Το νόμισμα εφευρέθηκε στη Μικρά Ασία, στα τέλη του 7ου με αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. Κατά την ίδια περίπου περίοδο έχουμε την απαρχή της Φιλοσοφίας. Η ίδια η ονομασία «Νόμισμα» έχει επάνω της μία εξέχουσα φιλοσοφική χροιά όπως π.χ. η δικαιοσύνη, ως αφηρημένη έννοια, ως ιδέα. Ένα μέταλλο το έκαναν ένα κέρμα, τού έδωσαν μία αξία – ας πούμε μία δραχμή. Αυτό συμφωνήθηκε στην αρχή: εσύ νομίζεις ότι έχει αξία μία δραχμή και εγώ το ίδιο νομίζω. Έτσι έγινε το κοινό Νόμισμα και αυτή η πρώτη ιδέα και σημασία από το ρήμα νομίζω καθιερώθηκε ως θεσμός και το ίδιο ισχύει μέχρι σήμερα. Έχεις στα χέρια σου εκατό δολάρια – ένα σκέτο χαρτί – και εσύ και εγώ νομίζουμε ότι έχει αυτή την αξία. Αυτό ονομάζουμε μέχρι σήμερα το κοινό μας νόμισμα.

Στα πρώτα νομίσματα, αλλά και μέχρι σήμερα, στη μία όψη υπάρχει κάποιο σύμβολο του κράτους και στην άλλη η κεφαλή του αρχηγού τού κράτους αυτού που έδινε – και δίνει μέχρι σήμερα – την εγγύηση ότι το νόμισμα αυτό έχει όντως αυτή την αξία. Για την ιστορία, ας αναφέρουμε, πως ο βασιλιάς Κροίσος ήταν ο πρώτος που «έκοψε» χρυσά και αργυρά νομίσματα. Στον Ελλαδικό χώρο η Αίγινα «έκοψε» πρώτη νομίσματα και ακολούθησαν η Κόρινθος και μετά η Αθήνα. Έτσι άρχισε την ιστορία του το νόμισμα και έγινε η μονάδα που αναγνωρίζεται κοινώς ως ένα ανθρώπινο μέσο και μέτρο συναλλαγής και η άσκηση εξουσίας πάνω στους πόρους ενός κράτους ονομάστηκε από την αρχαιότητα ως οικονομία και σήμερα παγκοσμίως διατηρεί το ίδιο όνομα ως Economy, από το ελληνικό «οίκον νέμω» που σημαίνει διαχειρίζομαι τα του οίκου. Έτσι όλοι οι θεσμοί και τα μέσα που σχετίζονται με την παραγωγή και την κατανάλωση ενός κράτους, αλλά και όλου του κόσμου ονομάζονται σήμερα οικονομία.

Στην Αυστραλία έχουμε μία πολιτική ομοσπονδία – μια ένωση ανεξάρτητων και αυτόνομων κρατών σε μία και μοναδική υπόσταση – η οποία κατορθώθηκε με πολλούς κόπους και θυσίες. Οι έξι αποικίες της Αυστραλίας, οι οποίες είχαν δικά τους συντάγματα και λειτουργούσαν ως αυτόνομα κράτη, συμφώνησαν να ιδρύσουν μία ομοσπονδία στο τέλος του 19ου αιώνα. Τι ακριβώς έκαναν τότε οι αποικίες; Έδωσαν πολλές από τις πολιτικές τους εξουσίες σε ένα νέο πολιτικό σώμα να είναι υπεύθυνο για όλες και έτσι δημιούργησαν την ομοσπονδιακή ή κεντρική κυβέρνηση της Αυστραλίας Έτσι αποκτήσαμε μία εκτελεστική εξουσία με κοινό πρωθυπουργό, κοινό υπουργό Εξωτερικών, κοινό υπουργό Άμυνας τού κράτους και φυσικά κοινό νόμισμα. Τέτοιες ομοσπονδίες – και με πολλές άλλες δικαιοδοσίες – είναι και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Καναδάς και άλλα κράτη στον κόσμο. Η πολιτική ένωση αυτή έδωσε οντότητα/ύπαρξη, αλλά και εξουσία και δύναμη.

