Έγραφα σε κάποια από τις προηγούμενες εκδόσεις τις απόψεις μου για τους μετανάστες και υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις από συναδέλφους, άμα δε και αναγνώστες.
Υπάρχουν, όντως, για όλα τα θέματα διαφορετικές απόψεις και γνώμες. Πιστεύω πως αυτά τα θέματα των μεταναστών, παρανόμων και μη, κουκουλοφόρων, οργισμένων νέων, καταλήψεων σχολικών κτιρίων, pανεπιστημιακού ασύλου και άλλων παρεμφερών μοντέρνων φρούτων, είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.
Από ποία οπτική γωνία θέλεις να τα δεις. Π;vς βλέπεις, ας πούμε, τις λεγόμενες «Ελευθερίες του Ατόμου», «Ανθρώπινα Δικαιώματα» έννοιες που έχουν καταντήσει σαν την «Δημοκρατία», τους δίνει ο καθένας την ερμηνεία που τον βολεύει και τους φοράει έναν μανδύα ανάλογα με τον χρόνο, τον τόπο, τις συνθήκες και το επίπεδο του πλήθους στο οποίο σκοπεύει να παρουσιάσει τη Δημοκρατία, ανθρώπινες ελευθερίες, και δικαιώματα.

 Εξάλλου, το πώς τα βλέπεις τα παραπάνω πιστεύω πως είναι συνάρτηση πολιτικών πεποιθήσεων, ειλικρινείας, ωριμότητας, σοβαρότητας, αντικειμενικότητας, παιδείας και πολλών άλλων παραγόντων.

Εκείνο που δεν θέλησα ποτέ μου να δεχτώ είναι πως φορώντας τον τίτλο της χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτόματα αποβάλεις τον τίτλο της αυθεντικότητας, της ιδιαιτερότητας αυτού του «κάτι», του ξεχωριστού που σε χαρακτηρίζει σαν κράτος, κοινωνία, σαν άνθρωπο.

Δεν θα ήθελα να δεχτώ πως επειδή έγινες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να σταματήσεις να πίνεις ούζο ή να πηγαίνεις στις ταυρομαχίες.
Και ενώ εγώ στο επίμαχο δημοσίευμα αναφέρθηκα στις πρωινές προσευχές των μαθητών στα σχολεία της πατρίδας μας, πληροφορούμαι από δημοσίευμα των εφημερίδων πως…. «Την ύπαρξη Σταυρού στα σχολεία καταδίκασε το Δικαστήριο της Ε.Ε». Ας δούμε τι λέει το δημοσίευμα ή μάλλον τα δημοσιεύματα: Ρώμη.- Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ιταλία για την παρουσία Σταύρου ως θρησκευτικού συμβόλου στις σχολικές αίθουσες, προκαλώντας την έντονη αντίδραση της Ιταλίδας υπουργού Παιδείας. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι η ύπαρξης του Σταυρού στρέφεται κατά του δικαιώματος των γονέων να ανατρέφουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και του δικαιώματος των παιδιών στην ελευθερία θρησκεύματος. Επίσης έκρινε ότι είναι εύκολο να ερμηνευθεί από τους μαθητές ως θρησκευτικό σύμβολο, το οποίο μπορεί να ενοχλήσει μαθητές άλλων θρησκευμάτων ή άθεους. Για αυτό τον λόγο επεδίκασε στην ενάγουσα, Σόλιε Λάουτσι, το ποσόν των 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Η Λάουτσι, κάτοικος του Αμπάνο Τέρμε και μητέρα δύο παιδιών 11 και 13 ετών, υποστήριξε ότι η ύπαρξης Σταυρού στις σχολικές αίθουσες αντιτίθεται προς τον λαϊκό χαρακτήρα του κράτους και του σχολείου, επικαλούμενη δικαστική απόφαση που έκρινε το ίδιο για την ύπαρξη Σταυρού στα εκλογικά κέντρα.

