Οι ετυμολόγοι σε γενικές γραμμές μοιάζουν με τους αρχαιολόγους και με το σκάψιμό τους στη γη ή στη γλώσσα, σου αποκαλύπτουν μερικά πράγματα και μένεις εκστατικός μπροστά τους. Ecstatic το λένε οι αγγλόφωνοι στη… γλώσσα τους. Οι γάλλοι το είπανε extatique  (προφέρετε εξτατίκ) και με μία μόνο λέξη μπήκαν στο μυστικισμό τους (mysticism) και… βγήκαν από τον εαυτό τους, απελευθερώθηκαν και  μπορούν να επικοινωνούν με το… θείο! Άλλοι πάλι βρίσκονται σε μία ψυχική έξαρση και βλέπουν φωτεινά αντικείμενα και λένε έτσι ότι έχουν… πνευματικές εμπειρίες. Έκσταση επίσης είναι και ο έντονος ενθουσιασμός (=έχω το Θεό μέσα μου) και οι αγγλόφωνοι τον είπαν enthusiasm, και ecstasies με την έννοια της έντονης απόλαυσης έδωσε το όνομά της σε χάπια που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά!

Υποθέτω, πως εάν συνεχίζετε να διαβάζετε, σας ενδιαφέρουν όλα τα ανωτέρω και πάλι υποθέτω πως θα θέλετε να ξέρετε – εάν δεν το ξέρετε- πώς η ετυμολογική σκαπάνη έβγαλε από αυτό το «υποθέτω» το αγγλόφωνο I suppose, που κανείς τους δεν γνωρίζει και μόνο μερικοί θα ψελλίσουν: From Latin! Πολύ λάσπη έχει επάνω του.
Ας σκάψουμε βαθιά, ας το βρούμε και ας το ξεπλύνουμε. Δεν θέλω όμως να λασπώσετε γιατί όλοι πάντοτε θέλουν να ξελασπώσουν. Έχουμε πρώτα το ρήμα: υποθέτω. Αυτό έγινε από το υπό=κάτω και το τίθημι που σήμερα το λέμε θέτω. Βάζουμε κάτι κάτω από τη σκέψη μας για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. Κάνω μία υπόθεση ως βάση μιας συζήτησης, μιας σκέψη για να λύσω ένα πρόβλημα, διατυπώνω μια εικασία (=πιθανολογία). Στα αγγλικά λέμε hypothesis=a proposition, a basis for reasoning.

Το υποθέτω έγινε suppose. Ας εξηγήσουμε πώς: Το υπό εδώ και ειδικά το υ οι έλληνες το πρόφεραν ως δασύ=πυκνό (από εδώ έγινε το δάσος που έχει πυκνά δέντρα) δηλ. ο εμπνεόμενος αέρας ακουγόταν ως h ή ως s: hypothesis ή νωρίτερα ως sup. Για το λόγο τούτο βάζαμε τη δασεία η οποία σήμερα πλέον δεν προφέρεται. Το δεύτερο συνθετικό θέτω και αυτό έχοντας το αρχικό Θ οι Λατίνοι δεν μπορούσαν να το προφέρουν και το θέτω από το τίθημι έγινε με δική τους κατάληξη ως ponere με σημασία: to put, to place=θέτω. Έκαναν οι Λατίνοι και το componere= συνθέτω όπου φαίνεται καθαρά η ελληνική του ρίζα. Η σύνθεση όμως έγινε compose-composition. Από το θέτω η Αγγλική έχει επίσης decompose = αποσυνθέτω, dispose = διαθέτω, expose = εκθέτω, impose = επιθέτω/επιβάλλω, oppose=αντιθέτω, propose=προθέτω – proposition, purpose = προθέτω = σκοπός, ακόμη και το puzzle = περιθέτω/περιπλέκω από το ίδιο πηγάδι βγήκε. Υπάρχουν και πολλά άλλα, αλλά δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Πρέπει όμως εδώ να τονιστεί πως τα δύο p στο suppose είναι το πιστοποιητικό γεννήσεως. Το υπό έγινε sup και το θ του θέτω έγινε p και έτσι γράφεται suppose.

Ας πούμε και δύο λόγια για το Ι δηλ. I suppose. Το εγώ οι Λατίνοι το είπανε ego. Όταν πέρασε στο «πετσοκοφτήρι» της αγγλικής το ego έγινε μόνο I και έμεινε εγωιστικά μπροστά σε όλα τα ρήματα. Οι Άγγλοι όμως είχανε ένα παρόμοιο νοηματικό ρήμα, το guess (προφ. γκες) = μαντεύω, το οποίο λέγεται μέχρι σήμερα. Το I suppose όμως έχει ανώτερο γλωσσικό εκτόπισμα και συνηθίζεται περισσότερο… υποθέτω. Εσείς τί λέτε;

Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τις ιστορίες όλων αυτών των λέξεων, που σήμερα ποζάρουν ως «γνήσιες» αγγλικές, χωρίς οι αγγλόφωνοι – στα πέρατα του κόσμου – να γνωρίζουν τον ελληνισμό τους όπως αποδεικνύεται με τη σκαπάνη των αρχαιο-ετυμολόγων. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μνημονεύουμε επανειλημμένως τις ιστορίες τους – που και πολλοί έλληνες ακόμη – τις ακούνε ίσως για πρώτη φορά. Γιατί;