Ας υποθέσουμε πως μία πολιτεία της Αυστραλίας – λ.χ. η Βικτώρια – απειλείται από ένα ξένο κράτος με εχθρική εισβολή, ή η οικονομία της δεν πάει καλά, τότε η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση με δικαιοδοσία από το κοινό Σύνταγμα θα επέμβει παραχρήμα και θα βοηθήσει την κατάσταση. Αυτό σημαίνει εξάλλου και ομοσπονδία, συνδέομαι με συνθήκη ειρήνης και συμμαχίας και το εσωτερικό δίκαιο είναι κοινό και όλα τα μέλη ενδιαφέρονται εξίσου για την ασφάλεια του κοινού κράτους.
Δυστυχώς σήμερα στην Ευρώπη – που τα 27 κράτη της ονομάζονται καταχρηστικώς ως Ενωμένη Ευρώπη (ΕΕ) – κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί και αυτό γιατί δεν έχει Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, δεν έχει εσωτερική συμφωνία, αφού μερικά κράτη της το καταψήφισαν πριν από μερικά χρόνια. Η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά – που αυτοονομάστηκε Ενωμένη Ευρώπη – χωρίς να είναι – προσπάθησε να γίνει ομοσπονδία, αλλά δεν τα κατάφερε. Οι συζητήσεις και οι προσπάθειες για την αυστραλιανή ομοσπονδία διήρκεσαν σχεδόν μισό αιώνα και με πολύ μεγάλες δυσκολίες μόλις και κατορθώθηκε με πολλές υποχωρήσεις και ψηφίστηκε το νέο Σύνταγμα μόνο από τους άντρες τότε. Ήταν πράγματι ένα μεγάλο κατόρθωμα και εμείς απολαμβάνουμε τους καρπούς του σήμερα.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στην Ευρώπη θέσπισε ένα ενιαίο νόμισμα- το ευρώ – χωρίς να έχει η Ευρώπη ενιαία πολιτική και κρατική εξουσία, όπως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην Αυστραλία. Σε όλη την ιστορία του κόσμου κανένα νόμισμα δεν έμεινε «όρθιο» χωρίς να συνδέεται με μία πολιτική εξουσία και κυριαρχία – όπως περιγράφτηκε παραπάνω – που εγγυούνταν την αξία του. Έτσι το ευρώ με αυτό το παρελθόν και σε αυτό το περιβάλλον είναι ένα ιστορικό παράδοξο και διαφαίνεται ένα άγνωστο μέλλον για την ύπαρξή του. Αυτό ακριβώς διαπιστώνεται από τους οικονομικούς τριγμούς στην Ευρώπη όπου η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στη επίκεντρο του κυκλώνα.

Η Αγγλία ως γνωστόν δεν μπήκε στο ευρώ γιατί γνώριζε όλα τα ανωτέρω και αποφάσισε μόνη της να εγγυάται το νόμισμά της. Εξάλλου στο νόμισμά της πάνω – όπως και στο δικό μας στην Αυστραλία – δεσπόζει η κεφαλή της βασίλισσας με προσωποποίηση της εγγύησης. Πώς μπορούμε να έχουμε μία Ενωμένη Ευρώπη με δύο νομίσματα ή και περισσότερα;

Από την άλλη μεριά οι αμερικανοί αμφισβήτησαν το ευρώ από την πρώτη στιγμή και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να δουν μία όντως «Ενωμένη Ευρώπη» των 500 εκατομμυρίων ανθρώπων, η οποία θα γίνει ένα παγκόσμιο αντίβαρο στην πρωτοκαθεδρία τους.

Στην Ελλάδα νομίσαμε ότι όταν μπούμε στην «Ευρώπη» και στο ευρώ, ο κίνδυνος από την Ανατολή θα εκλείψει. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι ο εχθρός μάς ήρθε από το εσωτερικό και μάλιστα ως ένας πολύ ύπουλος εφιάλτης. Άρα είναι σωστή η παρατήρηση ότι η Ελλάδα «πρέπει να αλλάξει για να μη βουλιάξει»!

Η μόνη άλλη ελπίδα είναι να γίνει μέλος μιας όντως πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με δικό της Σύνταγμα και κοινό Νόμισμα. Είμαστε όμως διατεθειμένοι ως Έλληνες – και όλοι οι Ευρωπαίοι – να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν το 1901 όλες οι αποικίες της Αυστραλίας; Είναι καιρός η Ευρώπη να συζητά σοβαρά για μια πολιτική ένωση.