Αντιθέτως, η κυβέρνηση της Ιταλίας κρίνει ότι η ύπαρξης του Σταυρού στις τάξεις είναι λογική, διότι ο Σταυρός δεν είναι μόνο θρησκευτικό σύμβολο, αλλά και «σημαία» της μοναδικής Εκκλησίας που αναφέρεται στο ιταλικό Σύνταγμα, σύμβολο του ιδίου του ιταλικού κράτους. Η δε υπουργός Παιδείας Μαρία -Στέλλα Τζελμίνι, τόνισε πως ο Σταυρός είναι «σύμβολο της παραδόσεως» της χώρας και όχι σύμβολο του Καθολικισμού, ενώ πολλοί Ιταλοί πολιτικοί αντέδρασαν με οργή».
Τα παραπάνω, φίλες και φίλοι, τα διάβασα στις 4 Νοεμβρίου και η αντίδρασή μου ήταν να κουνήσω το κεφάλι σε ένδειξη απογοήτευσης και να μουρμουρίσω κάτι… ακατάλληλο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και για την έλλειψη δύναμης των κρατών που δέχονται μοιρολατρικά και παραδίδονται αμαχητί στις οποιεσδήποτε αποφάσεις των οποιονδήποτε δικαστηρίων.

Την επομένη (5 Νοεμβρίου), με χαρά διάβασα πως «Εθνική ενότητα έφερε στη Ιταλία η απόφασης για τους σταυρούς» και το δημοσίευμα αναφέρει:
«Η απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαγορεύει την ύπαρξη σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, έχει προκαλέσει ένα «μικρό θαύμα», δημιουργώντας ένα είδος εθνικής ενότητας για την υπεράσπιση του συμβόλου του χριστιανισμού, αναφέρει χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδος «Corriere della Sera» Δεν ξέρω αν μπορώ να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα που φαίνεται πως επικρατεί στην Ιταλία, αλλά γίνεται, στην κυριολεξία, ο «χαμός». Φασαρίες γίνονται και στην Ισπανία, που αντιμετώπισε και αυτή το ίδιο πρόβλημα και οι θερμόαιμοι Σπανιόλοι έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία πλευρά οργανώσεις που θεωρούν την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου «απαράδεκτη και απροσδόκητη» και από την άλλη η Ισπανική Ένωσης Λαϊκών ζήτησε από την ισπανική κυβέρνηση … την άμεση απόσυρση θρησκευτικών συμβόλων από τα δημόσια κτίρια για να «δώσει τέλος στον αναχρονισμό».

Δηλώσεις έκανε και ο Μπερλουσκόνι τονίζοντας ότι κατά τη γνώμη του δεν χρειάζεται δημοψήφισμα, ότι η απόφαση του Δικαστηρίου «δεν σέβεται την πραγματικότητα». Η κυβέρνηση της Ιταλίας θα προσφύγει κατά της αποφάσεως, δήλωσε ο κ. Μπερλουσκόνι και κατέληξε λέγοντας «Οκτώ Ευρωπαϊκές χώρες έχουν συμπεριλάβει τον Σταυρό στην σημαία τους. Θα έπρεπε, μήπως, να την αλλάξουν, επειδή υπάρχουν αλλοδαποί που ζήτησαν και έλαβαν την υπηκοότητα των εν λόγω χωρών και οι οποίοι δεν ασπάζονται την χριστιανική θρησκεία;».

Σε προχθεσινά άρθρα των Ιταλικών εφημερίδων αναφέρεται πως «Η συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών επιθυμεί τον Σταυρό στα σχολεία».
Στην συντριπτική πλειοψηφία τους τάσσονται υπέρ της παρουσίας του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες. Το 84% επιθυμεί να υπάρχει ο Σταυρός σε όλες τις σχολικές αίθουσες, έναντι 14% που απάντησε «όχι». Ακόμη και το 68% των ανθρώπων που δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία ετάχθη υπέρ της παρουσίας του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες. Επειδή πιστεύω πως παρουσιάζει ενδιαφέρον ή υπόθεσης, θα σας κρατήσω ενήμερους.