Η χρονιά που έφυγε σημαδεύτηκε από την ύφεση της οικονομίας, με τα καταστρεπτικά αποτελέσματά της να μας συντροφεύουν και το νέο έτος. Η αύξηση της ανεργίας, η συμπίεση των εισοδημάτων, η ανασφάλεια ήρθαν για να μείνουν μαζί μας απρόσκλητα, σαν τη γρίπη.
 Η κρίση προκάλεσε την πτώχευση της Ισλανδίας και την κατάρρευση της κυβέρνησης για να ακολουθήσει χιονοστιβάδα αλλαγών στην Ευρώπη, με θύματα όσους κυβερνώντες – πλην Μέρκελ – δοκίμασαν την τύχη τους στις κάλπες. Οι εκλογές του Ευρωκοινοβουλίου με το ρεκόρ αποχής έφεραν στην επιφάνεια το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης, που δοκιμάστηκε από την τραγική τσεχική προεδρία και ο κύκλος έκλεισε με την εφαρμογή της συνθήκης της Λισαβόνας. Τώρα η Ευρώπη έχει διεύθυνση και τηλέφωνο, όμως μάλλον δεν έχει λεφτά για να πληρώσει τον λογαριασμό.

Άνθρωπος της χρονιάς, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ανέλαβε τον Ιανουάριο την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και λίγους μήνες μετά κέρδισε ένα Νόμπελ ειρήνης που έμοιασε σαν προεξοφλημένη απόδοση στο χρηματιστήριο. Ο δημοφιλής στο παγκόσμιο χωριό πρόεδρος έσωσε την αμερικανική οικονομία τυπώνοντας φρέσκο χρήμα και άλλαξε την εικόνα της χώρας του στο εξωτερικό, μετά από οκτώ καταστροφικά χρόνια προεδρίας Τζορτζ Μπους.
Κατά τα άλλα, «business as usual». Το Μεσανατολικό συνέχισε να είναι ανοιχτή πληγή, οι Ιρανοί παίζουν τη γάτα με το ποντίκι για τα πυρηνικά, οι ταλιμπάν βλέπουν το Βιετνάμ σε ριμέικ, οι Αφρικανοί πεινάνε και το κλίμα της Γης αλλάζει.

Το περιβάλλον, η μετανάστευση αλλά και το οργανωμένο έγκλημα, ως παγκόσμιες προκλήσεις, μόλις αναδεικνύονται, με τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία να κερδίζουν έδαφος, δίπλα στην υποχώρηση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων που θεωρούσαμε δεδομένα.
Νέες παγκόσμιες δυνάμεις αναδύθηκαν, με την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και την Τουρκία να διεκδικούν μεγαλύτερο ρόλο, σε έναν κόσμο όλο και πιο αβέβαιο και σύνθετο. Το 2009 ήταν αναμφισβήτητα χειρότερο από το 2008, αλλά δεν πρέπει να είμαστε απαισιόδοξοι στην κριτική μας, καθώς μπορεί άνετα να αποδειχθεί πολύ καλύτερο από το 2010.

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΣ
 
Αν και δεν τον ξεκίνησε ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά τον παρέλαβε από τον Τζορτζ Μπους, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν αποδείχθηκε αντάξιος με εκείνον του προκατόχου του.
Στις αρχές Δεκεμβρίου ο Ομπάμα έστειλε ακόμη 30.000 αμερικανούς πεζοναύτες οι οποίοι προστίθενται στους 71.000 συναδέλφους τους που δρουν στο Αφγανιστάν. Για να κατευνάσει τις αντιδράσεις στις ΗΠΑ για τον πόλεμο αυτό, ο Ομπάμα υποσχέθηκε σταδιακή αποχώρηση από το καλοκαίρι του 2011.

ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΙ

Η κλιμάκωση της «πυρηνικής κρίσης» του Ιράν και η επίμονη προσπάθεια της εσωτερικής αντιπολίτευσης να διευρύνει τον κύκλο πολιτικής αστάθειας στη χώρα κάνουν πολλούς να μιλούν για επανάληψη του ιρακινού σεναρίου.
Ενώ η Τεχεράνη δηλώνει έτοιμη να συμφωνήσει σε σχέδιο εμπλουτισμού του ουρανίου της στο εξωτερικό, για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας, «διαρροές» στον δυτικό τύπο αποκαλύπτουν έγγραφα περί δοκιμών πυρηνικών όπλων στο Ιράν. Η ιρανική κυβέρνηση καταγγέλλει τις διαρροές και η αντιπολίτευση καλεί τον λαό σε μεγαλύτερες κινητοποιήσεις κατά της κυβέρνησης Αχμαντινετζάντ.

ΕΝΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Σκηνές από ένα μαύρο παρελθόν αναβίωσαν φέτος στην Ονδούρα με το πραξικόπημα κατά του προέδρου Μανουέλ Σελάγια.
Η ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα – και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις και οι διεθνείς διαμεσολαβήσεις που ακολούθησαν δεν οδήγησαν στην αποκατάσταση της νομιμότητας, αλλά σε εκλογές-παρωδία, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του Σελάγια, οι οποίοι και απείχαν. Κι ενώ η Ονδούρα προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της, ένα ερώτημα πλανάται στην ευρύτερη περιοχή: έχει κανένας άλλος σειρά;

ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ

Τέσσερα χρόνια μετά τα περίφημα σκίτσα του Μωάμεθ, το δημοψήφισμα στην Ελβετία για τους μιναρέδες πυροδότησε θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη και στο μουσουλμανικό κόσμο.
Μουσουλμανικές χώρες, από τη μια μεριά, απειλούν την Ελβετία με μποϊκοτάζ, ευρωπαίοι πολιτικοί και διανοούμενοι, από την άλλη, καταγγέλλουν τους Ελβετούς για ισλαμοφοβία. Την ίδια στιγμή, πάντως, ορισμένα γκάλοπ σε χώρες όπως η Γαλλία δείχνουν ότι κι εκεί ο κόσμος θα ψήφιζε κατά της ανέγερσης νέων μιναρέδων.

ΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

Μετά το Θιβέτ το 2008, ήρθε η σειρά των μουσουλμάνων Ουιγούρων στην επαρχία του Ξινγιάνγκ, οι οποίοι επίσης διεκδικούν ανεξαρτησία, να ξεσηκωθούν κατά των Κινέζων.
Τα βίαια επεισόδια του περασμένου Ιουλίου άφησαν πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς και άγνωστο αριθμό συλλήψεων. Αφορμή, ένα εργατικό ατύχημα. Αιτία, η καταπίεση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των Ουιγούρων και η αλλοίωση της εθνογραφικής σύστασης του τόπου τους από τη μαζική μετανάστευση των Χαν, οι οποίοι έχουν γίνει τα «μεγάλα αφεντικά».

ΣΤΡΑΤΟΣ, ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ

Στο κρισιμότερο σημείο των τελευταίων ετών βρέθηκε το 2009 η μάχη εξουσίας ανάμεσα στο πολιτικό Ισλάμ και το κοσμικό κατεστημένο στην Τουρκία.
Στη μάχη αυτή, το κουρδικό ζήτημα αναδεικνύεται κομβικός παράγοντας, καθώς το δικαστικό «βαθύ κράτος» προχώρησε στην απαγόρευση της δραστηριότητας του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Κοινωνίας, με αποτέλεσμα να οδηγήσει σε ναυάγιο την πολυδιαφημισμένη και φιλόδοξη «κουρδική πρωτοβουλία» της ισλαμικής κυβέρνησης Ερντογάν. Η εξέλιξη αυτή σημειώθηκε τη στιγμή που το στρατιωτικό παρακράτος είχε στριμωχτεί απελπιστικά με τη δίκη της Εργκένεκον.

ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Το 2009 οι ΗΠΑ ολοκλήρωσαν το δίκτυο στρατηγικής γεωπολιτικής διοίκησης του πλανήτη, με την ενεργοποίηση της AFRICOM, της στρατιωτικής διοίκησης Αφρικής.
Μαζί με τις υπόλοιπες έξι στρατιωτικές διοικήσεις που κατανέμουν τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό σε ζώνες ευθύνης ανά τον πλανήτη (Β. και Ν. Αμερικής, Ειρηνικού, Ευρώπης, Μ. Ανατολής και Ασίας) η Ουάσιγκτον απάλλαξε πλέον την ευρωπαϊκή διοίκηση από το καθήκον να ρυθμίζει και τις στρατιωτικές της σχέσεις με 40 αφρικανικές χώρες, ρόλο που ανέλαβε η AFRICOM. Ο πρόεδρος Ομπάμα προώθησε κι εδώ τον μιλιταριστικό σχεδιασμό του προκατόχου του, εγκρίνοντας με προσαύξηση 300% τον στρατιωτικό προϋπολογισμό για τις ανάγκες της αφρικανικής διοίκησης.

ΕΓΚΛΗΜΑ

Το 2009 δεν θα μπορούσε να κλείσει με χειρότερο τρόπο τα περιβαλλοντικά ζητήματα που κληρονόμησε και τώρα κληροδοτεί: η πολυσυζητημένη διεθνής σύνοδος της Κοπεγχάγης δεν κατάφερε να καταλήξει σε συμφωνία που θα δέσμευε τις 193 χώρες που συμμετείχαν να υιοθετήσουν πολιτικές φιλικές προς το περιβάλλον.
Διανθισμένη με οικολογικά χάπενινγκ και μαχητικές διαδηλώσεις, με αντιδημοκρατικές προληπτικές συλλήψεις και με κραυγαλέες αντιθέσεις μεταξύ των συνέδρων, η διάσκεψη της Κοπεγχάγης ήταν μία ακόμη απόδειξη του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού που ταλανίζει τις κυβερνήσεις των κρατών του κόσμου.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Μετά την Κολομβία, το νέο επίκεντρο του «πολέμου κατά των ναρκωτικών» βρίσκεται στο Μεξικό.
Το 2009 είδε την κορύφωση της βίας με καθημερινές ανταλλαγές πυροβολισμών, απαγωγές και δολοφονίες. Στις 14.000 συνολικά ανέρχονται τα θύματα των τελευταίων τριών ετών, αφότου ο πρόεδρος Φελίπε Καλδερόν κήρυξε τον πόλεμο στους ναρκέμπορους.
Ο Αρτούρο Μπελτράν Λέιβα, ένας από τους πλέον καταζητούμενους λαθρεμπόρους, δολοφονήθηκε από τις αρχές λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

ΟΙ ΕΥΡΩΚΑΛΠΕΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Νικήτρια από την ευρωκάλπη ανακηρύχθηκε μία ακόμα φορά η αποχή, η οποία φέτος σημείωσε ιστορικό ρεκόρ.
Με την κεντροδεξιά πρώτη δύναμη και μια συρρικνωμένη κεντροαριστερά, η Ε.Ε. επανεξέλεξε για πρόεδρο στην Κομισιόν τον μέτριο Μπαρόζο και, αφού εισέπραξε το πολυπόθητο «ναι» από την Ιρλανδία και κατόπιν από την Τσεχία, θέτει σε εφαρμογή την περίφημη Συνθήκη της Λισαβόνας, που υποτίθεται ότι θα οδηγήσει στην ολοκλήρωσή της. Η Ενωμένη Ευρώπη προχωρεί, αν και, όπως φαίνεται, ερήμην των ευρωπαίων πολιτών.

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

ΛΟΥΙΣ ΙΝΑΣΙΟ ΛΟΥΛΑ
Με δύναμη από τη Βραζιλία
 «Η Βραζιλία μπορεί και πρέπει να γίνει μια από τις υπερδυνάμεις του 21ου αιώνα», είπε φέτος ο Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα.
Πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, διαμεσολαβήσεις σε διεθνείς κρίσεις, διαπραγματεύσεις για κολοσσιαίους εξοπλισμούς, Ρίο ολυμπιακή πόλη 2016, συμμαχίες ακόμα και με αμφιλεγόμενους ηγέτες όπως ο ιρανός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ… ο βραζιλιάνος πρόεδρος δεν έχασε ευκαιρία για να αναδείξει τη χώρα του σε πρώτο πλάνο, συνδυάζοντας την εξωτερική πολιτική με σημαντικά κοινωνικά προγράμματα στο εσωτερικό. Σε ένα χρόνο θα παραδώσει τη σκυτάλη, καθώς δεν έχει δικαίωμα για τρίτη θητεία. Το στίγμα του όμως στη χώρα θα μείνει ανεξίτηλο.

ΑΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ
Η δημοφιλής καγκελάριος
Η Αγκελα Μέρκελ έχει κάθε λόγο να χαίρεται.
Η πρώτη γυναίκα καγκελάριος και πρώτη πολιτικός από την πρώην Ανατολική Γερμανία που αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα, γιόρτασε τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους με μια νέα εκλογική νίκη και μεγάλη δημοτικότητα εντός κι εκτός συνόρων. «Η Μέρκελ ξέρει τι κάνει κι αυτό της το αναγνωρίζουν οι Γερμανοί», σχολιάζουν οι αναλυτές. Θα λένε άραγε το ίδιο και ύστερα από κάποιο διάστημα, όταν η καγκελάριος θα ηγηθεί του σκληρού νεοφιλελεύθερου προγράμματος που προωθεί ο νέος δεξιός κυβερνητικός συνασπισμός;

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ
Ο προεδρεύων πρωθυπουργός
Αν και… εξοστρακισμένος στην πρωθυπουργία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν παρέμεινε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, κυρίως λόγω των δυναμικών παρεμβάσεών του στα διεθνή ζητήματα.
Στη διμερή κρίση με την Ουκρανία, που οδήγησε στη διακοπή της παροχής ρωσικού φυσικού αερίου προς αυτήν, ο Πούτιν δήλωσε ότι η Ουκρανία κυβερνάται από εγκληματίες, ανίκανους να λύσουν τα οικονομικά της προβλήματα.

ΜΟΥΑΜΑΡ ΚΑΝΤΑΦΙ
Και βασιλιάς και ιμάμης
Ύστερα από πολλά χρόνια στο περιθώριο της διεθνούς επικαιρότητας, ο ηγέτης της Λιβύης Μουάμαρ Καντάφι επέστρεψε το 2009… θριαμβευτικά: αυτοανακηρυσσόμενος «βασιλεύς των βασιλέων της Αφρικής και ιμάμης όλων των μουσουλμάνων» ανέλαβε τον Φεβρουάριο την προεδρία της Αφρικανικής Ένωσης, διακηρύσσοντας ότι θα δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής.
Τον Σεπτέμβριο, πρότεινε μαζί με τον Ούγο Τσάβες τη σύμπηξη κοινού λατινοαμερικανικού-αφρικανικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και τη δημιουργία Οργανισμού Νοτιοατλαντικού Συμφώνου ως αντίβαρο στο ΝΑΤΟ.

Ομπάμα: Ο πλανητάρχης της προσδοκίας
Ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ δημιούργησε τόσες προσδοκίες ώστε να βραβευθεί με Νόμπελ Ειρήνης όχι για το έργο του, αλλά για τις υποσχέσεις του.
Ο Μπαράκ Ομπάμα σημείωσε αναμφισβήτητα ρήξη με την περίοδο Μπους σε πολλά επίπεδα, κυρίως στο συμβολικό. «Ειρηνοποιός» στο εξωτερικό, όχι όμως τόσο ώστε να μην κλιμακώνει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, μεταρρυθμιστής στο εσωτερικό, αν και όχι τόσο θαρραλέος όσο θα περίμεναν οι πιο προοδευτικοί υποστηρικτές του. Ο οραματιστής του χθες παραχωρεί τη θέση του σε έναν μετριοπαθή πολιτικό που μαθαίνει σιγά σιγά τα όριά του. Στο ενθουσιώδες προεκλογικό σύνθημα έχει προστεθεί ένα ερωτηματικό: ναι, μπορούμε; Και, κυρίως, θέλουμε;

