδιά του ελληνόφωνου τότε Περάν και φιλοξένησε πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες συλλόγων και γαμήλιες τελετές.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ
 
Το άρθρο, πληροφορεί ότι το ζεύγος Πάπα, παντρεύτηκε το 1935 στη Μελβούρνη. «Τότε οι Έλληνες της Βικτώριας ήταν γύρω στις 2,000 και οι Πελοποννήσιοι που πήγαν στο γάμο τους, δεν ξεπερνούσαν τους 25. Πού να φανταζόμασταν τότε, ότι μόνο οι Αρκάδες της Μελβούρνης θα έφταναν τις 13,000, που ισοδυναμεί με το μισό πληθυσμό του Δήμου Τριπόλεως», καταλήγει.

Αναφορικά με την ίδρυση του Συλλόγου, αναφέρεται ότι η πρώτη ιδρυτική συνέλευση των Αρκάδων έγινε στο καφενείο «Ορφέας» επί της Bourke Street στο σίτι. Η συνέλευση ενέκρινε το Καταστατικό και εξέλεξε το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο.
Πρώτος πρόεδρος ήταν ο κ. Λεωνίδας Αργυρόπουλος, γραμματέας ο κ. Βασίλης Κυριακόπουλος, ενώ στο Συμβούλιο συμμετείχε και ο αείμνηστος Θεοχάρης Τραχανάς. Στα πενήντα χρόνια που ακολούθησαν, διοικήθηκε από 28 Συμβούλια, στα οποία υπηρέτησαν 137 άτομα.

Στο σχόλιό του ο πρόεδρος, κ. Δημήτρης Αλεξόπουλος, σημειώνει: «Με τη συμπλήρωση των πενήντα χρόνων προσφοράς των οργανωμένων Αρκάδων στη Μελβούρνη, στρέφουμε την σκέψη στους πρώτους σκαπανείς που ρίζωσαν και πρόκοψαν, και, παρά τα πολλαπλά προβλήματα, γεμάτοι αισιοδοξία και πλημμυρισμένοι από ευγενικά οράματα, αναδείχθηκαν σε καταξιωμένους οικογενειάρχες. Αγωνίστηκαν για τη καλλιέργεια και διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού και παραμένουν πιστοί στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ

Και προσθέτει: «Βαθύρριζη παραμένει η ελληνογέννητη καταγωγή τους και ακατάλυτος ο δεσμός με τη γενέθλια γη. Η σκέψη και η ψυχή τους παραμένουν δέσμιες με τον τόπο καταγωγής τους. Η επέτειος είναι μια ανάσα που ανοίγει τη διάθεση να μοιράζεις, να δημιουργείς και να βλέπεις τους μακρινούς ορίζοντες. Αυτοί είναι παγκόσμιοι Αρκάδες και οι Αρκάδες των πενήντα χρόνων της Μελβούρνης». 

Ως επίλογο, παραθέτουμε το άρθρο του κ. Τάσου Καλοδήμου, πρώην προέδρου του Συλλόγου με τίτλο: Επιθυμία μου να διαψευστώ. «…αυτό που με κάνει να μελαγχολώ είναι η συρρίκνωση, η αναπόφευκτη αποχώρηση της πρώτης γενιάς. Τα λευκά αραιά μαλλιά, δηλώνουν σεβασμό, όχι όμως ελπίδες. Εύχομαι να υπάρξει συνέχεια και να μη ισχύσει αυτό που λέμε: Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα».

Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι δεν καταθέτουμε τα όπλα. Στην περίπτωση δε του Παναρκαδικού Συλλόγου «Ο Κολοκοτρώνης», που υποστηρίζεται από τόσους επιχειρηματίες – η προσφορά των οποίων αναγνωρίζεται μέσα από τις σελίδες του Λευκώματος και μέλη που τον στηρίζουν, επιβάλλεται η συνέχεια.

Γνωρίζουμε ότι η παροικία γέρασε και ότι χρειάζεται νέο αίμα για να κρατηθούν τα παροικιακά μας οικοδομήματα. Το γεγονός, ότι ανάμεσά μας, υπάρχουν άτομα που δεν φείδονται κόπου και μόχθου, στρώνονται στη δουλειά και παρουσιάζουν το αξιόλογο κομμάτι της ιστορίας τους σε ένα Λεύκωμα, σημείο αναφοράς για τους αυριανούς μελετητές και ερευνητές, είναι άξιο μνήμης.

Ο «Νέος Κόσμος» εύχεται στον ακούραστο πρόεδρο στο Διοικητικό Συμβούλιο, την Συντακτική Επιτροπή και τα μέλη, καλή συνέχεια και έτη πολλά.