ΣΙΛΒΙΟ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ
Υπεράνω όλων
Σεξ, ψέματα, βιντεοταινίες, διαζύγια, χρήμα…
Ο βίος και η πολιτεία του ιταλού πρωθυπουργού παραπέμπει σε σενάριο κακόγουστης σαπουνόπερας με φασίζουσα χροιά. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δηλώνει υπεράνω θεσμών και νόμων, τους οποίους αλλάζει όταν δεν τον εξυπηρετούν. Εκεί που δέχεται βέλη από παντού, εκείνος με ταλέντο ταχυδακτυλουργού χρησιμοποιεί προς όφελός του τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις, από τον πολύνεκρο σεισμό στην Λ’ Ακουιλα μέχρι την εναντίον του επίθεση, η οποία εκτόξευσε τη δημοτικότητά του ξανά στα ύψη. Ο tempora, ο mores, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι του πρόγονοι…

ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ – ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ
Το δίδυμο… που σκοτώνει
Ο Μπένιαμιν Νετανιάχου, ηγέτης του δεξιού κόμματος Λικούντ, επέστρεψε στον πρωθυπουργικό θώκο του Ισραήλ συνάπτοντας συνασπισμό με τον υπερεθνικιστή Αβίγκντορ Λίμπερμαν.
Η τοποθέτηση του Λίμπερμαν στην θέση του υπουργού Εξωτερικών είχε επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις του Ισραήλ

ΓΙΟΥΚΙΟ ΧΑΤΟΓΙΑΜΑ
Ο Ιάπων «ΕΤ»
Γνωστός ως «ΕΤ» ή «Alien», λόγω της κατατομής του προσώπου του και του εκκεντρικού του στιλ, ο Γιούκιο Χατογιάμα εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ιαπωνίας τον Αύγουστο.
Η εκλογή του με το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα έβαλε τέλος στην επί πενήντα χρόνια πολιτική μονοκρατορία των Φιλελεύθερων. Μετά τη νίκη του είπε ότι έχει τελειώσει η αμερικανική επικυριαρχία στη διεθνή σκηνή, ότι η Ιαπωνία θα στραφεί προς την Ασία και ότι θα επανεξεταστεί η παρουσία των αμερικανών στρατιωτών στην χώρα του.

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΑΧΜΑΝΤΙΝΕΤΖΑΝΤ
Ο σκληρός
Στις πρώτες γραμμές της διεθνούς επικαιρότητας και το 2009, ο πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ υπήρξε ανυποχώρητος στο πυρηνικό του πρόγραμμα και παρέμεινε σκληρός στην άσκηση της εσωτερικής του πολιτικής ερχόμενος σε μετωπική ρήξη με τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η επανεκλογή του στην προεδρία τον Ιούνιο αμφισβητήθηκε από την αντιπολίτευση και προκάλεσε μεγάλες κινητοποιήσεις. Υπέρ του τάχθηκε ο θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΜΑΝΤΟΦ
Ο απατεώνας
Ο μεγαλοαπατεώνας Μπέρναρντ Μάντοφ, ένα από τα πρόσωπα που σηματοδοτούν την οικονομική φούσκα, κατόρθωσε να σημαδέψει και την περυσινή και τη φετινή χρονιά, τη μία φορά με την αποκάλυψη της κολοσσιαίας απάτης του, την άλλη με την καταδίκη του.
Ο πρώην πρόεδρος του Nasdaq που καταχράστηκε τα χρήματα χιλιάδων καταθετών, ίσως να θεωρούνταν ακόμα πρότυπο επιτυχημένου καπιταλιστή, αν η οικονομική κρίση δεν έφερνε τα πάνω κάτω. Καταδικάστηκε σε 150 χρόνια φυλακή.

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ της δεκαετίας
2000- 2009
Μία ημερομηνία που μας στοίχειωσε
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου άλλαξαν την παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Ο διαβόητος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας του Μπους και των πρόθυμων συμμάχων του ξεκίνησε από το βομβαρδισμό και την κατοχή του Αφγανιστάν, που συνεχίζεται έως σήμερα και έφερε καταστολή, περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, απαγωγές, παράνομες μεταγωγές της CIA, μυστικές φυλακές με κρατούμενους φαντάσματα, βασανιστήρια, κολαστήρια σαν το Γουαντάναμο, δαιμονοποίηση του Ισλάμ. Ο κόσμος έγινε πιο ανασφαλής με τον Μπιν Λάντεν αλώβητο και την Αλ Κάιντα και τα παρακλάδια της να χτυπούν το Μπαλί, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο ή τη Βομβάη.

Ο παρ’ ολίγον ψυχρός πόλεμος
Ο αιώνας ανατέλλει με την άνοδο στην εξουσία του Τζορτζ Μπους.
Μαζί με την παρέα των νεοσυντηρητικών γερακιών του θα δείξουν στην ανθρωπότητα το πιο αλλοπρόσαλλο, άφρον και θανάσιμο πρόσωπο των ΗΠΑ. Την ίδια χρονιά στη Ρωσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν κερδίζει τις εκλογές και με τίμημα τις διώξεις κατά των αντιπάλων του καταφέρνει να δώσει ξανά στη Ρωσία τη χαμένη της αίγλη, ανορθώνοντας την οικονομία της και καθιστώντας την ισχυρό παίκτη στη διεθνή σκακιέρα. Ο νέος ψυχρός πόλεμος για τον οποίο μίλησαν πολλοί δεν ήρθε και οι δύο υπερδυνάμεις συμφώνησαν στον περιορισμό των πυρηνικών όπλων.

Φρίκη χωρίς τέλος
Τον Μάρτιο, Μπους και Μπλερ ξεκινούν αιματηρό πόλεμο κατά του Ιράκ με πρόφαση την «ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής», που αποδείχθηκαν ανύπαρκτα.
Έπειτα από έξι χρόνια, ένα έμμεσο κόστος που ίσως ξεπεράσει τα 3 δισ. δολάρια, περισσότερους από 100.000 ιρακινούς και 5.288 αμερικανούς στρατιώτες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες, χιλιάδες κρατούμενους, μια χώρα κατεστραμμένη, τη διαφθορά να καλπάζει και τη δημοκρατία να είναι ένα από τα πολλά ελλείμματα προς κάλυψη, το Ιράκ συνεχίζει να πλήττεται από βομβιστικές επιθέσεις, καταδεικνύοντας πόσο επισφαλής είναι η κατάσταση.

Ένα διεθνές δικαστήριο περιορισμένης ευθύνης
Τίθεται σε ισχύ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, δίχως τη συμμετοχή ΗΠΑ, Ρωσίας κι άλλων μεγάλων δυνάμεων που αρνούνται να συνυπογράψουν φοβούμενες μη βρεθούν οι ηγέτες της στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Έκτοτε έχει ανοίξει μόνο τέσσερις υποθέσεις (όλες για αφρικανικές χώρες) με σημαντικότερη εκείνη στο Νταρφούρ του Σουδάν όπου 400.000 έχουν χάσει τη ζωή τους στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία της εποχής. Η Ευρώπη, που με άλλες δυνάμεις θα μπορούσε να την αποτρέψει, μετά την εισαγωγή του ευρώ το 2002, ήταν απασχολημένη με την ολοκλήρωση της Ε.Ε.

Η φύση μάς έδειξε τη δύναμή της
Η ανθρωπότητα γνωρίζει τη μεγαλύτερη απώλεια ανθρώπινων ζωών από φυσική καταστροφή.
Το τσουνάμι, μετά τον ισχυρό σεισμό στον Ινδικό ωκεανό σκότωσε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους. Οι φυσικές καταστροφές σημάδεψαν τη νέα δεκαετία από τις απαρχές της με τις πλημμύρες που άφησαν άστεγους ένα εκατομμύριο ανθρώπους στην Αφρική και συνεχίστηκαν σε όλη της τη διάρκεια με τον καύσωνα 2003 να σκοτώνει 38.000 Ευρωπαίους, τον τυφώνα «Κατρίνα» να ισοπεδώνει τη Νέα Ορλέανη, τον κυκλώνα «Ναργκίς» να σκοτώνει 148.000 νεκρούς στην Μιανμάρ.

Κλίνατε επ’ αριστερά
Η εκλογή του Εβο Μοράλες στη Βολιβία, του πρώτου ιθαγενούς προέδρου, σηματοδοτεί την στροφή της προς τα αριστερά.
Η αλλαγή που είχε το 2000 ξεκινήσει με την επανεκλογή του Τσάβες στη Βενεζουέλα και του Λούλα το 2002 βάθυνε φέρνοντας τα επόμενα χρόνια στην εξουσία ένα ευρύ φάσμα αριστερών και κεντροαριστερών ηγετών σε Ισημερινό, Νικαράγουα, Παραγουάη, Ουρουγουάη, Ελ Σαλβαδόρ, Χιλή και Αργεντινή. Η Λατινική Αμερική διεκδίκησε την οριστική της ανεξαρτησία από την «αυτοκρατορία», υιοθετώντας νέους περιφερειακούς θεσμούς που προωθούν την κοινή οικονομική και στρατιωτική ισχύ.

Βομβαρδισμοί με άλλοθι τη Χαμάς
Η εκλογική νίκη της Χαμάς πυροδότησε τους φόβους της Δύσης, παρότι ήταν οι δικοί της πόλεμοι και η απροθυμία της να επιβάλει το παλαιστινιακό κράτος που έκρινε τις εκλογές.
Μάταιος ο αδελφοκτόνος πόλεμος Χαμάς – Φατάχ, αφού ενώ χτιζόταν το περίφημο Τείχος, ο «οδικός χάρτης», εγκαταλείφθηκε. Ο πόλεμος του Ισραήλ στο Λίβανο και ο αποκλεισμός της Γάζας, που πέρσι βομβαρδίστηκε σήμανε την απόλυτη οπισθοχώρηση στο Μεσανατολικό.

«Φούσκες» και κρίση
Η φούσκα των στεγαστικών δανείων στην Αμερική συμπαρέσυρε κυκεώνα ομολόγων, τιτλοποιήσεων και τοξικών χρηματιστηριακών προϊόντων που οδήγησαν έναν χρόνο αργότερα σε κατάρρευση τραπεζικών κολοσσών σαν την Lehman Brothers, παγκόσμια οικονομική κρίση, ύφεση και τεράστια ανεργία.
CEO, managers, golden boys κατέδειξαν ακούσια τις συνέπειες της απουσίας ρυθμιστικών μηχανισμών και της ανεξέλεγκτης ροής διεθνών κεφαλαίων. Η κρίση στις χρηματοπιστωτικές αγορές επισκίασε την παγκόσμια επισιτιστική κρίση, που οδήγησε στην πείνα συνολικά 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους.

Τυφώνας Ομπάμα
Οι συνέπειες του πολέμου στο Ιράκ αλλά και της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν καθοριστικά στην εκλογική νίκη του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου των ΗΠΑ.
Εγκατέλειψε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, δήλωσε πως δεν θα επιχειρήσουν να ξανακυβερνήσουν μόνες οι ΗΠΑ τον κόσμο, και φαίνεται πρόθυμος να υιοθετήσει κάποιες κοινωνικές πολιτικές. Άγνωστο, ωστόσο, αν θα βάλει ταφόπλακα στις πρακτικές της προηγούμενης δεκαετίας. Προς το παρόν, μεταφέρει τον πόλεμο από το Ιράκ στο Αφγανιστάν και ανακαλύπτει την ισχύ των αμερικανικών κύκλων εξουσίας.

Η διάψευση των ελπίδων
Η Διάσκεψη της Κοπεγχάγης ανέδειξε το κλίμα στο μεγάλο χαμένο μιας δεκαετίας που υπήρξε η θερμότερη όλων των εποχών, με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει κατά 0,3 βαθμούς.
Σαν οι ηγέτες μας να είναι ανίκανοι να στρέψουν το βλέμμα τους εκεί όπου γεννιούνται τα προβλήματα Είναι τουλάχιστον παρήγορο ότι αυτή η περίοδος έκλεισε με τη μεγαλύτερη ολική έκλειψη ηλίου του 21ου αιώνα: μπορούμε να ελπίζουμε ότι το μέλλον θα είναι πιο φωτεινό.